ویژه نامه عاشورای حسینی {|۩|*** رسم سرخ عاشقی***|۩|}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

موسم عاشورا






سلام بر زمزمی که از کربلا می­جوشد.
سلام بر موسم عاشورا.

سلام بر غزل­های عاشقانه حسینی.
سلام بر سجاده­ های مرطوب گریه.

سلام بر ترک­های قلب حزن و اندوه. سلام بر سفینه بر ساحل نشسته.
و سلام بر شما که در قامت شمشیر و در هیبت نور به خیمه­ های
آه و گداز پیوسته ­اید و مهیّای کارزار شده­ اید.

سلام بر شما کربلاییان، تاسوعاییان و عاشوراییان؛
مقتل خوانی­تان قبول درگه حق باد.

بخوانید این زیارت را، بگریید این زیارت را و فریاد کنید که این شرمساران
ابدی ننگتان باد. آن کدام آتش است که شما را بسوزاند تا رسوای جهنمیان شوید.

راه حسین، راه دل است و هرگاه عاشقی به دل توجه کند، او
را می­یابد. آری، قبر او در دلِ دوستداران اوست.

سلام از راه دور و از نزدیک بَهرِ او بُوَد یکسان بلی، قبر شریف او دِل اهل یقین باشد.

بیاییم در مکتب انسان­ سازِ او، از اکسیر محبتش مس
وجودمان را طلای ناب و زر خالص گردانیم.

تو را ز باب حسینی بَرند جانب جنّت تو را که عاشق اویی، تو را که شیعه اویی
در راهِ خدا چو نیست شد هستِ حسین
شد عالم هستی همه پابست حسین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر حسین علیه السلام ، آن عطیّه بزرگ الهی.
درود بر سیدالشهدا علیه السلام ، بزرگ مردی از سلاله پاکان

عصاره ایمان، پاسدار حریم ولایت، آفریدگار حماسه و شور
سرفصل کتاب عقیده و جهاد، و اسوه تمامی آزادگان جهان.

اینک حسین علیه السلام به کربلا می آید.
می آید تا یزید، همه کاره دنیا نباشد.

می آید تا آیین سبز محمدی صلی الله علیه و آله ، به دست
فرزندان ابوسفیان در خاک نشود.

می آید تا ذوالفقار علی علیه السلام در نیام نماند.
می آید تا در طواف عشق، لباس سرخ شهادت بر تن کند.

می آید تا حج، از روز مرّگی به درآید و کعبه، دیگر خواب خدایگان
پوشالی را نبیند. می آید تا از این پس، کربلا مطاف اهل دل باشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام‌ علیک‌ یا صریع‌ الدمعة‌ العبری‌.

السلام‌ علیک‌ یا مذیب‌ الکبد الحری‌.

السلام‌ علیک‌ یا صریع‌ العبره‌ السابکة‌ وقرین‌ المصیبة‌ الراتبه‌.


دیدگانت‌ پر اشک‌، لبانت‌ خشکیده‌،

سینه‌ ات‌ گداخته‌، قلبت‌ شعله‌ور،

روحت‌ پرتلاطم‌، لیکن‌ مهار نفست‌ برمشت‌.

سرود ایمان‌ بر لب‌، نوای‌ توحید در کام‌،

یاد خدا در دل‌، دستار پیامبر بر سر،

کهنه‌پیرهن‌ امانت‌ مادر بر تن‌، بزم‌ اشکواره‌ در پیش‌.


ای‌ حسین‌، ای‌ رازدار منزل‌ وحی‌؛

غم‌ سرای‌ خیمه‌ هایت‌، سوزش‌ قلب‌ زنانت‌،

گریه‌نوباوگانت‌، آه‌ و سوز خواهرانت‌،

العطش‌ از دخترانت‌، عالمی‌ را اشک‌ ریزان‌ می‌کند!

ای‌ حسین‌ ای‌ رهنمای‌ راه‌ ایمان‌،

ای‌ حسین‌ ای‌ جرعه‌ نوش‌ جام‌ یزدان‌،

کوفیان‌بد صفت‌، نامردمان‌ بی‌ مروت‌،

گران‌ بی‌ فتوت‌، حیا از مادرت‌ زهرا س نکردند!


ای‌ حسین‌ جان‌ ای‌ خون‌ یزدان‌!

واژگان‌ در چکامة‌ شور تو ناتوان‌،

شعر گویان‌ در ستایش‌ صبر تو حیران‌،

و ادیبان‌ دربیان‌ ایثار تو سرگردان‌.


یا حسین‌! نیایت به‌ شهادت‌ پذیری‌ ات‌ جان‌ یافت‌،

زکریا(ع) به‌ غم‌ آمیخته‌ بانامت‌ ره‌ جست‌،

فطرس‌ به‌ برکت‌ گاهواره‌ تو بال‌ یافت‌.

گویی‌ که‌ در قربانگاه‌ زمین‌ِ

آرزوحاجیان‌ قربانی‌ به‌ یاد تو کنند؛

و گویی‌ احرام‌ به‌ تن‌ داران‌

در سرزمین‌ عرفات‌ دنبال‌ راه‌ توروند

که‌ تو فرزند مکه‌ و بط‌حایی‌،

فرزند زمزم‌ و صفایی‌، پور حل‌ و منایی‌.

گرگان‌ بیشة‌ شهوت‌،

پارگان‌ تنت‌ را تن‌ پاره‌ کردند،

روبهان‌ مرغزار حیله‌ دعوت‌نامه‌ها را به‌ شمشیر باز کردند

و حرامیان‌ بستر کفر دست‌ پلید خویش‌ را

برای‌ بیعت‌ به‌سوی‌ تو گشودند

که‌ چه‌ نیک‌ فرمودی‌:

«ان‌ الدعی‌ بن‌ الدعی‌ قد رکز بین‌ اثنتین‌ بین‌ السله‌ والذله‌
و هیهات‌ منا الذلة‌ یابی‌اللّه‌ ورسوله‌ والمؤمنون‌ وحجور طابت‌
وطهرت‌ وانوف‌ حمیة‌ ونفوس‌ ابیه‌ من‌ ان‌ توثر طاعة‌اللئام‌ علی‌ مصارع‌ الکرام‌

آگاه باشيد كه زنازاده ي پسر زنازاده، مرا بين دو چيز قرار داده است؛
كشته شدن يا تسليم شدن با ذلت و خواري، ليكن ذلت از ما دور است،
خدا راضي نيست كه ما ذليلانه تسليم شويم و پيغمبر خدا،مؤمنان
و دامن هاي پاك و پاكيزه اي كه در آن پرورش يافته ايم
و آن مرداني كه از تن دادن به زيربار ستم منزه اند، راضي نيستند
كه ما اطاعت افراد پست را بر قتلگاه كريمان و بزرگواران برگزينيم

محمدبن طاوس، لهوف،ص 86

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باغبان آمد سری بر باغ زد
شوربختی را نمک بر داغ زد

از جَنان تا رو به سوی باغ کرد
دشت را چون لاله ها پر داغ کرد

مادرش آمد برای دیدنش
دیدنش، بوییدنش، بوسیدنش

آمد اما طاقت دیدن نداشت
رفت و باغ خود به بلبل واگذاشت

بلبلی دلسوخته جان سوخته
آشیانش همچو بستان سوخته

کرد با شمعِ دل خود جستجو
خاک را با یاد گل می کرد بو

تاب دیگر در دل بلبل نبود
بوی گل می آمد اما گل نبود

ناگهان از زیر شاخ و برگ ها
آمد این آوا که این سویم بیا

آمد و زد شاخه ها را برکنار
تا که شد گمگشته ی او آشکار

یافت آن گل را ولی پرپر شده
پاره پاره پیکری بی سر شده

گل ولی از بس به خون آغشته بود
یاس بر لاله مبدل گشته بود

گفت آیا یوسف زهرا تویی؟
آنکه من می جویمش آیا تویی؟

ماند از یوسف به جا پیرهنی
از تو نه پیراهن است و نه تنی

ای همه گل ها به نزدت کم زخار
زخم تو چون داغ زینب بی شمار

پای تا سر غرق در خونی چرا؟
آفتاب من شفق گونی چرا؟

جای سالم از چه در این جسم نیست ؟
باقی از این جسم غیر از اسم نیست

گر چه سر تا پای تو بوسیدنی است
بهر من جایی برای بوسه نیست

ای که نامت جان به عیسی می دهد
قتلگاهت بوی زهرا می دهد

گریم و پرسی اگر از سرگذشت
در غمت ای تشنه آب از سر گذشت

آنچنان شد دیده ی من اشک ریز
کز غمم شد چشم دشمن اشک ریز

عاشقان را بعد از این آوازه نیست
در کتاب عاشقی شیرازه نیست

انسانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای زینت جوانان، ای زیباترین جوان...
چه خوش است از تو سرودن،
چه شیرین است نشستن و از تو گفتن و از تو شنودن.

در کربلا شراب عمرت را به جام حماسه ای ریختن
که با خون نگاشته شده و از آن پس کتاب ها از تو نوشتند.

در گرما گرم شیهه اسبان، نیزه انداختی و نیزه انداختند.

در چکاچک برنده و تیز شمشیرها، تیغ کشیدی و تیغ کشیدند

از هیبت تو صحرا سراسیمه فریاد برآورد،
چنان که گویی طوفانیدر صحرا وزیدن گرفته است.

اما فرو افتادی و افول کردی
و هیچ ستاره ای در افق نماند جز آنکه بر تو گریست
و همچنان اشکش سرازیر است.

تو به ظاهر به خط پایان نرسیدی اما
تا ابد همه سواران در پی نشانه مقصد، چشم به الگوی تو دارند.

سر تو به تیغ از تن جدا شد و سرهای یارانت را بریدند،
که دل کینه به ستم چیره است.

دریغا، آن سرهای بریده و خون چکان بر نیزه ها
نخل هایی سبز را می مانست که خرمای سرخ برآورده اند.

و دخترکان سوگوار که آه نفس هایشان شعله ور بود
و چنان می گریستند که اشک، گونه هایشان را می خراشید.

دل جاده ها بر حالشان می سوخت و چشم بیابان برایشان می گریست
و صلیب دیرهای صحرا به احترامشان خم می شد.

تا اینکه به دربار بیداد رسیدند و پرده ها فرو افتادند
و گمراهی غاصب جنایتکار هویدا شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عاشورا، روح زمان



عاشورا، تنها حکایت عطش، ستم و اسارتی نیست
که بر خاندان پیامبر ص) رفت؛

عاشورا، تجلی گاه ایمان، عشق و حماسه نیز هست.
عاشورا، تمام روح زمان است در کالبد زمین.

عاشورا، هویت ماست. عاشورا، یک پیام است؛
پیامی آسمانی در زمین که پژواک آن همواره به گوش وجدان های
بیدار آزادگان در هر زمان و مکان می رسد و آنان را به خود فرا می خواند.

عاشورا، یک روز در یک جغرافیای خاص نیست.
گستره عاشورا چنان وسیع است که تاریخ ظرفیت آن را ندارد.

فرهنگ عاشورا و مفاهیم والای مکتبی اش به آدمی می آموزد
تا زمانی که به حق, عمل و از باطل دوری نمی شود، اهل
ایمان باید به دیدار پروردگارشان مشتاق و راغب باشند

که سرور و سالار شهیدان، مرگ را در چنین شرایطی جز سعادت
و زندگی در کنار ظالمان را جز سیه روزی و ننگ نمی دانست.

عاشورا، حجت را بر انسان تمام کرد تا هیچ کس را هیچ گاه بهانه نماند.
اینجا شیرخواره نیز می تواند فریاد بزند، بگرید و در صفیر زهرآگین
تیری سه شعبه، مظلومیت حق را بازگو کند.

اینجا نوجوانی می تواند اسب عشق زین کند و در دریایی از تیغ
و سنگ و نیزه و قهقهه فرو رود.

اینجا مردی می تواند تشنگی اش را در امواج رودخانه، پیش
پای عطش روح، قربانی کند و تشنه کام از آب بیرون آید
و بازوانش را در دفاع از حریم ایمان رها کند و مشکی
از رشادت و حماسه و عشق را به خیمه های فردا برساند.

امضاء

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و اما زینب...

تا عصر عاشورا، پرچم به دوش حسین بود، اما پس
از آن، بیرق سرخ جهاد به دست های حیدری زینب سپرده شد.

امان از حیرانی و سرگردانی عصر عاشورا؛
نمی دانم بر زینب چه گذشت که آن شب، نماز شب را نشسته خواند؟
زینب، کاری حسینی کرد و انقلاب حسین ع) را، جهانی و جاودانه.

از زینب چه بگویم؛
عرفان زینب تا آنجاست که وقتی پیکر پاره پاره حسین
را بر دست می گیرد، سر به آسمان برمی دارد که:
«خدایا! این قربانی را از ما خاندان بپذیر!»

این بانوی صبر و حماسه کیست؟
بانویی که با کلامش چنان آتشی در خرمن یزیدیان
افکند که هستی شان یک سره بر باد رفت.

بانویی که صدای گام هایش و جلال کلامش، خاطره
علی بزرگ را در یادها زنده می کرد.

سری که زینب بر چوبه محمل کوبید، زیباترین عشق بازی این خواهر
داغ دیده است که آدمی را در حیرت فرو می برد؛

او که منزل به منزل, سر حسین را بر نیزه می دید و می سوخت؛
او که به جای همه تازیانه می خورد و بی واهمه در برابر دنیای همه یزیدها می ایستاد.

از خون، حجاب صورت خود کرده یا حسین!
جز خواهرت که دیده به عفت، زن این چنین؟

پس از حسین، کربلایی دیگر در رکاب زینب آغاز شد.
یزیدیان گمان می بردند کار حسین را تمام کرده اند، بی خبر
از اینکه زینب، وارث حسین است.

عصر عاشوراست.
صدای چکاچک شمشیرها و هیاهوی تیرها و سنگ ها،
جای خود را به غارت خیمه ها داده است؛

آن هم در سایه شعله های آتش.
حسین و یارانش هر یک در گوشه ای از دشت، بی سر
در خاک و خون خفته اند. شهیدان, دیگر تشنه نیستند.

چه بد مردمی بودند که قدر یوسف خود را نشناختند
وبا او کردند آنچه نمی باید!

مگر حسین، زینت دوش نبی و پاره تن فاطمه نبود؟!
مگر عباس، نور چشم علی و ماه بنی هاشم نبود؟!
مگر زینب، ناموس خدا نبود؟!

چه بر امت پیامبر آخرالزمان رفته است که فرزندش را با لب تشنه
در میان دو نهر آب سر می برند، بی آنکه آب از آب تکان بخورد؟!

بگذار تا وقتی دیگر که هر روز عاشوراست
و هر سرزمین، کربلا و حسین دیگری در راه!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حماسه عاشورا و درس عدالت

یکی از درس های عاشورا، عدالت خواهی است.
همین عدالت خواهی و آزادگی است که رهبر قیام عاشورا
را تا قیامت زنده نگه می دارد و آموزه های حیات
بخش او را جاودانه می سازد.

امام حسین علیه السلام در زمانی که نزدیک بود عدالت
و آزادی زیرپای ستمگران نابود شود، نهضت پرنور
عاشورا را آغاز کرد.

ایشان با قامتی افراشته، در برابر ظلم ایستاد و شهادت
در راه خدا را برخواری و ذلتِ زندگی با ستمکاران ترجیح داد.

آن حضرت با رفتار خود نشان داد که آزاد مردان و
عدالت خواهان هرگز تن به خواری نخواهند سپرد.

امام در نامه ای به مردم کوفه چنین فرمود:
«به جان خودم سوگند که امام و پیشوا، تنها کسی است
که مطابق کتاب خدا داوری کند و دادگر و عدالت پیشه، و متدین
به دین حق باشد و خویشتن را برای خدا به دین و عدالت مقید سازد».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مکن ای صبح طلوع ...

یاران، نماز عشاء را به امامت مولا اقامه می‌کنند.
نقطه پایان، نزدیک است؛ پایانی که آغاز فصل «انسان» و «ایثار» و «آزادگی» است.

نماز که تمام می‌شود، حلقه یاران به سوی حسین، تنگ می‌شود و امام، لب باز می‌کند:
«من اصحابی با وفاتر و بهتر از شما نمی‌شناسم. خدا خیرتان بدهد.
بدانید که من هدف دیگری برای این جماعت داشتم و آنان را به راه پیروی
از خدا می‌پنداشتم اما حالا می‌بینم که این‌گونه نیست.»


تاریکی شب، غالب است.
به چهره تک‌تکشان نگاه می‌کند؛
از حبیب ابن مظاهر گرفته تا مسلم ابن عوسجه و دیگران:
«امشب، بیعت خود را از شما برداشتم و شما را به اختیار خودتان گذاشتم
تا به هر سو که می‌خواهید بروید. اکنون، پرده شب شما را در بر گرفته است.»
به نقطه‌ای از سپاه روبه‌رو اشاره می‌کند:
«اینها فقط با من کار دارند».


سخن امام که به اینجا می‌رسد، کم‌کم‌ صدای هق‌هق گریه‌ها بلند می‌شود.
- به خدا اگر صد بار به دنیا بیایم و بمیرم و خاکسترم را به باد دهند
و باز زنده شوم، باز هم در رکابت خواهم بود.
این را مسلم ابن عوسجه می‌گوید.


مولا نگاهی به فرزندان مسلم ابن عقیل می‌اندازد:
شهادت پدر برای شما کافی است. بیشتر از این نباید مصیبت ببینید.
شما می‌توانید هر کجا می‌خواهید بروید.

- برویم؟ کجا؟ آن وقت چه جوابی داریم بدهیم؟
بگوییم مولا و آقایمان را در میان دشمن تنها گذاشتیم؟

برخی هم با استفاده از تاریکی شب می‌روند تا به زندگی دنیا قناعت کنند.
امام به خیمه بازمی‌گردد و زیر لب زمزمه می‌کند: اُف بر تو دنیا ...

زینب که می‌شنود، بی‌تابی می‌کند اما حسین از او می‌خواهد که «صبر» کند
و این‌گونه زینب، «صبور» می‌شود تا همیشه.

شب دهم است و تکلیف امشب، مشق عشق است با جوهر خون.
نمازها طولانی‌تر است و صدای قرآن از خیمه حسین تا عرش اعلا می‌رود.
چهره‌ها لحظه به لحظه برافروخته‌تر و مشتاق‌تر می‌شود برای رسیدن به فردا.

در این میان، صدای مویه‌های آرام بانویی صبور می‌آید:

مکن ای صبح طلوع ...


ایسنا - حسام‌الدین قاموس مقدم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ وَعَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ
وَعَلى اَوْلادِ الْحُسَيْنِ وَعَلى اَصْحابِ الْحُسَيْن

سلام بر حسين و بر على بن الحسين و بر
فرزندان حسينو بر اصحاب و ياران حسين