هم چنین داستان مشهوری است که درباره گذشت امام از بی ادبی مردی شامی می باشد. خود آن شخص می گوید:
به مدینه رفته بودم. مردی را دیدم که بر مرکبی گران قیمت سوار شده و لباس های نفیسی پوشیده بود. از شکوه او خوشم آمد. پرسیدم: «او که بود؟». گفتند:«حسن بن علی بن ابی طالب».
وقتی نام علی را شنیدم، سینه ام دریایی از کینه و دشمنی علیه آن سوار گردید. نسبت به او رشک بردم که چرا علی باید چنین فرزندی داشته باشد. از این رو، نزد او رفتم و با تندی گفتم: «تو پسر علی هستی؟» فرمود: «آری! فرزند اویم».
________________________________________
1- تحفه الواعظین، ج 2، ص 106، برگرفته از: محمود شریعت زاده خراسانی، در سایه اولیای خدا، ج 1، ص 273 .
ص:46
سپس من تا توانستم به او و پدرش ناسزا گفتم. او صبر کرد تا سخنانم پایان یابد. سپس با خوش رویی از من پرسید:
به گمانم در این شهر غریبی. اگر به خانه نیاز داری، به تو خانه می دهم؛ اگر به مال نیاز داری به تو ببخشم و اگر کمک دیگری می خواهی، بگو تا انجام دهم. شاید مرا باکس دیگری اشتباه گرفته ای. اگر جایی می خواهی بروی تو را راهنمایی کنم و اگر بارت سنگین است، در آوردن آن به تو کمک کنم؛ اگر گرسنه ای سیرت کنم؛ اگر برهنه ای، تو را بپوشانم، اگر بارت را به خانه من بیاوری و تا وقتی که در این شهر هستی میهمان من باشی، خوشحال می شوم. منزل من بزرگ است و برای آسایش تو فراهم است.
مرد شامی با دیدن این همه گذشت و مهربانی، گزیری جز اشک شرمساری نداشت. گریه می کرد و می گفت:
گواهی می دهم که جانشین خدا بر زمینی و خدا بهتر می داند که بار رسالت را بر دوش چه کسی گذارد. تا اکنون تو و پدرت را بیش تر از همه مردم دشمن می داشتم، ولی اکنون تو دوست داشتنی ترین بندگان خدا پیش من هستی.
سپس آن مرد به خانه امام مجتبی علیه السلام رفت و تا وقتی که در مدینه حضور داشت، میهمان حضرت بود. از آن پس، از بهترین دوستداران آن خاندان گردید.(1)
گستره گذشت و مهرورزی امام، آن قدر پردامنه بود که قاتل او را هم در برگرفت. هم چنان که عمر بن اسحاق می گوید: من و حسین علیه السلام در لحظه شهادت، نزد امام مجتبی علیه السلام بودیم که فرمود:
بارها به من زهر داده اند، ولی این بار تفاوت می کند؛ زیرا این بار جگرم را قطعه قطعه کرده
________________________________________
1- ابن شهر آشوب، مناقب، ج 4، ص 19.
ص:47
است.
حسین علیه السلام با ناراحتی پرسید: «چه کسی شما را زهر داده است؟» فرمود:
از او چه می خواهی. می خواهی او را بکشی؟ اگر آن کسی باشد که من می دانم، خشم و عذاب خداوند بیش تراز تو خواهد بود. اگر هم او نباشد، دوست ندارم که به خاطر من، بی گناهی گرفتار شود.(1)
نقل قول
