چگونه وهابی‌ها موفق به شکستن مرقد امام حسین (ع) نشدند؟

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

امتحان مسلمانان به انواع بلا ماجرایی بود که سال‌ها قبل پیامبر (ص) از آن خبر داده بود. امروز و در زمانه ما انواع بلا‌ها را می‌توان به چشم دید. نمونه‌اش وهابیت است که وحشیانه در گوشه و کنار دنیا به جان مسلمان‌ها و به خصوص شیعیان می‌افتند و از هیچ جنایتی هم دریغ ندارند؛ از حمله وحشیانه به مردم یمن تا همکاری و همدستی در انواع توطئه علیه مردم مظلوم دنیا. از ذبح کردن و سر بریدن شیعه‌های مظلوم و بی‌گناه تا حمله به زنان باردار و سر بریدن جنین‌ها. همه این‌ها گوشه‌ای از جنایت‌های آن‌ها در طول فعالیت ۲۸۰ ساله وهابیت است.

با مرور تاریخ، به نمونه‌هایی از بزرگترین فجایع و جنایت‌های فرقه ضاله وهابیت و مشارکت آن‌ها با آل سعود اشاره کرده ایم.

سال ۱۱۸۷ قمری؛ حمله به ریاض و نجد

اولین منطقه‌ای که طعم تلخ جنگ و غارت وهابی‌ها را چشید، شهر ریاض در عربستان سعودی بود. چند سالی قبل از ۱۱۸۷ هجری قمری بود.

محمد بن عبدالوهاب، بنیان‌گذار فرقه ضاله وهابیت، با محمد بن سعود که جد آل سعود عربستان است، هم‌پیمان شد. همان زمان محمد بن عبدالوهاب و محمد بن سعود که در منطقه درعیه در عربستان ساکن بودند، به قصد غارت و چپاول دارایی‌های مسلمانان به ریاض حمله کردند.

این جنگ حدود سی سال طول کشید. دلیل طولانی شدن جنگ هم آن بود که حاکم ریاض قدرت زیادی داشت و وهابی‌ها نمی‌توانستند به سادگی بر آن منطقه مسلط شوند.

تا اینکه در تابستان سال ۱۱۸۷ عبدالعزیز پسر محمد بن سعود لشکر زیادی فراهم کرد و به ریاض یورش برد. حمله آن‌ها آن‌قدر وحشتناک بود که بسیاری از مردم در این جنگ کشته شدند و بقیه مردم شهر ریاض به همراه حکمران آنجا، همگی ریاض را ترک کردند و به منطقه دیگری به نام احسا پناه بردند. آن‌ها غذا و آبی با خودشان نداشتند، به همین دلیل حدود چهارصد نفر از فراریان شهر ریاض در بیابان‌های بی آب و علف از تشنگی و گرسنگی مردند.

البته وهابی‌ها و آل سعود به همین کشتار اکتفا نکردند. آن‌ها با وجود اینکه شهر ریاض را تصرف کرده و تمام اموال موجود در خانه‌های خالی را به غنیمت گرفته بودند، باز هم در بیابان‌ها به دنبال مردم فراری می‌گشتند و هر کسی را که از تشنگی و گرسنگی نمرده بود با شمشیر به قتل می‌رساندند و دارایی‌هایشان را غارت می‌کردند.

آن‌ها خانه‌های خالی در ریاض را تصرف می‌کردند و همه اموال، اسلحه، مواد غذایی و وسایل خانه را به غنیمت می‌گرفتند و خانه‌ها و نخلستان‌ها را به تصرف خودشان درمی‌آوردند. نمونه دیگری از جنایت‌های وهابی‌ها در آن زمان در دشمنی‌هایشان با مسلمانان، کشتن مؤذن‌ها بود.

درواقع وهابی‌ها از اینکه بر روی منبر‌ها اذان گفته شود و بر پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله یاد شده و بر آن حضرت درود بفرستند، ممانعت می‌کردند. به اندازه‌ای که مؤذن‌ها را می‌کشتند. در تاریخ نوشته شده که مرد صالح نابینایی اذان می‌گفت و بعد از اذان بر پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله درود فرستاد. وهابی‌ها او را دستگیر کردند و به دستور محمد بن عبدالوهاب کشتند.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

سال ۱۲۱۴ قمری؛ حمله به نجف

وهابی‌های جنایتکار در سال ۱۲۱۴ هجری قمری برای اولین بار به عراق حمله کردند و مقصد اصلی یورش آن‌ها حرم مطهر حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در نجف اشرف بود. در این حمله، عرب‌هایی از ولایت خزاعل مقابل آن‌ها ایستادگی کردند و توانستند حدود سیصد نفر از آن‌ها را بکشند.

یک سال بعد، یعنی در سال ۱۲۱۵ هجری قمری، هم گروه دیگری از وهابی‌ها برای انهدام حرم مطهر حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام به سمت نجف حرکت کردند و این بار هم عده‌ای از عرب‌ها در برابرشان ایستادگی کرده و شکستشان دادند.

البته حمله به نجف اشرف به همین جا ختم نشد، بلکه تا ده سال بعد از آن هم به طور مستمر ادامه پیدا کرد. از جمله اینکه در سال ۱۲۱۶ هجری قمری هم وهابی‌ها بعد از حمله وحشیانه به کربلا، به سمت نجف حرکت کردند، اما مردم نجف به دلیل آگاهی از کشتار و غارت کربلا با آمادگی به دفاع برخاستند.

حتی زن‌ها هم از خانه‌ها بیرون آمدند و مرد‌های خود را تشویق و تشجیع به دفاع می‌کردند تا اسیر وهابی‌ها نشوند. به همین ترتیب بود که وهابی‌ها نتوانستند وارد شهر نجف شوند.

سال ۱۲۱۶ قمری؛ حمله به کربلا

اندیشه تسلط بر اماکن مقدس شیعیان در عراق و غارت آنها، تصوری بود که آل سعود از همان ابتدا در سر داشتند؛ اما این اندیشه چگونه و بر چه اساسی در بین وهابی‌ها ایجاد شده بود؟

پاسخ این پرسش شاید همان نامه‌ای باشد که از عراق برای سفارت روسیه در ترکیه فرستاده شد که در آن نوشته شده بود: «در بین وهابی‌ها شهرت داشت که در کربلا ثروت غیرقابل توصیفی وجود دارد که چه‌بسا مانند آن در خزینه‌ها و گنجینه‌های شاه ایران هم نباشد. چون در طی قرن‌های گذشته هدیه‌های ارزشمندی مانند طلا و نقره و سنگ‌های گران قیمت و هدیه‌های کم‌نظیر به حرم امام حسین علیه السلام آورده شده است.»

همان طور که اشاره شد وهابی‌ها برای ورود به نجف اشرف مشکلات زیادی داشتند و هر بار با مقاومت مسلمانان مواجه می‌شدند. اما آن‌ها با لشکر دوازده هزار نفری در سال ۱۲۱۶ هجری قمری توانستند به راحتی وارد کربلا شوند.

به این دلیل که در روز حمله وهابی‌ها، مردم شهر کربلا به مناسبت عید غدیر برای زیارت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به نجف رفته بودند و در کربلا تعداد کمی از مردم که عموماً افراد پیر و ناتوان یا کودکان بودند، باقی ماندند. به همین علت وهابی‌ها به آسانی وارد کربلا شدند و هر کسی را که دیدند کشتند.

در آن روز حدود سه هزار نفر از مردم کربلا کشته شدند و دارایی‌هایشان که قابل نبود، به غارت رفت. در تاریخ هم نوشته شده که در آن روز دویست شتر با زحمت غنیمت‌های غارت شده را از کربلا خارج کرد. البته در مواردی هم نوشته شده که کربلا در آن زمان حاکمی داشت که در دفاع از شهر کوتاهی کرده بود.

وهابی‌ها در این حمله، صندوق چوبی مرقد حبیب بن مظاهر را شکستند و سوزاندند و با آن در ایوان طرف قبله حرم، قهوه درست کردند. آن‌ها قصد داشتند صندوق مرقد شریف امام حسین علیه السلام را هم بشکنند، اما، چون بر روی آن شبکه‌های آهنی بود موفق به شکستن آن نشدند. البته آن‌ها زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر بر روی مرقد شریف را دزدیدند.

میرزا ابوطالب اصفهانی در سفرنامه خود نوشته است: «هنگام برگشت از لندن و عبور از کربلا و نجف، دیدم که قریب بیست و پنج هزار نفر وهابی وارد کربلا شدند و شعار اقتلوا المشرکین و اذبحوا الکافرین سر می‌دادند. آن‌ها بیشتر از پنج هزار نفر را کشتند و زخمی‌ها حساب نداشت. صحن مقدس امام حسین علیه السلام از جسد کشته‌ها پر و خون از بدن‌های سر بریده شده، روان بود. بعد از یازده ماه بار دیگر به کربلا رفتم. دیدم که مردم آن حادثه دل‌خراش را نقل می‌کنند و گریه سرمی دهند به طوری که از شنیدن آن، مو‌ها بر اندام راست می‌شد.»

سال ۱۲۱۸ قمری؛ تخریب آثار بزرگان در مکه

سال ۱۲۱۸ قمری بود که وهابی‌ها بر مکه مسلط شدند و با وقاحت تمام، همه آثار بزرگان اسلام را تخریب کردند. آن‌ها قبه زادگاه پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله، امام علی علیه السلام، حضرت خدیجه سلام‌الله علی‌ها و حتی خلیفه اول را خراب و با خاک یکسان کردند.

حتی آثار باستانی اطراف بیت‌الله الحرام و روی زمزم را تخریب کرده و هر چه از صالحین باقی مانده بود از بین می‌بردند. هنگام تخریب هم طبل می‌زدند و رقص و آوازخوانی می‌کردند

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

سال ۱۳۳۴ قمری؛ تخریب قبور ائمه بقیع علیهم السلام

وهابی‌ها بعد از اشغال مکه، به مدینه حمله کردند. این اتفاق در سال ۱۳۳۴ هجری قمری افتاد که آن‌ها مدینه را اشغال کردند، مرقد مطهر ائمه اطهار علیهم السلام در بقیع و مرقد‌های دیگر مانند ابراهیم فرزند پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله، قبر حضرت ام‌البنین مادر حضرت عباس علیه السلام، قبه عبدالله پدر پیغمبر صلی‌الله علیه و آله، اسماعیل پسر امام جعفر صادق علیه السلام و قبه همه صحابه و تابعین را بدون استثنا خراب کردند.

آن زمان ضریح فولادی ائمه بقیع علیهم السلام در اصفهان ساخته و مدینه حمل شده بود. اما وهابی‌ها این ضریح ائمه بقیع را از روی قبر امام حسن مجتبی، امام زین‌العابدین، امام محمد باقر و امام جعفر صادق علیهم السلام برداشته و بردند.

قبور عباس عموی پیغمبر صلی‌الله علیه و آله و فاطمه بنت اسد مادر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را که با قبور چهار امام همام، در زیر یک قبه بودند هم ویران کردند.

همچنین زادگاه امام حسن و امام حسین علیهماالسلام در مدینه، قبور شهدای بدر و بیت الاحزانی را که امام علی علیه السلام برای حضرت زهرا سلام‌الله علی‌ها ساخته بود، تخریب کردند.

سال ۱۴۰۷ قمری؛ کشتار حاجیان ایرانی

نیرو‌های وهابی رژیم آل سعود در چهارم ذی‌الحجه ۱۴۰۷ قمری (۹ مرداد ۱۳۶۶ شمسی) هزاران نفر از حاجیان بیت‌الله الحرام را به جرم سر دادن فریاد برائت از مشرکین در مکه به خاک و خون کشیدند و حتی آخوند‌های درباری آن‌ها فریاد می‌زدند و می‌گفتند: «اقتل المجوس اقتل المشرکین؛ مجوس و مشرکین را بکشید.» آن‌ها با چوب و هر دست‌آویزی به جان حاجیان افتادند و آن‌قدر بر سر آن‌ها می‌کوبیدند تا کشته شوند.

البته کشتن حاجیان به دست وهابی‌ها قبل از این هم اتفاق افتاده بود. نمونه‌اش در سال ۱۳۴۱ شمسی بود که وهابی‌ها با حاجیان یمنی که سلاحی برای دفاع نداشتند روبرو شدند. آن‌ها ابتدا به حاجیان امان دادند، اما وقتی بالای کوه رفتند و حاجیان در پایین کوه بودند، دهانه توپ‌ها را به سمت حاجیان گرفتند و همه آن‌ها را به جز دو نفر کشتند که ماجرای این حمله وحشیانه توسط همان دو نفر نقل شده است.

سال ۱۴۱۳ قمری (۱۳۷۲ شمسی)؛ جنایت‌های طالبان وهابی در افغانستان

اواخر سال ۱۳۷۲ شمسی بود که یک گروه از وهابی‌ها با عنوان «طالبان» در افغانستان شروع به کشتن مسلمانان کرد. طالبان که از طرف عربستان و امریکا حمایت می‌شد، در شهریور سال ۱۳۷۵ شمسی کابل را تصرف کردند و شیعیان آن شهر را کشتند.

سال ۱۳۷۷ هم به مزار شریف حمله کردند و زنان و کودکان را از پشت‌بام‌ها به رگبار بستند و قتل‌عام کردند. بعد از آن به بیمارستان‌ها حمله کردند و بیماران شیعه را از روی تخت‌ها به شهادت رساندند. جنایت‌های طالبان به قدری بود که در سنگچارک و بامیان و یروان و کاپیسا، شکم زنان باردار شیعه را پاره می‌کردند و جنین آن‌ها را بیرون کشیده و سر می‌بریدند.

سال ۱۴۲۶ قمری (۱۳۸۴ شمسی)؛ بمب‌گذاری در حرمین عسکریین و اهواز

وهابی‌ها در سال ۱۳۸۴ شمسی حوادث زیادی برای شیعیان ایجاد کردند. آن سال بمب‌گذاری‌های پیاپی در اهواز اتفاق می‌افتاد. بعد از دستگیری عاملان این بمب‌گذاری‌ها مشخص شد که از بین ۴۶ نفر دستگیر شده، ۴۴ نفر دارای عقاید وهابیت بودند.

طبق مستندات و اطلاعات موثق، این افراد از سوی اسرائیل، امریکا و انگلیس حمایت می‌شدند و از نیرو‌های وهابیت در ایران بودند. یک سال بعد این ماجرا در بغداد اتفاق افتاد و در انفجار بزرگی در مسجد تاریخی براثا در بغداد، بیشتر از ۷۰ نفر کشته و ۱۳۰ نفر هم زخمی شدند.

از طرف دیگر در اسفند ماه ۱۳۸۴ شمسی مقدار ۲۱۵ کیلوگرم مواد منفجره در حرمین عسکریین منفجر شد که مرقد مطهر امام هادی و امام حسن عسکری علیهما السلام را به کلی تخریب کرد. دو سال بعد از آن هم که شیعیان حرم را تعمیر کردند، باز هم وهابی‌ها مناره‌های حرمین عسکریین را منفجر کردند. در این اقدام تروریستی، سقف سرداب غیبت حضرت، ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف هم به کلی فروریخته بود.

سال ۱۴۳۵ قمری (۱۳۹۳ شمسی)؛ حمله داعش

داعشی‌ها هم گروهی دیگر از وهابی‌ها هستند که خود را دولت اسلامی عراق و شام می‌نامند تا از این طریق ذهن مردم دنیا را نسبت به مسلمانان منفی کنند. رهبر این گروه شخصی به نام ابوبکر البغدادی از نیرو‌های سلفی است که از شبکه القاعده جدا شده است. او دوره‌های نظامی را در اسرائیل گذرانده و یا سرویس‌های جاسوسی امریکا ارتباطات نزدیکی دارد.

داعشی‌ها مدتی پیش به سوریه حمله کردند و جنایت‌های بسیاری در آنجا انجام می‌دهند. در عین حال به شهر‌هایی از عراق از جمله سامرا حمله کردند و تعداد زیادی از شهروندان سامرا را کشتند.

حتی پرچم القاعده را هم بر روی مسجد‌های اهل سنت برپا می‌کردند. در عین حال تلاش می‌کردند تا به حرم مقدس امامین عسکریین علیهما السلام حمله کنند، اما ارتش و نیرو‌های مردمی عراق مانع از این اقدام شد.