ویژه نامه شهادت جانگداز امام سجاد علیه السلام۩ خورشید سجاده عشق ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نام تو با کربلا عجین است

یا زین العباد علیه السلام!
هر جا نام توست، مصلحت ماندنت در کربلا که
با پیام پیروزت همراه شد، تداعی می شود.

هرجا نام توست، چهار ستون دمشق می لرزد.
دمشق خوب می داند که رسالت رسواگری یزیدیان، بردوش خطبه رسایت بود.

هنوز مسجد شام، مبهوت آن روز است که چگونه در
چند دقیقه، سنگدلان شام را به خود آوردی.

تو برای کربلا ماندی تا نشانه هایی نو را سینه به سینه،
تا دوردست های جهل و تقصیر ببری.

دایره جفای دنیا، هر چقدر وسیع باشد که با کشتن امام
و اسارت امامی دیگر دست برندارد، دایره استقامت شما پهناورتر
است که از مصایب، به زیبایی تعبیر می کنید و همیشه دنیا را به زانو درآورده اید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تفسیر خون و پیام

«تفسیر خون و پیام رسانی عاشورا،
بر دوش خطبه خوان حماسه کربلا بود.

عاشورای حسینی، کتاب سرخی بود
که تفسیر ناب از زبان امام سجاد تراوید.

او با اسارت خویش، آزادی را تفسیرکرد
و با خطبه هایش، سرود بیداری خواند.

امام سجاد(ع) بازمانده آن روز سرخ بود
و شاهد آن عصر فاجعه و قساوت.

صحیفه سجادیه اش،
ناب ترین دعاهای عارفانه را در بردارد.

هنوز هم ترنم عاشقانه این زبور آل محمد،
بر زبان اهل دل است و زمان پر از زمزمه های سجادی است.

امام سجاد(ع) پاسدار وحی نبوی وخط علوی وشور حسینی بود؛
درعصر نتوانستن ها، جامعه را به قدرت دعا توجه داد.

نیایش، سلاحی او در مبارزه فرهنگی
و سنگر او در دفاع از حق و اهل بیت (ع) بود.

او که در برابر خدا، سجاد بود،
هرگز در برابر ظالمان، سرتسلیم فرود نیاورد
و چهره بردرگاه ارباب قدرت نسود.

بندی که بر دست و پایش بود،
نشانه آزادی در اسارت بود

و خطبه ای که در کوفه و شام خواند،
جلوه مکرر فصاحت علوی درکلام امام زین العابدین بود».

جواد محدثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیگر خاطره، آن واقعه عظیم، آزارت نخواهد داد
سال ها از آن روز می گذرد؛ اما هنوز
زخم پرسوزش آن داغ ها، درون سینه تو التیام نیافته اند.

درست می گویی که چگونه می توانی آن روز را فراموش کنی
که تنها در نیمی از روز، تمام هستی ات را که نه،
که تمام غیرت و حمیت دنیا ـ یعنی
پدر و برادران و عموهایت را از دست داده ای.

با هر نغمه ای، یاد باران می افتی.
کاسه های آب، برای تو پیامبران خاطره اند.

دیدن کودکان شیرخوار، تو را به ضجه و ناله وا می دارد
و با دیدن درخت و سبزه، آن قدر می گریی که
از بارش نگاهت، زمین مرطوب می شود.

اما دیگر زمان آن رسیده که آن لحظه ها را فراموش کنی.
حتی دیگر این سمّی که دارد تمام ارکان بدنت را می سوزاند،
نمی تواند جلوی تبسم شیرینت را بگیرد.

فرزندت ـ محمد ـ را رها کن که پدر و جد و برادرانت چشم انتظارند.
زود باش علی بن الحسین، زینت عبادت کنندگان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صحیفه سلوک

حدیث ماندن و روایت رفتنت، آن گونه است که تا مسجد باقی است،
ساعات بهشت را درمحراب می ریزد.

امّا تنها ستودن تو کافی نیست؛
باید راه افتاد دنبال ناله های نیم شب و واژه های صحیفه سجادیه ات.

با پیروی از فراز اشکهای پرگذار توست که دل های ما
به جاده های سبز رستن منتهی می شود.

سلوک یعنی اینکه هر جمله صحیفه است، خاکستری ازما بگیرد
و دیگر حکایتِ «من» باقی نمانَد و همه «او» باشد.

ای روح آرام! عرفان، بی تو میوه کالی است که همیشه برای رسیدن،
چیزی کم دارد و عارفان، بی زمزمه ای از دعاهای تو به بن بست می رسند.

هر کس گونه ای از داغ های نهفته در کلمات ادعیه ات
را درک کند، عارف است. دلِ وارسته، آن پرنده ای است که
در فضای قُدسی راز و نیازهای تو، طعم پرواز را بچشد؛

این را صاحبانِ درجات قُرب که به سمت دریا شدن
پر گشوده اند، شرح داده اند و ما دانسته ایم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آتشفشانی که هفتاد و دو بار فوران کرد





هوا سنگین شده است.
نفس ها، توان بالا آمدن ندارند.

کجاست او که لاهوت وناسوت را به هم پیوند می زد؟
کجاست او که سجده هایش، زمین را از آرامشی غریب لبریز
می کرد و زمان را به ژرفای مناجات های عاشقانه می برد؟

کجاست آتشفشانی که هفتاد ودوبار فوران کرد و آتش خویش را فرو خورد؟
تا به حال، کدام کوه را توانستند به زنجیربکشند، کلام کرامت را به اسارت بگیرند
و کدام دریا را وادی به وادی به سمت سراب های پوچ بکشانند؟!

او اسیر نبود؛ آزاده ای بود که پیروزی اش را از میان غل و زنجیر
مقدّر برافراشت؛ آن چنان که کوه. دریایی بود که سراب ها را نشانه رفت.

سپاه عمر سعد، انسانیت محض را بر شتران بی جهاز، واحه به واحه
به نمایش گذاشتند و سجاد، فصاحتی بود که خواب دهکوره های جهل را
برآشفت و بی آن که خونی بریزد، قلعه های انباشته از
تیرگی را فتح کرد و به نور رساند.





رقیه ندیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سیاه پوش تو

شب، سراسر ستاره می شود؛
زخم های غربت همیشه ات تمام شد.

خبرسفرت، عطر شب بوها را پژمرده می کند و گیسوی درختان
را پریشان. باد، مویه می کند کنار رد پای تو. صبح، سرِ آمدن ندارد.

ماه، سیاه پوش تو می شود.
صدای هق هق فرشته ها، با صدای مرثیه خوانی ماهی ها به هم گره می خورد.

اقیانوس ها، رود رود اشک می شوند.
ابرها تو را با باران بدرقه می کند و درخت ها،
بر پیکر غریب تو نماز می خوانند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا امام سجاد! ای حقیقت سجده!
تو را از گریه و نیایش آفریدند، از اشک و عبودیت،
از خضوع و توکل. تو را از ندبه و مناجات آفریدند

نفس نفس تسبیح بودی و هر سپیده دمی خداوند
بهشتی دیگر از نیایش تو می آفرید.

حزن فصیحت، کلمه به کلمه حکمت بود و جان.
آسمان، سجاده خیس تو بود، هنگام که باران را می سرودی.

و چه عارفانه، کلماتت فانوس شب های
مناجات عاشقان شد!

یا امام سجاد!
در صفحه صفحه صحیفه تو، عطر بهشتی ات را می شنویم

ای نفس جاری نیایش!
ای آینه جمال! سجاد سجده های طولانی!

رفتی و خاک، هنوز در حسرت بوسیدن
پیشانی آفتابی ات مانده است.

ای از زلال کوثر! چه کسی چشمه روشن
نفس هایت را مسموم کرد؟

کدام مرداب حقیر، حضور دریا را تاب نیاورد؟
شهد شهادت چه طعمی داشت که پدرانت نیز از آن چشیدند؟

محمد سعید میرزایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مدینه، سیاه پوش است

سفر بخیر، ای ادامه تاریخ کربلا!
سفر بخیر، ای چشم های گریان شب نشینان
عاشق، در بادیه عطش و خون!

سفر بخیر، ای قافله سالار دست بسته نینوا.
سفر بخیر، ای تعزیه دار عَلَم های خونین و نیزه شکسته ها!

کاش آن زمان بودند و باورت داشتند که:
«هذا الذّی تَعرِفُ البطحاء وطأتُه
والبَیتَ یعرفُهُ والحلّ والحرم»

ای گونه های گرم «بطحاء» از طنین گام هایت به گل نشسته!
ای که در ستایش بزرگواری ات، «کعبه»
و «حلّ» و «حرم» به یکدیگر تفاخر می کنند!

می روی و خاطرات زیستن تو، شوکرانی
است در گلوی تاریخ.

می روی و دست های دعایت، در لابه لای خاموشی شب ها
گم می شود؛ چون نجوای شبانه ات در تاریکی کوچه ها.

مصلحت آن بود که بمانی و وارث رسالت بزرگ امامت شوی.
مصلحت آن بود که فریاد «مظلومیت» و «جاودانگی»
کربلا را بر روی باورها بریزی.

... و عاشورا، در ظهری خونین، به پایان رسید.
علم ها افتادند و شمشیرها شکستند، پرنده های عاشق روی
شوره زارها افتادند و از همان لحظه بار رسالت،
بر شانه های تو (سیدالساجدین) افتاد.

کربلا در ضربان های خسته امام سجاد علیه السلام رقم می خورد
و ناگفته های عاشورا در حنجره امام علیه السلام گُر می گیرد.
می دید و باور نمی کرد.

می دیدو خون می گریست، شمشیرهای صیقل داده
کوفیان را که از آن ها خون می چکید.

خدایا! این ها چه ملتی هستند که صد هزار پیمان را
در لحظه ای می شکنند؟آیا نه این که ما وارثان رسالتیم؟!
آیا نه این که آفرینش به خاطر ماست؟!

و امام سجاد ایستاد تا تاریخ را در خفقان موجود جامعه بتکاند
و مردم گم کرده راه را راهنما باشد.

امام علیه السلام ایستاد تا با خطبه های
خود، عاشورایی دیگر بر پا کند.
ایستاد تا در باور اهالی، پیام عاشورا، جاری سازد.

... و این چنین بود که رسالت عاشورا را زنده کرد؛
او که عاشورا را باتمام تلخی هایش به جان خرید.
او در عاشورا رقم خورده بود و ادامه عاشورا شده بود.

و امروز، مدینه، تعزیه دار چشم های خستگی ناپذیر
و دست های گرم امام سجاد است.

مدینه، سیاه پوش سیدالساجدین است
سفر بخیر، ای تعزیه دار عَلَم های خونین!

ابراهیم قبله آرباطان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جاودان‌ترين صداها از گلوي تو برخاست
و پژواك آن تا ابد رسوايي خون‌خواران اموي را در گوش زمان تكرار مي‌كند.

سفاكان اموي، در اين خيال خام به‌‌سر مي‌بردند
كه با فاجعه كربلا، پيام عاشورا را خاموش كرده‌اند،
اما پيام حماسه كربلا در دفتر سترگ تاريخ پايدار خواهد ماند.

«فرياد گلبرگ‌هاي پرپر شده عاشورا از لبان تو بر آمده
و براي هميشه در مشام تاريخ مي‌چرخد و تعفن آن جور و ستم را جار مي‌زند».

جان باختن در راه سردار عشق برايت سهل بود و زنده ماندن سخت،
اما مشيت الهي بيماري را برايت رقم زد؛

بايد مي‌ماندي و با ياري عمه‌ات زينب(س) وجدان خفته مردمان را بيدار مي‌كردي.

مبارزه با ستمگري، ريشه در روح آسماني‌ات داشت، با فشار و اختناق حكام جبار،
دستانت را به‌سوي آسمان برداشتي و شِكوه‌ات را
در ظرف مناجات و دعا ريختي و فرياد زدي:

«فرمان خداوند تعطيل شده، كتاب خداوند متروك گشته
و سنت‌هاي رسول خدا(ص) به‌دست تحريف سپرده شده.»

همه مبهوت اين همه شجاعت و ابهت كه تو كيستي؟
«من فرزند مكه‌ام و منا، فرزند زمزمم و صفا، فرزند آن كسي هستم
كه به معراج رفت و فرزند فاطمه زهرا(س)».

اذان دادند تا به سكوت وادارت كنند ... اشهد أنّ محمداً رسول الله... .
«اي يزيد! محمد جد من است يا تو؟
اگر گمان كني جد توست، دروغ گفتي و كافر شدي
و اگر جد من است، چرا خاندان او را كشتي؟»

با فرياد «القتل لنا عادهُ و كرامتُنا الشهاده»،
تشت رسواي يزيديان را از بام قصر شيطاني‌شان فرو انداختي،
گوش‌ها هنوز صداي آن را از پس قرن‌ها آشكارا مي‌شنود.

قيام حره، توابين، مختار و ده‌ها خون‌خواهي ديگر،
ثمره افشاگري‌هايت در كوفه و دمشق و مدينه بود؛
اما قيامي هنوز هم برپاست و آن قيامتي است كه در دل شيعه
شعله كشيده است و هرگز خاموش نخواهد شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اجابت شدی سرانجام ای دست دعای همیشگی!
ای حنجره نیایش گر جاوید!

اجابت شدی وتمام سجده های سالیانت را خدا پاسخ داد.
تمام اشک های دعا خوانِ تو را سرانجام
پروردگار درآغوش وصل خویش کشید.

اینک خدا پس از تمام آن گریه ها زخم ها،لبخند شهادت بر لبان تو می نشاند.
اینکه تمام مناجاتِ تو، بال پرواز مهربانی ات شده است.
اینکه به مقصد تمام سفرهای عمر خویش رسیده ای .

اکنون عنایت خدا آغوشی است که تو را رها نمی کند
و تو را دیگر به دست گریه ها و بغض ها نمی سپرد
و اندوه های تنهایی توست؛ توکه روزهای تیره وتار زمین را
به امید سرانجام آسمان تاب آوردی

و تنها برپهنه شعله ور تمام سجده های جهان،
صبوری پیشه کردی و خدای خویش را
برای چنین روزی صدا زدی.

امروز پایان رنج های طولانی توست،
پایان گریه های سر به مهر و سجده های اندوهناکت؛
پایان دل تنگی های معصوم چشمانت که در سیاهی زمین ،
هر لحظه، خورشید هدایت مردمان می شد.
و هیچ کور سویی حتی به روشنگری بی منتش اقتدا نکرد.

سجاده را جمع کن که دیگر خدا صدایت کرده است!
برای پر کشیدن از این تنگنای بی روزن، برای رهایی تا ابد با خدا ماندن،

سجاده را جمع کن که دست ها و پیشانی پینه بسته ات را خدا بوسه می زند
و خستگی های عبادت پیشه ات را .

خستگی تو در این سال ها پر از ماتم و پر از سجده و دعا شده
و دعاهای هر کجای جهان پر از عصمت صدای تواَند.

برخیز ای سجاده بردوش!ای سجده مدام!
ای ستاینده ستوده! پرواز شهادت چشم به راه توست.