فاطمه علیها السلام واژه بی خاتمه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و اهل بهشت راست گویند.
و من همانم که پیامبر- ص- می‌گفت:
تو از منی، و من از تو!
آنکس که تو را اهانت بدارد مرا اهانت داشته است،
آنکس که تو را اطاعت دارد مرا اطاعت داشته است،
آنکس که از تو سرپیچی دارد از من سرپیچی داشته است،
اما ام‌ایمن، آن کسی است که پیامبرش او را به «بهشت» شهادت داده است!
و اسماء کسی است که پیامبرش دعا بنمود، هم از برای او، هم از برای دودمانش!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خانم!

[ صفحه 176]

عمر گفت:
شما همانگونه‌اید که توصیف داشتید!
اما شهادت آن کس که به نفع خود شهادت بدهد مقبول نباشد!
«علی»- ع- بفرمود:
اکنون که ما آنگونه‌ایم که شما نیز می‌شناسید،
و منکرش نمی‌باشید،
و در عین حال شهادت ما مردود است،
و شهادت پیامبر- ص- نیز مقبول نیست!
پس، انا لله و انا الیه راجعون
و آنگاه این آیت را قرائت داشت:
و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون

[ صفحه 206]

به زودی ظالمان خواهند دانست که به «کجا» بازمی‌گردند!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و آنگاه فاطمه‌اش را گفت:
بازگرد تا خداوند بین ما «حکم» فرماید که او نیز بهترین حکم کنندگان باشد. [61] .
آری، دخترم!
این بود برخورد فاطمه با ابوبکر،
و برخورد ابوبکر با فاطمه، و شویش، و فرزندان، و خدمتکاران،
البته در بار نخست!
خانم!
مگر بار دیگری نیز بود؟!
آری، دخترم!
یکی بار دیگر علی فاطمه‌اش را گفت به نزد ابوبکر می‌روی،
در حالی که تنها باشد،
یعنی که عمر نباشد،
و او را می‌گویی:
تو بر جایگاه رفیع پدرم پیامبر نشسته‌ای،
و ادعای جانشینی‌اش را داری،
اگر فدک از آن خودت نیز بود، و من از تو درخواستش می‌نمودمی، بر تو لازم بود که آن را به من باز پس دهی!

[ صفحه 207]

و فاطمه نیز چنین بنمود،
و ابوبکر هم پذیرا شد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و آنگاه برگه‌ای را بخواست، که بیاوردند،
و بر آن حکم ارجاع فدک را بنوشت، و به او بداد!
و آن حضرت حکم را بگرفت، و به سوی خانه‌اش روان شد،
در میانه راه «عمر» بدیدش!!
با خشونت تمام بگفت:
از کجا می‌آیی؟!
و فاطمه گفت:
از خانه ابوبکر!
و پرسیدش:
آن نوشته چیست که با تو همراه است؟!
فرمود:
نوشته ابابکر است،
و حکم بازپس گیری فدک،
عمر قدم را پیش گذاشت!
و بگفت:
آن را به من بده!
و فاطمه ندادش!
با شتاب و شدت از دستان حضرت بگرفت!
و بر آن آب دهان افکند!
و آنگاه پاره‌اش نمود!

[ صفحه 208]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و چه «سیلی» که بر صورت فاطمه بنواخت!!!
و فاطمه گریان گفت:
سند مرا پاره می‌کنی؟!
خدای به کیفر بیدادت شکمت را پاره کند. [62] .
آری، دخترم!
و این گذشت، تا ماجرای «مسجد» مدینه رخ داد!
و خطبه «فاطمه»!
خانم!
مسجد مدینه؟!
خطبه فاطمه؟!
آری، دخترم! فردا خواهمت گفت.

[ صفحه 209]
اما خاموش!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آن روز در مسجد مدینه،
خلیفه غاصب شهر،
با جماعتی از مردمان بنشسته بود،
و فاطمه در میان زنانی شایسته و چند، وارد آمد مسجد را،
و بنشست!
و آنگاه بی‌آنکه بگشاید به سخن لب را،
ناله‌ای جانسوز از ژرفای جان برآورد،
آنهم چنان که مردمان، همه بگریستند!
و گویی که مسجد به لرزه می‌آمد!

[ صفحه 210]

و پس از اندی شکیب،
شیون مردمان پایان یافت، و همگان به انتظار!
و فاطمه به سخن آمد،
اما دوباره نیز به گریه آمدند!
و بازشان نهاد تا که آرام یابند،
و آنگاه بگفت:
الحمدلله علی ما انعم،
و له الشکر علی ما الهم...
خدای بر نعمت‌هاش همه، که بس بی‌کرانه‌اند، ستایش دارم!
و نیز بر الهاماتش، سپاس!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و پس از گفتاری چند رویش به مردم داشت و ایشان را گفت:
فهیهات منکم،
و کیف بکم،
و انی تؤفکون؟!
این کارها از شما چه بعید بود!
چگونه چنین کاری را بنمودید؟!
به کجا بازمی‌گردید؟!
این چه سستی است شما را در ستاندن داد من؟!
چه زود به بیراهه گام نهادید!
و چه زود احوال را واژگونه داشتید؟!
پیش چشمان شما، میراث پدرم را بربایند،
و حرمتم را شکسته دارند،

[ صفحه 211]

و شما آشکارا ببینید،
اما خاموش!
دعوتم را بشنوید،
اما بی‌پاسخ؟!
و به فریادم نرسید!
نصبر منکم علی مثل حز المدی،
و وحز السنان فی الحشی!
ما در برابر این همه آزار، و اذیت‌های انبوه شما صبر پیشه می‌داریم!
بمانند صبوری آنکس که خنجری بر گلویش خلیده،
و تیغ سنان بر دلش بنشسته است!
آیا برآنید که با رفتن پدرم پیامبر، همه چیز به پایانش رسید؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری،
ضربه‌ای هولناک بود مرگ پدرم،
بر پیکر اسلام!
و فاجعه‌ای بس عظیم، که غبار غمش بر همگان فروریخت!
زمین از نبودش تار است، و تاریک!
شکافش هر روز فراختر،
و گسستگی‌اش دامنه‌دارتر،
و وسعتش فزونتر می‌گردد!
آنگاه ابوبکر را گفت:
افی کتاب الله ان ترث اباک و لا ارث ابی؟!

[ صفحه 212]

لقد جئت شیئا فریا!
آیا این گفته خدای است که تو از پدرت ارث می‌بری اما من نه؟!
چه سخن ناروایی است، این؟!
قرآن نمی‌گوید آیا که سلیمان از پدرش داود ارث برد؟!
پس چرا من نتوانم از پدر خویش ارث برم؟!
و ابوبکر چه پاسخی می‌توانست داشت، جز طرح یک حدیث، که آن نیز جعل و آورده خویش بود، که به کذب بنام پیامبر رقم می‌زد،
و نیز خلافی صریح بر فرمان خداوند، در کتابش!
و آن این بود که پیامبر فرمود:
ما پیامبران دینار و درهم و خانه و مزرعه به ارث نمی‌گذاریم،
بل، آنچه بر جای می‌نهیم کتاب است و حکمت، و دانش است و نبوت،
و آنچه داریم بر دوش آن است که ولی امر بعد ماست، که هرگونه بخواهد درباره‌اش حکم کند! [63] .
و پاسخ این کلام بیهوده، و پرداخته خیال عفن خلیفه را پیشاپیش از زبان فاطمه‌ی خداوند بشنیدیم، که: مگر نه آنست که قرآن فرماید: ورث سلیمان داود. [64] .

[ صفحه 213]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری، دخترم!
این بود پاره‌هایی از خطبه نخست فاطمه در مسجد مدینه، و او را خطبه‌ای است دیگر نیز،
و آن در بستر بیماری،
همان بیماری که سبب شد وفاتش را،
باری،
آن روز نیز برای زنانی چند که به عیادتش آمده بودند،
خطبه‌ای خواند،
و آن پاسخی بود سخن آنان را که از وی چگونگی حالش را بخواستند،
و آن حضرت پس از ستایش خداوند چنین گفتشان:
به گونه‌ای است حالم که بسی بیزارم دنیای شما را،
و نیز دشمن می‌دارم مردانتان را!
آنان را بیازمودم،
و نیز از آنچه نمودند ناخشنود!
به کناری نهادم آنان را،
چون تیری به زنگار نشسته،
و نیزه‌ای از میان دو نیم شده،
چه بد ذخیره‌ای از پیش برای خویش بفرستادند!
وای آنان چرا نگذاشتند که حق در مرکز خود قرار یابد؟!
و خلافت بر پایه‌های نبوت استوار ماند؟!
وای بر آنان،

[ صفحه 214]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آیا آنکس که مردم را به راه راست می‌خواند، سزاوار پیروی است، یا آنکه خود راه را نمی‌داند؟
در این‌باره چگونه داوری می‌کنید؟!
و...
خانم!
راستی، در این ماجرا،
ماجرای فدک،
شوی فاطمه، علی را می‌گویم، چه گفت؟! و چه کرد؟!
دخترم!
فردا خواهمت گفت.

[ صفحه 215]
در سکوت
یکی از روزهای شب‌گون که بس نیز غمبار بود، علی به مسجد آمد،
و ابوبکر را که در میان بود جماعت مسلمین، به خطاب خویش داشت و گفت:
از چه روی فاطمه را از حق خویش محروم داشتی،
حالیا آنکه سالیانی چند در دست داشت،
و صاحب بود فدک را؟!
ابوبکر گفت:
آن، مربوط به مسلمین است،

[ صفحه 216]

و اگر شاهدانی عادل بیاورد به او باز پس خواهیم داد،
وگرنه حقی نیست او را!
علی او را گفت:
اگر در دست مسلمانان چیزی باشد،
و مرا نیز پیرامون آن ادعایی،
از کدامیک شاهد خواهی طلبید؟!
ابوبکر گفت:
از تو!
فرمود:
اگر ماجرا عکس باشد چها؟!
یعنی که چیزی در دست من باشد، اما مسلمانان را ادعای آن؟!
گفت:
شاهد می‌طلبم، اما از مسلمانان.
فرمود:
فدک را فاطمه بود در دست،
هم در حیات پدر،
و هم پس از حیات،
حال اگر مسلمانان مدعی باشند آن را، از چه روی از فاطمه شاهد می‌طلبی؟!
و ابوبکر در سکوت!
اما عمر بگفت:
فدک از آن مسلمانان است،

[ صفحه 217]

و ما را با سخن تو توان برابری نیست،
باری،
فدک از آن فاطمه است اگرش شاهدانی باشد عادل! علی عمر را اعتنایی ننمود و ابوبکر را گفت:
قرآن را قبول داری؟!
گفت: آری!
فرمود این آیت که فرماید: انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا، درباره که نازل شده است؟!
بگفت: درباره شما!
فرمود: اگر دو تن از اسلامیان شهادت دهند نسبتی ناروا را بر فاطمه چه خواهی کرد؟!
گفت: بر فاطمه حد جاری خواهم نمودن، آنچنانکه بر دیگر زنان مسلمان!
و علی گفت: در این صورت نزد خداوند از کافران خواهی بود!
گفت: چرا؟!
فرمود: از آن روی که تو مردود دانسته‌ای شهادت خداوند را پیرامون طهارت و پاکی وی، و شهادت مردمان را بر علیه او پذیرا شده‌ای! [65] .