اشعار شهیدان{از قافله های شهدا جاماندیم ...رفتند رفیقان و چه تنها ماندیم}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اشعار شهیدان




{از قافله های شهدا جاماندیم ...
رفتند رفیقان و چه تنها ماندیم}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چقدر از منش این شهدا دور شدیم

آنقدر خیره به دنیا شده و کور شدیم

معذرت از همه خوبان و همه همرزمان

ما برای شهدا وصله ی ناجور شدیم

شهدا در همه جا فاتح اصلی بودن

عجب اینجاست که ما این همه مغرور شدیم

شکر ، با سابقه ی دوستیِ با شهدا

ما عزیز دل مردم شده مشهور شدیم

و از آن برکت خون شهدامان حالا

ما مدیر کل و مسئول شده مسرور شدیم

و اگر حرفی خلاف شهدامان گفتیم

یحتمل مصلحتی بوده مجبور شدیم

پرکشیدن چه مستانه و رفتند و ما

در میان قفس نفس چه محصور شدیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشا آن روز را که سنگری بود
شبی ، میدان مینی ، معبری بود

خوشا آن روزهای آسمانی
که شوری بود ، سودا و سری بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وطن جانی نداشت
تو آبادش کردی
تو با خونت
باغ بهشت را آباد کردی
تو مزرعه سوخته
را سیراب کردی
تو خرمشهر را
تو دزفول
و پاوه
و سردشت
را رنگ دادی
آباد کردی
این وطن هرگز از بد حادثه دور
نبود
شهید وطن
حادثه را
دور کردی
و اتفاق تازه
را آباد کردی
در اخبار نامی جز جنگ و جنون
از تاریخ نیست
تو به رو سپیدی تاریخ
کوشیدی
جای زخم
چنگیز
و صدام را مرهم نهادی
بیغوله غم را آباد کردی
وقتی تو رفتی
تفنگها به هر چه گل
تعظیم کردند
تو این
ویرانه بنیاد
بیداد را آباد
کردی

[سمن بویان* خادمه اباصالح المهدی(عج)*]

و اهل آسمان بودیم آن روز
که قدری بی نشان بودیم آن روز

و نای دل نوای نینوا داشت
و با صاحب زمان(عج) بودیم آن روز

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

و کاش آن روزگاران گم نمی شد
هوای خوب باران گم نمی شد

صفای جبهه ها می ماند ای کاش
صدای پای یاران گم نمی شد

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

من بال و پر شهید را می بوسم
پا تا به سر شهید را می بوسم

دستم نرسد اگر به دامان شهید
دست پدر شهید را می بوسم

[راحیل السادات* تورا من چشم در راهم*]

بیایید یک لحظه عاشق شویم
جدا از تمام سلایق شویم

نه مال و نه شهوت، نه جاه و مقام
بیا فارغ از این علایق شویم

چو صیاد شیرازی و کاظمی
پرنده، پرستو، شقایق شویم

بیایید.. چون رهبر و مقتدا
دمی رهسپار مناطق شویم

به فکه درآییم و فتح المبین
کمی آشنا با حقایق شویم

بیـاد شهیـدان گـردان عشـق
به مقتل پُر از اشک و هِق هِق شویم

بیفتیم.. بر خاکشان لحظه ای
در آن لحظه مست دقایق شویم

بیا با دو دست علمدار عشق
هم آوا و همسو موافق شویم

وهب وار دل را به دریا زنیم
به امواج مستی چو قایق شویم

صحیفه، مهاجر، مخاطب، قلم
بیایید زین لحظه عاشق شویم..

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت كربلایی

كجایید ای سبك روحان عاشق
پرنده‌تر ز مرغان هوایی

كجایید ای شهان آسمانی
بدانسته فلك را درگشایی

كجایید ای ز جان و جا رهیده
كسی مر عقل را گوید كجایی

كجایید ای در زندان شكسته
بداده وام داران را رهایی

كجایید ای در مخزن گشاده
كجایید ای نوای بی‌نوایی

در آن بحرید كاین عالم كف او است
زمانی بیش دارید آشنایی

كف دریاست صورت‌های عالم
ز كف بگذر اگر اهل صفایی

دلم كف كرد كاین نقش سخن شد
بهل نقش و به دل رو گر ز مایی

برآ ای شمس تبریزی ز مشرق
كه اصل اصل اصل هر ضیایی

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

آن شب میان عاشقان شوری دگر بود
از اتفاقی تازه قلب شب خبر بود

مرغان عاشق زین قفس پرواز کردند
پرواز را تا بیکران آغاز کردند

از دخمه تاریک دنیا پر گرفتند
راه دیار دوست را از سر گرفتند

رفتند تا اوج فلک،تا چشمه نور
رفتند تا سینای عشق و وادی طور

رفتند آنجایی که کوی آشناییست
آنجا که ماوای شهیدان خداییست

جایی که جان آرام گیرد نزد جانان
آن جا که "عند ربهم" فرمود قرآن

این عاشقان را جز شهادت مرگ ننگ است
در کامشان بی دوست ماندن چون شرنگ است

چون عشق را جز عشق تفسیری دگر نیست
حلاج را جز دار تدبیری دگر نیست

این واژه در قاموس دل با خون قرین است
این داستان آغاز و پایانش همین است

تدبیر این یاران عاشق نیز خون است
زین حلقه هر کس بیم جان دارد برون است

پروای جان یعنی اسیر خویش بودن
یعنی اسیر نفس بد اندیش بودن

پروانگان را هیچ پروایی زجان نیست
سودای جانان چون بود،پروای جان نیست

پروانه کی پروایی از پر سوختن داشت
گویی که از اول سر افروختن داشت

این جمع مشتاقی که بیم سر ندارند
جز وصل یار اندیشه ای دیگر ندارند

در عشق بازی رشک مجنونند اینان
آلاله های غرق در خونند اینان

این پاکبازان را چه باک از جان سپردن
رندان بیدل را چه باک از زخم خوردن

با این سبک بالان بی پروا و بی باک
با کاروان لاله های سینه صد چاک

با این سبک روحان از خود وا رهیده
وارسته ای می رفت از دنیا بریده

وارسته ای،دلداده ای،جان بی شکیبی
درد آشنایی،با تن آسایی غریبی

این عاشق از خویش رسته جعفرم بود
این سینه و بازو شکسته جعفرم بود

این زخم کین بر سینه جعفر بود ،جعفر
این عارف بی کینه جعفر بود جعفر

او سینه اش سینای موسای طلب بود
هر دم دلش بهر طلب در تاب و تب بود

شوق شهادت در نگاهش موج می زد
مرغ مهاجر بود و دل بر اوج می زد

می رفت و بر دل داشت شوق بی قراری
آموخت یاران را طریق سربداری