ویژه نامه ماه مبارک رمضان * بهار بندگی *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا
درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا

سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش
درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش

سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار
درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار

سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی
درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی

سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان
درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان

سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان
درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن

سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند
درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند

سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا
درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آه، این صدای حزین و عاشقانه از آن کیست که خواب را از سرم ربوده است؟
چه کسی است که در این سحرگاه،
بی صبرانه ناله می کند و خدایش را می خواند.

صدایش آشناست.
صدایش از جنس صدای پیغمبر است که در شب های غار حرا،
قرآن را زمزمه می کرد.

همچون صدای علی(ع) است که در چاه های نیمه شبِ کوفه،
گریه سر می داد و تمام عرش را به لرزه می انداخت.
این صدا همچون صدای فاطمه(س) است که شب تا سحر،
خدا را تسبیح می گفت و تمام خاک را دعا می کرد.

این زمزمه غم انگیز، شبیه ناله های حسین(ع) است که با کلماتی بی بدیل،
عشقش را به خداوند ابراز می کرد.
آه، چه می گوید این مرد عاشق:

«اِلهِی لا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ... وَ لا تَمْکُرْبِی فِی حِیلَتِکَ...;
خدایا! مرا با عقوبت و انتقامت تنبیه نکن
و مرا به حیله و مکر خویش مبتلا نساز!»


این صدا از جنس سجده های ممتد و بی پایان است.
از جنس ناله های به جامانده از کربلا و عاشوراست.
این صدای ستایشگر،
تمام هستی را با کلمات دعای خویش،
راه و رسم توحید می آموزد؛ صدای سجاد است.


برخیز! برخیز و با او زمزمه کن.
در این سحرگاهان بی شباهت و مقدس،
کلمات متبرک مردی را زمزمه کن که از نسل علی(ع) است
و به آدمیان می آموزد در سحرهای روزه داری، چگونه با خدای خویش سخن بگویند.

به ما می آموزد چگونه کوچه های زمین را به سمت آسمان راه بگشاییم.
برخیز و «ابوحمزه» بخوان که این دعا،
اعجاز امامت معصومی است که شیوه سخن گفتن با خدا را از همه کس بهتر می داند.

تنها او می داند که با خدا چگونه سخن بگوید تا بی درنگ پاسخ بشنود.


سودابه مهیجی

و

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد اسوه احسان

حسن علیه ‏السلام گل حسنِ یوسف باغ پیامبر است.
عکس این گلِ حسن یوسف در آینه را بانوان بهشت، تا ابد آه می‏کشند.

حُسن حسن، نیمه سیبی است که پیامبر
صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ‏وسلم به فاطمه علیهاالسلام هدیه داد.

نگاه فاطمه به هر طرف رو کند، آفتاب به آن سور رو می‏کند؛
فاطمه علیهاالسلام ملکه آفتابگردان‏های دنیاست
و حسن علیه‏ السلام ، گلی که در سایه‏اش قد کشیده است.

امشب ستاره‏ها جشن ساده علی علیه‏ السلام
و فاطمه علیهاالسلام را چراغانی می‏کنند.

امشب گلدان آغوش فاطمه،
سرشار از عطر این گلِ آسمانی خواهد شد.

امشب بوی سیب، مدینه را بیهوش می‏کند؛
سیبی که عطرش، روزها و سال‏ها و قرن‏ها را در می‏نوردد،
سیبی که عرشی است.

این‏جا خانه فاطمه است.
این‏جا ملکوت عطر سیب است.

امشب کائنات در هوای سیب شناورند،
حالا هر کس یک جرعه از این عطر آسمانی می‏خواهد؛

هرکس می‏خواهد کفش‏های نسیم را بپوشد
یک سبد سلام و صلوات با خودش بیاورد.

امشب شبِ نزول عطر سیب و بالِ فرشته است.
همه می‏دانند، قدر امشب کم از شب قدر نیست.

امشب در خانه فاطمه علیهاالسلام کودکی به دنیا می‏آید؛
کودکی که آمدنش، آسمان را به زمین می‏آورد.

میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام
بر مسلمین و مومنین مبارک باد

محمد سعیدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه مبارک رمضان،
بهترین ماه هاست ، ماه میهمانی خداست

ماه خوبی ها،ماه شب های قدر،
ماه دعا ونیایش ، ماه عبوديت و بندگي
ماه رحمت و آمرزش و ماه خیر و برکت است.

حلول ماه مبارک رمضان،به راستی که
خبر از گشایش درهای بهشت به روی آدمیان دارد.

ماه رمضان ماه تزکیه،ماه خودسازی،
ماه از خویش تا خدا رفتن است

ماه پرواز با دوبال قنوت از زمین تا ملکوت
و شکوفایی غنچه های معنویت
در سکوت سبز روزه داران
و در حيرت ارغوانی سالکان کوی دوست .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شیطان چگونه از ما دور می‌شود

رسول خدا فرمود : آیا شما را خبر ندهم به اموری که اگر به آن امور عمل کنید
شیطان از شما دور می‌شود؛ مثل دور بودن مشرق از مغرب ؟!

اصحاب گفتند : بله یا رسول الله
حضرت فرمودند : روزه بگیرید چرا که روزه صورت شیطان را سیاه می‌کند

یکی از کارهای خیر روزه گرفتن است از خدا بخواهیم که
در ماه رمضان مریض نشویم و توفیق روزه داری داشته باشم
یکی از کارهای خیر دیگر صدقه است؛

صدقه دادن هم پشت شیطان را می‌شکند
« و کَسْرَ ظَهره » و در ادامه آمده است مواظبت بر عمل صالح ؛
نماز شب و دوستی با خدا و استغفار ریشه شیطان را قطع می‌کند

و در آخر حدیث گفته شده است « و لکلِ شیٍ زکات و زکاتُ الابدان الصیام »
که هر چیزی زکاتی دارد و زکات بدن‌های شما روزه است.[4]

وَ اجْعَلْ لِی نَصِیباً مِنْ کُلِّ خَیْرٍ تُنْزِلُ فِیهِ بِجُودِکَ یَا أَجْوَدَ الْأَجْوَدِین

خدایا هر خیری که در ماه رمضان نازل می‌کنی برای من نصیبی از آن خیر قرار بده به جود و
بخشش خودت ای کسی که جود و بخششت از همه بخشندگان بیشتر است.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری
گرچه من دربدرم، راه ندی حق داری


بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه
خورده اينجا گذرم، راه ندی حق داری


همه جا پرسه زدم غير در خانه ی تو
حال بشكسته پرم، راه ندی حق داری


از رفيقان شهيدم به خدا جاماندم
حال كه يك نفرم، راه ندی حق داری


گرچه بر سفره تو شاه و گدا مهمانند
بسكه من خيره سرم، راه ندی حق داری


بس كه تو شاهد عصيان مني امشب كه
من گداي سحرم، راه ندی حق داری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«.... و علی علیه‏السلام رفت»

ناگهان برقی زد و بارانی از خون، آسمان محراب را جاری کرد؛
باران یکریزی که قرن‏هاست چشمان عدالت خواه زمین را شعله ‏ور کرده است.

رمضان چهلم هجری، این ثانیه‏های دهشتناک را خوب به خاطر دارد؛
لحظاتی که کوچه ‏های کوفه از بارقه ‏های آفتاب، تهی شد و آسمان و
زمین،دست در گردن یکدیگر، فاجعه را گریستند.

علی رفت و این دو روزه پست دنیا را به طالبانش واگذاشت؛ او رفت
و شهر، در غربتی جاویدان، روزهای سیاهش را به سوگ نشست.

چشمانت، خلاصه مهربانی بود
تو از تولد پروان ه‏ها می‏گفتی و بهاری که در رگ‏های عدالت جاری است.

پرهای زخمی سهره ‏ها را تحمل نداشتی و چهره پژمرده بنفشه‏ ها، دلت
را می ‏آزرد. شبانه ‏های زیادی را در کوچه‏ های فقیر
به استمداد دست‏های خالی پینه ‏بسته راه افتاده بودی.

جانت با تپش‏ های قلب مظلومان، هماهنگ بود.
چشمان رئوفت، خلاصه مهربانی بود و شانه‏ های
پدرانه‏ ات، میعادگاه نوباوگان اسیر در چنگال بی‏پناهی.

تو آمده بودی تا جوان‏مردی، مانا شود و رفتی، تا درس آزادگی‏مان بیاموزی.
ای اتفاق سرخ! در هزار توی بی‏رحم ظلم و جهالت، نفس‏های پرتپش
عدالتِ تو بود که سودجویان را عقب می‏راند.

نامت، وجدان‏های بیدار را به کرنش می‏خواند.
نگاهت، قانون همیشه انسانیت است و کلامت، دریایی ک
ه صدف‏های بی‏شمارش، تا جهان باقی است، از مروارید
راستی و عدل، بی‏نیازمان می‏کند.

اگرچه نیستی، ولی هیچ دستی، از آسمان آبی کرامتت ناامید نیست.
حضور قاطعت
، پنجره‏های زمین را آفتابی بی‏بدیل است.

بزرگت می‏داریم و ایمان داریم که
«مرگ، پایان کبوتر نیست».

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بازآی که مهمان خدائی...

ای آنکه نگه دوخته بر بزم خدایی
خوش باش بر این شیوه که نور دل مایی

پیداست از این حال که دلداده اویی
زیباست چه بسیار که از خویش رهایی

نشنیده ای آیاکه زند جارچی عرش
گلبانگ, که بازآی, که مهمان خدایی

ماه رمضان آمده و مائده بر پاست
دعوت همگا نیست چرا زود نیایی

آن به که زهر خوان دگر چشم بپوشی
زیباست بر افطاز خدا لب بگشایی

غافل منشینید که در عرش خبر هاست
چتری به سر آرید که فری است همایی

خوان کرمش مائده هردو جهانست
آن به که بر این سفره گسترده در آیی

گاهیست به پدرام چرا قدر ندانی
ماهیست همه بدر چرا ماه نپایی

یک شب که بمقدار به عمریست برابر
آنرا زچه هر سال به عمرت نفزایی؟

خیل ملک آید به سلام تو در این شب
حیف است که بر خاک تو رخسار نسایی

آرند و د مانند به هر روح روانی
آیند و رسانند به هر گوش ندایی

تا صبحد مان پیش تو مانند به تکریم
هر لحظه به سازی و نوازی و نوایی

تنها نه فقط قدر تو تقدیر نمایند
بر درد دلت میرسد از غیب دوایی

گیرند به تکلیف تو ازحور کنیزی
بخشند به تشریف تو از نور قبایی

جویند به رضوان تو در قرب مقامی
سازند به تمکین تو در خلد سرایی

بر ره سپران مژده همین بس که به فرجام
با روزه برد راه سپر راه به جایی

دعوت که به مهمانی قرب است عزیزان
آن کس بپذیرد که بر او نیست ریایی

ناظم نه طمعکار سراید غزل اما
هر گفته برد اجری و هر کرده جزایی

شاعر:ناظم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گرسنگی و تشنگی، هیچ کدام مأموریت انسان در رمضان نیست؛
ماه رمضان، ماه جهاد است؛ جهاد اکبر
که در آن باید با شمشیر صبر به میدان رفت.

ماه رمضان، بهار آشنایی است؛ بهار دوستی که سر زده است دوباره؛
فرصتی که می شود همه استعدادهای عرفانی را کشف کرد؛
بهاری که می شود در آن، زندگی را دوباره از سر گرفت

و زندگی را نه از کرختی بیدار شدن پس از طلوع آفتاب زندگی را
نه با قرآن های روی تاقچه یا کنار اسفند برای بدرقه یا استقبال،
بلکه زندگی را با قرآن هایی در دل، قرآن هایی زیر لب، قرآن هایی
که در ثانیه هامان تزریق می شوند، از سر بگیریم!

سفره های افطار و نان کنجدی، کاسه دلت را بردار و بیا،
سمت قبله خدا نور پخش می کنند.

در صفِ تازه شدن نمی ایستی، در صف زندگی با شروعی دوباره،
با بوی نان تازه؟!

دیر می شود، باید هر روز پیش از اذان بلند شد
وگرنه تا غروب، دلت هوایی سر خوشی های تکرارناپذیر می شود.

اولش سخت است، درست، ولی وقتی به این بهار عادت کنی،
می خواهی تمام سالت بهار رمضان شود.

این بهار با همه بهارها فرق می کند.
نمی خواهی بر کوه برفی دلت بتابی تا آب شود؟

نمی خواهی راهی برای دریاچه اشک،
روی صورت خشکت باز کنی؟

نمی خواهی دعا توی دست هایت، جوانه بزند؛
جوانه هایی که تا آسمان قد خواهند کشید؟!

نمی خواهی زمزمه قرآن از
شاخه های عرفانی لبانت جاری شود؟

این یک شروع تازه است؛ فرصتی شبیه صبح که خداوند به انسان می بخشد؛
فرصتی به نام رمضان؛ بهاری که با همه بهارها فرق می کند.

طعم شیرین گرسنگی!
زبانه بکش ای صبر از دل تشنگی!

در آغوش بگیر لب های خشکیده را،
بدن های تفتیده را، نگاه های غریب را.

مهمان نوازی کن ای صبر! غذا و ذکر بیاور،
آب بیاور و مرا جرعه ای نیایش بنوشان!