اشعار ولادت با سعادت امام حسن مجتبی علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ازنیمه ماه رمضان ماه بر آمد
با آمدنش فصل غم ورنج سر آمد


شاد است رسول دوسرا حضرت طاها
زیرا که کنون سبط کبیرش به بر آمد


در بیت علی غلغله وشور بپا شد
جبریل امین شاد بر او جلوه گر آمد


گو یوسف مصری برود باز به چاهش
چون یوسف زهرا زدل چاه بر آمد


شد نام نکویش حسن ونیک بگویم
این نام زدرگاه خدای قدر آمد


باید که فراموش کنی حاتم طائی
بر سلسله جود وکرم راهبر آمد


او کشتی صبر است به دریای بلاها
ایوب که باشد چو علی را پسر آمد


ای شیعه مبارک به تو این روز خدایی
از بحر ولایت به تو این تاج سر آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای ماه آسمانیِ ماه خدا! حسن
خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن

روز نخست نقش جمال تو را کشید
نقاش حسن با قلم ابتدا حسن

از شرم آفتاب رخت خفت آفتاب
در پشت کوه‌ها و پس ابرها حسن

ترسم از این که عقل، خدا خوانَدَت به جهل
از بس که دیده در تو جمال خدا حسن

از کائنات نغمۀ آمین شود بلند
دست تو تا بلند شود بر دعا حسن

افکنده گل صحیفۀ حسنت چو باغ گل
از بوسه‌های پشت هم مصطفا حسن

روح نبی، روان علی، قلب فاطمه
گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسن

از صد هزار فیض مسیحا نکوتر است
دردی که با دعای تو گردد دوا حسن

باب تو باب حاجت ارباب حاجت است
ای عالمی به کوی تو حاجت روا حسن

جسم مسیح نه که روان مسیح هم
می‌گیرد از تبسم گرمت شفا، حسن

گر قاسمت به عرصۀ محشر قدم نهد
بهر نجات خلق کند اکتفا حسن

گویی که از لب تو عسل خورده مصطفی
از بس که داده بوسه دهان تو را حسن

یک جلوه از فروغ تو ماه است و آفتاب
یک صحنه از بقیع تو ارض و سما حسن

وقتی که جای دست خدا می‌شوی سوار
حیف است پا نهی به سر چشم ما حسن

باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش
تا ذات حق برای تو گوید ثنا حسن

باید نبی زیارت حُسن تو را کند
در لاله‌زار وحی به صبح و مسا حسن

زوار توست جان و رواقت بهشت دل
بالله بوَد مدینۀ تو قلبها حسن

گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟
ای گوشه‌ای ز خاک تو عرش عُلا حسن

روزی که نیست روز تو باشد کدام روز؟
جایی که نیست خاک تو باشد کجا؟ حسن

صلح تو کرد روز معاویّه را سیاه
صبر تو داد دین خدا را بقا حسن

از بامداد اول خلقت تو بوده‌ای
بنیانگذار نهضت کرب و بلا حسن

آل نبی تمام کریمند و تو شدی
مشهور در کرامت و لطف و عطا حسن

خلقند میهمان و تویی میزبان خلق
ملک وجود آمده مهمان سرا حسن

عمری اگر که بند ز بندم جدا کنند
حاشا که لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن

وهابیان به زائر تو راه بسته‌اند
سد می‌کشند دور مزار تو، یا حسن

بیچاره‌های کوردل پست، غافلند
دارالزیارۀ تو بوَد قلب ما حسن

دشمن چو دید خُلق خوشت را به خنده گفت:
غیر از تو کیست صاحب خلق خدا؟ حسن

سوگند می‌خورم به خدا نیست ناامید
هر کس که آورد به تو روی رجا حسن

دست بریدۀ پسر کوچکت بس است
در حشر بر نجات همه ماسوا، حسن

هر گوشه روز حشر، دراز است سوی تو
دست هزار «میثم» بی دست و پا حسن


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دار و ندار حضرت دادار مجتباست
سبط نبی ومخزن الاسرار مجتباست

گویند هر کسی نظری سویش افکند
کافر شود که احمد مختار مجتباست

اولاد فاطمه همگی شبه حیدر اند
اما به واقع حیدر کرار مجتباست

تضمین کنم برای حسن شعر بهتری
زیبایی تمامی اشعار مجتباست

عباس هم بدست حسن مرد رزم شد
استاد فن رزم علمدار مجتباست

جنگ جمل بدست حسن ختم گشته است
از قاتلان لشگر کفار مجتباست

برتن زره نکرده به مانند مرتضی
وقت نبرد مرد جگردار مجتباست

از لطف اوست اشک دوچشم حسینیان
درمجلس حسین میاندار مجتباست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبیه آب زلالی، شبیه بارانی
تمامی حسناتی و اوج ایمانی

برای آمدنت آسمان چه زیبا شد
ستاره کرده شب قدرمن، چراغانی

میان صورت توآیه هایی ازنوراست
تویی که باعث توحید هرمسلمانی

تمام معنی غیب و شهادتی*مولا
تمام حرف دلم را نگفته می دانی

کریم آل عبا هستی وبه این خاطر
گدای کوی تو دارد هوای سلطانی

پر از سخاوت و جود وکرامتی امّا
برای دشمن حیدر چو تیغ برّانی

قیامت از تو شفاعت برای هرمجرم
که تو امید تمام گناه کارانی

...

مجتبی خرسندی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به سال سوم هجرت مدینه مسرور است
به نیمه رمضان شهر شادی و شور است

به دور خانه ی حیدر فرشتگان جمعند
ببین که خانه ی مولا سراچه ی نور است

سرود انس و ملک بر علی، مبارکباد
چرا که موسم دیدار اولین پور است

قدم زند به جهان سبط اکبر طاها
و از ولادت او چشم دشمنان کور است

جمال یوسف مصری به پیش چهره ی او
بدون جلوه بود در نقاب مستور است

کریم آل پیمبر شود گل زهرا
ز او حریم کرامت همیشه معمور است

امیر جمله جوانان جنت آمده است
امیری اش به یقین با حسین مقدور است

امام شیعه بود بعد حیدر کرار
حسن میان امامان به حلم مشهور است

هر آنکه شاد شود در ولادت مولا
به نزد مادر او سرفراز و ماجور است


شاعر : اسماعیل تقوایی

.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او آمده تا نور به شب ها بخشد
روح شرف و عشق به دنيا بخشد

او آمده تا باور وايمان و صفا
همراه دو صد عاطفه برما بخشد

او آمده از صلح و محبت بي شك
جاني ز ولا برتن تنها بخشد

آن سيد خوبان و بهشت آمده تا
برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد

او آمده با نام حسن در حسنش
شوري به سرا پرده مولا بخشد

او رود زلالي ست كه درفصل عطش
جود و كرم خويش به دريا بخشد

از لطف ، كريم اهل بيت عصمت
ما را زكرم خدا به فردا بخشد

ميلاد امام مجتبي (ع) آمده است
شادي به حريم دل ما آمده است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عید است و یا نیمۀ ماه رمضان است؟
از هر دو بگویم که هم این است و هم آن است

عیدی که به ماه رمضان داد تجلی
ماهی که در آن روی خداوند، عیان است

ریزد دُر مدح حسن از درج دهان‌ها
یا نام دل‌انگیز حسن نقل دهان‌ است

قرآن علی در بغل ام‌ابیهاست
بر خال و خطش چشم محمّد نگران است

این بضعۀ پیغمبر و این یوسف زهراست
این جان جهان جان جهان جان جهان است

در بین امامان به کرامت شده مشهور
یک گوشه ز بیت‌الکرمش باغ جنان است

سرتا به قدم یکسره روح است چه روحی
روحی است که بر پیکر توحید روان است

تا حشر زند از گلوی خون خدا موج
خونی که به رگ‌های حسن در جریان است

صبرش سپر سینۀ دین بود، وگرنه
هر یک مژه‌اش تیر و دو ابروش کمان است

داند چو پدر در کند از قلعۀ خیبر
آنجا که عین است چه حاجت به بیان است

با چشم خیالش منگر فوق خیال است
در حق گمانش نشمر فوق گمان است

گر پایۀ قدرش نگری فوق گمان‌ها
ور مدّت عمرش نگری کلّ زمان است

در خال و خطش هر چه بخوانید و ببینید
از بوسـۀ پیغمبـر اسـلام نشــان است

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

گل‌خنده‌ای که مهر به ماه خدا کند
از پای روز، حلقۀ شب را جدا کند

بر شانۀ سپیده‌ترین صبح بی‌غروب
خورشید، آبشارِ طلایی رها کند

میلاد مجتبی‌ست که اعجاز مقدمش
با باغ، آن کند که نسیم صبا کند

آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش
هر سو دری به خانۀ خورشید وا کند

شب را به یمن مقدم او صبح کرده است
هرکس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند

امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم
غرق شکوفه، لعلِ لب مجتبی کند

چون آسمان عاطفه، باران اشک باش!
تا گلشنِ ضمیرِ تو را با صفا کند

چشم ستاره باش و به دامان شب ببار!
تا دردِ سینه‌سوزِ غمت را دوا کند

بیگانه با تبسّمی! این فصل را بخند!
تا باغ را به خنده لبت آشنا کند

گل‌واژۀ نگاهِ تو در روح زردِ باغ
جشن بهارگونه‌شدن را به پا کند


غلامرضا شکوهی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نیمه ی ماه خدا ماه خدا پیدا شد
کرم و جود و عطای ابدی معنا شد

باظهور پسر فاطمه ی بنت رسول
آسمان محو تماشای گل زهرا شد

حضرت حیدر کرار به وجد آمده بود
چونکه با لطف خداوند رحیم بابا شد

کوری چشم همه عایشه ها از اول
سید و سرور و سالار بنی الزهرا شد

سائل خوان کریمانه ی اقای کرم
با گدایی در خانه ی او اقا شد

آینه دار خداوند جلی آمده است
همه ی هستی زهرا و علی آمده است

دل من صبح و مسا بر لب بامش باشد
عامل مستی مان بردن نامش باشد

باگدایی درش حاتم طایی دیده
او کریم است و کرم مشی و مرامش باشد

"واذا زلزلت الارض..." پیامد های
نعره ی حیدری و ضربه ی گامش باشد

نوکری در او کار من و تو نبود
حضرت یوسف صدیق غلامش باشد

پیرو صلح و سکوتش همه ایمان داریم
کربلا شعبه ای از خط قیامش باشد

پاره های جگرش هم دم " لایوم..." گرفت
گریه بر کرببلا اوج پیامش باشد

عابد صومعه و دیر و کنشت آمده است
حسن آقای جوانان بهشت آمده است

سائلم سائل بیچاره ولی محترمش
سائلم سائل درمانده ی جود و کرمش

او مسیحای من است آمده ام جان بدهد
مرده را زنده کند هر دم و هر بازدمش

پسر شیر خدا شیر جمل میباشد
در عرب نیست کسی تاکه شود هم قدمش

هم ادیب است و حکیم است وعلیم است و فقیه
مجتهدان همگی تشنه ی جام قلمش

لعن الله علی آل سعود ، یک روزی
باطلا از سر نو شیعه بسازد حرمش

یوسف هاشمی آل بنی هاشم اوست
ایها الناس بدانید ا’باالقاسم اوست

بذر عشقش ز ازل در دل من روئیده
دست تقدیر مرا بهرگدایی چیده

پسر فاطمه بی مثل و نظیر است والله
چه کسی خوب تر از او به دو عالم دیده؟

بی سبب نیست دم حضرت آقا گرم است
حضرت احمد مختار لبش بوسیده

خاکساری در خانه اش عزت بخشید
به من بی سروپا خسته دل و شوریده

نفس سرد من و گفتن از او هرگز
جان به قربان موید ، شفق و ژولیده

خواهم از حق که در غصه به قلبم بندد
لطف کرده به کریم ابن کریم ام بخشد

غم ندارم که پس از این دگر آقایی هست
سید و سرور و سالاری و مولایی هست

بر سر سفره ی او عالم وآدم جمع اند
شکرلله سر این سفره مرا جایی هست

"بگذار آدمیان طعنه زنند بد گویند "
من سگ کوی همانم که تماشایی هست

حضرت ایزد منان به صراحت گفته
این دروغ است برای حسن همتایی هست

بهر اطعام یتیمان مدینه چو علی
روی دوشش همه شب کیسه ی خرمایی هست

یوسف است یوسف زهراست ولیکن آیا
در دل خانه ی او همچو زلیخایی هست ؟؟؟

نه فقط شاعر درباری اهل کرم ام
روضه خوان هستم و در روضه گریزی بزنم

به تب سوز و دعای سحرش گریه کنید
در حوالی دو چشمان ترش گریه کنید

سالها در غم بی مادری اش آب شده
دیگر حالا به تن مختصرش گریه کنید

مادری در بر اونیست غریب است به خدا
مثل زینب همه بالای سرش گریه کنید

دارد از شدت سم بال و پرش میسوزد
پس بیایید به زخم جگرش گریه کنید

ای کریم ابن کریم حال بکا میخواهم
هم بقیع هم نجف و کرببلا میخواهم


شاعر : علیرضا خاکساری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این خانواده آینه های خدائی اند
در انتهای جاده ی بي انتهائي اند

خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند

هر کس که می رسد سر اطعام می برند
فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند

یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز
اینها همان مقدمه ی آشنائی اند

صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
مشغول لحظه های شریف گدائی اند

سوگند ميخوريم كه پروانه زاده ايم
همسايه ي قديمي اين خانواده ايم

تو آسمان جودي ما يا كريم تو
پرواز ميكند دل ما تا حريم تو

احساس ميكنم به تو نزديك ميشوم
وقتي كه مي وزد سر راهم نسيم تو

وقت كرامت است كه از راه آمده است
آن آشناي كوچه نشين قديم تو

قرآن بي بديل ، حروف مقطّعه
كي ميرسم به فهم الف لام ميم تو

سوگند ميدهيم خدا را در اين سحر
بر پينه هاي رحمت دست كريم تو

ما را هميشه سائل دست شما كند
ما را به زير پاي شما خاك پا كند

دست مرا بگير كه عاشق ترم كني
سلمان خانواده ي پيغمبرم كني

من در قنوت نيمه شبت دور ميزنم
شايد مرا بگيري و انگشترم كني

آن شاخه ي گلم كه به دست تو داده اند
تا هركجا كه خواست دلت پرپرم كني

من آمدم كه بين سحرهاي اشتياق
بال مرا بگيري و خرج حرم كني

بال و پر شكسته به دردم نميخورد
انگار بهتر است كه خاكسترم كني

روزي آب و سفره ي نان مني حسن
ماهِ مباركِ رمضان مني حسن

اي در هواي پاك نگاهت سلام ها
نامت نداشت سابقه اي بين نامها

اي سبزي بهار خدا سير ميشوند
از عطر سفره هاي حضورت مشام ها

بيرون بيا و چشم مرا هم قدم بزن
هم سفره ي فروتن جمع غلام ها

در كوچه ات كسي به كسي جا نميدهد
مكثي نما به شوق چنين ازحام ها

سائل شدن كنار نگاه تو واجب است
وقتي گدا به چشم تو دارد مقام ها

تو سفره دار شهر خدا ما گداي تو
مثل كبوتريم و اسير هواي تو

آنكس كه پيش پاي شما خم نميشود
در خانه ي فرشته هم آدم نميشود

آقاي من بدون توسل به نام تو
حالي براي توبه فراهم نميشود

دست مرا بگير و به سمت خدا ببر
چيزي كه از بزرگيتان كم نميشود

آرامش تو باعث طوفان كربلاست
بي صلح تو قيام مُحَرم نميشود

هركس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو
مؤمن نميشود ، به جهنّم نميشود

تا كربلا رسيد صداي سكوت تو
اين قيل و قال ها به فداي سكوت تو

اي از هزار حاتم طائي كريم تر
لطف تو از تمام كريمان قديم تر

مي آوري به وجد تو پروردگار را
اي از زبان حضرت موسي كليم تر

تو ابتداي نسل طهوراي كوثري
هركس حسودتر به تو باشد عقيم تر

در اين مسير رو به خدايي نديده ايم
از رد پاي گيوه ي تو مستقيم تر

در كربلا به آينه ات سنگ ميزنند
هركس شبيه تر به تو جرمش عظيم تر

آقا تو در كلام خلاصه نميشوي
در حضرت و امام خلاصه نميشوي

اي ياكريم خسته چه كردند با پرت
اين زهر ِ پر شراره چه آورده بر سرت

از لحظه اي كه رنگ نگاهت كبود شد
رنگي دگر نرفته مناجات خواهرت

با اينكه اي غريب ، تو بودي امام شهر
اما كسي نخواند نمازي به پيكرت

تابوت را نشانه گرفتند به تيرها
آن هم كجا به پيش دو چشم برادرت

دلهاي ما به ياد تو اي بي حرمترين
پر ميزند به سمت بقيع مطهرت

تا كِي لبم به خاك بقيعت نميرسد
بر آستان پاكِ رفيعت نميرسد

شاعر: علي اكبر لطيفيان