ویژه نامه شهادت جانسوز امام رضا علیه السلام {خورشید هدایت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبح بود و مأمون تنها نشسته بود.
عنکبوت دسیسه در حال تنیدن تاری دیگر بود.

سوزنی را که در دست داشت، در سمّ سفید رنگ می زد و در دانه های
انگور فرو می کرد. کار تزریق با دقت انجام شد و
انگورهای یک طرف ظرف، آغشته به سم شدند.


ظهر شده بود که به دنبال امام فرستاد.
امام بر قالیچه زیبای ایرانی نشست.

مأمون خوشه ای انگور برداشت و به حضرت تعارف کرد:
ای ابالحسن، انگوری زیباتر از این دیده ای؟

امام فرمود: شاید انگور بهشتی زیباتر از این باشد!
مأمون خشمگین شد و اصرار کرد تا امام، انگورها را بخورد.

امام دریافت که پایان راه، همین جاست. چاره ای ندید.
چند دانه از انگورها را خورد و برخاست.

مأمون دستپاچه پرسید: کجا می روید؟
امام با صدایی که اندوه پیامبران در آن موج می زد،
پاسخ داد: به آنجا که مرا فرستادی.


امام به اتاق خویش بازگشت. حس کرد درد خنجری است که
به آرامی در جگرش فرو می رود و جانش در آستانه پر کشیدن است.

دلش دیگر تاب زندگی در این جهان پرآشوب را نداشت.
آن روز را در بستر ماند.

مأمون نیز وانمود کرد که بیمار است و در بسترش ماند.
در دل شب، آوایی به گوش مأمون رسید؛

نوایی که در فضا جاری بود.
امام قرآن می خواند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

رضا جان!

گلوی بغض کرده ی زائرانت،امروز دنبال واژه هایی است برای تسلیت شهادتت ...
کبوتران صف به صف می نشینند رو به روی حضرتت تا یکی یکی ادای احترام کنند...

شبکوران، زهر جفای خویش در انگور ریختند، تا آفتاب خراسان را به کسوف وا دارند؛
اما خورشید دین، پیوسته پاینده است و نور خدا، هماره تابنده.


تو، صدای غریب خراسانی در هیاهوی بی‏ سرانجام فریادها...
تو آرامش دل های زخمی و بیقراری هستی که طنین ناله هایشان در جان ضریحت می پیچد .

از آن سوی آبی ها نگاهمان کن که سخت آرزومند توایم و نیازمند.

غروبها وقتی صدای سبز اذان بر منااره ها می پیچد ،
دل را هراسان رها می کنیم؛

تا در سقاخانه ی دل هایمان آماده ی اقامه ی هشتمین رکعت نماز عشق شویم...


السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوش آمدی، میهمان غریب من!



سلام، میهمان غریب من! خوش آمدی! صفای قدمت!
خاک رو سیاهم را به بهشت قدم هایت آبرو بخشیدی.

سال هاست که چشم انتظار آمدنت هستم.
سال هاست، که چشم به راه مدینه دوخته ام.

ضامن آهو! فدای قدم هایت؛
منّت نهادی و پا بر چشم هایم گذاشتی!

چشم های بی فروغ توس را روشنی بخشیدی،
آقا! هر چند، این دیار میزبان خوبی برای حضور آسمانی ات نیست!...

هر چند، خاک من برایت غریبه است و بوی مدینه را نمی دهد،
با این حال، آغوش توس، برای رئوف اهل بیت بازِ باز است!

توس، هیچ گاه، میهمانی چون تو نداشته است، هیچ گاه، میزبان
وسعت بی نهایتی چون «ثامن الائمه» نبود.

آقا! خاک مرا، به عطر حضورت، معطّر ساختی! غریبی نکن!
از وقتی که خاک توس، مزار بهشت وجودت شد، قداست
یافت، از غریبی درآمد و شهره تاریخ شد.

حالا هر کس که دلش می گیرد، به خراسان سفر می کند.
از وقتی که گنبد طلای تو زینت توس شده است،
آفتاب، هر صبح، از آسمان خراسان طلوع می کند.

از وقتی که من ـ توس ـ میزبان ضامن آهو شده ام،
پناه گاه دل های شکسته لقب گرفته ام.

توس با حضور تو، قبله دل ها شده است. حالا دیگر مرا هم در شمار
سرزمین های معروف، نام می برند!

لقب قبله هشتم را گرفته ام. حالا دیگر من هم برای خودم برو بیایی دارم.
زایران قبله هشتم، کمتر از زایران کعبه نیستند.

آب سقّاخانه ات، کم از چشمه زمزم نیست!
میهمان عزیز من! میهمان غریب من!

غریبی نکن، که توس، بی حضور تو غریب بود و اینک،
تو ای غریب الغربا!

آشنای هر دلی و مراد هر مرید و نیاز هر سایل.
تو ثامن الحججی و تو میهمان عزیز منی!

خدیجه پنجی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میخوام بیام تو حرمت عقدم و واکنم
گوشه ی صحنت بشنم در درد دلها کنم

کنار اون سقاخونت دل و شیدا کنم
هوای زیارت کرده دلم شهنشه طوس

آقا اذنم بده می خوام بیام دوباره پابوس
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

میخوام بیام تو حرمت ار باب الجواد
دخیلم و گره کنم پنجره فولاد

حاجت من روا بشه صحن گوهرشاد
بخدا بهشته صحن و سرای مشهد تو

تمومی نداره لطف و عطای بی حد تو
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

مرغ دلم پر میزنه شهر خراسان
بازم گرفته بهونت ای شاه ایران

می خواد بیاد زیارتت حضرت سلطان
مگه یادم میره مستی تو صحن گوهرشاد

مگه یادم میره من بودم و پنجره فولاد
مگه یادم میره مهربونیه خادماتو

مگه یادم میره صفای اون صحن و سراتو
علی علی موسی الرضا علی موسی الرضا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز، زمینیان به همراهی آسمانیان از درد فراق می گریند
و درسوگ هشتمین کوکب امامت، نوای ماتم سر می دهند؛

چرا که بار دیگر گلی از بوستان نبوی پرپر شد و
امام علی بن موسی الرضا علیه السلام آن امام مهربانی
و آن پرچمدار ولایت، دوستان خود را در غم هجران خویش فرو برد؛

اما بارگاه ملکوتی اش همچون آفتابی پر شکوه در ملک ایران درخشان
و مأمن غریبان و ضامن دل های پریشان است.

ما امروز همراه و هم نوا با کبوتران حرمش دل را به پنجره
فولاد سپرده و به سوگ می نشینیم.

این روز، بر همه رهپویان و دوستداران آن حضرت تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حلقه های اشک

خوشه انگور بر زمین می افتد؛
دانه ها یکی یکی بر زمین می غلتند.

بوی انگورهای مست، تمام خراسان را پر می کند.
مشهد شهید می شود، زمین گریه را شروع می کند؛

آن قدر بی اختیار می گرید که شانه هایش شروع
به لرزیدن می کند.زمین می لرزد؛

از بلخ تا مشهد، از نیشابور تا قونیه. تمام دنیا از بوی
تلخی دانه های انگور، دیوانه شده است.

آهوان، صحراهای حیرانی را می دوند؛ می دوند رد
پاهای گم شده را.جهان، سراسیمه گوش فرا
می دهد خبر یتمی اش را.

کدام حنجره ای تاب آواز این داغ بزرگ را دارد؟
دهان به دهان، زهر دویده در رگ های خورشید
خراسان، تلخ می چرخد؛

بغض تلخی که دهان به دهان می شود تا جهان گریه کند
تلخی روزهای بی برکت اش را، روزهای
دوری، روزهای بی غروری را.

بعد از تو کدام خورشیدی سر بلند می کند دلگرم،
روزهای دلتنگی ما را تا خاک، غربت مان را در
رد پاهای مانده بر تنش ببلعد؟

چه بسیار کبوترانی که بعد از رفتنت، آواز
را فراموش کرده اند! چه بسیار گنجشکانی که
بعد از تو، پرواز را بر شاخه های درختان فراموش کردند؛

درختانی دور که به خواب فراموشی گنجشک ها
عادت کرده اند.چه بسیار آهوانی که سال های
سال، بی پناهی شان را در دام های گسترده صیادان،
به امید دیدنت با اشک زانو زدند.

بعد از تو زمین، زمان های طولانی تلخی را
سپری می کند و حنجره ها سال هاست که تنها
آوازهای تلخ می خوانند.

لب ها سال هاست که لبخند را فراموش کرده اند و
سال هاست که مدار چرخش زمین بعد
از تو حلقه های اشک چشممان شده است.

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى على موسى الرضا!
پاكمرد یثربى، در توس خوابیده!

من تو را بیدار مى دانم.
زنده تر، روشن تر از خورشید عالم تاب،

از فروغ و فرّ و شور زندگى سرشار مى دانم.
گر چه پندارند: دیرى هست، همچون قطره ها در خاك،

رفته اى در ژرفناى خواب،
لیكن اى پاكیزه باران بهشت!
اى روح! اى روشناى آب!

من تو را بیدار ابرى پاك و رحمت بار مى دانم.
اى (چو بختم) خفته در آن تنگناى زادگاهم توس!

ـ (در كنار دون تبهكارى كه شیر پیر پاك آیین، پدرت،
آن روح رحمان را به زندان كشت)

من تو را بیدارتر از روح و راه صبح، با آن طرّه زرتار مى دانم.
من تو را بى هیچ تردیدى (كه دلها را كند تاریك)

زنده تر، تابنده تر از هر چه خورشید است،
در هر كهكشانى، دور یا نزدیك،

خواه پیدا، خواه پوشیده،
در نهان تر پرده اسرار مى دانم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان
پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی
معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان

بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه
سوز جگرش، یا ابتا بود رضا جان

تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب
کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا
بالای سرت نوحه‌سرا بود رضا جان

یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت
چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها
این زهر، برای تو شفا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت
اما به لبت، ذکر خدا بود رضا جان

روزی که نبودیم در این عالم خاکی
در سینه ما، سوز شما بود رضا جان

از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را
عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بادهای وفادار، امشب گریه می کنند

هان، ای رضا علیه السلام ! بگیر و بنوش. این جام شوکران،
مُزدِ ولیعهدی توست. انگورهای فاجعه، این بار شرابی دیگرگونه آفریده اند.

مام آسمان، فرزند جگر سوخته خویش را به نام، می خواند؛
پاسخی باید داد. کهکشان آغوش گشوده است.

کدام مظلومیّت از این وسیع تر؟ گناه بزرگ بخشیده نخواهد شد؛
این که خلیفه خداوند را، ولیعهد ابلیس دانستند.

غربت را ای مردم! چگونه معنا می کنید؟ چه کسی خواهد فهمید
که ستاره ای دور افتاده از کهکشان خویش، در تاریکیِ مطلقِ
شبی جان کاه، چگونه جامِ تلخ را نوشیده است!

جاده بازگشت به کهکشان، از عمقِ زهرآگین ترین خوشه های انگور می گذرد.
آه! که این کهکشان، چه جاده جگر سوزی دارد؟!

دیشب چگونه شبی بود؟ اینک که سپیده کاذب برآمده است؛
پسی آیا زین پس، هرگز سپیده ای سر خواهد زد، وقتی که
آفتاب را به خاک سپرده ایم؟

اندیشه های سرگردان، سرم را به یغما می برند. اینک، من
تنها مانده ام در هجومِ سوارانی که از من می گذرند و
نیمه شبان، به سمت خانه ای می تازند که چراغش همواره روشن بوده است.

مردِ منتظر را حس می کنم و کوله باری که بر دوش گرفته است.
جاده ای مفروش از ستارگان، پیش پایش گسترده می شود.

بنوش مولا! وقتِ رفتن است، که هجرتی این گونه، تقدی
ر دیرین پدران و فرزندان توست.این واپسین نفس ها را پنجره ای بگشا،

مولای من! که اینک، تمام بادهای مدینه، با شتاب به سویت می وزند،
تا برای آخرین بار، عطرِ همیشه را از چهره مولای خویش برگیرند.

می وزند، تا خنکایی باشند بر جگری که می سوزد و شرحه شرحه می شود.
می وزند، تا پیکری غریب را بر دوشِ خویش تشییع کنند.

خوب گوش کنید! بادهای وفادار، امشب ناله می کنند.
این واپسین لحظه ها را پنجره ای بگشا، مولای من!
بادهای مدینه، خاطرات کهن را در سرت می آشوبند.

اینک، طعم زهرِ «جعده» را بر جگر پاره پاره
حسن مجتبی علیه السلام ، خوب می فهمی.
خیانت، چه هُرمِ سوزانی دارد!

شبِ کوفه، این بار از خراسان بر آمده است و بار دیگر،
مردی دیگر در محاصره کوفیانِ همیشه.

این جام، آبِ انگور نیست؛ اینک این تیغِ مذابِ
ابن ملجم است که در این جام ریخته اند.

آب انگور نیست؛ دشنه پسرِ «ذی الجوشن» است
که در دستان مأمون زاده شده است.

آب انگور نیست؛ خرمای زهرآلودِ زندانِ هارون الرشید است.
این سنّتِ دیرینی است؛ تا مدینه باشد، کوفه ای نیز خواهد بود.

اینک اگر نیک بنگری، خواهی دید چشمانِ خیسِ زمین
را و پنجره ای که هم چنان گشود مانده است.

مردی لبخند می زند، گاهِ هجرتِ موعود است؛
چشم ها را می بندد و نوری که آرام و کشیده،
از پنجره به سمت کهکشان جاری می شود.

مهدی میچانی فراهانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای امام رئوف!



سلام بر تو ای عصمت هشتم!
کوچه های توس، هنوز بوی عطرآگین تو را
می دهد و آوای غریب ملایک هنوز در طواف
حریم کبریایی ات به گوش می رسند.

نسیمی که از سمت ضریح تو می آید، زخم های ما را التیام
می بخشد و جوانه های شکفته در زمین را نوازش می کند.

مولا! موج دریای مهر تو، ما را به اوج می برد و ما را
در دریای دوستی تو به این سو و آن سو می کشد.

ای رضای حق و حقیقت، گل بوستان توحید، روح بیداری در تن زمین!
طنین صدای تو بود که پژواک توحید و رستگاری
را در کمال رسایی، بر دل دشت ها و کوه ها نوشت
و شرط ایمان و معنا را به همه گوشزد کرد.

نام تو، برکت جای جای زمین است. از نگاهت، بوی عشق
می تراود و خورشید، با بوسه بر بارگاهت، روز را آغاز
می کند و نور و گرما به جهانیان می بخشد.

مولا! اینک این روح ماست که در صحن و سرای نگاه تو،
از سقاخانه لطفت سیراب می شود. این شکوه آینه های
حرم توست که ما را به سمت نور هدایت می کند.

ای امام رئوف، ای امام غریب!
ما را از قرب خویش مران و از باران
رحمت مدام خویش بی نصیب مگردان.

حمزه کریم خانی