يكى از عالمان اخلاق معاصر به اين نكته توجه كرده اند. ايشان تنها معيار صدق كذب را در مسائل علمى ، واقعيت شمرده اند؛ اما اين ملاك را در امور اخلاقى غير كافى دانسته اند و گفته اند كه مسائل حقوقى و اخلاقى مسبوق به علم و اعتقاد است . به همين دليل : (( چنان چه انسان مطلب نادرستى را به اعتقاد خود مطابق واقع انگاشته و آن را به عنوان يك خبر راست بيان كند، شرعا و قانونا دروغ گو به حساب نمى آيد و به عنوان دروغ گو مواخذه نمى شود، هر چند از نظر ماهوى و علمى دروغ گفته است .(109) ))