فاطمه علیها السلام واژه بی خاتمه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گل؟!
درب؟!
دیوار؟!
یعنی چه؟ بابا!
دخترم! رهایم کن!
رهایم کن!
رهایم کن!

[ صفحه 31]
فاطمه؟!
بابا!
فاطمه کیست؟!
دخترم!
او را نه از من،
که از «او» بایدت شنید!
«او»؟!
او کیست؟ بابا!
دخترم!
او، هموست،

[ صفحه 32]

که از اوست،
و با او،
همه چیز، همه کس،
همه جا، همه حال!
و هر جامد،
و جنبنده،
دلش، به دنبالش!
و جویای کویش،
و پویای راهش،
و گویایش، ثناء را!
بابا!
نکند «خدا» ی را می‌گویی؟!
آری، دخترم!
خدای را می‌گویم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«او»!
از فاطمه می‌گوید؟!
آری، دخترم! او، می‌گوید این را:
آن زمانی که
زمان یاد ندارد، چه زمان،
در مکانی که
مکان یاد ندارد، چه مکان،
نه «شبی» بود،

[ صفحه 33]

نه «روزی»
و نه «چرخی»
نه «جهان»
نه «پری» بود
نه «جبریل»
و نه «دوزخ»
نه «جنان»
دل من در پی یک واژه بی «خاتمه» بود
اولین واژه که آمد به نظر «فاطمه» بود
ز طفیل «گِلِ» او
ساخته‌ام
«دنیا» را
جبرئیل و فلک و آدم و هم حوا را
ز ازل،
تا به ابد،
هر چه و هر کس هستند،
همه مدیون رخ «فاطمه» من هستند
در میان
همه آثار
که از من برجاست
همه‌ی دار و ندارم،
گل روی زهراست! [3] .

[ صفحه 34]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بابا!
آنچه گفتی، همه زیبا،
همه نغز،
اما،
من، نتوانم فهمید!
دخترم!
نه تو،
که «من»،
و «همه»،
در این «وادی»،
چونان «تو»،
«طفلان» رهیم!

[ صفحه 35]
تیره و تار
راستی، دخترم!
«فاطمه» را،
از که،
و از کجا شنیدی؟!
تو را که تا کنون،
از این نام،
نشانیت نبود،
و نه آشنائیت!
و من، نیز شنیدم بابا!
از آن عفیف مادر رئوف،

[ صفحه 36]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همانکه تکیه‌اش به دیوار است،
و در برابر سوخته‌های درب،
زانوهاش در بغل،
و نشسته،
و می‌گرید!
و چادرش نیز سیاه!
آری، دخترم!
آری،
اما، رویش چه «سپید»
بابا!
همینکه دیدم، صورتش را،
و چادرش،
یادم آمد «ماه» را،
در آسمان سیاه «شب»،
وه! که چه «زیبا» ست!
شود آیا،
مرا نیز،
روزی،
چادری باشد، بر سر؟!
دخترم!
چه می‌گویی؟!
کجای کاری؟!
می‌دانی، چه «کس» را، دیده‌ای؟!

[ صفحه 37]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فدای چشمانت دخترم!
لیاقتم نیست،
ورنه می‌بوسیدم «چشم» هایت را،
که به «دامش» انداخت!
بابا!
مگر او کیست؟!
از کجاست؟!
او، «اسماء» است، دخترم!
و از «آسمان»!
«کنیز» ش بود،
کنیز همان،
همان که تو می‌خواهیش فهمید!
بابا!
«فاطمه» را می‌گویی؟!
آری، دخترم!
و چه راحت نامش را می‌بری!
می‌دانی که «ملک» های آسمان،
همان «فرشته» های نزدیک خدای،
سالهای سال بایدشان «عبادت» داشت،
تا اجازت یابند،
بردن «نامش» را!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بابا!
نگاهش کن!

[ صفحه 38]

می‌بینی!
هنوز هم می‌گرید!
می‌بینم!
آری،
و چرا نگرید، دخترم!
آه! ای اسماء!
ای تکیده درخت!
پرستوی حیران!
سرگردان گردون!
قامتت خمیده می‌بینم!
و چرا؟ نبینم!
بمیرم!
بمیرم!
که اندوهت کم نشود،
و نه کهنه!
و هر روزیش فزونی!
راستی که «طاقت» می‌طلبد!
و داستان تو،
داستانی است که بی‌پایان است!
بابا!
می‌دانی چه می‌گفت!
چه می‌گفت دخترم!
می‌گفت:

[ صفحه 39]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با فاطمه!
بی همگان بسر شود،
بی تو بسر نمی‌شود!
داغ تو دارد این دلم،
جای دگر نمی‌شود!
بانوی من!
دیگر از همه چیز، نیک به تنگ آمده‌ام،
پیش چشمم دگر این ملک جهان
افق تیره و تاری دارد! [4] .
و من دردکش سوخته جان را، دیگر
به چه کارم آید،
این عمر طاقتم سوز!
دریغا و درد!
که همه جای مرا سنگلاخ است،
و کویری خاموش!
و نه اَبرِ مُرادی،
تا شوم منتظر بارانی! [5] .
خسته‌ام کردند، چشم‌هایم،
چکنم بهانه‌ات می‌گیرند،
و حق هم دارند،
که عادتشان بود،

[ صفحه 40]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیدن، تو را!
و دیگر هیچ چیز نمی‌خواهند که ببینند!
و من،
همچو کوری،
که بجوید راهی،
دست بر سینه دیوار کشم!
و چه خون‌ها که از دیده‌ام می‌بارد،
و اگر می‌بارد،
جام صبری است که لبریز شده است! [6] .
وای، نفرینش!
که تو را، ای سحرم را شمع،
در رهگذر بادت داشت!
و مرا در سایه‌ای سنگین،
از ظلمت و بی نوری،
تنها گذارد!
تنهای تنهایم بانوی من!
و دیگر نه آنم که:
حدیثم نکته هر محفلی بود!
و هیچکس نیست،
تا بداند،
غم دلتنگی و تنهایی من!
آه! چه تلخ است!

[ صفحه 41]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سرگذشت دربدری‌های من!
بانوی من!
پاک دارم از دست می‌شوم!
جان به هوای کوی تو خدمت تن نمی‌کند!
عزیزا!
به «تصدق» مرا رحمت آور!
که امید ساحلم نیست،
و دامنگیرم چه روزهایی تلخ،
و سیاه را!
ای داد!
یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود!
بابا!
بروم،
پایش را بوسه دهم؟!
وضوئیت هست؟ دخترم!
می‌گیرم!
پس چشمانش را نیز ببوس!
می‌بوسم!

[ صفحه 43]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کنیز کنز
خانم!
به مزاحمت نیستم؟!
نه! دخترک ناز من،
ای به فدایت،
کاریت هست؟!
شما اینجائید؟!
بودم، دخترم!
اما دیگر...
دیگر نیستم!
یعنی، نیستند تا باشم!

[ صفحه 44]