عهد روزانه مروری بر نهج البلاغه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد نهج البلاغه امیر المؤمنین علی علیه السلام، پنجشنبه 2 تیر ماه



خطبه 218، نهج البلاغه، امیر المؤمنین علی بن ابی طالب علیهم السلام،


ترجمه خطبه 218

(در باره كسانى كه براى جنگ با او به بصره رفتند)
افشاى خيانت ناكثان
بر كارگزاران و خزانه داران بيت المال مسلمانان كه در فرمان من بودند، و بر مردم شهرى كه تمامى آنها بر اطاعت من، و وفادارى در بيعت با من وحدت داشتند، هجوم آوردند،
آنان را از هم پراكندند، و به زيان من، در ميانشان اختلاف افكندند، و بر شيعيان من تاختند، گروهى را با نيرنگ كشتند، و گروهى دست بر شمشير فشرده با دشمن جنگيدند تا صادقانه خدا را ملاقات كردند.
218- و من كلام له ( عليه‏السلام ) في ذكر السائرين إلى البصرة لحربه ( عليه‏السلام )
فَقَدِمُوا عَلَى عُمَّالِي وَ خُزَّانِ بَيْتِ الْمُسْلِمِينَ الَّذِي فِي يَدَيَّ وَ عَلَى أَهْلِ مِصْرٍ كُلُّهُمْ فِي طَاعَتِي وَ عَلَى بَيْعَتِي
فَشَتَّتُوا كَلِمَتَهُمْ وَ أَفْسَدُوا عَلَيَّ جَمَاعَتَهُمْ وَ وَثَبُوا عَلَى شِيعَتِي فَقَتَلُوا طَاِئفَةً منْهُمْ غَدْراً وَ طَاِئفَةٌ عَضُّوا عَلَى أَسْيَافِهِمْ فَضَارَبُوا بِهَا حَتَّى لَقُوا اللَّهَ صَادِقِينَ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عهد نهج البلاغه امیر المؤمنین علی علیه السلام، جمعه 3 تیر ماه


خطبه 219، نهج البلاغه، امیر المؤمنین علی بن ابی طالب علیهم السلام،


ترجمه خطبه 219

(در ميدان نبرد جمل در سال 36 هجرى وقتى به جنازه طلحه و عبد الرحمن بن عتاب رسيد فرمود)
تأسّف بر كشتگان جمل
ابو محمد (طلحه) در اين مكان، غريب مانده است به خدا سوگند خوش نداشتم قريش را زير تابش ستارگان كشته و افتاده بينم به خونخواهى، بر فرزندان «عبد مناف» دست يافتم، ولى سر كردگانى «بنى جمح» از دستم گريختند،
آنان براى كارى كه در شأن آنها نبود سر بر افراشتند، و پيش از رسيدن به آن سركوب شدند.
219- و من كلام له ( عليه‏السلام ) لما مر بطلحة بن عبد الله و عبد الرحمن بن عتاب بن أسيد و هما قتيلان يوم الجمل‏
لَقَدْ أَصْبَحَ أَبُو مُحَمَّدٍ بِهَذَا الْمَكَانِ غَرِيباً أَمَا وَ اللَّهِ لَقَدْ كُنْتُ أَكْرَهُ أَنْ تَكُونَ قُرَيْشٌ قَتْلَى تَحْتَ بُطُونِ الْكَوَاكِبِ أَدْرَكْتُ وَتْرِي مِنْ بَنِي عَبْدِ مَنَافٍ وَ أَفْلَتَتْنِي أَعْيَانُ بَنِي جُمَحَ
لَقَدْ أَتْلَعُوا أَعْنَاقَهُمْ إِلَى أَمْرٍ لَمْ يَكُونُوا أَهْلَهُ فَوُقِصُوا دُونَهُ