امام رضا"علیهالسلام" در توصیف این فتنه ـ که دامنگیر مردم مصیبتزدۀ زمان غیبت میشود ـ فرمودهاند:
لابُدَّ مِن فِتنَةٍ صَماّءَ صَیلَم، تَسقُطُ فیها کُلُّ بِطانَةٍ و َوَلیجَةٍ، وَ ذلِکَ
عِندَ فِقدانِ الشّیَعةِ الثّالِثَ مِن وُلدی، یَکبی عَلَیهِ اَهلُ السَّماءِ و اَهلُ الاَرضِ
وَکُلُّ حَرِ یِّ وَحَرّانٍ،وکُلُّ حَزینٍ لَهفانٍ (44)
یک فتنۀ کور(خیلی مبهم و پیچیده) در راه است و ناگزیر فرا میرسد که هر
خودی و دوست نزدیکی را سرنگون میکند. این فتنه، زمانی است که
شیعیان، سوّمین از فرزندان مرا گم میکنند، که اهل آسمان و زمین و هر
زن و مرد دلسوخته و هر غمگین و اندوهناکی، بر آن حضرت گریه می کند.
امامرضا"علیهالسلام" از یک فتنه خبر میهند. ((فتنه)) به معنای امتحانی است که انسان را میفریبد، و هر کس ممکن است در مقابل آن فریب خورده و بلغزد. به علاوه در بيان دشواری این امتحان، تصریح فرمودهاند که این فتنه، ((صَماّ ء صَیلَم)) است. ((صمّاء)) به معنای ((کر)) و ((صَیلَم)) به معنای((شدید)) است. یعنی این امتحان، چنان سخت و نامعلوم است که دوستان و خواصّ را هم بر زمین میزند و همه در معرض سقوط و انحراف قرار میگیرند.