اشعار ویژه در وصف موالید ماه شعبان { شاهکار خلقت زیبای خداوند}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به پنجم روز شعبان در مدینه آمده دنیا
علی بن الحسین بن علی آن گوهر والا

گرفته شهربانو در بغل قنداقه او را
کند شکر خدا جدش علی عالی اعلا

پدر باشد حسین وشاد ازمیلاد فرزندش
مبارکباد می گوید براوجبریل از بالا

علی اوسط است وبر علی اکبر برادر او
رخش را بوسه باران کرد اکبر زاده لیلا

ولیعهد حسین است وولایت را مه چارم
میان عابدان کل عالم شاخص ویکتا

شرافت دار می گردد سجده با وجود او
برای عابدین زینت برای ساجدین آقا

خدا خواهد که او بیمار درکرببلا گردد
بماند زنده وباشد به جمله شیعیان مولا

بود گریان همیشه بر مصیبتهای بابایش
مکمل می شود این کار بهر نهضت بابا

شود جشنی بپا با یاد میلادش در جنت
به مهمانداری مولا حسین وحیدر وزهرا

بسی شادی نما ای شیعه در هنگام میلادش
که تا بابای او گیرد دستت در صف عقبی

خداوندا نصیب من نما در روز میلادش
کنم طوف مزار اودر شهر رسول الله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاطمه مثل صدف، گوهر نایاب تویی
آفتاب و فلک و انجم و مهتاب تویی

آن که مشغول عبادت شده همچون زهرا
نیمه ی شب روی سجّاده ی محراب تویی

در بزرگی و مقامات تو این بس، پسر
شیر بدر و احد و خیبر و احزاب تویی

نخل شعرم چه قدَر واژه ی تازه دارد
سوره ی فجر تویی و اولوالباب تویی

به تو سوگند شعار همه ی ما این است
ما همه نوکر این خانه و ارباب تویی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جمعمان جمع كه تا نقش خيالي بزنيم
كوچه باغي برويم و پر و بالي بزنيم

پاي حافظ مِي اي از شعر زلالي بزنيم
جمعمان جمع بياييد كه فالي بزنيم

شاهِ شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان
كه به مژگان شكند قلب همه صف شكنان

بگذاريد از اين فاصله بويي بكشيم
در ِخُم را بگشاييم و سبويي بكشيم

تيغ ابروي كجش را به گلويي بكشيم
صد و سي و سه نفس نعره ي هويي بكشيم

از دلِ ما چه به جا مانده؟ كه غارت كرده
پسر سوم زهراست قيامت كرده

ماه و خورشيد دو حيران و دو سرگردانند
سالها دل سر ِ اين طايفه ميگردانند

بال در بال فرشته غزلي ميخوانند
ما همه بنده و اين قوم خداوندانند

آمده تا ز علي تيغ دو دَم را گيرد
قد برافرازد و بر دوش علم را گيرد

جمع مِهر و غضب و جذبه و زيبايي را
در تو ديديم مسيحايي و موسايي را

محشري كن كه ببينند دل آرايي را
برده اي ارث از اين سلسله آقايي را

حق بده مات شود چشم ، تماشا داري
هرچه خوبان همه دارند تو يكجا داري

آسمان پيش قدمهات به حيرت افتاد
كهكشان وقت تماشات به زحمت افتاد

موج برخاست و از آنهمه هيبت افتاد
كوه تا نام تو را بُرد به لكنت افتاد

اين علي هست خودش هست جنابش آمد
خوش به حال دلِ زينب كه ركابش آمد

تشنه خاكيم و ترك خورده ولي دريا تو
شوره زاري همه با ماست وَ باران با تو

و نوشتيم كه يا هيچ پناهي يا تو
دلمان قُرص بُوَد ، قُرص چرا؟ زيرا تو

بعد مرگم به هواي حرمت پر گيرم
من كفن پاره كفن زندگي از سر گيرم

رگِ پيشاني تو تا كه تَوَرم ميكرد
لشگر انگار كه با مرگ تكلم ميكرد

دست و پا را نه فقط راهِ نفس گم ميكرد
بيرقت در وسط دشت تلاطم ميكرد

تو سليماني و تختت وسط ميدان است
چقدر سر ز سر ِتيغ تو سرگردان است

ميكشي تا وسط معركه ها طوفان را
بند آورده نگاهت نفس ميدان را

تا كه ارباب بگيرد به سرت قرآن را
ميدرد نعره ي تو زَهره ي سرداران را

شور ِآن قله كه آتش فوران كرد تويي
آن كماندار كه ابروش كمان كرد تويي

سايه بان دلِ زينب دلِ ما هم با توست
حاجتي گرچه نگفتيم فراهم با توست

ماهِ شب هاي محرم تويي و دم با توست
اي علمدار ِ ادب شور محرم با توست

دستِ ما نيست كه در پاي غمت ميگرييم
لطف زهراست كه زير علمت ميگرييم

بي تو از چشم حرم خونِ جگر ميريزد
خون از ساقه ي صد تير و تبر ميريزد

و رباب اشك به لبهاي پسر ميريزد
خيز از خاك و ببين خاك به سر ميريزد

ابرويت بند دلش بود كه از هم وا شد
واي بر حال سكينه كه سرت دعوا شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب اى ياران نويد آورده ‏ام
مژده از عيدى سعيد آورده ام

ماه شعبان است و ماه رحمت است
غرق شادى قلب آل عصمت است

خاصه امشب سوم اين ماه نور
ماه فيض و عزت و ماه سرور

ماه لطف و رحمت پروردگار
جلوه‏ دار طلعت هشت و چهار

بس از اين مه پيك سرمد مى ‏رسد
از فضا بوى محمد مى ‏رسد

امشب عيد افتخار آدم است
عيد مولود عزيز خاتم است

مژده بايد گفت عبداللَّه را
مولد مسعود ثاراللَّه را

امشب آرى مقتدا از ره رسيد
سومين نور هدى از ره رسيد

عاشقان فيض جلى را بنگريد
نور چشمان على را بنگريد

جبرئيل است و ملك در زمزمه
روى آورده به بيت فاطمه

جمله سرمستند از بوى حسين
شيفته بر روى دلجوى حسين

دم به دم گويند با شور و شعف
تهنيت بر احمد و مير نجف

هم به زهرا مادر آن نازنين
بر زبان دارند صدها آفرين

وقت آن شد فطرس آيد پيشتر
آنكه باشد از همه دلريش‏تر

آنكه از قهر الهى سوخته
ديده بر فيض حسينى دوخته

بال و پر بر مهد مولا مى‏ كشد
پر به سوى آسمانها مى ‏كشد

بر زبان دارد به وجد و شور و شين
اين منم آزاده ى دست حسين

هر كه از جا به عزّ و احترام
سوى مولايم كند عرض سلام

اين ارادت را به تكريم و شتاب
مى‏رسانم محضر آن مستطاب

اى خوشا تائب كه با شوقى تمام
بر عزيز فاطمه گوئى سلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

البشارة ای محبّان حضرت سجاد آمد
شیعیان مرتضی را شافع میعاد آمد

بر مسلمانان گیتی پیشوای دین و دانش
شادی ما گشته کامل رهبر عُبّاد آمد

چون قدم بنهاد در عالم ندا در دادجبرئیل
عالم کون و مکان راسیّد سجّاد آمد

تابعین کربلا را رهبرنستوه و دانا
دشمن پیگیر ظلم و جورو استبداد آمد

هست شمشیرش دعا ، برخوان کتابش تا بدانی
آن که باشد در فنای خصم دین استاد آمد

بود معراجش نمازش ، منبع عرفان کتابش
آن که درس دین و دانش را به عالم داد آمد

ارث علم محمد پیشوای اهل تقوی
مومنین را تاکند از علم خود را ارشاد آمد

زهد و تقوایش شد عالمگیر و در تفسیر قرآن
آن که تقوی را همی دانست خیر الزاد آمد

ناله هایش در سکوت شب شد فریاد امّا
آن که می باشد سکوتش برتر از فریاد آمد

حضرت سجاد آمد« سرویا » برگو به یاران
آن که جان ها را کند از قید غم آزاد آمد

شاعر:سرودی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جمعمان جمع كه تا نقش خيالي بزنيم
كوچه باغي برويم و پر و بالي بزنيم

پاي حافظ مِي اي از شعر زلالي بزنيم
جمعمان جمع بياييد كه فالي بزنيم

شاهِ شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان
كه به مژگان شكند قلب همه صف شكنان

بگذاريد از اين فاصله بويي بكشيم
در ِخُم را بگشاييم و سبويي بكشيم

تيغ ابروي كجش را به گلويي بكشيم
صد و سي و سه نفس نعره ي هويي بكشيم

از دلِ ما چه به جا مانده؟ كه غارت كرده
پسر سوم زهراست قيامت كرده

ماه و خورشيد دو حيران و دو سرگردانند
سالها دل سر ِ اين طايفه ميگردانند

بال در بال فرشته غزلي ميخوانند
ما همه بنده و اين قوم خداوندانند

آمده تا ز علي تيغ دو دَم را گيرد
قد برافرازد و بر دوش علم را گيرد

جمع مِهر و غضب و جذبه و زيبايي را
در تو ديديم مسيحايي و موسايي را

محشري كن كه ببينند دل آرايي را
برده اي ارث از اين سلسله آقايي را

حق بده مات شود چشم ، تماشا داري
هرچه خوبان همه دارند تو يكجا داري

آسمان پيش قدمهات به حيرت افتاد
كهكشان وقت تماشات به زحمت افتاد

موج برخاست و از آنهمه هيبت افتاد
كوه تا نام تو را بُرد به لكنت افتاد

اين علي هست خودش هست جنابش آمد
خوش به حال دلِ زينب كه ركابش آمد

تشنه خاكيم و ترك خورده ولي دريا تو
شوره زاري همه با ماست وَ باران با تو

و نوشتيم كه يا هيچ پناهي يا تو
دلمان قُرص بُوَد ، قُرص چرا؟ زيرا تو

بعد مرگم به هواي حرمت پر گيرم
من كفن پاره كفن زندگي از سر گيرم

رگِ پيشاني تو تا كه تَوَرم ميكرد
لشگر انگار كه با مرگ تكلم ميكرد

دست و پا را نه فقط راهِ نفس گم ميكرد
بيرقت در وسط دشت تلاطم ميكرد

تو سليماني و تختت وسط ميدان است
چقدر سر ز سر ِتيغ تو سرگردان است

ميكشي تا وسط معركه ها طوفان را
بند آورده نگاهت نفس ميدان را

تا كه ارباب بگيرد به سرت قرآن را
ميدرد نعره ي تو زَهره ي سرداران را

شور ِآن قله كه آتش فوران كرد تويي
آن كماندار كه ابروش كمان كرد تويي

سايه بان دلِ زينب دلِ ما هم با توست
حاجتي گرچه نگفتيم فراهم با توست

ماهِ شب هاي محرم تويي و دم با توست
اي علمدار ِ ادب شور محرم با توست

دستِ ما نيست كه در پاي غمت ميگرييم
لطف زهراست كه زير علمت ميگرييم

بي تو از چشم حرم خونِ جگر ميريزد
خون از ساقه ي صد تير و تبر ميريزد

و رباب اشك به لبهاي پسر ميريزد
خيز از خاك و ببين خاك به سر ميريزد

ابرويت بند دلش بود كه از هم وا شد
واي بر حال سكينه كه سرت دعوا شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شوري است ميان سينه ، دل بيتاب است
غوغاست در آسمان و شب مهتاب است

از عرش صداي هلهله مي آيد
عيد است...شب ولادت ارباب است

ارباب جهان امير عالم آمد
فرزند علي"ع"نگين خاتم آمد

از عرش به فرش آمده خون خدا
بر ذات خدا آيت اعظم آمد

بر جان جهان حسين"ع" جانان باشد
بر ملك جهان حسين"ع" سلطان باشد

با خلق جهان بگو كه با عشق حسين"ع"
هر كس شده مانوس مسلمان باشد

بي عشق حسين"ع" بي كسم بي كارم
با عشق حسين"ع" ماجراها دارم

يك عمر گذشت و آرزويم اين است
اي كاش ميان روضه جان بسپارم

عيد است ولي من اشك نم نم دارم
در ديده ز غصه ي حسين"ع" يم دارم

عيد است ولي رخت عزا ميپوشم
آقا چه كنم حال محرم دارم

با ياد محرمت عزا ميگيرم
بر پزچمتان خورده گره تقديرم

من منتظرم فقط شما لب تر كن
اصلا تو بگو بمير ، من ميميرم

اي واي هواي كربلا زد به سرم
اي كاش شود كه تا حريمت بپرم

من كربوبلا نرفته ام ، دردم را
جز بر در خانه ات كجا من ببرم

تا كربوبلا نيامدم جان ندهم
عشقت به جهان قسم به قرآن ندهم

يك كربوبلا و...بعد جانم بستان
گفتم كه حرم نرفته من جان ندهم

شاعر : محمد هاشم مصطفوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مه منوّر شعبان مه رسول خداست
مه مبارك ميلاد سيدالشهداست

به رهروان هدايت ز حق رسیده خبر
كه روي دست محمد عيان چراغ هداست

تمام دين به روي دست‌هاي ختم رسل
و يا كتاب خدا روي سينة زهراست

به عدل و عزت و آزادي و كمال و شرف
خلايقند همه تشنه، فيض او درياست

ملك به حسن تماشائيش، شده مبهوت
كه اين امام حسين است يا رسول خداست

نسیم خلد برین می وزد ز اطرافش
كه بوي عطر خدا در مشام باد صباست

اگر تمام ملائك ز گاهوارة او
پر دوباره چو فطرس طلب كنند رواست

نبي به طلعت زيباش خنده كرد و گريست
خدا به يمن قدومش بهشت را آراست

ز گاهواره به گودال خون نگاهي كرد
به خويش گفت كه میلاد ما شهادت ماست

تمام خلقت يك لحظه بي حسين مباد
كه بي حسين زمين بي‌كس و زمان تنهاست

به حلق تشنه و لب‌هاي خشك او سوگند
كه خون او به گلستان وحي، آب بقاست

گرفت جام بلا را ز دست حضرت دوست
از آن تمام بلاها به چشم او زيباست

مگو چرا ز همه هست خود گذشت حسين
خداي داد به او هست و هست او را خواست

اگر ز بار غمش آسمان خميد چه باك
كه گشت قامت اسلام با قيامش راست

وضو گرفت ز خون، پيش تير قامت بست
كه تا قيام قيامت از او نماز به پاست

هميشه حج به وجود حسين مي‌بالد
كه كربلاش صفا بود و مروه شام بلاست

نماز و روزه و حج و جهاد مي‌گويند
حيات ما همه مرهون سيدالشهداست

به پور هند جگر خواره چون گشايد دست
كسي كه رشد و نموّش به دامن زهراست

زهي جلال كه در روي خون گرفتة او
به چشم اهل نظر صورت خدا پيداست

مگر نه خوردن خاك آمده به شرع حرام
چه حكمتي است، چرا تربت حسين شفاست؟

به تحت قبّه او كن بلند دست نياز
بگير حاجت خود را كه مستجاب دعاست

همه به حشر صدا مي‌زنند يا زهرا
ولي ز فاطمه آيد ندا، حسين كجاست

اگر چه سوم شعبان جمال خويش گشود
بدان ولادت او ظهر روز عاشوراست

قسم به ذات خداوند قادر بی چون
كه خونبهاش خداوندگار بي همتاست

تمام اهل قيامت به چشم مي‌بينند
حسين با تن بي سر شفيع روز جزاست

هنوز نغمة قرآن او بلند ز ني
هنوز نعرة هيهات او به اوج سماست

هنوز خنجر قاتل ز خون اوست خجل
هنوز از عطشش، شعله در دل درياست

هنوز نالة هل من معين اوست بلند
هنوز رأس منيرش به نيزه راه نماست

هنوز پرچم گلگون او به قلة عرش
هنوز پيكر صد چاك او به دوش شماست

حسین رهبر آزادگان به هر عصری
حسين راه نماي تمام نهضت‌هاست

حسين مشعل تابندة هدايت خلق
حسين مصحف نور است و آيت عظماست

حسين جان دعا، جان ذكر، جان نماز
حسين روح حرم، روح مروه، روح صفاست

گواه زندة من، ارجعي الي ربك
كه بر حسين همانا خدا مديحه سراست

حسين سورة فجر و حسين آيه نور
حسين نجم فروزان حسين شمس ضحاست

حسين زندة حق و حسين كشتة حق
حسين بر همه باطل ستيزها مولاست

به وصف او كه خدايش ثنا كند ميثم
قصيدة تو بود نارسا اگر چه رساست


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهین جشن و سرور شیعیان است
جــهــان از خـــرمــی بــاغ جـنـان اسـت

فـــروغ سـوم شـعـــبــان بـــرآمـــد
رواق خـــاک هـــمـچـون گـلـستان است

مـگــر آمـد بـعــالــم پـــور زهـــرا
کــه در وجـد و شـرف خلق جهان است

از ایــن مـولـود مـسـعـود مـبارک
قـــلــوب اهـــل ایـمـان شـادمـان اســت

حـسـیــن آمـد کـه از خـیـل ملائک
بــــدرگــاهـــش غـــلام آســتــان اســت

ز جـنــت آمــده لــعــیـــا بـخـدمـــت
کــنـیـز مـــادرش زهــــرا بــجـان اسـت

مـلـک قنداقه اش را برد تا عرش
کــه مـشـــتــاقــش خـدای مهربان است

بـگــو بـا فـاطـمه امـشـب حسیـنت
بـــبــزم قــرب یــزدان مـیـهـمــان اسـت

بـشــادی فـطــرس فـرخــنـده اقـبال
بــســوی خـانـه ی زهــرا روان اســـت

کـنــد بــر قـدسـیـان فخر و مباهات
که بـر دسـتـش ز شه خــط امـان است

پـیـمبر گـفـت در وصـف حـسـیـنـش
که او در پـیـکـر مـن هـمچو جان است

دو عــالـم بـهـره مـندند از عـطایش
عیان است این چه حاجت بر بیان است

ز رحـمـت بـر «حیاتی» لطـف دارد
کـه طـبـعـم از برایش نغمه خوان است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب از قافله نور خبر دارم من
از سواران سلحشور خبر دارم من

از نشاط پری و حور خبر دارم من
از شکوه دل پر شور خبر دارم من

شب زیبائی و روز طرب انگیز رسید
ساقی میکده با ساغر لبریز رسید

امشب از نور دل فاطمه صحبت دارم
با شما صحبتی از جلوه عصمت دارم

سخن از شادی گل های مسرت دارم
خبر از آینه ی عشق و محبت دارم

غرق شیدائی و شورم اگر از شور حسین
جبرئیلم که خبر می دهم از نور حسین

شهر یثرب ز رخش نورٌ علی نور بود
رشک فردوس برین رشک دل طور بود

خاطر اهل ولایت همه مسرور بود
خانه فاطمه پر ولوله و شور بود

مرتضی شکر خدا کرده و رویش بوسد
مصطفی گریه کنان زیر گلویش بوسد

این گل سرخ که زیبنده زهرا و علی ست
لاله گلشن ارزنده زهرا و علی ست

این همان چشمه جوشنده زهرا و علی ست
این همان مهر درخشنده زهرا و علی ست

از فروغ رخ او تا که تکلم کردند
بر رخش این دو گل یاس تبسم کردند

نور او منبع و سرچشمه خورشید بود
روی او خوب تر از ماه شب عید بود

مهر او آینه روشن توحید بود
حب او روز جزا مایه امید بود

هر که شد ذره این مهر به خورشید رسد
پیرویش عاقبت الامر به توحید رسد

آی فطرس به خدا قبله حاجات رسید
خیز از جا که کنون وقت ملاقات رسید

بنگر لاله ای از گلشن سادات رسید
نور سبزی ز جمالش به سماوات رسید

نور این مهر چراغ سحرت خواهد داد
عطر این گل ز وفا بال و پرت خواهد داد

روی او آینه صبر و ثبات است بیا
نفسش باعث احیاء حیات است بیا

در دو عالم همه را فلک نجات است بیا
بهر آزادی تو برگ و برات است بیا

کائنات از دم او زنده و جاوید شوند
گمرهان با نگهش پیرو توحید شوند

این همان است که دل در طلبش می کوشد
کوثر عشق ز انگشت پیمبر نوشد

به تنش جامه گلرنگ شهادت پوشد
این همان است که خونش همه دم می جوشد

دل جبریل «وفائی» ز غم او خون است
این حسین است که اسلام به او مدیون است


شاعر : استاد سید هاشم وفایی