ویژه نامه شهادت جانگداز امام سجاد علیه السلام۩ خورشید سجاده عشق ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بعد از آن واقعه ی سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوخته ی کرب و بلا سهم تو شد

بعد از آن واقعه هفتاد و دو آیینه شکست
ناگهان داغ دل آینه ها سهم تو شد

بعد از آن واقعه، آشوب قیامت برخاست
بر سر نیزه سر خون خدا سهم تو شد

بعد از آن واقعه، خون جوش زد از چشمانت
خطبه ی اشک، برای شهدا سهم تو شد

بعد از آن واقعه در هروله ی آتش و خون
در شب خوف و خطر خطبه ی «لا» سهم تو شد

بعد از آن واقعه در فصل شبیخون ستم
خوردن زخم ز شمشیر جفا سهم تو شد

خیمه ی نور تو در فتنه ی شب سوخت ولی
کس نپرسید که این ظلم چرا سهم تو شد

بعد از آن واقعه، اِی زینت سجاده ی عشق
از دلت آینه جوشید، دعا سهم تو شد

بعد از آن واقعه، ای کاش که می مردم من
مصلحت نیست بگویم، که چه ها سهم تو شد

بعد از آن واقعه ی سرخ، حقیقت گل کرد
کربلا در تو درخشید، خدا سهم تو شد


شاعر: رضا اسماعیلی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلوك تو، تعريف قرآنى انسان را به تصوير كشيده است؛
انسان كه نام قرآنى‏اش «زنده پرستنده» است
و «هستِ خداپرست». دعا، براى تو يعنى مبارزه،
يعنى لبه تيز واژه‏ها را درست روبه‏روى ظالمان گرفتن.

تو در كالبد مرده اجتماع، روح زنده نيايش دميده ‏اى
و روى ديوار قلب‏ها،پنجره‏ا ى كشيده ‏اى
كه به سمت ابديت باز مى ‏شود.

دعا، براى تو يعنى عشق،
يعنى تجلى زيباترين گفت‏گوهاى عاشقانه ميان خالق و مخلوق.

دعا، براى تو يعنى نياز، يعنى سؤالى ناشناخته و مرموز
در بن ضمير آدمى كه تنها پاسخ آن در ملكوت خداست.

دعا، براى تو يعنى پل ميان زمين و آسمان‏ها،
يعنى پيوند جسم و جان.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل سوخته، شبیه دل خیمه ها شده
مانند پاره پیرهنی نخ نما شده

دارم هنوز بر سرم عمامه ای که سوخت
بغض گلوی سوخته ام بی صدا شده

دارم به روی گردن خود دست می کشم
دیدم که زخم کهنۀ سر بسته وا شده

با یاد شام سینۀ من تیر می کشد
این سینه زخم خوردۀ آن کوچه ها شده

وای از کمان و حرمله و نیش خند او
وای از رباب و اصغرِ از نی رها شده

دیدم طنابِ دورِ گلوی رقیه را
زنجیر داغ، مرحم یک زخم پا شده

مانند خواهرم کمرم درد می کند
گویی که مهرۀ کمرم جا به جا شده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیگر خاطره، آن واقعه عظیم، آزارت نخواهد داد




سال ها از آن روز می گذرد؛
اما هنوز زخم پرسوزش آن داغ ها، درون سینه تو التیام نیافته اند.

درست می گویی که چگونه می توانی آن روز را فراموش کنی
که تنها در نیمی از روز، تمام هستی ات را که نه، که تمام غیرت
و حمیت دنیا ـ یعنی پدر و برادران و عموهایت را از دست داده ای.

با هر نغمه ای، یاد باران می افتی.
کاسه های آب، برای تو پیامبران خاطره اند.

دیدن کودکان شیرخوار، تو را به ضجه و ناله وا می دارد
و با دیدن درخت و سبزه، آن قدر می گریی که از
بارش نگاهت، زمین مرطوب می شود.

اما دیگر زمان آن رسیده که آن لحظه ها را فراموش کنی.
حتی دیگر این سمّی که دارد تمام ارکان بدنت را می سوزاند،
نمی تواند جلوی تبسم شیرینت را ـ بگیرد.

فرزندت ـ محمد ـ را رها کن که پدر و جد و برادرانت چشم انتظارند.
زود باش علی بن الحسین، زینت عبادت کنندگان.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شب‏هاى سرشار از ناله ‏هاى مناجاتت
به پايان رسيده‏ اند
و زمان در سكوت نفس‏گير خود،
به تنهايى فراق تو مى ‏رسد
و تو به وصال جاودانه عشق.

ديگر تمام شد
نفس‏هايى كه وادى به وادى،
در پى گم‏شدگان خويش،
زنجير در پاى طى كردى
و به گريه رسيدى.

ديگر تمام شد،
خون گريه ‏هاى سجاده عُزلت.
آن همه بر آتش بودن و نجوشيدن،
مثال صبرى بود كه طراح عاشورا،
سهم تو را در آن قرار داده بود.

اينك،
پايان ساعات امتحان مردانگى توست؛
گرچه عمرى است وصيت خود را
به گوش سجاده‏ ها زمزمه مى ‏كنى
و صحيفه مى‏ سرايى.

اكنون، دفتر خاطرات نينوا،
با پرواز تو به فصل آخر مى‏رسد؛
بشتاب كه بيست سال است
هم‏سفران آسمانى‏ ات
تو را انتظار مى ‏كشند،
يا على بن الحسين!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آن کسی که همه اش گریه ی عاشورا بود
آب می دید به یاد جگر سقا بود

چشم هایش همه شب هیأت واویلا داشت
تا نفس داشت فقط گریه کن بابا بود

زهر نوشید وَ تب کرد محیط جگرش
گُر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش

خشک شد جُلگۀ لبهاش و با خشکی لب
روضه می خواند به یاد لب خشک پدرش

آن کسی که خود خورشید به پایش افتاد
ناگهان رعشه بر اندام رسایش افتاد

ضعف شد چیره و زیر بغلش خالی شد
از روی شانۀ افتاده عبایش افتاد

وای از ریش سپیدش كه حنایی شده بود
ناله اش گفتن اسمی سه هجایی شده بود

دم مغرب افق شهر مدینه اما
جهت قبله ی او كرب و بلایی شده بود

این هم از ماهیت نفس نفیس خاك است
سر آقا به روی دامن خیس خاك است

همه اش سجده شده مثل پدر در گودال
خاك سجاده و سجاد انیس خاك است

گاه آهسته فقط وای برادر می خواند
لب تشنه «قتلوا» بود كه از بَر می خواند

اشك می ریخت وَ هر آینه می گفت حسین
تا دم مرگ فقط روضۀ حنجر می خواند

تلخی زهر به كامش عسل و قند آمد
بر لب پر تركش مطلع لبخند آمد

جلوی چشم ترش كرببلا ظاهر شد
یا اَبِ یا اَبِ گفت و نفسش بند آمد

سعید توفیقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مظلومم و به داغ و بلا مبتلا منم


عمری سفیر واقعه ی كربلا منم



یك عمر گریه كرده ام از غربت حسین


بنیان گذارِ نهضتِ اهل بُكا منم



دارم بِه دوش خود عَلَمِ انقلابِ اشك


از كربلا پیمبرِ اشك و دعا منم



من پاره ی تنِ بدنی پاره پاره ام


نور نگاه خامس آل كسا منم



جای كفن برای تن بی سر حسین


آن كس كه خواست بهر پدر بوریا منم



از مقتل امام، عبورم، كه داد خصم


در قتلگاه، عابد افتاده پا منم



با كعب نی تمام تنم را كبود كرد


با ریسمان و سلسله ها آشنا منم



من دیده ام هجوم حرامی به خیمه را


دل خون ترین امامِ پس از نینوا منم



ذبح عظیم را همه دیدم به چشم خویش


یعنی شهید و شاهد خون خدا منم



آن كس كه برق نیزه و شمشیر كوفه را


دیده كنار قتلگه هل اتا منم



پیراهن از تن پدرم برده اند هیچ


ناظر به درد غارت آل عبا منم



سوز تَبَم ز شعله ی آتش زیادتر


معصوم سینه سوخته ی خیمه ها منم



معجر برای دختر زهرا نمانده بود


آن كس كه داشت خون دل از این جفا منم



بر خواهران خویش جسارت كه دیده است؟


آن كه به سینه حبس كند غصّه را منم



هجده سر بریده كه دیده به نیزه ها؟


مردی كه بود شاهد این ماجرا منم



با ریسمان كشید چهل منزلم عدو


ناقه سوار كوفه و شام بلا منم



وقتی سر شكسته ی من سوخت از شرر


خورشیدِ بِینِ شعله شده بر ملا منم



زنجیر، استخوان مرا هم شكسته بود


ماه هلال مانده ی بی آشنا منم



آن كس كه در حفاظتِ ناموس كبریا


با سهل گفت: زود كنارم بیا منم


با این همه به یاریِ زینب تمام راه


آن كه نمود معجزه با خطبه ها منم



تكثیر كرده ام به جهان اشك و آه را


یعنی امیر قافله ی نینوا منم



مسموم و تشنه لب شدم آخر شهید عشق


آری امام كشته ی زهر جفا منم



محمود ژولیده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با سطر سطر صحیفه ات



شب با تمام سیاهی و سکوتش در مقابلم قد می کشد.
بغض هایم شدت می گیرند.

هوا گریبانم را می فشارد. دلم دارد می ترکد؛
اما بغض هایم مجال گریه شدن نیافته اند.

سطر سطر صحیفه ات را خواندم و کلمه کلمه اشک شدم.
تو چقدر به آسمان نزدیک بوده ای!

تو کیستی که هیچ پرنده ای را شهامت از تو خواندن نیست؟
پرنده ها هم خوب می دانند که کلمات را توان وصف تو نیست؛
اما من چه دیر به تو رسیده ام!

سراغ تو را باید از کدام ستاره گرفت؟
کدام اشک از تو خبر نمی دهد که سری به غربت تو نزده باشد؟!
باکدام نسیم می شود به کوی تو وزید؟

کاش می شد غربت بدون حرم تو را بال در بال کبوتران بقیع، گریه کنم!
بگو کدام بغض، فاصله ها را از میان برمی دارد؟

من، سال هاست خسته نرسیدنم.
داغ ندیدن تو، شب های دیر پایی ست که مرا از خواب هایم جدا کرده است.

دست هایم را با دعاهایت بگیر؛
دارد تمام بودنم یخ می زند.





عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یادگار کربلا




لحظه ها بوی هجران می دهند، دست خزان، گلی دیگر از گلشن
مصفای محمدی را می چیند و عالم را از عطر وجود زینتِ
عبادت کنندگان، علی بن حسین(ع) بی بهره می سازد
و در حسرت جدایی می گذارد.

از دیدگانِ عاشقان، که چون پروانه، گرداگرد شمعِ وجود زین العابدین
می گردند و پر و بال خویش را در آتش فراق او می سوزانند
و بریدن او از خاک و پیوندش با افلاک را به تماشا نشسته اند،
سیلابِ اشک، جاری می گرداند.

یادگار کربلا و رازدار عاشورا، که اسوه ی عبادت در الگوی صبر
و مجاهدت بود؛ چهارمین امام عارفان و مقتدای سالکان،
حضرت سجاد(ع)، هم او که پس از مصائب عاشورا و محنت های کربل
ا چون کوه، استوار و پابرجا ایستاد و در کوی ضلالت و گمراهی شام
و در برابر غفلت شامیان، پرچم حسین(ع) را افراشته نگاه داشت؛

اینک در بسترِ مرگ و در آستانه ی حضور در محضر معبود خویش،
بی قرار وصل است. مدینه، حال و هوای دیگری دارد و بقیع در انتظارِ
در آغوش کشیدنِ سومین فرزند فاطمه در التهاب است.

مدینه چگونه چنین گوهر گران بهایی را که قدسیان بر او سلام و
صلوات می فرستند، در حضور مادرش، در خویش پنهان سازد؟

پیشوای چهارم شیعیان آن که شمشیرِ دعایش، سپر بلا گردانِ مسلمین
بود و سوز راز و نیازش در عصر اوج اختناق اموی، ظلمت زدای
شرک و نفاق و بدعت از زندگی آنان و رهنمای سعادت
و روشنی عاشقانِ آل محمّد بود؛

از این قفس خاکی، رهایی یافت و به آرزوی دیرینه اش رسید و
در جوار رحمت حق آرمید و به خاندان پاک خویش پیوست.

امشب دیگر، آهنگِ مناجات سجاد، سکوتِ شب را نمی شکند
و مدینه هرگز صدای نیایش های عرفانی او را نمی شنود.

پسر فاطمه را برای همیشه خاموش کردند
تا نوای حق، گوش پلیدشان را نیازارد.

سیدالساجدین، عمری بر شهادت مظلومانه ی پدر، اشک ریخت
و در عظمتِ فاجعه ی کربلا سوخت و دمی دست از رسواسازی
حکومتِ کفرآمیز و جنایات ننگین یزید بر نداشت تا پرده
از اسرار عاشورا کنار زد و اینک نزد پدر آرام گرفت و قرار یافت.





الهام موگویی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیام برِ عاشورا




صحیفه های رحمت، از آستان دست های تو، تا سفره های بی نان
و طعام شبانه، به لطف گسترده می شود؛ بی آنکه ماه،
به مهرورزی های پنهانی تو حسادت کند.

تو از تبار دریایی شکیبایان آمده ای، همان ها که دوست دارِ آن
جرعه های غضبند که با صبوری و فروتنی فرو می نشیند.

کاش دست های تو بودم به وقت آن عطایا و صدقه ها که
اراده می کردی نثار کنی؛ پس آن گاه با بوسه هایت بر آن دست ها که
می گفتی دست های خداست، نوازشم می کردی!

لباس سرخ و پریشان کربلا را بر قامت آسمانی روحت کشیده بودی
که تا بیست سال پس از عروج عارفانه حسین علیه السلام، اشک روان
بر امیر کاروان می ریختی و این خود جلوه ای دیگر بود از تو: پیام برِ عاشورا!

سیمایت، پیکر افراشته و سترگ کوه ها را به ابهت فرا
می خوانْد و ملکوت را در همین طرح و ترکیب صورت
چشم نوازت ترسیم می کرد.

اینک ما و آیه های خوشرنگ مناجات های تو.
اکنون ما و زبور آل محمد صلی الله علیه و آله تو که معجزه
فصاحت، زبان تو را به ظهور می رسانَد و نیایش، خاطره معطّرِ
پیشانی سجده هایی است که هنوز از فرشِ خاک برنخاسته، روح ما
و همه را تا تو هستی به بلندای اهتزاز روانه می سازد.





مصطفی پورنجاتی