ویژه نامه اربعین حسینی { قافله عشق به مقصد رسید...}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاروان می آید از شهر دمشق

برسرِ خاکِ شهِ سلطان عشق


کاروان با خود رباب آورده است

بهر اصغر شیر وآب آورده است


کاروان آمد ولی اکبرنداشت

ام لیلا شبه پیغمبر نداشت


کاروان آمد ولی شاهی نبود

بربنی هاشم دگر ماهی نبود ...

اربعین حسینی برساحت مقدس آقا اباصالح المهدی (عجل الله تعالی فرجه )
وشیعیانشان تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز ، دگر باره رسید " اربعین "

جوش زند " خون حسین " از زمین

شد چهلم روزِ " عزای حسین "

جان جهان باد " فدای حسین"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حلال جمیع مشکلات است حسین

شوینده ی لوح سیئات است حسین

ای شیعه تو را چه غم ز طوفان بلاست

جائی که سفینه ی نجات است حسین

صلی الله علیک یا أبا عبدالله ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده ام مادر
نسیم سردم و بوی خزان آورده ام مادر

نیاید کس به استقبال من زیرا که می سوزد
ز هرُم شعله ای کز سوز جان آورده ام مادر

به این بی دست و پایی بی پر و بالی نمی دانم
چه باعث شد که رو در آشیان آورده ام مادر

اگر من زنده برگشتم ز صحرای شهادت ها
ز صدها مرگ تدریجی نشان آورده ام مادر

رهانیدم ز طوفان ستم ها کاروانی را
که اینک بی برادر کاروان آورده ام مادر

حسینت را نیاوردم من و از داغ جانسوزش
دل خونین و چشم خون فشان آورده ام مادر

به جا از یوسفت ماندست یک پیراهن خونین
که با خون دل آن را ارمغان آورده ام مادر

کمک کن زینبت را تا کنار قبر پیغمبر
که مانند تو جسمی ناتوان آورده ام مادر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب جان!
فردا اربعین حسین است
40روزگذشت
حال تومانده ای
بی حسینت
بی عباست
بی قاسمت
بی علی اکبرت
بی علی اصغرت
بی پسرانت
بی...
بی...
بی...
بی...
بی...
بی...
بی...
بی...
بی...
و بی رقیه ات...


اربعین حسینی تسلیت باد....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای زینب! تو جز مصیبت چیزی ندیدی.
به ما دیگر نگو «ما رایت الا جمیلا».
ما از دل تو خبر داریم. ما می‌دانیم
معنای فراق را.

این داغ را به ما نیز چشانده‌اند.
ما مزه زخم زبان را چشیده‌ایم.
طعم تلخ نیش و کنایه‌ها را دیده‌ایم.

ما نیز به همان جرم تو محکومیم ای مظهر صبر.
ما نیز متهمیم به ولایتمداری‌ ای ام‌المصائب.

ما نیز در عاشورا صدای هلهله شنیده‌ایم.
ما نیز در خیمه عباس، شعله آتش دیده‌ایم.
اینجا شمر، بیداد می‌کند.

ما اینجا دنبال قرآنی هستیم به خط علی.
ما را به همان جرم تو محکوم کرده‌اند.

ما چون تو شیعه بودن جرم‌مان است
و با هم در سلول تنگ و تاریک تاریخ، هم‌بندیم.

غصه قصه‌ ما ای بانوی مهربان، یکی است.
عباس‌های ما نیز در «فکه»
با لب تشنه به شهادت رسیدند.

در هویزه، شنی تانک‌ها به جان تن تنها و غریب برادران ما افتادند
و علم‌الهدی و کج‌کلاه را قطعه‌ـ‌قطعه کردند.

ای پرستار کودکان حسین! ما با تو همدردیم...
از آن آشوب عاشورای‌ 61،
هنوز بر تن ما لباس مشکی است.

ما اما جز برای حسین تو، اشک نریخته‌ایم.
جز برای برادرت عباس شیون نکرده‌ایم.
جز برای علی‌اکبرت نگریسته‌ایم.
جز برای «بنت‌ الحسین»
بر سر و روی خود خاک غم نریخته‌ایم.

ما ای زینب صبور!
روزهای‌مان، جملگی عاشوراست
و شب‌های ما چیزی جز شام غریبان نیست.

ای زینب! سر بر در کدام خانه بگذاریم؛
جز تو کسی محرم راز ما و مرهم زخم ما نیست؛
ما از کودکان حسین، تنهاتریم.
خانه ما نیز در خرابه غربت است...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

من که مأموریت خود را به سر آورده ام
خاطراتی تلخ از داغ سحر آورده ام

گوئیا یک عمر بود این اربعینی که گذشت
از شب مرگ یتیم تو خبر آورده ام

گوشوار دخترت را پس گرفتم از عدو
ارث دختر را سر قبر پدر آورده ام

دست و پایی زخم دیده، قامتی اندر رکوع
بهترین سوغات را من از سفر آورده ام

سجده ی شکری نمودم بهر دیدار سرت
یادگار از سجده ی خود زخم سر آورده ام

از کبوتر بچه هایی که کنارم بوده اند
یا اخا بنگر فقط یک مشت پر آورده ام

اولین بار است، قبرت را زیارت می کنم
قبر زهرا مادرم را در نظر آورده ام

جواد حیدری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر حسین و اربعینش، سلام بر اربعین و زائرانش!
و سلام بر اندوه های دل آنان كه به سوغات بر
مزار كشتگان عشق بردند و به مویه نشستند.

به شوق زیارت صحن و سرای جان فزایت،
اربعین شهادتت را به سوگ می نشینیم، یا حسین!

و اربعین از رازهای هستی است و اربعین حسین (ع)
روز بسط لطف اوست بر پیروان و دوستدارانش.

و در مقام حسین (ع) همین بس كه در زیارت اربعینش
خطاب به جدشان محمد مصطفی (ص) و پدر بزرگوارش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اربعین که می‏آید، باید از زینب گفت؛
از حاصل زخم‏ها و نمازهای نشسته‏ ای
که هنوز او را به یاد دارند.

اربعین می‏آید؛ اما تلاوت زیبایی را
تنها در چشمان زینب علیهاالسلام باید جست.

اربعین می‏شکفد و نام زینب گل می‏کند.
زینب از آن چه یزیدیان شرم‏زده هراس داشتند هم بالاتر بود.

زینب علیهاالسلام ، با خطبه‏ای از غربت
در میان هلهله زنان شام، گل گریه کاشت.

اربعین است و کاروان تأثیرگذار عشق آمده است.
فرزند مکه و منا ـ زین‏ العباد ـ آمده است؛

پیک انقلاب‏گر، برای شامیانی آمده است
که دل‏هاشان از بنای مسجد دمشق هم سخت‏تر بود.

اربعین آمده است؛ همراه سپاه پیروز افتخار
و وارثان خون و روشنی.

چهل روز پیش ...
چهل روز از اشک‏های کربلا می‏گذرد؛
قطراتی که حاوی پیام فتح‏ اند و دلاورمردی.

امروز «جابر» و «عطیه» خود را
به مدفن حنجره آزادگی رسانده‏ اند.

در چهلمین روز، تنها چیزی که برای همه تداعی می‏شود،
حدیث خون و پیروزی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در غروب عطش آلود، وقتی برق شقاوت
خنجری آبگون بر حنجره آخرین شهید نشست.

وقتی صدای شکستن استخوان در گوش سم‏ها پیچید
و آنگاه که خیمه‏ها در رقص شعله‏ها گم شدند،

جلادان همه چیز را تمام شده انگاشتند.
هشتاد و چهار کودک و زن،
در ازدحام نیزه و شمشیر، از ساحل گودالی
که همه هستی‏شان را در آغوش گرفته بود گذشتند.

تازیانه در پی تازیانه، تحقیر و توهین و قاه‏قاهی که
با آه آه کودکان گره می‏خورد، گستره میدان شعله‏ور را می‏پوشاند.

دشمن به جشن و سرور ایستاده است
و نوازندگان، دست افشان و پایکوبان، در کوچه ‏های آراسته،
به انتظار کاروانی هستند که با هفتاد و دو داغ، با هفتاد و دو پرچم،
با شکسته‏ ترین دل و تاول‏زده ‏ترین پا،
به ضیافت تمسخر و طعنه و خاکستر و خنده آمده است.

زنان با تمامی زیورآلاتشان به تماشا آمده ‏اند.
همه را اندیشه این است که با فرو نشستن سرها بر نیزه،
همه سرها فرو شکسته است.

اما خروش رعدگونه زینب ‏علیها السلام، آذرخش خشم سجادعلیه السلام
و زمزمه حسین‏ علیه السلام بر نیزه، همه چیز را شکست.

شهر یکپارچه ضجه و اشک و ناله شد و باران کلام زینب
جان‏ها را شست و آفتاب را از پس غبارها
و پرده‏ها به میهمانی چشم‏های بسته آورد.

چهل روز گذشت. حقیقت، عریان‏تر و زلال‏تر از همیشه
از افق خون سربرآورد. کربلا به بلوغ خویش رسید
و جوشش خون شهید، خاشاک ستم را به بازی گرفت.

خونی که آن روز در غریبانه ‏ترین غروب، در گمنام‏ترین زمین،
در عطشناک‏ترین لحظه بر خاک چکه کرد، در آوندهای زمین جاری شد
و رگ‏های خاک را به جنبش و جوشش و رویش خواند.

چهل روز آسمان در سوگ قربانیان کربلا گریست و هستی،
داغدار مظلومیت‏ حسین‏ علیه السلام شد.

چهل روز، ضرورت همیشه بلوغ است،
مرز رسیدن به تکامل است

و مگر ما سرما و گرما را به «چله‏» نمی‏شناسیم
و مگر میعادگاه موسی در خلوت طور، با چهل روز به کمال نرسید.

اینک، چهل روز است که هر سبزه می‏روید، هر گل می‏شکفد،
هر چشمه می‏جوشد و حتی خورشید در طلوع و غروب،
سوگوار مظلوم قربانگاه عشق است.

چهل روز است که انقلاب از زیر خاکستر قلب‏ها شراره می‏زند.
آنان که رنج پیمان‏شکنی بر جانشان پنجه می‏کشید

و همه آنان که شاهد مظلومیت کاروان تازیانه و اشک و اندوه بودند
و همه آنان که وقتی به کربلا رسیدند که تنها غبار صحنه جنگ و بوی خون تازه
و دود خیمه ‏های نیم سوخته را دیدند، اینک برآشفته‏ اند، بر خویش شوریده ‏اند.

شلاق اعتراض بر قلب خویش می‏کوبند و اسب جهاد زین می‏کنند.
چهل روز است که یزید جز رسوایی ندیده و جز پتک استخوان کوب، فریادی نشنیده،

چهل روز است استبداد بر خود می‏ پیچد و حق در سیمای کودکانی داغدار
و دیدگانی اشکبار و زنانی سوگوار رخ نموده است.

اینک، هنگامه بلوغ ایثار است. هنگامه برداشتن بذری است
که در تفتیده ‏ترین روز در صحرای طف
در خاک حاصلخیز قتلگاه افشانده شد.