ویژه نامه وفات حضرت زینب علیها السلام*سرلوحه عشق و ایمان *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سوگواری

خداحافظ!
نفست بوی عبور گرفته است.
تکه های نگاهت را بر پرچین های سوخته شهر
گذاشته ای و رفته ای تا شهر، در شرم
دیرسال ناسپاسی آتش بگیرد.

خداحافظ!
تو و این اندوه سرشار، تو و این کوچه های
بی رحم، تو و سرشاری صبری شگفت.

خداحافظ!
نیستی؛ ولی طنین صدایت در دقیقه های
ویرانمان ستیهنده و سربلند است.

خداحافظ!
از خرابه های مالامال درد، صدایت را می شنویم؛
از ویرانی شب های تاریک اندوه
از لابه لای صفحات آشفته تاریخ.

صدایت را می شنویم از شام؛ شهر دوزخی
دسیسه ها؛آن گاه که مردانه، خطبه هایت
دیوارهای کاخ را به لرزه می انداخت.

خداحافظ!
خاک بر فرق تاریخ؛
آنچنان که تو را آزرد!
کجاست شانه های استوارت که در اندوه برادر خمیدند؟
کجاست دست های سرشارت؛
همان پناهگاه امن شب های بی قراری کودک برادر؟

خداحافظ!
می روی و صدای مناجاتت، خواب خاک را می آشوبد.
می روی و شرمی سرشار در جان خاک چنگ می اندازد.
تو می روی و نامت بر جداره های غربت
صبورانه از دهان ملائک زمزمه می شود.

خداحافظ!
از معابر نامهربان خاک گذشته ای و آسمان
روبه رویت آغوش گشوده است.

سوگوارانه عبور آرامت را ناآرام اشک می ریزم.

حمیده رضایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دنیا اگر خودش را گم نکرده بود، معنای حرف ها و دردهای
زینب(س) را بهتر می فهمید.

درد زینب(س)، سردرگمی دنیاست.
شهادت، طرح کربلاست و اسارت، شرح آن.
حسین(ع) طرح است و زینب(س)، شرح.

اگر در عاشورا، زینب(س) بند بند قساوت را نمی لرزاند
زن جامعه ما فریاد نمی دانست و رسالت عاشورایی را
نمی شناخت و اعجاز فریاد را باور نداشت.

غم هیچ جا آشناتر از وسعت سینه تو ندید و مصیبت، هیچ شانه ای
استوارتر از تو نیافت و صبر، عظیم تر و بزرگوارتر
از تو در گسترة تاریخ نشناخت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عقیله

وقتی کاروان کربلا به شام رسید، یزید در مسجد جامع اموی منتظر بود.
نشسته بود تا کاروان بیاید و او چند بیت از شعرهایش را بخواند و با
همه بزرگان شهر، پیروزی اش را جشن بگیرند.

جامع اموی، مسجد بسیار باشکوهی است؛ جان می دهد
برای اینکه یک عده اسیر را بنشانی و گوش تا گوش شبستان،
بزرگان را سر پا نگه داری و برایشان سخنرانی کنی.

یزید هم به تمام اینها فکر کرده بود؛ به همه چیز، به جز زینب(س).
درست وقتی یزید داشت در باب شجاعت خودش و پدرانش سخن پراکنی
می کرد و با خیزران به لب و دندان امام حسین(ع) می زد، زینب(س) برخاست:

چه خیال کرده ای یزید؟! گمان می کنی چون زمین را بر ما تنگ کردی
و ما گرفتار تو شدیم و ما را همچون اسیران از شهری به شهری آوردی،
این از خواری ماست و بزرگواری تو؟! کجا با این شتاب؟! آهسته تر یزید!

البته این افعال بعید نیست از جماعتی که جگر برگزیدگان را به دندان
کشیده باشند و گوشت تنشان از خون شهیدان روییده باشد! چرا چنین نکنی؟...

تویی که ریشه مان را بریدی و خون فرزندان محمد(ص) را به خاک ریختی
و یاد پدرانت کردی و به گمانت آنها را فراخواندی.

پس به زودی به آنان می پیوندی و به عاقبت آنها دچار می شوی
و آرزو می کنی ای کاش لال بودی و آنچه گفتی، نمی گفتی و
کاش فلج بودی و آنچه کردی، نمی کردی.

افسوس! که اینک چشم ها گریان است و سینه ها سوخته.
خدا بر بندگان خود ستم نمی کند. من شکایتم را به سوی خدا
می برم و اوست پناه من و اوست وکیل من!

مجلس به هم ریخت.
زنی اسیر اینگونه در برابر یزید قد علم کرد.
زینب را در کوفه «عقیلة بنی هاشم» صدا می زدند.

آن هم در دوره ای که بسیاری از عرب ها
فکر نمی کردند زن ها هم عقل داشته باشند.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خداحافظ ای ام المصائب

خداحافظ، ای زخم های دلت یادگار نینوا!
دیگر امشب به مرور خاطرات سرخ پرپر
شدن کبوتران نخواهی پرداخت؛

که تو نیز کبوترانه کوچ خواهی کرد تا
به کاروان آسمانی حسین بپیوندی.

زمین، چه عرصه تنگی برای پاره های دل فاطمه و علی بود!
گرچه از همان روز که رأس حسین را بر نیزه ها بردند،
بهانه های زندگی ات، به پایان رسیده بود.

مگر گل های چیده وجودت ای ام المصائب،
چقدر می توانستند در آب دیدگانت، زندگی را ادامه دهند؟

از امشب، اشک های فراق یوسف تو، بر دامن پیراهن
خونینشسرریز خواهد شد و زمینیان، داغدار
جای خالی تو خواهند بود.

رزیتا نعمتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست
پرواز صد جبریل در بال و پر توست

این آیه های مریم در حال تنزیل
یا آبشار رشته های معجر توست

تا ردّ پای سجده هایت را گرفتم
دیدم تو نوریّ و خدا در باور توست

فریادهای زخمی دیروز گودال
امروز روی شانه های حنجر توست

می خواستی زیبا ببینی کربلا را
یعنی حسین بن علی هم بی سر توست

با محمل عریان تو را سنخیّتی نیست
تو زینبی، پرده نشینی بهتر توست

مردم نمی بینند حتی سایه ات را
هجده سر نیزه نشین دور و بر توست

مجموعه ی دردی، گلستانِ کبودی
رنگین کمانی ، مدّعایم پیکر توست

فردا که پا در عرصه ی حق می گذاری
معلوم می گردد قیامت محشر توست




\

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نام زینب داشت، اما مرد بود







عاشورا، خونی بود که با حلقوم زینب(س) به کوچه های کوفه و شام کشیده
شد و سپس در فواره بلند خون شهیدان و شعر شورانگیز شیعی، به امروز رسید.

ما مدیون عاشوراییم. ا
گر آن روز زینب(س) کتاب قطور صبوری را تدوین نمی کرد، امروز
هیچ کس را معیار صبوری نبود. زینب(س) حجت شکیبایی است و آیه بردباری.

در شکننده ترین لحظه ها و در ازدحام آزمون ها و آتش و آوارگی، کیست
که فصلی از کتاب زینب(س) را بخواند و حقارت رنج خود را در مقایسه
با آن رنج های کوه شکن درنیابد.

منطقة عملیاتی زینب(س)، این بانوی صبور بنی هاشم، منطقه فراگیر
دردها و درمان های بشری است و فرماندهی کریمانه این عملیات دنباله دار
همه جبهه های اسارت را در بردارد.






علی پورکاظم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پلک بر هم بگذار!


زینبم، چشم بر هم بگذار!
چشم بر این دنیای پرآشوب و هیاهو فرو بند!

دیگر آسوده شدی مادر، از آنکه ناله بی مادری را در
گلو خفه کنی و شبانه در پی تابوت من بدوی؛

بار سترگ امانت مرا به دوش بکشی و حسرت زده
دستان گرم مادری که گیسوانت را ببافد،
برای برادرانت جای خالی او را پر کنی.

دیگر آسوده شدی مادر، از اینکه تنهایی و غربت پدرت علی
را در کوچه های مدینه ببینی و غم سنگینی که
کمر مرا خم کرد در دل کوچکت جای دهی.

عزیز مادر! دیگر آسوده شدی از دیدن فرق شکافته
عدالت و کاسه های شیر در دست یتیمان بی پدر مانده کوفه.

پاره تن مادر! چشم فرو بند بر تزویر معاویه و طمع یاران
دنیازده. دیگر آسوده شدی از فرو دادن جرعه های
زهری که جگر حسنم را هزار پاره کرد.

زینبم! دیگر آرام بگیر.
از سعی میان صفای گودال تا مروه خیمه گاه
چشم فرو بند بر قامت رعنا و خونین علی اکبر
و لاله های شکفته بر سپیدی گلوی اصغر!

دیگر علمداری از سمت شط برنمی گردد و دیگر خورشیدی
که عاشقش بودی، بر فراز گودال طلوع نخواهد کرد.

عزیز دلم! خطبه هایت، ستون های ستم را لرزاند.
شرم را بر چهره بی وفایی، و عجز و
زبونی را درچشمان آن پست دیدم؛
ن گاه که از حنجره پاک تو، «ما رأیت الا جمیلا» جاری شد.

دختر دردانه ام! اینک، کنار بسترت به استقبال آمده ام.
صدای «یا ایتها النفس المطمئنه» تمام ملکوت
را پر کرده است؛

زینبم، پلک بر هم بگذار!

فاطره ذبیح زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بانوی آسمانی


هنوز صدای زنجیره های اسارت از یادمان نرفته است.
هنوز صدای قدم های خسته کاروان در خواب های
نیمه تماممان تکرار می شود.

هنوز بوی گریه های به خون آغشته، نفسمان را بند می آورد.
هنوز روضه های عاشورا، لالایی کودکان بی گهواره ای
می شود که خواب ظهر عاشورا می بینند.

هنوز...؛ اما چه زود ما را با این همه درد، تنها می گذاری!
هنوز شانه های ما به سنگینی این همه درد، عادت نکرده است.

هنوز ما محتاج دست های مهربان توییم.سنگ صبور بنی هاشم!
بانوی آسمانی که روزهاست بی ماه مانده است!

هنوز تمام پرنده ها فرصت نکرده اند تا بلاگردانت شوند.
هنوز سینه سرخ های عاشق بسیاری می شناسم
که شانه هایت را بوسه نزده اند.

هنوز جهان به اندازه تمام روزهای غریب گریه نکرده است
اما تو غریبانه و آرام، دل می کنی از تمام روزهای تلخ
و دیروزهای زهری که بر تو گذشته است.

می روی؛ با دنیایی از غربت و دلشکستگی.
زخم هایت هنوز بر گرده زمان باقی است.

نمی دانم این همه درد از تو چه می خواست!
هیچ سنگ صبوری را یاد ندارم که به اندازه تمام
داغ های جهان، صبر داشته باشد، مگر تو.

دریا دریا اشک هایت، موج های سرکش شدند
تا سیاهی را از جهانمان بشویند.

تو اولین روضه خوان غربت عاشورایی؛ کلمات از دهان
گرامی تو پرنده شدند تا خبر رستگاری آفتاب های
بر نیزه را به گوشه گوشه جهان برسانند.

هنوز زخم های عاشورا تازه است و زخم رفتن تو
چشم های اشکبار شیعه را کاسه خون می کند.

سنگ ها، داغ سنگین رفتنت را محکم به سینه می کوبند.
آب ها، چشمه چشمه خون می گریند و
ابرها، پر از داغ نباریدن شده اند.

دیگر هوای پس از تو، نفس کشیدن ندارد.
نمی دانم کدام شانه از این همه تکان گریه، فرو نمی ریزد؟

شانه های زمین می لرزد.
پس از تو، رستخیز از همیشه به ما نزدیک تر شده است.

سنگ ها، هوای باریدن گرفته اند تا شیشه دل هایمان
را بی مضایقه در درد دوری از تو خُرد کنند.

این همه دل های شکسته را باید با باران سنگ بشورانیم
تا مگر داغ نبودنت، کمی سبک تر شود.کاش راهی نزدیکتر
از مرگ برای رسیدن به تو سراغ داشتیم!

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب(س)، آبروی صبورى و آیت بزرگ ایستادن است
و کدام مفسر و تفسیر به ژرفای بطن در بطن این آیت سترگ راه خواهد یافت.

اگر او نبود،‌چه کسی انگاره ناتوان بودن زن را از ذهن‌ها می‌شست؟
چه کسی توانایی و عظمت زن را چونان خورشید
بر پلک‌هایی که به کج‌بینی و کم‌بینی و بدبینی عادت کرده‌اند، می‌تاباند؟‌

حدیث دردهای زینب(س) را هیچ قلمی برنمی‌تابد.
هیچ‌کس نیست که بی‌قراری اشک‌‌ها را در مرور
غم‌های زینب(س) پشت پلک‌هایش تجربه نکند.

هیچ عاطفه‌ای نیست که شنیدن
آنچه بر زینب(س) رفت، طوفانی‌اش نکند.


سمیه سادات منصورى

.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست
پرواز صد جبریل در بال و پر توست

این آیه های مریم در حال تنزیل
یا آبشار رشته های معجر توست

تا ردّ پای سجده هایت را گرفتم
دیدم تو نوریّ و خدا در باور توست

فریادهای زخمی دیروز گودال
امروز روی شانه های حنجر توست

می خواستی زیبا ببینی کربلا را
یعنی حسین بن علی هم بی سر توست

با محمل عریان تو را سنخیّتی نیست
تو زینبی، پرده نشینی بهتر توست

مردم نمی بینند حتی سایه ات را
هجده سر نیزه نشین دور و بر توست

مجموعه ی دردی، گلستانِ کبودی
رنگین کمانی ، مدّعایم پیکر توست

فردا که پا در عرصه ی حق می گذاری
معلوم می گردد قیامت محشر توست

"شاعر:علی اکبر لطیفیان"