ویژه نامه روز عرفه{روز سوگند به عظمت لایزالی خداوند}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل در جوشش ناب عرفه، وضو مي گيرد
و در صحراي تفتيده عرفات، جاري مي شود

. آن جا كه ايوان هزار نقش خداشناسي است.
لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته
و چشم ها امان خود را از
بارش توبه، از دست داده اند.

دل، بيقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسين (ع) شده است.
پنجره باران خورده چشم ها از ضريح اجابت، تصوير مي دهد

و اين صحراي عرفات است كه با
كلمات روحبخش دعاي امام حسين (ع)

و اشك عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش مي كند.
اشك و زمزمه ما را نيز بپذير، اي خداي عرفه.

در اين روز حجاج بيت ا... الحرام با وقوف در صحراي عرفات
با خداي خويش به مناجات مي پردازند
و دعاي عرفه امام حسين(ع) را قرائت مي كنند.

مسلمانان نيز در گوشه گوشه اين كره خاكي
در اين روز همه با هم نجوا كردند:

"خداي من، من
به گناهانم اعتراف مي كنم، آنها را ببخش،

منم كه بد كردم، منم كه خطا كردم، منم كه تصميم به گناه گرفتم،
منم كه ناداني كردم."

مسلمانان با شركت در آيين پرفيض و ملكوتي دعاي عرفه،
با ريختن اشك عشق،از معبود خود طلب عفو كرده
و براي گناهان گذشته خود از
ذات اقدس الهي طلب مغفرت كردند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

الهی ،آن خواهم که هیچ نخواهم

الهی ، رجب بگذشت و ما از خود نگذشتیم ، تو از ما بگذر

الهی ، به حق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده

الهی راز دل را نهفتن دشوار است و گفتن دشوارتر

الهی ، چون تو حاضری چه جویم ، چون تو ناظری چه گویم

الهی آگر بخواهم شرمسارم ، و اگر نخواهم گرفتار

الهی در بسته نیست، ما دست و پا بسته ایم

الهی ، رمضان بگذشت و ما از خود نگذشتیم ، تو از ما بگذر

دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد


و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود


آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است . . .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل سفر کن در منا و عید قربان را ببین

چشمه‌های نور و شور آن بیابان را ببین

گوسفند نفس را با تیغ تقوی سر ببر
پای تا سر جان شو و رخسار جانان را ببین


سفره ی مهمانی خاص خدا گردیده باز
لاله ی لبخند و اشک شوق مهمان را ببین


دیو نفس از پا درافکن، سنگ بر شیطان بزن
هم شکست نفس را، هم مرگ شیطان را ببین


تیغ در دست خلیل و بند در دست ذبیح
حنجر تسلیم بنگر، تیغ بران را ببین


کارد تیز و دست محکم، حلق نازک‌تر ز گل
پای تا سر چشم شو، اخلاص و ایمان را ببین


خاک گل انداخته از اشک چشم حاجیان

در دل تفتیده ی صحرا، گلستان را ببین


گریه و اشک و دعا و توبه و تهلیل را
رحمت و لطف و عطا و عفو و غفران را ببین


آتش گرما گلستان گشته چون باغ خلیل
در دل صحرا صفای باغ رضوان را ببین


روی حق هرگز نگنجد در نگاه چشم سر

چشم دل بگشا جمال حی سبحان را ببین


خیمه ی حجاج را با پای جان یک یک بگرد
آتش دل، سوز سینه، چشم گریان را ببین


دل تهی از غیر کن تا بنگری دلدار را
سر بزن در خیمه‌ها شاید ببینی یار را


سینه مشعر، دل حرم، میدان دید ما مناست
گر ببندی لب ز حرف غیر، هر حرفت دعاست


غم مخور گر گم شدی یا خیمه را گم کرده‌ای
سیر کن تا بنگری گم‌گشته ی زهرا کجاست


لحظه‌ای آرام منشین هر که را دیدی بپرس
یار سوی مکه رفته، یا به صحرای مناست؟


حیف یاران در منی رفتم ندیدم روی او
عیب از آن رخسار زیبا نیست، عیب از چشم ماست


حاجیان جمعند دور هم به صحرای منا
حاجی ما در بیابان در مسیر کربلاست


حاجیان کردند دل را خوش به ذبح گوسفند
حاجی ما ذبح طفلش پیش پیکان بلاست


حاجیان سر می‌تراشند از پی تقصیرشان
حاجی ما هم چهل منزل سرش برنیزه‌هاست


حاجیان دست دعاشان بر سما گردد بلند
حاجی ما از بدن دست علمدارش جداست


حاجیان را هست یک قربانی آن هم گوسفند
حاجی ما هم ذبیحش جمله تقدیم خداست


حاجیان را از هجوم زائرین بر تن فشار
حاجی ما سینه‌اش از سم اسبان توتیاست


خوش بود «میثم» همیشه سوگواری بر حسین

حاجی آن باشد که اشکش هست جاری برحسین

***استاد حاج غلامرضا سازگار***

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز بخشیدن گناه

صدای زمزمه می‏آید.
سوز دل،
اندوه و غم،
صدای راز و نیاز عاشقانه.
چه حال خوشی دارند این جماعت،


این جماعتی که دعوت شدند و اجابت کردند و اکنون،
آمده‏اند تا میهمان مهربانی خدا شوند؛
میهمان بخشش بی‏اندازه خدا.


هر کس در گوشه‏ای نشسته و زانوی پشیمانی
در بغل گرفته و سر در گریبان اندوه فرو برده است
و دانه دانه دلتنگی‏اش را با اشک و حسرت به تسبیح می‏کشد.


همه خود را از یاد برده و غرق در دلخوشیِ یاد خدا شده‏اند.
چه قدر این جماعت شبیه هم هستند!
حرف‏هایشان شبیه هم است،
سوز دلشان شبیه هم است،
حتّی خلوت‏هایشان هم شبیه هم است.


آمده‏اند، تا بزرگی خدا را به خودشان گوشزد کنند.
آمده‏اند تا خودشان را پیدا کنند، آمده‏اند تا چشم‏ها،
دست‏ها، پاها و پیکر گناهکارشان را مجازات کنند.

آمده‏اند تا صادقانه به اعتراف بنشینند،
گذشته پر از گناهشان را.
آمده‏اند تا از درگاه خدا،
بخشش گدایی کنند و رستگاری بخواهند.

آمده‏اند تا خود را تسلیم مهربانی و سخاوت خدا کنند.

خدایا! این جماعت،
فقط تو را می‏خواهند، تو را صدا می‏زنند.
حرف دل و زبانشان تویی،
دلیل اشک‏هایشان، سوز مناجات‏هایشان
آه و ناله‏های بی‏صدایشان.


اینک آمده‏اند تا از باغ عرفه، گل‏های معرفت بچینند.
آمده‏اند تا تو را بشناسند، تو را ببینند، تو را بفهمند.

پروردگارا! شاخه‏های خشکیده روحمان را
به میهمانی باران رحمتت بخوان.


دستان التماس دل‏هایمان را،
با دست‏های اجابت بفشار و برف‏های هوس نشسته
بر بام احساسمان را به هُرم یک نگاه مهربان آب کن.

خدایا! امروز را، روز عرفه تو و ما قرار ده،
روز شناسایی بزرگی‏ات، مهربانی‏ات،
کرامتت، و روز بخشیدن بیچارگی ما،
درماندگی ما، گناهان ما...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

منتخبی از دعای عرفه امام سجاد علیه السلام

از دعاهای حضرت امام سجاد علیه السلام در روز عرفه است که:

خدایا! مرا شاکر و صابر گردان و مرا در چشم خویش خوار و در نظر مردم بزرگوار گردان .
خدایا! در همه کارها عاقبت ما را به خیر کن و ما را از خواری دنیا و عذاب آخرت نگهدار .

خدایا! مرا به علم توانگر ساز و به حلم زینت بخش و به تقوا عزیز کن و به عافیت زیبایی ده .

خدایا! از زوال(از بین رفتن، نابود شدن) نعمت و تغییر عافیت و غضب ناگهانی
و همه چیزهایی که مایه ناخشنودی توست به تو پناه می برم .

خدایا! از اخلاق بد و اعمال بد و هوس‎های بد و مرض‎های بد به تو پناه می برم .
خدایا! سحرخیزی را بر امت من مبارک ساز .


خدایا! تو را به غیب دانی و قدرتی که بر آفرینش داری سوگند می دهم تا موقعی که زندگی را
برای من بهتر می دانی مرا زنده نگهدار و موقعی که مرگ را برای من بهتر می دانی مرا بمیران .



خدایا! از تو می خواهم که ترس خود را در آشکار و نهان نصیب من کنی و در حال خشنودی
و خشم کلمه اخلاص را به زبان من جاری نمایی و در حال فقر و توانگری میانه روی را شعار من سازی .



خدایا! چنان که خلقت مرا نیک کردی سیرتم را نیز نیک کن .

خداوندا! یک لحظه مرا به خودم واگذار مکن و چیزهای خوبی که به من بخشیده ای، از من باز مگیر.
خدایا بر محمد و خاندان پاکش درود فرست .



درودهای پربرکت و پاکیزه و فزاینده ای که صبح گاهان و شامگاهان در رسند،

و درود فرست بر ایشان و بر ارواح شان،

و کارشان را بر اساس تقوا فراهم آور،

و احوالشان را به سامان آر،



و ما را به رحمت خود در جایگاه امن و امان در کنار ایشان قرار ده،

ای مهربان‎ترین مهربانان.


( منتخبی از دعای امام سجاد علیه السلام در روز عرفه، مترجم: حسین انصاریان)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، روز عرفه است

عاکفان کوی یار، با تمام نیاز،
در عرفات جمع شده ‏اند تا با نوای آسمانی
اَنْتَ الَّذی مَنَنْتَ؛ اَنْتَ الَّذی اَنْعَمْتَ، اَنْتَ الَّذی اَحْسَنْتَ،
هم‏نوا شوند؛ هم‏نوا با ابا عبداللّه‏، هم‏نوا با سالار شهیدان!

امروز، روز عرفه است؛
روز سوگند به عظمت لایزالی خداوند.
روز توسل به مقام ربوبیت حضرت حق (جل جلاله).
روزی است که باید برای تکامل باورها،
باید برای قبول شدن در امتحان حج،
خویشتن را با نیایش آزمود، با نیایش محک زد
و برای رسیدن به مراتب بالای معرفت،
چون حضرت مسلم بن عقیل علیه ‏السلام شهادت را برگزید،
یا همچون حضرت امام حسین علیه‏السلام آماده سفر شهادت شد.

امروز، روز عرفه است؛
روز رسیدن به آمال و آرزوهای متعالی،
رسیدن به غایت آمال عارفین، رسیدن به هم‏جواری با عرش الهی،
رسیدن به خدا! رسیدن به :
«اَنَا یا اِلهی الْمُعْتَرِفُ بِذُنُوبی، فَاغْفِرْ هالِی...»

این من هستم که خطاکارم! این من هستم که غفلت ورزیدم!
این من هستم که عهد شکستم! این من هستم که اقرار می‏کنم به گناهانم؛
اقرار می‏کنم به تمام نعمت‏ هایی که از آنها برخوردارم ساخته‏ ای؛

پس درگذر از گناهانم، ای خدایی که از گناه بندگانت
هیچ زیان به تو نمی‏رسد و از طاعتشان هم بی ‏نیازی!

امروز روز عرفه است ،
روز استغفار است؛ روز توسل،
روز یادآوری عجز خویش و توانایی خداوند،
روز تسبیح، روز ذکر، روز خواندن
«لا اِللّه‏ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ المُوَحِّدینَ»
روز عرفه، روز رسیدن است؛ رسیدن به تمام آرزوهای زیبا!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حسين!
تو سرآغاز فرياد و نخستين قرباني فرياد
در جولانگاه آزادگي و اسارت.

و ما پس از قرن‌ها تكرار آفتاب آسمان،
دريافتيم فريادي و فرهادي در جنون گاه عابدي و عاشقي،
حريفي جز تير و دار و شمشير ندارد.

از تو آموختيم براي سرفرازي،
جانبازي بايد و براي ماندگاري، شور و شيدايي.

آموختيم كه آزادگي و آزادمنشي را
قرباني آمال و اميال حقير دنيا نكنيم
و در گندم‌زار دنيا براي پر كردن خورجين خوشه‌ها،
ساقه‌ها را له نكنيم. آزاده باشيم، آزاد.

بعد از تو اي بزرگ،
هزاران پروانه عاشق به پاي شمع‌ها جان دادند
و هزار بلبل بي‌دل در معاشقه با گل‌هاي سرخ،
نغمه‌هاي نازنين دلدادگي سر دادند
و پيچك‌ها در كعبه‌هاي عرفان،
سر و جان تقديم سروها كردند
اما هنوز... اما هنوز ترجمان شيدايي
و دلدادگي تو و محبوب تو نشدند.

عاشوراي تو، هر روز صبح خيمه‌اي برپا مي‌كند
و زمين، تكرار خيمه‌هاي توست،
خيمه‌اي سبز، خيمه‌اي سرخ، سفيد، خاكستري
و خيمه‌اي بزرگ و نيم‌سوخته كه در سايه‌سار آن،
هزار شمس و مولانا به سماع ايستاده‌اند
و اين است كه اين فجر بي‌زوال هماره برپاست
و اين قطعه تاريخ بر پر خورشيد گره خورده است.

اي درياي خون و جنون، مرا بيش از اين
ياراي تقلا نيست از غرقه شدن چه باك.
شگفتا حال مي‌فهمم كه آن عزيز چه گفت:
«پايان سخن، پايان من است، تو انتها نداري».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تنگ غروب و ساحلِ شور و نواي عرفه

شكسته كشتي دلم، به ناله هاي عرفه

بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي عرفه

به روي خاك بسته‌ام، تيمم نيايشي
تو را قسم اشارتي، بر اين گداي عرفه

دخيلِ بندِ خيمه‌ي عزيزِ آل كوثرم
شفا بده مريض را، تو اي شفاي عرفه

قسم به جد اطهرت، قسم به اشك مادرت
به هر نفس بخوانمت، به نغمه‌هاي عرفه

رها نمي‌كنم تو را، غريب دشتِ زمزمه
من و غروبِ قسم و تو و خداي عرفه

چه كرده‌اي تو با دلم، در اين نسيمِ واپسين
به روضه‌اي مهار كن! تو عقده هاي عرفه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عرفات است
این سو حسین ابن ابی عبدالله ،
آن سوی مسلم بن عقیل

عرفات است و دعا؛ عرفات است و حسین؛
عاشقی که جان مشتاقش، چنین به گفت‏وگوی خدا نشسته است:
«اَلَّهُمَّ اجْعَلْنی اَخْشاکَ کَاَنّی اَراکَ...»

روز عرفات است.
این سو، دست‏های پراجابت حسین علیه ‏السلام است
که آسمان را مجذوب خود ساخته است.
این سو، حسین علیه‏ السلام است
که اشک‏های بلورین‏ش،
غوغا در دل عرش افکنده است.

این سو، میهمانان زیارت بیت ‏الله ‏اند
و عرفاتیان نیاز و نیایش.

دیگر سوی، شهر کوفه است
و نامردمانی عهدشکن و میهمان کُش!

روز عرفات است. آن سوی این لحظات عارفانه،
کوفه است و فرزند عقیل.
تنهای تنها!

مسلم است و لحظات شیرین فنای فی اللّه‏.
مسلم است و دلواپسی آمدن حسین علیه‏السلام .
مسلم است و عروج از بام دارالاماره.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شرح بخشي از دعاي عرفه با بيان زيباي دكتر شريعتي :

خداي من!
خواندمت پاسخم گفتي
از تو خواستم عطايم كردي
به سوي تو آمدم آغوش رحمت گشودي
به تو تكيه كردم نجاتم دادي،
به تو پناه آوردم حمايتم كردي
خدايا!
از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان مكن
از آستان مهرت نوميدان مساز
آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مكشان
از درگاه خويشت ما را مران
اي خدا مهربان!
بر من روزي حلالت را وسعت بخش
و جسم و دينم را سلامت بدار
و خوف و وحشتم را به آرامش و انست مبدل كن
و از آتش جهنم رهايم ساز.
خداي من!
تو چقدر به من نزديكي با اين همه فاصله‌اي كه من از تو گرفته‌ام.
تو اين قدر دلسوز مني!
خدايا!
تو كي نبودي كه بودنت دليل بخواهد؟
تو كي غايت بودي كه حضورت نشانه بخواهد؟
تو كي پنهان بوده‌اي كه ظهورت محتاج آيه باشد؟
كور باد آن چشمي كه تو را ناظر خويش نبيند
كور باد نگاهي كه ديده‌باني نگاه تو را درنيابد
بسته باد پنجره‌اي كه رو به آفتاب ظهور تو گشوده نشود
و زيان كار باد سوداي بنده‌‌اي كه عشق تو نصيب ندارد.
خداي من!
مرا از سيطره ذلت بار نفس نجات ده و پيش از آنكه
خاك گور بر اندام نشيند از شك و شرك رهايي‌ام بخش
خداي من! چگونه نوميد باشم در حالي‌ كه تو اميد مني!
چگونه سستي بگيرم در حالي كه تكيه‌گاه مني!
خداي من!
اگر آنچه از تو خواسته‌ام. عنايت فرمايي محروميت از غير از آن زيان ندارد
و اگر عطا نكني و هر چه عطا جز آن منفعت ندارد
يارب! يارب!يارب