ویژه نامه تاسوعای حسین{عباس(ع) علمدار حسین(ع)}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف
تاک‌وش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من، در موهاش
تکیه‌گاه سر شوریده من، بازوهاش

کیست این عطر غزل می‌وزد از پیرهنش
ای صبا مرحمتی کن بشناسان به منش

این که می‌خندد و می‌خواند و می‌رقصد و مست
می‌رود بوی خوش پیرهنش دست به دست

نازپرداز همه ناز فروشان زمین
ساقی اما، ز همه تشنه‌لبان تشنه‌ترین

نشأت افزای دل و جان خماران مستیش
دستگیر همه خسته‌دلان بی‌ دستیش

کیست این سروقدِ تشنه‌لبِ مشک به دوش؟
این‌که بی ‌اوست چراغ شب مستان خاموش

این‌که آتش لب و دریا دل و مشکین کُلَه است
کیست این شب همه شب ماه شب چارده است؟

گره وا کردن از آن زلف سیه، لازم نیست
حتم دارم که به جز ماه بنی‌هاشم نیست

"دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام زار و پریشان که مپرس"

سعید بیابانکی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو بياور ز محبت ز ره عشق و ارادت
ببرم نور دو چشمان ترم را
پسرم را گهرم را
مه تابان قمرم را شجر پر ثمرم را
تا بچينم گلي از باغ وصالش
به جهان نيست مثالش
همه عالم به خيالش
نرسد کس به وفايش
به خصالش
ببرش برده و بگرفت به دامان بنهادش
غمي از دل بزدايش
و بزد بوسه به لعل لب فرزند عزيزش
به دو ابروي هلالش
به دو چشمان عزيزش
به دو بازوي رشيدش
به گل روي جمالش
و دُر اشک چو سيلاب
روان کرده
بناليد بزاريد بگرييد
....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بود اين مطلع ديگر
که بياد آمده ما را
ز کجا دشت بلا را
آن زماني که به صحراي بلا
از ستم قوم دغا
از حرم آل عبا
تا به سماء
ناله اطفال حسينم رود
و غيرت عباس به جوش آيد
به صف معرکه چون شير غضبناک
زند بر صف آن فرقه بيباک
به آن مردم سفاک
بر آن لشکر بيباک
بطراري و چالاک
که از خون لعينان دغا
روي زمين را کند او رنگ
بسي ميکند او جنگ
بر آن فرقه دل سنگ
و بيايد لب دريا
کند از آب تمنا
کفي از آب بگيرد ببرد نزد دهان
تا به خيال لب عطشان حسين آيد و
زان آب ننوشد
بخروشد
و برون آيد از آن آب
لبش تشنه و بيتاب
ببين شرم و حيا
مهر وفا را
...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دست‌هايت کو؟
که دل‌تنگم براي دست‌هايت...

تمام دنيا دست‌هايت را مي‌شناسند.
تو را همه با دست‌هايت مي‌شناسند.

دست‌هايي که دستان خداست و از آستين رشادت
و شهادت و مهر تو بيرون آمده.

همان دست‌هايي که دستان پر سخاوت درياست و
تمام آب‌هاي دنيا را شرمنده خويش کرده است.

دست‌هاي تو را نمي‌شود ناديده گرفت؛
چون دستان خدا فراتر از همه دست‌هاست
. هر که با دست‌‌هاي تو بيعت کند، دستان خدا را در آغوش گرفته... .

دست‌هايت، آيينه دستان پر پينه مردي ا‌ست که تمام هستي
در دست ولايت اوست. مردي که ساليان سال نان بينوايان را بر دوش
مي‌گرفت و بر در خانه‌هاي‌ شان مي‌برد و سفره‌ها‌ي‌ شان را نمک‌ گير خويش مي‌ کرد.

تو فرزند دست‌ هاي حيدرى.
مردي که ذوالفقار را در دست داشت، ولي هرگز دانه
جوي را به ستم از دهان موري باز نگرفت.

پس از دستان او که نان‌آور خاک بود، دست‌هاي تو آب‌آور زمين شدند.
دستان تو ساقي روزگارند.

دست‌هايت، برکت عشق را در سفره‌هاي عاشقان مي‌نهند.
اينک نان و خرما نه، که از تو آب حيات مي‌ طلبيم، آب مراد... .

از تو عافيت مي‌خواهيم. از دست‌هاي
توانگرت، سعادت مي‌خواهيم اي مرد!

کاش دست‌هاي تو تمام ابرهاي سياه ستم را از آسمان دنيا فراري دهند.
کاش دست‌هايت به ياري انسان برخيزد و او را وارث صلح و آشتي کند.

سودابه مهيجى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می نویسم ابر؛
تا کلماتم تا آخرین روز دنیا خون گریه کنند.

چگونه بغض هایم را نبارم؟ چگونه اشک هایم را ننویسم؟!
نام تو را که می آورم، تمام صفحات دفترم عطر می شوند
و قلمم از خود بی خود می شود و صلوات می فرستد.

لب هایم بی اختیار به دو دست بریده تو سلام می کنند
و اشک در چشمانم حلقه می زند.. ..

خدا کند باران ببارد!
زیر باران، بی بهانه می توان گریست.

می دانم آرزو داری باران بگیرد.
دست های بریده ات، مشک تکه تکه ات،
چشم هایت که با پیشانی ات خون گریه می کنند؛

همه چیز را می گویند بی آنکه تو لب باز کنی.
فرات، عربی کل می کشد.

ابرها، سنگ سوگت را به سینه می کوبند؛
اما چشم هاشان خشکیده است.

نخل ها مرثیه خوان تواند.
جاده پیش پایت جان می دهد تا شرمگین خیمه ها نشود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عباس یعنی شمع جمع هاشمیون
عباس یعنی ماه بین فاطمیون

عباس یعنی شیر یعنی شیر حیدر
عباس یعنی کربلا را میر لشکر

عباس یعنی حیدری دیگر به پیکار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی شاه بیت شعر ایثار
عباس یعنی میر و سقا و علمدار

عباس یعنی نور مصباح هدایت
عباس یعنی کشته ی راه ولایت

عباس یعنی شیرمرد از خُردسالی
عباس یعنی زاده ی مولی الموالی

عباس یعنی ماه شب های مدینه
عباس یعنی آرزوهای سکینه

عباس یعنی دست، دست حیّ داور
عباس یعنی خون ثارالله اکبر

عباس یعنی مظهر کل حقایق
عباس یعنی باب حاجات خلایق

عباس یعنی لاله ای در چشم صحرا
عباس یعنی شعله ای در قلب دریا

عباس یعنی لنگر فُلک ولایت
عباس یعنی جلوه ای تا بی نهایت

عباس یعنی عاشقی بی دست و بی سر
عباس یعنی کشته ی صد پاره پیکر

عباس یعنی باب، باب الله اعظم
عباس یعنی غیرت الله مجسم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است.
از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان
روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.

امروز، دامان ام‏البنین، پر از درخشندگی نگاهی است که
خدا را زمزمه می‏کند. امروز، ام‏البنین، نهایتی از
فتوت را تقدیم مولا علیه‏السلام می‏کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی‏نظیر است با پشتوانه‏ای
از قدرت ذوالفقار. لشکرشکنی می‏آید که شکافنده صف
جماعت شب‏آلودگان است.

عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و ولایت‏پذیری.
دلاورمرد عرصه پیکار می‏آید تا تزلزلی به ارکان
یلان پوشالی و طبل‏های توخالی بیفکند.

مولود ام‏البنین است و جهان، تشنه پیام تازه‏اش؛
پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می‏شود
وبا خونی سرخ، به امضا می‏رسد.

عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه ‏های
تیره‏ای که امان‏نامه تعارفش کردند.

هر که با مضامین معطر پیامش مأنوس شود،
روشن محض است و می‏تواند دلش را ابوالفضلی بداند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تاسوعا یعنی عباسِ علی. عشقِ عباس به مولایش فقط
حسی برادرانه نبود عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را
ببینند و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید تا دیر نشده جان خود را
برداشته و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!

شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا خیمه ها عباس دارد غم ندارم
پشتم به تو گرم است ای کوه وقارم

من رحمت الله و تو پرچم دار فضلی
بوسیدن دستان تو شد افتخارم

سلطانی ام در کربلا از توست عباس
در سایه ی قد تو ، صاحب اقتدارم

تنها تویی که سه حرم داری در عالم
دست جدایت را به چشمانم گذارم

تا که صدا کردی برادر یاری ام کن
بند دلم را پاره کردی ای نگارم

هر جا نظر کردم تو را دیدم به صحرا
گرد تن پاشیده ی تو بی قرارم

بوی مدینه می دهد خون لبانت
حس می کنم مادر نشسته در کنارم

شمشیر تیز است و عمود آهنین پهن
آشفته در هم گیسوانت ای بهارم

بر خیمه ها چشم طمع دارد دشمن
جان خودت صاحب علم دلشوره دارم

ترسم شود زینب اسیر بی حیایی
در فکر آن طفلان در حال فرارم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روزی نه مثل روزهای دیگر

تو روزی نیستی مثل تمام روزهای خدا که خورشید از میانِ دستانِ
سپیده مشرق شکوفه بزند و در سرخی سینه آرامش مغرب ناپدید شود.

تو روزی نیستی که آفتاب، نگاه هر روزه اش را به زمین بدوزد
و بی تفاوت از سر هر بودنی عبور کند.

تو روزی نیستی که آب، حال خودش را به دست
رود بسپارد و تنها به رفتن فکر کند.

تو روزی نیستی که زمان، از هر اتفاقی که می افتد،
در آن متعجب نشود و همه لحظه هایش را به یک چشم ببیند.

تو روزی معمولی نیستی؛ روزی هستی که روز واقعه
را در میان گرفته ای و به پیشواز حادثه می روی.

تو روزی هستی که عَزمت را جزم کرده ای
تا به قله های تاریخ نزدیک شوی.

تو روزِ ماقبل عاشورایی؛ روز تاسوعایی.

سیدحسین ذاکرزاده