ویژه نامه شهادت مظلومانه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها{یاس نیلی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در فاطمیه بود که ما سینـه زن شدیم
با پیرهن سیاه عزا سینـه زن شدیم

گفتی جواز کرببلا روضه ی من است
اصلاً به عشق کرببلا سینـه زن شدیم

در روضـه هایتان همگی پر زدیم و بعد
همراه ساکنان سماء سینـه زن شدیم

بر سینـه های سینه زنان مهر می زنی
ما هم به شوق مهر شما سینـه زن شدیم

ما نذر کرده ایم که قـربانی ات شویم
در راه رفتن به منا سینـه زن شدیم

در صحن شـاه سینه زدن چیز دیگریست
در کنج صحن عشق رضا سینـه زن شدیم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیراهنم بوی غصه گرفته است؛
بوی لالایی مادر، بوی نان تازه و روزه و افطاری که سه
روز پیاپی قسمت دیگران می شود، مثل دعای نیمه شب مادرم.

حال و هوای عجیبی است، این روزها مدام این لهجه بارانی، سراغم
را می گیرد.می روم زیر سایه خاطرات مادرم و مدام خیس می شوم؛

بی آنکه از شهرم بروم، غریب می شوم.
احساس می کنم در یک آن، یتیم شده ام؛ نه پدر و مادر،
بلکه همه کسانم را از دست داده ام، حتی خودم را... .

پیراهنم بوی غصه گرفته است، بوی رفتن می دهد، بوی تنها ماندن؛
رفتن پدر و تنها ماندن دختر با هجوم هزارها سایه و ستم.

غریبانه هاست که ساعت ها باران را در خلوت پدر و دختر میهمان
کرده است.حالا به یاد تبسمی افتاده ام که پس از گریه، سراغ مادرم
آمده. باز همان هوای شرجی و لهجه بارانی، سراغم را
می گیرد و من سراغ مادرم را.

نه، مادرم گم نشده! میان خانه غم هایی که پدر، نه!
بلکه شما برایش آن دورها ساخته اید نشسته و می بارد؛ آن قدر که قلب
افسرده و مرده تان را با نوایش شفا دهد. اما نمی دانم چه شده که حتی
نگاه ملامت آمیز و مدام فرشتگان هم بر چهره هایتان چینی نمی اندازد.

اموات متحرکی شده اید که حتی زیارت خود خدا هم برایتان سودی
ندارد؛چه رسد به حبیبه اش. من هم بروم در بیت الاحزان
دلم سراغ کسی را بگیرم.

پیراهنم بوی غصه گرفته است؛بوی گفتن ها و نشنیدن ها.
صدای بهتان و افترا و دسیسه می آید.

هنوز لحظه ای از غروب نگذشته، خورشید را انکار کرده اند.
حالا هم که از مادرم شاهد می خواهند، از بانوی خلوت کبریا، از کلمه
پاکِ خدا شاهد می خواهند.... من هم می روم فانوس دلم
را با یاد مادرم روشن کنم.

پیراهنم بوی غصه گرفته است؛بوی زخم.
صدای ناله می شنوم؛کسی پدرش را صدا می زند.

من ناله نمی کنم دیگر؛فریاد می زنم؛
همه حقیقت دلم را فریاد می زنم.

اشک می شوم، گریه می کنم؛
بلند بلند، بدون گرفتن آستین در دهان، بدون
تاریکی شب، بدون تکیه سر بر دیوار غربت.

هر جا که باشد می گریم؛
آ ن قدر که صدایم را هر خواب زده گنگی بشنود.
می خواهم ساکن خاطره غم های مادرم باشم.

برای همین پیراهنم بوی غصه گرفته است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما دوستداران و عاشقان تو، ای فاطمه، ای گوهر درخشان هستی،
ای اسوه ایمان و معرفت ای الگوی عفاف و تقوا،

با اشک هامان که زلال ترین گواه عشق ماست،
با تو پیمان می بندیم که چشم از آسمان نورانی ایمان بر نداریم؛

عفاف را از تو بیاموزیم؛ پرهیزگاری و بی رغبتی به دنیا
را در آینه منش تو ببینیم؛ و دفاع از ولایت را از
تو که دمی از پای ننشستی فرا گیریم.

امروز ما جوانان با اشک هایمان با تو پیمان می بندیم ـ
ای گل سرسبد جوانی ها؛ ای جوهره خلقت؛

ای بوی خوش بهشت ـ که دوستدار تو باشیم و به نادانی دلت
را نیازاریم و به غفلتمان آزرده خاطرت نکنیم.

شهادت مظلومانه بي بي دوعالم به آقا صاحب الزمان (عج)
و همه دوستداران اهل بیت(ع) تسلیت باد.

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

صدف چشم من از داغ تو گوهر بارست
چه کنم؟! کار علی بی تو به عالم، زارست!

اشتیاق تو مرا می‏کشد از خانه برون
ور نه از خانه برون آمدنم، دشوارست!

موقع آمد و شد، فاطمه جان! می‏بینم
دیده‏ی زینب تو مات در و دیوارست!

به گواهی شب و، زمزمه‏ی مرغ سحر
اهل یثرب همه خوابند و، علی بیدارست

روز در خانه، پرستار حسین و حسنم
کمکم کن! که نگهداری شان دشوارست!

یاد آن روز که با زینب تو می‏گفتم:
دخترم! گریه مکن! مادرتان بیمارست!

چاه داند که به من، عمر چه ِسان می‏گذرد
قصه، کوتاه کنم ور نه سخن بسیارست

بشنو از شاعر (ژولیده)، تو راز دل من
صدف چشم من از داغ تو، گوهر بارست

ژوليده نيشابوري

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پس از تو غمگین نباید بود.

اکنون که تو رفته ای، تمام دردهایت به پایان رسیده اند.
اینک در جوار پیامبر خاتم نشسته ای و بی شک،
غصه هایت را سر بر دامان او از یاد می بری.

امّا اندوه من از بی تو ماندن است...، از تنها شدنِ حقیقت
بر روی این خاک پرفریب...، از درد دل های تلنباری که
پس از تو تنها قلب پرسکوت چاه، یارای شنیدنش را خواهد داشت.

تو را پنهان از چشم های بخیل روزگار به خاک سپردم تا حسرت
دیدار مزارت تا قیامت، دل های گنه کارشان را به آتش بکشد.

تو را که ناموس حق بوده ای، دور از دست ها و چشم های
نامحرم زمین دفن کردم.

بگذار همه تا ابد بدانند دختر معصوم رسول خدا چنان از امت
خویش در ستم بود که نخواست هیچ کس نشان مزارش را بداند.

بگذار این بی نشانی، به نشانه اعتراضی ابدی در دل تاریخ
جاودانه شود.اینک من برای روزهای بعد از این غمگینم؛

روزهایی که باید بی تو نفس کشید و سکوت کرد و خون دل خورد.
من برای این دنیای ستم کار و در غفلت غمگینم که از
این پس قرار است نشانه های خداوند را بر روی زمین
یک به یک بیازارند و بر گمراهی خویش بیفزایند.

از این پس اندوه من ابدی است؛ تا آن زمان که به تو بپیوندم.

شانه ای که پس از تابوت تو خسته و غمگین به خانه بازمی گردد
هیچ آرزویی جز ندیدن دنیا ندارد.

دیگر دنیا با تمام فراخی اش برای من تنگ است؛ وقتی تو را
در هیچ جای زمین نمی توان سراغ گرفت.

دیگر هیچ کس انگار در دنیا نیست؛ وقتی بین ازدحام مردم
بانوی بهشتی من حضور ندارد.

آه بانو! این کلبه محقر با تو فردوس برین بود برای من...،
برای من و فرزندانی که دیگر طاقت نگاه های سوگوارشان را ندارم.

وقتی که تو بودی، سفره خالی و بی رونقمان گوارا بود؛
آنچنان که گویا مائده های آسمانی برایمان پهن بود و گرسنگی
را کنار این سفره بی نان، با شمیم بهشتی تو از یاد می بردیم.

بانو! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که
در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده ات
را انفاق کنی و با لب های روزه دار، از خداوند بشنوی که:

«وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَی حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ایام شهادت دریاست . باران بندبندانگشتان درختان را میشمارد
و از سرشاخه های فروتن بیدهای مجنون فرود می آید .

روز شهادت کسی است که مادر خورشیدهای دنباله داری است
که تا هنوز تاریخ زلالی زمین را تضمین کرده اند .

ای بانوی آب و آیینه
! گیاهان از زمین به یاد تو سبز میرویند

و شقایق ها از ازل تا ابد داغدار زخمی هستند
که دستهایی نامهربان بر شانه های فدک زدند

. هر دری را که میبینم دردی در من جوان میشود
و زخمی کبود در من جوانه میزند .

یافاطمة الزهرا اشفعی لنا فی الجنة

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هر بار که فاطمیه می آید
بر سوگ و عزا طلیعه می آید

بر ارض و سما ندای یا زهرا
ایام عزای شیعه می آید

بر گوش صدای گریه و ناله
از خانه آن شفیعه می آید

بنگر که علی غریب و بی یاور
تا خاک کند ودیعه می آید

پیوسته سوال ما بود یا رب
کی منتقم شهیده می آید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبهای مدینه خداحافظ ؛
سکوت را برایتان ابدی نمی بینم !

باور نداشته باش که با اتمام ناله های زهرا آر ام شوی!

ای مد ینه علی دیگر زهرا ندارد
علی امشب پاره ی وجودش را به خاک می سپارد
یا نه علی خود به گور می سپارد؟

زهرا جان بعد از تو علی دیگر قد راست نکند
بعد از دیگر خضاب نکند بعداز تو ...آری بعد از همه چیز
برای علی تمام می شود .

ای چاه های مدینه کجایید علی دیگر....
بعد از این شب علی دیگر سنگ سبو ندارد .

دردهای علی را مر همی نیست
غصه های علی را گوش شنوایی نیست .
ای چاه های مدینه علی از امشب
با شما نجوا میکند درد غریبی می گوید

بخروشید ای چاه های مدینه فریاد بزنید
درد های علی را زخمهای دلش ریشش را
آنگاه که علی غسل یاس میداد

آنگاه که سر بر دیوار بی کسی گذاشت
و فریادش گوش مدینه را کر کرد
آنگاه که علی پهلوی شکسته ی زهرا را دید
فریاد زد رهرا جان علی را ببخش که

دردهای تو را نفهمید که زخمهای تو را ندید
ندامت علی دنیا را می لرزاند .
آری ای کاش آن شب دنیا به پایان می رسید
کاش کنگره ی عرش متلاشی میشد!

چه بگویم از امشب ...فقط این را می گویم که داغ تازه است
تا به امروز و علی همچنان بر مزار مخفی یاس می گرید
و کوچه های مدینه ناله علی و زینب و حسنین را از امشب در خود دارد .

خون بخروشید ای چاه ها ی مدینه که علی دیگر زهرا ندارد

زهرا زارع بدیع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صدف چشم من از داغ تو گوهر بارست
چه کنم؟! کار علی بی تو به عالم، زارست!

اشتیاق تو مرا می‏کشد از خانه برون
ور نه از خانه برون آمدنم، دشوارست!

موقع آمد و شد، فاطمه جان! می‏بینم
دیده‏ی زینب تو مات در و دیوارست!

به گواهی شب و، زمزمه‏ی مرغ سحر
اهل یثرب همه خوابند و، علی بیدارست

روز در خانه، پرستار حسین و حسنم
کمکم کن! که نگهداری شان دشوارست!

یاد آن روز که با زینب تو می‏گفتم:
دخترم! گریه مکن! مادرتان بیمارست!

چاه داند که به من، عمر چه ِسان می‏گذرد
قصه، کوتاه کنم ور نه سخن بسیارست

بشنو از شاعر (ژولیده)، تو راز دل من
صدف چشم من از داغ تو، گوهر بارست

ژوليده نيشابوري

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلایه می کنم از دیوارهای سرد و خاموش مدینه،
از این کوچه ها که آشنای دیرینه اند
با حضور روشن تو، از این خشت ها که لب فرو بسته اند؛

حال آنکه بارها سلام و تحنیت پر مهر پیامبر،
به تو و خاندانت را شنیده اند.

از این آسمان افسرده و محزون که شاهد بود
حبیب خدا، کلام الهی را بر در خانه شماتلاوت می کرد:
«انما یرید اللّه لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرا».

گلایه دارم از چشمان سرخ این آفتاب که هنوز بعد تو،
دیده به این کوچه های تهی از عطر یاس می دوزد.

شکوه می کنم از ملاقات سرخ در و دیوار خانه با سینه پاک ت
و که هنوز جای بوسه پیامبر بر آن تازه بود.

به ستاره ها گفته ام برایت آرام بگریند تا آزرده نشوی.
به ماه سپرده ام شیون چشم هایش را پنهان کند
تا نشان قبر تو، از دیدگان شب مخفی بماند.

کودکانت، ناله یتیمی را در بغض گلوهاشان فرو می برند
تا تو را مخفیانه غسل دهم و به دستان سپید پدرت بسپارم.

به زمین سفارش کرده ام
پیکر مجروح یاس را آرام در آغوش بگیرد.

فاطمه جان!
«بعد تو اندوه من جاودانه و شب هایم شب زنده داری است
تا آن روز که خدا خانه زندگی تو را برای من برگزیند».

فاطره ذبیح زاده