فاطمه علیها السلام واژه بی خاتمه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کافیست!
خانم!
و این همه نکته‌ای بود، چه بالا و بلند!
گویی که خدای به همین دست‌هامان اشارت رفته است،
و آنگاه خودهامان را،
و سپس بگفته است ما را: افی الله شک؟!
اما خانم!
گویی که منظورم را نتوانستم خوبش بیان بدارم!
ببینید می‌خواستم گفته باشم، که من در این «مشت»، چه چیزیش قرار داده‌ام؟!
دخترم!
همان بار نخست دانستم،
اما تو مرا گفتی که چیزی بگویم!
خانم!
خودم بگویم؟
بگو دخترم!
شما چشمانتان را ببندید!
و تا نگفتم بازش نکنید!
باشد دخترم!
می‌بندم!
بستم!
حال باز کنید!
دخترم!

[ صفحه 75]

این‌ها چیست؟!
کجا بوده‌اند؟!
در دست تو چه می‌کنند؟!
چه «پر» های زیبایی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خانم!
به اینجا که می‌آمدم،
دیدم آن پست عشرت بار را،
که پله‌های پلیدی همه‌اش را بالا رفته است،
آمد،
و چه خشونت بار،
آن درخت سبز و نحیف را بکوبید،
با لگدهایش!
چرا؟ دخترم!
چون
بالای شاخه‌ای از همان درخت،
لانه‌ای بود،
و در آن کبوتری، با کبوتر بچه‌ای،
خراب شد آن لانه،
افتاد کبوتر بچه،
و ندانستمی که بیفتاد و مرد،
و یا بمرد و بیفتاد!
و آن کبوتر بزرگ، گویی که بالش شکسته بود،
و چه غریبانه کبوتر بچه‌اش را نظر می‌داشت،

[ صفحه 76]

و بالایش، بال می‌زد،
و چه حزن‌انگیز ناله‌هاش!
و گویی به حسرت پرهاش را می‌کند،
و فرومی‌ریخت،
و من یکی دو تاش را با خود برداشتمی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آه!
دخترم!
چه حالی دارد آن مرغی،
که از جفت،
بجا،
در لانه،
مشتی پر ببیند؟!
و ز آن جانسوزتر،
احوال مرغی،
که جای لانه،
خاکستر ببیند! [16] .
دخترم!
این زمین بزرگ خدای،
بزرگ درختی را بماند،
و بلند شاخه‌اش، همین شهر مدینه!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و این خانه!
همان لانه،
روزی که چونانش دیگر مباد!
روز ویرانگر سخت،
روز طوفانی تلخ،
در همین لانه، کبوتر بچه‌ای بود،
با مادرش،
بازتر گویم ترا،
فاطمه بود،
با محسنش،
که مخنثی شریر،
که «تهمت» مردی بود،
و بوزینه‌ای با گناهی درشت
«سرقت نام انسان» [17] .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیامد و چنان درب آن خانه را کوبید،
که مادر شکست،
پهلویش،
و نیز فرزندش به شهادت!
و آن شکست و شهادت بود که به پایانش داد، عمر را!
آه! دخترم!
سوزم و سازم و ناید ز درون،
فریادم
کاش من زودتر از فاطمه
جان می‌دادم

کاش روزیکه زدی ناله کنار دیوار
چون در سوخته می‌سوخت همه بنیادم
تا قیامت نه پس از واقعه محشر هم
ناله یا ابتایش نرود از یادم
کس نداند در خانه به تو و من چه گذشت
تو نفس می‌زدی و من ز نفس افتادم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خانم!
چه می‌گوئید؟!
چرا؟!
آخر چرا؟!
دخترم!
فردایت خواهم گفت.

[ صفحه 79]
چونان الف
دخترم!
چرا این همه دیر؟!
خانم!
امروز مکتب بود،
از مکتبخانه می‌آیم،
و تا اینجا کمی فاصله بود،
دخترم!
امروزت چه آموختند؟!
دو تا بیت را،

[ صفحه 80]

از ابیات ملول،
ملول نفس فرشتگان،
حافظ را، [18] .
از بر توانیش خواند؟!
آری،
می‌توانم!
بخوان؛ دخترم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نیست...
نیست...
نیست بر لوح دلم جز الف
جز الف...
قامت یار...
چکنم حرف دگر...
یاد نداد....
استادم
تا شدم حلقه بگوش...
حلقه بگوش...
در...
در....
میخانه عشق
هر دم آمد غمی از نو...

[ صفحه 81]

به...
مبارک بادم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری، دخترم!
آمد،
به مبارک بادش،
«غم» ها را می‌گویم،
جز آخرینش،
که تنها بر سینه علی بنشست،
و آن، غم رفتن،
و خاموشی‌اش،
آنهم از آن روی که نبود،
بر لوح دلش،
جز الف قامت یار،
همان یارش،
آری، علی!
خانم!
خدا را!
خدا را!
بی‌پرده‌ام گوی!
و بازتر!
دخترم!
همه‌شان،

[ صفحه 82]

«مردمان» را می‌گویم،
در «اعوجاج» بودند،
و گرفتار آفت «انحراف»،
و تنها «یکی» شان بود،
که خدای «آراسته» اش دید،
و پیراسته‌اش از «کجی»،
و هر «کژی»،
و آن نبود،
جز «علی»!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چونان همان «حرف» ها،
که در روز نخست،
در خانه «مکتب»،
تو را آموختند!
«الفباء» را می‌گوئید؟ خانم!
آری، دخترم!
همان الفباء را می‌گویم که همه‌شان «کج» اند،
و «کژ»،
جز «یکی» شان،
اگرش گفتی؟!
«الف» را می‌گوئید؟!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری، دخترم!
«الف».
که «راست» است،
و همه‌اش «راستی»،
و هیچش «انحراف» نه!
همین «الف»،
یا به دیگر تعبیر، همین «علی»- ع-،
که به سان رعنا قامتش، «الف» را می‌مانست،
به حکم خدای،
«یار» شد،
«بانویی» را،
که او نیز «همتا» ش بود،
یعنی به مانند بود «الف» را!
و این دو «الف» به کنار آمدند، همدیگر را،
گویی که شدند،
چونان «لا»!
و لا، یعنی «نه»!
«نه»، در برابر آنچه نباید،
و نشاید،