پيامک ها و اشعار شهادت جانسوز جواد الائمه علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به زمین خوردی و آهت دل ما را سوزاند
جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند

پشت این حجره در بسته چه گفتی تو مگر
که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند

شهادت جانسوز پیشوای نهم شیعیان تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گشته ای مردم، پژمرده و پرپر
لاله ی سرخِ گلشنِ حیدر

در میانِ حجره دست و پا می زد
با لبِ عطشان ناله ها می زد

از جفای آن بد طینتِ ناکام
پیکرش مانده بی کفن بر بام

لیکن از بال و پرِ ، پرنده ها
سایبان دارد پیکرِ مولا

آه و واویلا صد آه و واویلا
زهرِ کینه شد ، قاتلِ مولا

دل بسوزد بر آن سید عطشان
بی سر و مجروح،بی کفن ،عریان

یا ذبیح الله،مَولایَ ثارالله ...
یوسف زهرا(س)،ابی عبدالله

آه و واویلا صد آه و واویلا
روز عاشورا کربلا غوغا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جوادالعالمين از ما جدا شد
سپهر دين پيغمبر دوتا شد

بزير خاك پنهان شد كه آن ماه
به زهرا و على مهمان شد آن شاه

شهادت جانگداز حضرت امام جواد علیه السلام تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كواكب، مهر و مه يكباره افروخت
همه ترتيب عالم در هم آويخت

ملايك در غم او گريه كردند
همه افلاك بهرش نوحه كردند

شهادت غريبانه امام العارفين ٬جواد الائمه تسليت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عاقبت با لعل عطشـان جان بـداد
جان، به راه دین جد خــود نهـاد

كلك ماتم، سر شكستــه از غمـش
یادم آمــد از حسیـن و ماتمـش

شهادت جانسوز پیشوای نهم شیعیان تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ابن الرضا به حجره غریبانه جان سپرد
او شمع جمع بود و چو پروانه جان سپرد

مسموم شد ز زهر جگر سوز اُمّ فضل
از روی شوق در ره جانانه جان سپرد

شهادت مظهرجود و سخا, جواد الائمه علیه السلام تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به تنگناي قفس ميزباني اش كردند
فراق و زخم زبان مهرباني اش كردند

جواد بود و تلافي جود و احسانش
به سوز زهر و عطش قدر داني اش كردند

به جشن مرگ عزيز بتول صف بستند
نگه به خاتمه ي زندگاني اش كردند

به خاك حجره كه از تاب درد مي غلتيد
چه خنده ها كه به سوز نهاني اش كردند

گلي كه اول شادابي و بهارش بود
گرفته آن همه گلچين خزاني اش كردند

شرار و آه دلش را كسي نمي فهميد
كه پاره هاي جگر همزباني اش كردند

ميان رقص كنيزان شهادتين مي خواند
چگونه بدرقه اي آسماني اش كردند

علي اكبر سلطان توس را كشتند
كه گريه اهل سما بر جواني اش كردند

به جاي فاتحه مشغول كف زدن گشتند
به پاي كوبي خود نوحه خواني اش كردند

به آفتاب روي بام خانه اش دادند
خدا گواه است كه نامهرباني اش كردند

كبوتران همه پرهاي خود به هم دادند
شدند هم قسم و سايباني اش كردند

گهي ز ماتم او سر به زير پر بردند
گه استلام لب ارغواني اش كردند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از بس که پای تا سرم آتش گرفت و سوخت
شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جان سوخته ام شعله می کشد
از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

از کودکی ز خاطره ی رنج مادرم
تا پای مرگ خاطرم آتش گرفت و سوخت

زهرم دهید باز، مگر راحتم کنید
در کنج حجره بسترم آتش گرفت و سوخت

مثل کبوتری که فقط بال و پر زند
این بازمانده ی پرم آتش گرفت و سوخت

از احتضار من پسرم شد به اضطرار
وای از دلش که در برم آتش گرفت و سوخت

خواهر نداشتم که عزاداری ام کند
از راه دور دخترم آتش گرفت و سوخت

جسم مذاب را چه غم از هُرم آفتاب
خورشید هم ز پیکرم آتش گرفت و سوخت

این چند ساعتی که عطش را چشیده ام
با یا حسین، حنجرم آتش گرفت و سوخت

دل پای مرگ حضرت لیلا به ناله گفت:
مجنون منم که دلبرم آتش گرفت و سوخت

انگار می شنیدم عزای رباب را
می گفت: کام اصغرم آتش گرفت و سوخت

با این که جان تازه و جسم جوان من...
از کینه های همسرم آتش گرفت و سوخت...

بالای تربتم بنویسید: عمر من...
از غصّه های مادرم آتش گرفت و سوخت



شاعر : محمود ژولیده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقت رفتن به کنارت پدری می خواهی
وقت پرواز شده بال و پری می خواهی

پدرت نیست کمی آب به دستت بدهد
پسرت نیست می ناب به دستت بدهد

همسرت هست ولی رحم ندارد و دلت...
ابر غم نیست کمی آب ببارد و دلت...

دست و پا میزنی و همسر تو می خندد
حق صدا میزنی و همسر تو می خندد

اینقدر سر به در حجره نزن آه نکش
اینقدر از ته دل ناله ی اُمّاه نکش

چقدر تلخ به کامت جگرت می ریزد
بعد تو غصه به روی پسرت می ریزد

چقدر آب به پیش نظرت ریخت زمین
چقدر آه ز چشمان ترت ریخت زمین

به خداوند قسم اشک تو از غربت نیست
اثر زهر دلیل همه ی هجرت نیست

غصه مرد غریبی به همه ات ریخته است
غصه روی خضیبی به همه ات ریخته است

کاش بودی و به جدّت کمکی می کردی
کاش بودی و کمی قافله طی می کردی

بین گودال به جان بدنش افتادند
نیزه ها سخت به جان دهنش افتادند

تو هم آقا شبیه شاه زمین افتادی
شبیه سایه ی یک ماه زمین افتادی

پیکرت بی کفن افتاد شبیه اش امّا
فاطمه پیش تو جان داد شبیه اش امّا

شکر حق نیزه نیامد دهنت را ببرد
شکر حق چکمه نیامد بدنت را ببرد

تو برو عیب ندارد پسری می آید...
شب نمی ماند وآخر سحری می آید...

شاعر : علی حسینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طائر عرشم ولى پر بسته‏ ام
یاد دلدارم ولى دلخسته‏ ام

آسمانم بى ستاره مانده است
درد من را سوى غربت رانده است

ناله‏ ها مانده است در چاه دلم
قاتلى دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحى بر تنم
هستى و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسیده است
خنده‏ام را دیده و خندیده است

بر رضا هركس دهد من را قسم
حاجتش را مى‏دهد بى بیش و كم

لاله‏اى در گلشن مولا منم
غصه دار صورت زهرا منم

زهر كین كرده اثر رویم ببین
همچو مادر دست بر پهلو غمین

در میان حجره‏اى در بسته‏ ام
بى قرارم، داغدارم، خسته ‏ام

این طرف یا فاطمه باشد جواد
آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

این طرف درد و غم و آه و فغان
آن طرف هم دختران كف زنان

كس نباشد بین حجره یاورم
من جوانمرگم، شبیه مادرم

ریشه ‏ها را كینه ‏ها سوزانده است
جاى آن سیلى به جسمم مانده است

حال كه رو بر اجل آورده ‏ام
یاد باباى غریبم كرده‏ ام

نیست یك درد آشنا اندر برم
خواهرى نبود كنار پیكرم

تشنه لب در شور و شینم اى خدا
یاد جدّ خود حسینم اى خدا

جواد زمانی