ویژه نامه وفات حضرت زینب علیها السلام*سرلوحه عشق و ایمان *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنگام پر کشیدن و وقت سفر شده
اشک نگاه آخر من بی ثمر شده

با یاد پاره های تنت گریه میکنم
با آه سینه ام جگرم شعله ور شده

این بازوی سپر شده ام را شکسته اند
حالا ببین که خواهر تو بی سپر شده

حتی توان سینه زدن هم نمانده است
این بازوی شکسته عجب درد سر شده

بعد از گذشت لحظه ی گودال رفتنت
یک سال و نیم خواهر تو خون جگر شده

با هر نفس که بعد غمت میزدم حسین
زخمی که داشتم به دلم تازه تر شده

بر حال من نسوخت دل دشمنت حسین
عمداً مرا زدند کنار تنت حسین

گودال بود و غربت بی انتهای من
شد خیمه گاه مروه و مقتل صفای من

از بسکه ازدحام در آنجا زیاد بود
جایی نبود کشته ی بی سر ؛ برای من

یک خنجر شکسته چرا بوسه میزند ؟
بر روی حنجر تو برادر به جای من

یک نیزه آمد و سخنت را برید و رفت
یک کعب نی رسید به داد صدای من

پیراهن تن تو پر از رد پا شده است ؟
یا اشتباه میکند این چشم های من

با تازیانه ها بدنم خوب آشناست
من را زدند پیش تو ای آشنای من

دیدند بی کسیم به ما طعنه ها زدند
مانند مادر تو مرا بی هوا زدند


مسعود اصلانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنوز هیچ آشنا با عاشورایی،
قدرت نیافته بزرگی شخصیت او را درک کند.

زینب(س)، با تمام روح لطیفش، اوج هر سختی را چشیده،
اما زیبا و پرمنطق در کوفه سخن می‌راند،
چنان‌که قلب‌ها را بیدار می‌کند و کم است مسلمانی
در شامات که اسلامش را مدیون روشنگری او نباشد.


آرى،‌زینبی که آن روی سکه عفت فاطمی است،
پرده‌نشین خانه وحی است، پرورده غیرت‌هاست.

همان خاتونی است که زنان کوفه صف اندر صف در انتظار دیدار اویند
تا در درس تفسیرش بیاموزند که چنین بی‌مانند
تفسیر قرآن بر سرنیزه خوانده شده را فریاد می‌کند،

چنان‌که به قدرت قرآن، جان‌های بی‌وجدان اهل شهر نفاق را زنده کرد
و حیات حسینی به رگ‌هامان تزریق کرد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برای تو می نویسم، ای زینب!
ای که فریاد با تو آغاز شد و بیداد با تو رسوا!

ای آزاد اسیر! ای قامت سبز اعتراض!
ای نهال بارور ایثار! ای جاری زلال متانت!

ای آیه صراحت و عفت! ای آذرخش خشم!
ای مظهر لطافت و رحمت!

چگونه می توان تو را گفت، تو را نوشت.
قلم در ابهامِ شناختت مانده است.
انسان، در زیبایی کامل در تو متجلی است.

چه کسی را می توان یافت که در هنگام توهین، در های وهوی
کشنده انبوه مردمان، در کوچه های تهمت و تحقیر، در خنده های
شوم پلیدان، آرام و بی هراس این گونه پرصلابت و قاطع، رگبار تند
سخن را بر قلب های سخت خفتگان، چون آتشی مذاب جاری کند.

کیست که در چنین هنگامه سراسر خون و رنج و درد
و تنهایی، هنوز فریادی برای کشیدن و سخنی برای
گفتن و توانی برای ایستادن داشته باشد.

خدایا چگونه باور کنم، چگونه می توانم شانه های ظریفی
را در زیر کوهساران سنگین این همه فاجعه، ایستاده ببینم؟

زینب(س) آیه های توانایی انسان را نوشت و سرود قدرت
ایمان را سرود و شعر بلند رسالت را نگاشت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ابی‏ حجاف از محمد بن عمر بن حسن، از زینب، به نقل از فاطمه علیهاالسلام و اشجع،
بلید بن سلیمان (از ابی‏حجاج، محمد بن عمرو هاشمی)
از زینب دختر علی (علیه‌السلام) نقل كرد كه فاطمه علیهاالسلام فرمود:

«قالت فاطمه علیهاالسلام: ان رسول الله قال لعلی اما انك یابن ‏ابی‏طالب و شیعتك فی‏الجنه‏»،
«و سَیجی‏ء اقوام ینتحلون حبكَ ثم‏ یمرقونَ مِنَ الاسلامِ كما یمرق السهم مِن الرمیه»؛

رسول خدا به ‏علی (علیه‌السلام) فرمود:
«ای پسر ابوطالب! همانا تو و رهروان تو در بهشت ‏اند
و به زودی قومی می‏آیند كه از دوستی تو سخن می‏گویند.

آنگاه از اسلام فرار می‏كنند، مانند پرت شدن تیر از كمان.»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مَسندِ علمی حضرتش چنان شاخص بود که او را «راوی حدیث» خواندند؛

حکایت بیماری پدر، داستانِ نزول سفره آسمانی
برای مادر، سرگذشت میلاد برادر و... .

زلالِ علم، از چشمه جانش می‏جوشید و آن‏گاه که با پدر
در «کوفه» بودند، زنان را، احکام شرعی و قرآن می‏ آموخت.

او خویش را مهیّا می‏کرد تا خطبه ‏های خورشیدی و آتشین خود
را، بی‏هیچ بیمی از ستم‏ پیشگان دوران، بر زبان جاری سازد.