اشعار وپیامک های عرض تسلیت شهادت مظلومانه امام حسن محتبی علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند
رد دو دست ابالفضل روی آب بماند

حسن شدی که سوال غریب کیست درعالم
میان کوچه وگودال بی جواب بماند

حسین نیز غریب است اگرشبیه برادر
ولی بناست بقیع حسن خراب بماند

کمی ز غصه ی تو رخنه کرده است به بیرون
تفاوت زن چون “جعده” و “رباب” بماند

به احترام حسین سه روز مانده به گودال
بناست زائر تو زیر آفتاب بماند

مهدی رحیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد
طشتی از خون دل خویش برابر دارد

چشمهایش به در و منتظر آمدنیست
زیر لب زمزمه مادر مادر دارد

جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست
داغ ارثی ست که در سینه مکرر دارد

زهر تنها کس و کار دل او گشت اگر
یادگاریست که از کینه همسر درد

پیش چشمش که توانسته بروی منبر….
….رود و دست به سبّ پدرش بردارد؟

لحظه های سفرش در بغلش می گیرد
چادری را که بوی یاس معطر دارد

آرزو داشت نمی دید در آن کوچه تنگ
مادرش روی زمین لاله پرپر دارد

گفت با گریه حسین جان... تو دگر گریه مکن
که حسن میرود و سایه خواهر دارد

آه... لایوم کیوم تو که در صحرا کیست
جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا کریم آل طاها ادرکنا

اى دل خون شده! ایّام عزاى حسن ست
كز ثَرى تا به ثریّا همه بیت الحزن ست

پیرهن چاك زنم در غم آن گوهر پاك
گز غمش چاك ملك را به فلك پیرهن ست

صلی الله علیک یا حسن مجتبی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نیست کس غیر از خدا آگاه از سوز نهانم
خون دل هایی که خوردم ریخت بیرون از دهانم

زهر نانوشیده قلبم بود مثل لاله پرپر
بس که آمد بر جگر از دوستان زخم زبانم

در وطن نه در میان خانه ی خود هم غریبم
قاتلم گردیده یارب همسر نامهربانم

قلب من شد پاره آن روزی که خود در کوچه دیدم
مادرم نقش زمین گردید پیش دیده گانم

جعده زهرم داد امّا قاتلم باشد مغیره
بر لب از ظلمی که او کرده چهل سال است جانم

خون دل هایی که زهرا و علی خوردند عمری
اشگ گردید و روان شد از دو چشم خون فشانم

هر کجا افتاد چشمم یا به ثانی یا مغیره
رنگ از رویم پرید و سوخت مغز استخوانم

من که ختم الانبیا خوانده است طاووس بهشتم
در میان آشیان چون طایر بی آشیانم

باغبان گلشن وحیم ولی از بس غریبم
هم نشین خارها در بین باغ و بوستانم

سوخت یاقوت لبم از زهر و شد معلوم آخر
از چه پیغمبر ز طفلی بوسه می زد بر دهانم

گر چه آل مصطفی ظلم فراوان دید «میثم»
نیست از من هیچ کس مظلوم تر در خاندانم


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا کریم آل طاها ادرکنا


سايه ي دستي ميان قاب چشمان ترش
چادرخاكي زهرا بالش زير سرش

رنگ خون پاشيده بر آيينه ي احساس او
لكه هاي سرخ روي گوشوار مادرش


صلی الله علیک یا حسن مجتبی

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

یا کریم آل طاها ادرکنا

هر که بشنیده صداى مجتبى

تا ابد شد مبتلاى مجتبى

سال ها بهر حسین باید گریست

تا کنى درک عزاى مجتبى

صلی الله علیک یا حسن مجتبی

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

سخت است چگونه بنویسم محنت را
آتش زده این زهر تمام بدنت را

آن روز دوشنبه که در خانیتان سوخت
سوزاند تمام دل و باغ و چمنت را


از بغض گلوی تو کسی نیست خبر دار
نشنیده از ان روز کسی هم سخنت را


از کودکیت سوختی و شکوه نکردی
حالا همه دیدند، ولی سوختنت را


هر پاره جگر تکه‌ای از غصه‌ی کوچست
مادر تو کجایی که ببینی حسنت را


تشیع تو هر تیر که از چله برون شد
میدوخت به تابوت نخی از کفنت را


این صحنه خودش گوشه‌ای از کربلا شد
صد حرمله با تیر نشان کرده تنت را


هرچند کفن پاره و گلگون شده،

اما غارت که نکردست کسی پیرهنت را

سنگین که نشد سینه ات از چکمه‌ی شمری
پر خون که نکردست سنانی دهنت را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سايه ي دستي ميان قاب چشمان ترش
چادرخاكي زهرا بالش زير سرش

رنگ خون پاشيده بر آيينه ي احساس او
لكه هاي سرخ روي گوشوار مادرش

اين دم آخربه ياد ميخ در افتاده است
خانه را آتش زند با روضه ي پشت درش

لخته ها را پاك مي كرد از لب خشكيده اش
زينب خونين جگر با گوشه هاي معجرش

برخلاف رسم سرخ كشتگان راه عشق
رفته رفته سبزتر مي شد تمام پيكرش

با نظر براشك قاسم گفت: واي از كربلا
نامه اي را داد با گريه به دست همسرش

روضه ي «لايوم» مي خواند غريب اهلبيت
كربلايي ها چه گريانند در دوروبرش!

چشم اميدش به قد وقامت عباس بود
ايستاده با ادب ساقي كنار بسترش

وحید قاسمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا کریم آل طاها ادرکنا

به آسمان خدا یک ستاره مى پیوست
شهید عشق، به باغ بهاره مى پیوست

گدازه هاى جگر از گلوى یک خورشید
به ماجراى فدک، پاره پاره مى پیوست


صلی الله علیک یا حسن مجتبی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا حسن(ع) یاکریم اهل بیت(ع)

تا که با آب شه جود مرا می نوشید
کائنات از غم او رخت عزا می پوشید

همره سوده ی الماس هَلاهِل شده ام
تا که مأمورِ به هم ریختن دل شده ام

گر رِسَد قطره ای از من به دل دریا ها
در ، دم از بین رود نسل همه ماهی ها

رفتم از حنجره پائین و رسیدم به جگر
قَصدَم این بود بپاشم جگرش را یکسَر

دیدم از قبل پر از خون شده و پاشیده
ولی انگار که زَهر دگری نوشیده

چِقَدَر طعنه ، شِماتَت ، اثر زخم زبان
این همه غم به دل خویش نموده است نهان

قطره قطره تن او آب چون آن شمع شده
چِقَدَر زخم زبان دور دِلَش جمع شده

گفتم ای لخته جگر از چه ز هم پاشیدی
تو مگر زَهر جفای دگری نوشیدی

جگر آمد به زبان گفت که ای زَهر جفا
صحنه ای باعث این است که پاشیده مرا

من به فرزند جگر گوشه ی زهرا جگرم
دست بی رحم لعینی که مرا زد شَرَرَم

بی هوا در بَرِ او مادر او را می زد
از روی پوشیه ناموس خدا را می زد

تو مرا آب کن ای زَهر ، که بیهوده شدم
بشنو از حنجره اش گفت که آسوده شدم

سعید خرازی