ویژه نامه شهادت مظلومانه حضرت رقیه علیها السلام {دختر خورشید}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صلی الله علیک ایتها الصغیره المظلومة الشهیده
صلی الله علیک یا رقیه ،‌یا باب الحوائج


رقیه دیگر گرسنه نیست , تشنه نیست
دیگر رقیه تب آلود نیست ,

دیگر جای زخم هایش نمی سوزد
دیگر پاهای تاول زده اش درد نمی کند

دیگر از صورت کبود از سیلی اش نمی نالد
رقیه پرکشیده از این خاک سرد
و اینک آرام در آغوش پدر خفته ........


صلی الله علیک ایتها الصغیره المظلومة الشهیده
صلی الله علیک یا رقیه ،‌یا باب الحوائج

"هدیه فاطمی "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گل سر نیست ولی موی سرم هست هنوز
تن من آب شد اما اثرم هست هنوز

جای سیلی زروی گونه من پاک نشد!
ردشلاق بروی کمرم هست هنوز

می توانم بخداباتو بیایم بابا
جان زهرا کمی ازبال وپرم هست هنوز

گفتم ای دختر شامی برو وطعنه نزن
سایه رحمت بابا به سرم هست هنوز

منکه از حرمله وزجر نخواهم ترسید
دختر فاطمه هستم جگرم هست هنوز

گفت که می زنمت اسم پدرراببری
گفتم ای زجر بزن چون سپرم هست هنوز

همه دم ناز کشیدو به دلم تسکین داد
جای شکر است که عمه به برم هست هنوز

بازمین خوردن من دیده خود می بندد
شره در چهره ساقی حرم هست هنوز

خاطرت هست که قنداق علی خونی بود؟
همه خاطره ها در نظرم هست هنوز

غصه معجر من رانخوری بابا جان
پاره شد معجرم اما به سرم هست هنوز

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

غربتِ خرابه




یا رب امشب چه شبی است.
در و دیوار فرو ریخته این خرابه غزل
کدامین خداحافظی را می سرایند؟

زینب، این بانوی نور و نافله های نیمه شب، دستی
به آسمان دارد و دستی بر سر رقیه؛ بخواب عزیز برادرم!

باز هم رقیه علیهاالسلام و گریه های شبانه، باز هم بهانه بابا
و بی قراری هایش، و این بار شامیان چه خوب پاسخ بی قراریِ
رقیه علیهاالسلام را می دهند و سر حسین علیه السلام را نزد او می آورند.

آن شب، هیچ کس توان جدا کردن رقیه علیهاالسلام را
از سرِ بابا نداشت. تو با سرِ بابا چه گفتی؟

چشم های پدر، کدامین سرود رفتن را برایت خواند که
مانند فرشته ای کوچک، از گوشه خرابه تا عرش اعلا
پر کشیدی و غربتِ خرابه را برای عمه به جای نهادی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پرواز به سوی پدر



وقتی به دستور یزید، سر پدر را برای رقیه علیهاالسلام آوردند،
رقیه سر را در بغل گرفت و عقده های دل را باز کرد
و هر چه می خواست با سر بابا گفت.

آن شب رقیه علیهاالسلام ، گم شده خود را یافته بود،
اما بی نوازش و آغوش گرم.

پس لب هایش را بر لب های بابا گذاشت و آن قدر گریست
تا جان به جان آفرین تسلیم کرد.

پشت خمیده زینب علیهاالسلام شکست،
رو به سر برادر فرمود:

آغوش بگشا که امانتت را باز گرداندم.
دیگر کسی ناله های شبانه رقیه علیهاالسلام را در فراق پدر نشنید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وداع زینب علیهاالسلام با رقیه علیهاالسلام





وقتی کاروان اسیران کربلا، به مدینه بر می گشت،
غمی جان کاه وجود زینب علیهاالسلام را می آزرد؛

چگونه از خرابه و شام دل بکند؟
نو گلی از بوستان حسین علیه السلام در این خرابه آرمیده

شام بوی رقیه علیهاالسلام را می دهد،
رقیه ای که یادگار برادر بود و نازدانه پدر
و در دست زینب علیهاالسلام امانت.

زینب علیهاالسلام بی رقیه چگونه به کربلا و مدینه وارد شود؟
غم سراسر شام را گرفته و گریه ها

باز هم سکوت شهر را در هم شکسته است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اندوه هجرت





امشب به وعده گاه نخستین باز می گردی.
آن جا پدر و ملائک، به اشتیاق، در انتظار تو هستند.

امشب آسمان گرفته و تاریک است و باد
خزان غبار مرگ می پاشد.

گریه امان اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را
بریده است و عشق از غم این هجران، و اندوه هجرت تو
گل تازه شکفته و معطری که در قلب بهار می پژمرد، زار می نالد،

آرام و قرار زینب علیهاالسلام ، رفته است.
سرانجام آن لحظه فرا رسید و رقیه علیهاالسلام
کوچک زینب، از خاک تا افلاک پر کشید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زيارتنامه حضرت رقيه(ع)

بسم الله الرحمن الرحيم

السلام عليك يا سيدتنا رقيه

عليك تحيه والسلام و رحمه الله و بركاته

السلام عليك يا بنت امير المومنين علي ابن ابي طالب

السلام عليك يا بنت فاطمه الزهراء سيده نساء العالمين

السلام عليك يا بنت خديجه الكبري ام المومنين و المومنات

السلام عليك يا بنت ولي الله

السلام عليك يا اخت ولي الله

السلام عليك يا بنت الحسين الشهيد

اسلام عليك ايتها الصديقه الشهيده

السلام عليك ايتها الرضيه المرضيه

السلام عليك ايتها التقيه النقيه

السلام عليك ايتها الزكيه الفاضله

اسلام عليك ايتها المظلومه البهيه

صلي الله عليك و علي روحك و بدنك

فجعل الله منزلك و ماواك في الجنه

مع ابائلك و اجدادك الطيبين الطاهرين المعصومين

السلام عليكم بما صبرتم فنعم عقبي الدار

و علي الملائكه الحافين حول حرمك الشريف

و رحمه الله و بركاته

و صلي الله علي سيدنا محمد وآله الطيبين الطاهرين

برحمتك يا ارحم الراحمين .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پروانه در آتش





همه شمع ها خاکستر شدند و پروانه ها آتش.

عشق، در حوالی غربتت پرپر شد و کوچه های دمشق، دلتنگ.
چند روز است که صدای هق هق غربتت،
خواب بی خیالی شام را در هم نمی ریزد.

چند شب است که در نبود ستاره اشک هایت،
آسمان شام، در بی ستارگی دق کرده است.

تا چند می شود همه غم های تو را شمرد؟
ما، بارانی تر از همه ابرهای جهانیم؛

کاش غم های تو ما را بگریاند!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پرستویی سه ساله

سه سالگیِ خسته و تاب و توان بریده، سه سالگی بیابان دویده
و خارزار پیموده، اینک پرستوی زخمی و نفس بریده ای است

که از پسِ طوفان و شن باد کویر، از پس برهنه پاییِ هروله هایش
در تنور کربلا، دیگر حوصله ای به روزگار ندارد.

رمق بال و پر پرستو، اندک است؛
پرستوی سه ساله ای که از طواف رأس بریده قرآن
باز می گرددو دیگر هیچ آرزویی در این خراب آباد ندارد.

از گریه آمده؛ از بغض، از حماسه سازی اساطیر توحید و
شمشیرهای خداخواه، از غارتگری چشمْ بستگان به روی آفتاب
و حرامیان منع آب و ایمان، از تلاقی پیکرهای شهید، با نیزه های بی آبرو؛

همان نیزه هایی که با شرابخوارگی بیعت می کنند و
به حریم رسول اللّه صلی الله علیه و آله آتش می پراکنند.

آوار این همه اندوه، این همه کوردلی، این همه ستم پیشگی
برسراین کبوتربچه بی آشیان، ادامه کاروان را برنمی تابد.

آه از این سفر دور و دراز! آه از این توشه مصیبت که منزل
به منزل سنگین تر، بر شانه هایش پیش می آید.

آه از این لشکر بی فرمانروا که رسالتِ از این به بعدش
بر شانه های به جا مانده داغدار است... .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ضریح کوچک تو



تو، بخشی از یک اقیانوس بودی که خورشید گرم چشم هایت،
ما را با ابرها باران می کرد و هر شب، باران های هزار ساله
بغضمان از ناودان های دلتنگی حرمت سرازیر می شد.

چقدر تلخ است این همه فاصله از حریم حرمت!
چقدر تلخ است که کبوتر باشیم و نتوانیم بر شانه های حرمت بوسه بزنیم!

نمی دانم کی دست های تشنه زیارت، مرا به ضریح مقدس تو می رساند.
هر روز ساعت هفت صبح، هفت گل سرخ غنچه می شوند تا
صدای تشنگی تو را هفت بار در گوش هفت دریا بخوانند.

هر روز ساعت هشت، هشت پرنده، هشت بار نامت را در همه هشتی های
خشتی دلتنگت آواز می کنند. هر روز ساعت نُه، نسیم نه بار از شش
جهت، نامت را در تمام طبقات آسمان جار می زند.

کاش نسیم صدایت را به خواب هایم می فرستاد تا از این سکوت
سربی شب و روز که لبریز تنهایی ام کرده است، رهایی یابم!

کاش می توانستم پرواز کنم تا
حریم حرم کوچکت، ای دریایی ترین!