حال ببینیم آنچه در این مثال بیان شد، چقدر بر حضرت مهدی"عجل الله تعالی فرجه الشریف" ـ که امام زمان ما هستند ـ تطبیق می‌کند، و سپس وضعیّت مؤمنان را نسبت به ایشان بسنجیم.
آیا ایشان پدر مهربان و دلسوزی برای شیعیان و دوستدارانشان نیستند؟! آیا ایشان به اندازۀ یک پدر خوب و دوست داشتنی و یک مادر نیکوکار نسبت به فرزند کوچکش، به دوستان خود لطف و محبّت ندارند؟! آیا ایشان گرفتار و در بندِ زندان غیبت نیستند؟! آیا از خبرهای ناراحت کنندۀ ما آگاهی ندارند؟! ایشان با آگاهی از این خبرها، چه حالی پیدا می‌کنند؟!
واقعیّت این است که همۀ ما فرزندان کوچک ـ وگاه فرزندانِ ناخلفِ ـ امام"علیه السلام"هستیم که در هر لحظه و هر حالت ـ آسانی و سختی، شادی یا غم، غنا یا فقر، و در هر آن و هر دم ـ به دستگیری و رسیدگیِ ایشان نیاز داریم. امّا چقدر مثل یک فرزند خوب با ایشان برخورد کرده‌ایم؟ چند درصد از مؤمنان ـ همان گونه که به پدر و مادر خویش توجّه می‌کنند ـ با حضرت بقیّةالله"علیه‌السلام" ارتباط قلبی دارند؟ چقدر جای خالی امام‌زمان"علیه‌السلام" برای ما مشهود است؟ چند بار پیش آمده که از عمق دل بگوئیم: اگر مولای ما حاضر بود، چنین و چنان می‌شد؟ در خوشی‌ها و ناخوشی‌های خود چقدر به یاد ایشان بوده‌ایم؟ آیا از بی‌خبری نسبت به ایشان هیچ احساس ناراحتی می‌کنیم؟ خدای ناکرده امر غیبت برای ما عادی نشده است؟ آیا برای ما واقعاً سخت است که با همه نشست و برخواست داشته باشیم و در هر محفلی شرکت کنیم، ولی جمال زیبای ایشان را نبینیم؟ چند درصد از شیعیان، این فراز دعای ندبه را از اعماق وجود خود زمزمه می کنند:
عَزیزٌعَلَیَّ اَن اَرَی الخَلقَ وَلا تُری، وَ لا اَسمَعَ لَکَ حَسیساً وَ لا نَجوی (18)
برای من سخت است که همه را ببینم، ولی شما دیده نشوی، و هیچ
صدا و نجوائی از شما نشنوم.
چه تعداد از معتقدان به ایشان، جایِ خالیِ حضرتش را همواره احساس می‌کنند و از ته دل می‌سوزند؟ اگر پدر و مادرمان در زندان باشند، همه را ببینیم، ولی با آنها نتوانیم ارتباط برقرار کنیم، زجر می‌بریم و برای آنها دعا می‌کنیم یا نه؟! امام زمان"علیه‌السلام" هم به واقع زندانی هستند. به کاربردن تعبیر((زندانی)) برای ایشان مجاز و مبالغه نیست. این سنّتی است که از حضرت یوسف"علیه‌السلام" در آن حضرت وجود دارد(19)
حال چه تعداد از مؤمنان، درد زندانی بودن مولایشان در زمان غیبت را، با تمام وجود حسّ می‌کنند و از این مسأله در رنج هستند؟ آیا زندگی بدون دیدن ایشان برای ما حقیقتا ًسخت و دشوار است؟ چند درصد از شیعیان ـ بدون این که احتیاج به سفارش داشته باشند ـ برای فرج آن حضرت دعا می‌کنند؟ خود ما چقدر برای رهاییِ ایشان از بند زندان، توسّل پیدا کرده‌ایم؟ آیا مجلسی به طور خاصّ برای دعا در حقّ ایشان و تعجیل فرجشان تشکیل داده‌ایم؟ اینها همه جای تأمّل دارد.
در میان عدّۀ بسیار اندک از اقلّیّت شیعه، چند درصد، این گونه به فکر ولیّ نعمتِ خویش هستند و انتظار رسیدن خبر و اثری از ایشان را می‌کشند؟ چند نفر از مؤمنان را سراغ دارید که به هر بهانه‌ای به یاد موعود محبوبِ خود می‌افتند. و به هر مناسبتی از مولای خویش یاد می‌کنند و می‌گویند: اگر مولایم غایب نبود... چنین و چنان نمی‌شد! حقّ این است که هر چه مدّت زندانی بودنِ این پدر دلسوز بیشتر می‌شود، بی‌تابی در فراق ایشان نیز باید افزون گردد، امّا آیا اکنون چنین است؟
با این تفصیل اگر بگوئیم امام‌زمان"علیه‌السلام" در میان معتقدان به ایشان نیز فراموش شده و از یاد رفته‌اند، اغراق و مبالغه نکرده‌ایم. می‌بینیم که متأسّفانه ـ آن طور که بایدـ از آن حضرت یاد نمی‌شود و لذا
ایشان در میان خواصّ هم غریب هستند.
تمام آنچه که گفته شد، بیانِ غربت ایشان صرفاً نسبت به یکی از اوصافشان بود. اگر در مورد دیگر ویژگی‌های ایشان هم بررسی کنیم، وضعی بهتر از این ندارند.پس به خود حقّ می‌دهیم که بگوئیم امام‌زمان ما، در این زمان، واقعاً((از یاد رفته)) و غریب هستند. این وضع دردآور، در حالی است که اگر محبّت به آن حضرت، واقعاً در حد شایسته و مورد انتظار باشد، نباید هیچ گاه ایشان را از یاد ببریم. لذا باید از غفلتِ شیطانی عقوبت آور، احساس خطر کرده و همواره از خدا بخواهیم به ما توفیق دهد که یاد امام خود را فراموش نکنیم، و پیوسته به پیشگاه الهی عرضه بداریم:
اللّهُمَّ...ولاتُنسِنا ذِکرَه ، وانتِظارَهُ ، والایِمانَ بِهِ، وقُوَّةَ الیَقینِ فی ظُهُورِهِ، و
الدُ عاءَ لَهُ، والصَلاةَ عَلَیهِِ ، حتّی لا یُقَنِّطَنا طُولُ غَیبَتِهِ مِن قِیامِهِ،ویَکُونَ
یَقینُا فی ذلِکَ کَیَقیننا فی قِیامِ رَسُولِکَ صَلَواتُکُ عَلَیهِ وآلِهِ، و ما جاءَ بِهِ
مِن وَحیِکَ وتَنزیلِکَ (20)
نقل قول
