ویژه نامه شهادت مظلومانه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها{یاس نیلی

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

هم برای من به انصار و مهاجر رو زدی
هم صبوری کردی و در خانه ام سوسو زدی

چند ماهی درد پهلو را تحمل کرده‌ای
خواستی برخیزی از جا تکیه بر زانو زدی

رو به بهبودی ست حالت یا برای دلخوشی
بسترت را جمع کردی خانه را جارو زدی

اینقدر زحمت به خود دادی برای مرتضی
کودکان را با چه حالی شانه بر گیسو زدی

یک کلام از درد خود با من نگفتی هیچ وقت
مخفی از چشمان حیدر دست بر پهلو زدی

گر چه این همسایه‌ها از پشت خنجر میزنند
با دعایت زخم آن‌ها را سحر دارو زدی

از تمام غصه‌ها این غم علی را میکشد
تو برای من به انصار و مهاجر رو زدی

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!

نامِ زیبایت هست...
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.

چرا بی‏نشانت می‏خوانند شاعران؟!
این‏ها ـ همه ـ نشانه ‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!

من شاعر نیستم.
فقط می‏دانم نامت که می‏آید، چشم‏هایت
شمعی در دلم می‏افروزند و به داغت می‏سوزند.

هیچ‏کس، تو را نشکست.
و دلم می‏گوید:

«فاطمه، فاطمه است»!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ببين مـي تـوانـي بـمــاني ، بمان!
عزيزم! تـو خيلي جواني ، بمان!

تو هم مثل من نيمه جاني ، بمان!
زمينگير من!، آسماني! ، بمان!

اگر مي شود ، مي تواني ، بمان!
اگر راه دارد بماني ، بمان!

چه شد باعلي همسفر ماندنت؟!
چه شد ماجراي سپر ماندنت؟!

چه شد پاي حرف پدر ماندنت
پس از قصه ي پشت در ماندنت

ندارد علي همزباني ، بمان
پس از تو چه آبي چه ناني؟! ، بمان!

ببين مي تواني بماني ، بمان!
عزيزم تو خيلي جواني ، بمان

براي علي بي تو بد مي شود
بدون تو غم بي عدد مي شود

مرو که غرورم لگد مي شود
و اين سقف سنگ لحد مي شود

تو بايد غمم را بداني ، بمان!
اگر راه دارد بماني ، بمان!

چرا اشک را آبرو مي کني؟!
چرا چادرت را رفو مي کني؟!

چرا استخوان در گلو مي کني؟!
چرا مرگ را آرزو مي کني؟!

چه کم دارد اين زندگاني ، بمان!
اگر مي شود مي تواني ، بمان!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

... بعد از این مدینه شب‏های بی تو را چگونه تاب بیاورد؟
بعد از این بیت‏الاحزان سر بر کدام دامن بگذارد؟

بعد از این آسمان چگونه ببارد؟
زمین چگونه قامت نشکند؟

ای هنگامان همیشگی اندوه!
فرشته بخوانمت

یا انسان متعالی؟ کدام یک؟
تو را که در صورت، انسانی و در سیرت، فرشته.

تو را با کلام لحن بسوزیم؟
تو را با کدام زبان مصیبت بخوانیم؟
ای شب‏های بی ستاره‏ات زود هنگام!

ای کوه‏ ترین صبر!
کدام داغ تو را بنویسم؛که سنگدلانه تازیانه‏ات زدند

که بی رحمانه سیلی‏ات زدند.
که نامردانه پهلویت را شکستند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بانو! مزار تو در سینه عاشقان توست.

پس از تو تمام یاس‌ های زمین، کبود می‌رویند.

حضرت زهرا(س) نخستین شهیدی‌است که در راه قیام علیه باطل به شهادت رسید.

از خلقت فاطمه زهرا(س) تمام زن‌ها حرمت و آبرو یافتند.

از تو برایمان تسبیحی به یادگار مانده که پس از هر نماز به آسمان می‌برَدِمان.

چگونه تو را زخم زدند که رخ از تمام اهل زمین پنهان کردی یا فاطمه؟

«خورشید واپسین تو تنها امید ماست
ای دامن تو چشمه آن آفتاب‌ها»

«در بهاری غریبانه هرچند، لاله‌ها بی‌تو در خون نشستند بعد تو یازده سرو
سرسبز هفت پشت خزان را شکستند»

چگونه گریه‌های فاطمه(س) عرش را به لرزه می‌انداخت،
ولی مردمان غافل شهرش را از خواب بیدار نکرد؟

زخم‌هایی که بر پیکرت زدند، کمترین رنجی بود که در این دنیا کشیدى.

درد تو از زخم دیگری بود.

دامنت را رها نمی‌ کنم وگرنه سر از دامان گمراهی درمی‌آورم.

شهادت تو آغاز شهادت‌های پی‌در‌پی تاریخ بود.

فاطمه(س)، رایحه بهشتی‌است که مشام کفر هرگز او را نخواهد شنید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درد دل امیر مومنان با پیامبر خدا در سوگ حضرت زهراء

این سخن از آن حضرت روایت شده كه هنگام به خاك سپردن سیده زنان، فاطمه (علیهما السلام)
بر سر قبر رسول اللّه صلوات الله علیه و آله ، چنانكه گویى با او راز مى‏گوید، بیان داشته است :

سلام بر تو، اى پیامبر خدا. سلام من و دخترت
كه اكنون در كنار تو فرود آمده و چه زود به تو پیوست.
اى رسول خدا، بر مرگ دخت برگزیده تو، شكیبایى من اندك است
و طاقت و توانم از دست رفته ولى مرا، كه اندوه عظیم فرقت تو را دیده‏ ام
و رنج مصیبت تو را چشیده‏ ام، جاى شكیبایى است.

من خود تو را به دست خود در قبر خواباندم
و هنگامى كه سر بر سینه من داشتى،
جان به جان آفرین تسلیم نمودى.

«انا لله و انا الیه راجعون».
آن ودیعت بازگردانده شد و آن امانت به صاحبش رسید.

و اندوه مرا پایانى نیست و همه شب خواب به چشمم نرود
تا آن گاه كه خداوند براى من سرایى را
كه تو در آن جاى گرفته‏ اى، اختیار كند.

بزودى، دخترت تو را خبر دهد كه چگونه امتت گرد آمدند
و بر او ستم كردند. همه سرگذشت را از او بپرس و خبر حال ما از او بخواه.

اینها در زمانى بود كه از مرگ تو
دیرى نگذشته بود و تو از یادها نرفته بودى.

بدرود تو را و دخترت را. بدرود كسى كه وداع مى ‏كند،
نه بدرود كسى كه رنجیده و ملول است.

اگر از اینجا بازمى ‏گردم نه از روى ملالت است
و اگر درنگ مى ‏كنم نه به سبب آن است كه به وعده‏ اى
كه خدا به صابران داده است بدگمان شده ‏ام.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

شبهای مدینه خداحافظ ؛
سکوت را برایتان ابدی نمی بینم !

باور نداشته باش که با اتمام ناله های زهرا آر ام شوی!

ای مد ینه علی دیگر زهرا ندارد
علی امشب پاره ی وجودش را به خاک می سپارد
یا نه علی خود به گور می سپارد؟

زهرا جان بعد از تو علی دیگر قد راست نکند
بعد از دیگر خضاب نکند بعداز تو ...آری بعد از همه چیز
برای علی تمام می شود .

ای چاه های مدینه کجایید علی دیگر....
بعد از این شب علی دیگر سنگ سبو ندارد .

دردهای علی را مر همی نیست
غصه های علی را گوش شنوایی نیست .
ای چاه های مدینه علی از امشب
با شما نجوا میکند درد غریبی می گوید

بخروشید ای چاه های مدینه فریاد بزنید
درد های علی را زخمهای دلش ریشش را
آنگاه که علی غسل یاس میداد

آنگاه که سر بر دیوار بی کسی گذاشت
و فریادش گوش مدینه را کر کرد
آنگاه که علی پهلوی شکسته ی زهرا را دید
فریاد زد رهرا جان علی را ببخش که

دردهای تو را نفهمید که زخمهای تو را ندید
ندامت علی دنیا را می لرزاند .
آری ای کاش آن شب دنیا به پایان می رسید
کاش کنگره ی عرش متلاشی میشد!

چه بگویم از امشب ...فقط این را می گویم که داغ تازه است
تا به امروز و علی همچنان بر مزار مخفی یاس می گرید
و کوچه های مدینه ناله علی و زینب و حسنین را از امشب در خود دارد .

خون بخروشید ای چاه ها ی مدینه که علی دیگر زهرا ندارد

زهرا زارع بدیع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پهلوی زمان شکسته است

سنگ‏ریزه‏ ها سیاه،

آسمان کبود،

دست‏های مهربان کبود،

در سیاه، سوخته، مثل سینه زمینیان، آسمان.

پهلوی زمان شکسته است.

حق دارد آسمان اگر زانو بزند این همه غم را.

سکوت، غم بزرگی است که گلوی پرنده‏ ها را می‏ فشارد.

بعد از تو، حق دارند اگر نخوانند. بعد از تو،

رد پاها به کدام سو می‏روند؛

وقتی مدفنت، مشام هیچ نسیمی را معطر نمی‏کند؟

مبادا که بیراهه‏ ها، نشان تو را دوباره بخواهند

از همه صراط ‏های مستقیم، پنهان کنند!

کاش نشانه ای به قاصدک‏ها می‏دادی! کاش...!

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلایه می کنم از دیوارهای سرد و خاموش مدینه،
از این کوچه ها که آشنای دیرینه اند
با حضور روشن تو، از این خشت ها که لب فرو بسته اند؛

حال آنکه بارها سلام و تحنیت پر مهر پیامبر،
به تو و خاندانت را شنیده اند.

از این آسمان افسرده و محزون که شاهد بود
حبیب خدا، کلام الهی را بر در خانه شماتلاوت می کرد:
«انما یرید اللّه لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرا».

گلایه دارم از چشمان سرخ این آفتاب که هنوز بعد تو،
دیده به این کوچه های تهی از عطر یاس می دوزد.

شکوه می کنم از ملاقات سرخ در و دیوار خانه با سینه پاک ت
و که هنوز جای بوسه پیامبر بر آن تازه بود.

به ستاره ها گفته ام برایت آرام بگریند تا آزرده نشوی.
به ماه سپرده ام شیون چشم هایش را پنهان کند
تا نشان قبر تو، از دیدگان شب مخفی بماند.

کودکانت، ناله یتیمی را در بغض گلوهاشان فرو می برند
تا تو را مخفیانه غسل دهم و به دستان سپید پدرت بسپارم.

به زمین سفارش کرده ام
پیکر مجروح یاس را آرام در آغوش بگیرد.

فاطمه جان!
«بعد تو اندوه من جاودانه و شب هایم شب زنده داری است
تا آن روز که خدا خانه زندگی تو را برای من برگزیند».

فاطره ذبیح زاده

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

بر زانوی تنهایی ام دارم سرت را
با گریه می بینم غروب آخرت را


من التماس لحظه ای درد هستم
آیا نگاهی می کنی دور و برت را؟


دست مرا بستند و پشتم را شکستند
می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟


حالا که روی پای من از حال رفتی
فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!


پروانه حرف عشق را هرگز نمی زد
می دید اگر یک مشت از خاکسترت را


افتاده ام پشت درِ قفل نگاهت
واکن دوباره چشمهای نوبرت را


بر زانوی تنهایی خود سر گذارم
وقتی ندارم بر سر زانو سرت را