بانوی چهار داغ
نام شما را که می برم، بی اختیار دلم هوای مدینه را می کند
دلم پرنده می شود و تا پشت دیوار بقیع، یک نفس بال می گشاید.
نام شما را که می برم، هوا معطّر می شود
و سکوت از عظمت نامتان جریان می گیرد.
گاهی آن قدر، خود را ـ با تمام بزرگی ات ـ به من نزدیک می کنی که حس می کنم
سر بر دامنت نهاده ام و تو با دستان سبز و گره گشا، اشک از چشمانم پاک می کنی،
سر بر دامنت نهاده ام و بوی خوش بهشت را، ذرّه ذرّه، نفس می کشم.
«چادر سیاه پاک، که انداخته خدا
ماه شب چهاردهم را به دامنت»
گاهی آن قدر بلند و رفیع می شوی که دیگر پرنده خیالم هر چه بال می زند
به گردِ حضورتان هم نمی رسد!
گاهی آن قدر نزدیکی، که به یک قدم، کنار شما می ایستم؛ کنار مهربانی تان، خوبی تان.
گاهی آن قدر وسیع و دور و ناممکن که هر چه می دوم، دورتر می شوی
و در ابتدای راه، فرو می مانم!
باید خودت دست دلم را بگیری!
خودت قدم به قدم به دلم راه رفتن بیاموزی!
من کجا و مادر ماه بنی هاشم کجا؟!
چه قدر پیش خدا حرمت داشتید که شایسته این انتخاب بودید!
چه قدر پاک و مطهّر بودید!
افتخار بیشتر از این که ما در فرزندان فاطمه علیهاالسلام باشی؟!
قداست بالاتر از این که محرم دردهای علی علیه السلام باشی؟!
بانو! دیگر شنیدن قصّه فرات و ادب سقّای تشنه لب، مرا به شگفتی نمی خواند
آن سقّا که از مشک ادب تو، سیراب شود و عبّاس نشود، عجیب است.
شنیده ام، زمزمه روزها و لالایی شب هایت این بود: «عبّاسم، مبادا فرزندان زهرا علیهاالسلام
را برادر صدا بزنی؛ فرق است بین فرزندان فاطمه علیهاالسلام و ام البنین علیهاالسلام »
شنیده ام که بارها و بارها، الفبای وفا و ادب را حرف به حرف، به گوش عبّاست هجی کردی.
حالا گر ماه بنی هاشم، خدای ادب باشد عجیب نیست؟!
آموزگار عشق و ارادت! آن قدر در لحظه هایت شگفتی آفریدی که تاریخ، انگشت
تحیّر به دندان می کرد. کدام ماجرایت را بگویم؟
کدام لحظه ات را بسرایم، که لحظه هایت، آن قدر مقدّسند که در واژه ها نمی گنجند.
در هر ماجرا، عشق و ارادت و اخلاص می آموزی، آن گاه که قنداقه عباست را، روی دست می گیری
و برای صدقه سری حسین علیه السلام ، دور سر مبارک ابا عبدالله می چرخانی... ،
اگر فاطمه علیهاالسلام ، عبّاس تو را «پسرم» نخواند، عجیب است ...
تو آمدی؛
در یک روز خوب و قدم به خانه علی علیه السلام نهادی و سایه مهربانی ات
را پناه کودکان داغدیده زهرا علیهاالسلام کردی.
تو آمدی و خشتْ خشتْ خانه پر شد از بوی تنت.
و تو لبریز از بوی فاطمه علیهاالسلام .
بانوی چهار داغ!
محبت از این بالاتر، که به همسر بگویی: «مرا فاطمه مخوان، چون حسن و حسین و زینب
با شنیدن این نام محزون می شوند» و تو، ام البنین یگانه روزگار شدی.
دسته دستاس، با دست های تو خو گرفت و...
تو می روی و خانه، داغ رفتنت را ضجّه می زند.
تو می روی؛ با تمام مهربانی ات؛ با سینه ای که داغ چهار کوه را به سوگ نشسته!
و من، هنوز پشت دیوار بقیع، مهربانی ات را ضجّه می زنم.
و من هنوز پشت دیوار بقیع، در جستجوی دست های گره گشای توام ...
و من هنوز حس می کنم که سر بر دامن تو نهاده ام و بوی یاس را از دامن تو می شنوم.
یا ام البنین ... !
خدیجه پنجی
نقل قول
