اشعار ویژه در وصف موالید ماه شعبان { شاهکار خلقت زیبای خداوند}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شعبان که همه سُرور و مهر است و صفا
باغی است ز گلهای الهی وَلا

هم عطر حسین دارد و عباس و علیِ
هم عطر علی اکبر و موعود خدا

شعبان شــد و پیک عشق از راه آمد
عطـــــر نفــس بقـــــــــــــــــية الله آمد

با جلوه سجاد، ابوالفضل و حســـــين
يك ماه و سه خورشيد در اين ماه آمد

شــعبان کـه مه سرور هر مرد و زن است
تـابـان ز وجــود جلوه « پنج تن» است

میلاد علی اکبرو سجاد و اباالفضل و حسین
هم مولد پاک «حجـت بن الحسن» است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

البشارة ای محبّان حضرت سجاد آمد
شیعیان مرتضی را شافع میعاد آمد

بر مسلمانان گیتی پیشوای دین و دانش
شادی ما گشته کامل رهبر عُبّاد آمد

چون قدم بنهاد در عالم ندا در دادجبرئیل
عالم کون و مکان راسیّد سجّاد آمد

تابعین کربلا را رهبرنستوه و دانا
دشمن پیگیر ظلم و جورو استبداد آمد

هست شمشیرش دعا ، برخوان کتابش تا بدانی
آن که باشد در فنای خصم دین استاد آمد

بود معراجش نمازش ، منبع عرفان کتابش
آن که درس دین و دانش را به عالم داد آمد

ارث علم محمد پیشوای اهل تقوی
مومنین را تاکند از علم خود را ارشاد آمد

زهد و تقوایش شد عالمگیر و در تفسیر قرآن
آن که تقوی را همی دانست خیر الزاد آمد

ناله هایش در سکوت شب شد فریاد امّا
آن که می باشد سکوتش برتر از فریاد آمد

حضرت سجاد آمد« سرویا » برگو به یاران
آن که جان ها را کند از قید غم آزاد آمد

شاعر:سرودی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به پنجم روز شعبان در مدینه آمده دنیا
علی بن الحسین بن علی آن گوهر والا

گرفته شهربانو در بغل قنداقه او را
کند شکر خدا جدش علی عالی اعلا

پدر باشد حسین وشاد ازمیلاد فرزندش
مبارکباد می گوید براوجبریل از بالا

علی اوسط است وبر علی اکبر برادر او
رخش را بوسه باران کرد اکبر زاده لیلا

ولیعهد حسین است وولایت را مه چارم
میان عابدان کل عالم شاخص ویکتا

شرافت دار می گردد سجده با وجود او
برای عابدین زینت برای ساجدین آقا

خدا خواهد که او بیمار درکرببلا گردد
بماند زنده وباشد به جمله شیعیان مولا

بود گریان همیشه بر مصیبتهای بابایش
مکمل می شود این کار بهر نهضت بابا

شود جشنی بپا با یاد میلادش در جنت
به مهمانداری مولا حسین وحیدر وزهرا

بسی شادی نما ای شیعه در هنگام میلادش
که تا بابای او گیرد دستت در صف عقبی

خداوندا نصیب من نما در روز میلادش
کنم طوف مزار اودر شهر رسول الله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبا شبنم به سیمای سه اختر می زند امشب
به درب شادی دلها فلق در می زند امشب

سحر مُهر انا المستی به دفتر می زند امشب
ستاره با شفق حرف سه دلبر می زند امشب

کبوترهای دل یارب کجا پر می زند امشب
دم از عشق سه نوزاد و سه مادر می زند امشب

سه مادر بهر ما دلداده ها سه دلبر آورده
یکی مینا یکی جام و یکی هم ساغر آورده

بگو امشب چه رخ داده بگو ایدل کجا بودی
چرا تنها سفر کردی چرا از ما جدا بودی

مدینه بودی ایدل یا نجف یا کربلا بودی
کنار علقمه یادر بقیع با صفا بودی

تو هم قنداقه بوس دسته گلهای ولا بودی
خوشا بر حال تو ایدل که امشب هر کجا بودی

بگو ایدل کدامین مادر امشب گوهر آورده
که در سینه دل هر عاشقی سوی مدینه پر درآورده

تو را دیدم که دور مهد سه نوزاد می گشتی
چو پروانه به دور سه گل شمشاد می گشتی

عجب آزاد ای دل در علی آباد می گشتی
بنازم من بتو ایدل که تو آزاد می گشتی

گهی خندان گهی گریان وگاهی شاد می گشتی
به دور مهد عباس و حسین و حضرت سجاد می گشتی

بگرد ایدل که سه مادر بدنیااختر آورده
سه شب سه دسته گل بهر علی سه مادر آورده

هوای شهر ما امشب صفای دیگری دارد
دل دلبر پرست ما هوای دیگری دارد

به سینه قلب ما امشب صدای دیگری دارد
متاع عشق ما امشب بهای دیگری دارد

نوای شعر ما امشب نوای دیگری دارد
دل دلخستگان امشب دوای دیگری دارد

به هر دل بنگری شور ونوایی خوش برآورده
زده کف بر کف از شادی که کوثر کوثر آورده

علی با دسته گلهایش، گلستان کرده شعبان را
سه مادر با سه دسته گل ، گل افشان کرده شعبان را

سه مادر با سه اختر، نور بار ان کرده شعبان را
نوای گرم سه بلبل ، بهاران کرده شعبان را

سه یوسف طلعت گلچهره ، کنعان کرده شعبان را
سه تا ماه و سه مهپاره ، چراغان کرده شعبان را

سه تا مادر سه تا مولودِ از گل بهتر آورده
یکی یاس و یکی سوسن ، یکی نیلوفر آورده

یکی را می کند نازش علی بر دامن مادر
یکی چون شهد می نوشد لب شیرین پیغمبر

یکی مینای لبهایش شده پیمانة کوثر
یکی را در بغل زینب یکی را ساقی کوثر

یکی را شهربانو می زند بوسه به دست وسر
یکی دلداده آورده یکی آورده یک دلبر

یکی پیغمبر آورده یکی یک حیدر آورده
یکی را حضرت ام البنین و آن یکی را کوثر آورده

چرا زینب دل از بوسیدن دست برادر بر نمی دارد
چرا لب از لبِ عباس ، خـواهر بر نمی دارد

دل از بوسیدن عباس حیدر بر نمی دارد
به رخسارش نهاده چهره مادر بر نمی دارد

برادر دل زدیـدار برادر بر نمی دارد
خدایا از چه رو جبریل شهپر بر نمی دارد

مگر امشب برای هدیه عباس بال و شهپر آورده
برای دیدن عباس حوران بهشتی را بهمره یکسر آورده

خوشا بر حال نوزادی که دارای دو مادر شد
به روی قلب دو مادر دو جبهه مهر پرور شد

به دامان دو مادر چهره او سایه گستر شد
دو تا دستش همیشه بوسه گاه دو برادر شد

همیشه دلنواز او دو تا دست دو خواهر شد
خوشا بر حال نوزادی که با قنداقه محور شد

خدایا این چه مولودیست که اشک علی راهم در آورده
به طفلی همرهش ای(قطره) گویا که دوتا چشم تر آورده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جشن میلاد امام چـارمین آمد پدید
روز وجد مؤمنات و مؤمنین آمد پديد


درّة التّاج فضیلت جـوهـر علم لدن
حضرت سجّاد زین العابدین آمد پديد


یك فلك مجد و كرامت یك جهان اجلال و فرّ
در رخ انسان به چهرى دلنشین آمد پديد


یك جهان تسلیم یك عالم رضا یك دهر فضل
آسمـانى آفتـابى بـر زمیـن آمـد پديد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اي مناجات و اي نسيم دعا
راه نزديک ما به سمت خدا


اي که دريا کنار تو قطره
قطره با يک نگاه تو دريا


نذر سجاده قديمي توست
چهارمين رکعت نوافل ما


اي امام علي دوم من
اي امام چهارم دنيا


مرد شب زنده دار سجاده
مرد محراب التماس دعا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از مهين بانوى ايران سر زد از خاك عرب
آفتابى كز جمالش شد عيان آيات ربّ

حجّت حقّ، رحمت مطلق ، علىّ بن الحسين
درّة التّاج شرف ، ماه عجم ، شاه عرب

حَبّذا شاهى كه محكوم شد از او كاخ كمال
فرّخا ماهى كه روشن شد از او مهد ادب

زينت پرهيزكاران بود در زهد و عفاف
زان خدا سجّاد و زين العابدين دادش لقب

آن شنيدستم كه در عهد ولى عهدى هشام
رهسپار كعبه شد، با مردم شام و حلب

خواست تا بوسد حجر را، گشت مانع ، ازدحام
شد ز جمعيّت برون ، كاسايد از رنج و تعب

ديد ناگه صف ز هم بشكست ، ماهى شد پديد
كافتاب از پرتو صبح جمالش در عجب

ماه گرد كعبه مى گرديد و خلقى گرد ماه
سنگ را از بوسه اى سيراب كرد از لعل لب

چون هشام ، آن عزّت و قدر و جمال و جاه ديد
از شرار آتش كين حسد شد ملتهب

زان ميان يك تن از او پرسيد كاين شه زاده كيست
كاين چنين بر دامن مطلوب زد دست طلب

كرد در پاسخ تجاهل ، گفت نشناسم كه كيست
زان تجاهل ها كه بر اعجاز احمد بولهب

چون فرزدق آن سخندان توانا از هشام
اين سخن بشنيد، شد آشفته از خشم و غضب

گفت گر نامش ندانى با تو گويم نام او
گر بپرسى خاك بطحا را وجب اندر وجب

از زمين و آسمان و آفتاب و مشترى
زهره و پروين و ماه و كهكشان و ذوذنب

مروه و بيت و صفا و زمزم و ركن و مقام
مى شناسندش نكونام و نسب اصل و حَسَب

ميوه بستان زهرا، قرّة العين حسين
آن كه شد پيدايش او آفرينش را سبب

كوكب صبح هدايت ، آن كه نور طلعتش
كرد محو از ساحت دين ، ظلمت جهل و شغب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام اى چارمين نور الهى
كليم وادى طور الهى

تو آن شاهى كه در بزم مناجات
خدا مى‏كرد با نامت مباهات

تو را سجاده داران مى‏شناسند
تو را سجده گزاران مى‏شناسند

تو سجادى تو سجاده نشينى
تو در زهد و ورع تنهاترينى

قيامت مى‏شود پيدا جبينت
به صوت «اين زين العابدينت»

شبيه تو خدا عابد ندارد
مدينه غير تو زاهد ندارد

تو با درماندگان خود شفيعى
تو با خيل جذامى‏ها رفيقى

سحرها نان و خرما روى دوشت
صداى سائلان تو به گوشت

فرزدق را تو شعر تازه دادى
تو بر شعر ترش آوازه دادى

تو ميقاتى تو مشعر زاده هستى
عزيز من پيمبر زاده هستى

تو كز نسل امير المؤمنينى
پيمبر زاده ايران زمينى

سزد شاهان فتند اينجا به زانو
على‏بن الحسين شهر بانو

تو را ايرانيان رب مى‏شناسند
تو را با نام زينب مى‏شناسند

تو در افلاك زين العابدينى
تو روى خاك با ما همنشينى

قتيل تار گيسوى تو اصغر
فدايى تو باشد همچو اكبر

ابوفاضل همان ماه مدينه
كنارت دست دارد روى سينه

تو كوه عصمتى، لرزش ندارى
تو از غير خدا خواهش ندارى

تو در بالاى منبر چون رسولى
تو در محراب خود گويا بتولى

تو بابايى چنان شمشير دارى
تو بابايى ز نسل شير دارى

تو را شب زنده داران مى‏پرستند
لبت را روزه داران مى‏پرستند

تو جنس‏ات از نيستان غدير است
تو نامت روى ديوان غدير است

تو بر پيشانى خود پينه دارى
تو بر حق خدمتى ديرينه دارى

تو آنى كه به كويت هر كه آمد
غلام مستجاب الدّعوة باشد

تو اشك مطلقى، گريه تبارى
تو از روز ازل ابر بهارى

تو مقتل سيرتى از جنس آهى
تو مثل حنجر گل بى گناهى

رعيت‏هاى تو شه زادگانند
اسيران درت آزادگانند

تو بزم روضه را بنيانگذارى
تو در دل روضه ماهانه دارى

تو از جنس غرور دخترانى
تو آه سينه بى معجرانى

تو منبر رفته‏اى اما به ناقه
سخن‏ها گفته‏اى امّا به ناقه

تو آن يعقوب يوسف زاده هستى
تو آن از دست يوسف داده هستى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حجّت حقّ، آيت مطلق ، علىّ بن الحسين

مظهر شمس الضّحى و زاده طاها و ياسين



گوهر بحر امامت ، آن كه مى بودش صدف

دخت كسرى ، شاه بانو، بانوى ايران زمين



پنجم شعبان چو طالع شد به امر پروردگار

شهر يثرب نورافشان گشت از آن ماه جبين



مهر رخسارش عيان گشتى چو از شاه زنان

ماه و خورشيدِ فلك آمد ز نورش خوشه چين



چيره بر ابليس دون گرديد چون گاه نماز

اين ندا آمد ز رحمان اَنْتَ زين العابدين



صاحب دعوت چو جدّش خاتم پيغمبران

وارث بابش علىّ در خطبه هاى آتشين


خديو دين كه بغضش باعث نار سقر آمد

ولىّ حقّ كه حُبّش موجب ماء معين آمد



جهان را شهريار و خلق آن را سيّد و سرور

خدا را حجّت و ختم رسل را جانشين آمد



مُعين انبياء از ابتدا تا انتها بودى

امين اوليا ازاوّلين تا آخرين آمد



چو جدّش مصطفى فرمانده ارض و سماء گشتى

چو بابش مرتضى شاهنشه دنيا و دين آمد



مطيع امر و فرمانش قضا همچون قدر آمد

غلام حلقه بر گوشش فلك همچون زمين آمد



بهر عيدى نمود آزاد، يك سر بندگان خود

غلامان و كنيزان را چنين يار و معين آمد



چو باشد مادر نيك اختر وى دختر كسرى

سزد ايران زمين را فخر بر چرخ برين آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمدی جانا گلِ رویت دل از عالم ربود
هر نخ از سجاده‌ی مویت دل از عالم ربود

گر چه سجادی ملَك مشغول سجده بر تو است
هر یك از محراب ابرویت دل از عالم ربود

روی ماهت همچو بدری صد جهان را خیره كرد
در دل شب‌های گیسویت دل از عالم ربود

هر نسم از عطرِ تو با مشك و عنبر در ستیز
هر نفس از یك دمِ بویت دل از عالم ربود

ای كه تو سرفصلِ همنامانِ جدت حیدری
عین و لام و یای نیكویت دل از عالم ربود

شب شبِ میلاد تو، مدح تو را گوید حسین
خنده‌های آن ثناگویت دل از عالم ربود

من به تصویر بقیعت عشق بازی می‌كنم
ذره خاكی از سرِ كویت دل از عالم ربود