ویژه نامه وفات حضرت ام البنین علیهاالسلام {ام العباس }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ام العباس

ویژه نامه وفات حضرت ام البنین علیهاالسلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مادر پسران

آمدی و گفتی که نیامده ام جای فاطمه علیهاالسلام
را برایتان پر کنم. آمدی و گفتی که مرا فاطمه نگویید؛

من ام البنینم. آمدی که غبار غم از صورت زینب علیهاالسلام
بزدایی. آمدی تا حسنین علیه السلام از داغ غم از پای درنیایند.

آمدی و به خانه غم خوش آمدی! هر چه می گذشت،
همه بیشتر به تو عادت می کردند و پسرانت
را به فرزندان فاطمه حواله می دادی.

پسرانت هم تو را ام البنین صدا می زنند.
خودت می گفتی که تو مادر پسرانی

پسرانی که سال ها بعد، سرهای بریده شان را پس
از غوغای کربلا برایت آوردند و تو حال زینب علیهاالسلام
را پرسیدی و حال برادرش حسین علیه السلام را.

بانو!
غم مادری که تنها پسرانش را از دست بدهد سنگین است؛

تو نمی توانی این غم را پنهان کنی؛
هر چند اشک های خود را پنهان کنی از
زنان قبیله.

پس بهتر است دیگر نمانی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درود بر تو ای کسی که عزیز حضرت زهرا بودی
سلام بر تو ای مادر ماههای درخشان ،

ای فاطمه دختر حزام بن خالد از قبیله بنی کلاب که لقب داده شدی
( از طرف حضرت علی ) به ام البنین ( مادر پسران )
و رحمت و برکات خدا بر تو باد.

خدا و پیامبرش را گواه می گیرم که همانا تو با اهدای فرزندانت
و قربانی‏ کردن آن‏ها در راه آرمان‏های حسین علیه ‏السلام جهاد نمودی؛

و بندگی خدا را با تحت ولایت قرار گرفتن امامان معصوم
با خلوص کامل به جا آوردی و بر آن مصیبت جانکاه و عظیم ( که برای فرزندانت اتفاق افتاد )
صبر نمودی چرا که آنرا در پیشگاه حضرت حق می دانستی

و همواره در سختی ها و شدائد ، امام علی بن ابی طالب را یاری می کردی
و همواره در نهایت اطاعت و وفاء نسبت به این خاندان بودی .

وهمانا تو به خوبی کفالت و خدمتگزاری در خانه ی علی را عهده دار شدی
و با حفظ و نگهداری دو یادگار زهرای اطهر – امام حسن و امام حسین –
امانت بسیار بزرگ خدا را ادا کردی و حجت های خدا را برگزیده
و در راه به ثمر نشستن اهداف آنها تلاش نمودی .

و در خدمتگزاری به فرزندان رسول خدا سعی و تلاش نمودی
در حالیکه نسبت به ایشان معرفت کامل داشته
و به صدق گفتارشان یقین داشتی و در نهایت مهربانی و دلسوزی
نسبت به ایشان بودی و برگزیدی هواخواهی ایشان را .

و فرزندان رسول خدا را بیشتر از فرزندان سعادتمند خودت دوست می داشتی
و محبت نسبت به ایشان را در محبت نسبت به اولاد خودت ، ترجیح می دادی .
پس درود خدا در هر لحظه از شبانه روز بر تو باد .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چهار مرتبه بانو! برای تو خبر آمد
چهار بار دلت کوه شد به لرزه درآمد

تو منتظر، تو گدازنده بر معابر خونین
مسافر تو نیامد مسافری اگر آمد

چهار مرتبه شن زارهای ظهر، تنت را
گریستند و تو را داغ های مستمر آمد

چنان گریسته ای روزهای خستگی ات را
که تکّه تکّه خاک بقیع نوحه گر آمد

از آن گلایه تلخت به گوش علقمه بانو!
هر آنچه رود از آن لحظه سر به زیرتر آمد

چهار بار پسر رفت و اسب رفت و تو بودی
چهار بار تو بودیّ و اسب بی پسر آمد

تو کوه بودی و از پشتِ شانه های بلندت
چهار مرتبه خورشید سر بریده برآمد

حسین هدایتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لینک مطالب پیرامون حضرت ام البنین علیه السلام

	ویژه نامه وفات حضرت ام البنین علیهاالسلام { ام المصاپب}(96-99)
	شیرزنی از قبیله خورشید {ویژه نامه وفات حضرت ام البنین (ع)}(95-93)
	سوگ نشين نهرعلقمه(ویژه نامه وفات خانم ام البنين(سال 90 تا92)
	السلام عليک ياام العباس ( وفات حضرت ام النبين(س)(سال 89)
	تصاویر تصاویر ویژه شهادت حضرت ام البنین سلام الله علیها
	ماجرای کامل معجزه حضرت أم البنين با کودکی به نام سجاد
	دانلود مداحی و روضه خوانی وفات حضرت ام البنین (س)
	بررسی تاریخچة زندگانی ام البنین ( س ) در تاریخ اسلام
	مادر ماه/ پژوهشی در زندگی و شخصیت ام ‏البنین(س)
	متن و ترجمه زیارتنامه حضرت ام البنین علیه السلام
	......توسل به حضرت ام البنین علیها السلام ......
	...ام البنین علیهاالسلام ؛بانوی مردآفرین...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بغضی خفقان آور در گلوگاه زمان رخنه کرده است.
اشک، در چشم سنگ هم بی تابی می کند.

آسمان، ستاره هایش را بر خاک ریخته است.
هیچ صدایی از هیچ حنجره ای جرئت سر برآوردن ندارد...

تنها سکوت است که پابه پای تابوت تو پیش می رود
و تنها اشک است که لب به سخن گشوده است.

پسرانت را هیچ کس خبر نکرده است؛
خبر مرگ مادر، برای فرزندانش، برای پسرانش ناگوار است؛

مادری که در دامانش آسمان به تکاپو پرداخته بود
و ماه بر زانوانش بزرگ شده بود. تابوتت تا کنار قبر،
آرام آرام گام برمی دارد... پیکرت را به دست خاک می سپارند؛

بی آنکه پسرانت....
خبر را خود تو زودتر از هر کسی به آنها داده بودی؛

همان زمان که راهی کربلاشان می کردی.
چهار فرزندت را جمع کردی و گفتی که همه
شما پیش مرگ پسر فاطمه هستید؛

ولی به آنها نگفتی که تا آخرین لحظه داغشان را
در سینه ات نگاه خواهی داشت؛ بی آنکه دم برآوری و شکوه کنی.

تو مادر ادب هستی و دریای بی کران معرفت!
تو مادر آب هستی، مادر احساس هستی.

فرزندان تو، خادمان اهل بیت بودند و خود تو....
خودت گفتی که من کنیز فرزندان فاطمه هستم؛

همان روزی که به عنوان تازه عروس، به خانه علی
قدم گذاشتی. به زینب گفتی که من برای کنیزی شما آمده ام...

و حالا که پیکرت را به دست خاک می سپارند،
هیچ کس نیست در این غربت بی انتها که بر مزارت اشکی بریزد؛

غیر از سکوت که آرام آرام بر
خاک مزارت گل اشک می کارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مادر....

مادری که اگر چه در کربلا نبود، ولی دلش تا ابد در کربلا ماند
و نگاهش بر افق، که آیا «کاروان عشق» را بازگشتی خواهد بود؟

مادری که دلش برای همیشه در کنار «نهر علقمه»،
سوگ نشین فرزندی شد که نظیر نداشت در زیبایی و شجاعت!

مادری که دلش در میدان «قتلگاه» بود
و نگاهش بر آسمان، که چه وقت، «ماه»، بار دیگر خواهد تابید!

مادری که یک عمر، دست از «حسین حسین» گفتن بر نداشت
و تمام غریبانه ‏هایش را، حتی سوگ عزیزانش را با نام
حسین علیه‏ السلام همراهی کرد!

مادری که «ام البنین علیهاالسلام » بود، ولی آیینه نگاهش از
آسمان کربلا،تنها اشکِ خونین ستارگان را چید؛ آن گاه
که راوی، از عبور نیزه‏ها روایت می‏کرد!

مادری که حتی کوچه ‏های «مدینه»، مرثیه‏ سرای
اندوه سترگ او شدند و به استقامت و صبر او ایمان آوردند!

مادری که «وفا»، اولین درس زندگی و «شجاعت»، عالی‏ترین سرشت
همسری ‏اش بود و «صحبت»، بالاترین باور مهر پروری‏ اش.

مادری که برای همیشه، با ناله ‏های نینوایی، به یاد پسرانش،
لالایی سرودو سروده‏ هایش را فرات، هر روز،
هنگام غروب نجوا می‏کند!

مادری که بعد از شهادت «عباس علیه ‏السلام »، دیگر به ماه نگاه نکرد
و آسمان مدینه، نعمت نورافشانی‏ اش را از دست داد!

مادری که در کربلا نبود، ولی تا ابد در کربلا ماند و دل
از «گودال قتلگاه» نگرفت

و فریاد «یا حسین»اش را نه ‏تنها در مدینه، که از
صحن مطهر کربلا می‏توان شنید!

درود خداوند و سلام پاکان، بر روح بلند و وفاداری بی‏ نظیرش باد!
روح آسمانی‏ اش، در سایه سار کوثر، شاد، و شفاعت
بشکوهش، دستگیرمان باد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خداحافظ، مادر کربلا!

غریبانه می روی؛ می روی تا خاک، غم رفتنت را به
دوش بکشد.دنیایی درد را با خود می بری.

تو مادر پسرانی که در کمتر از یک روز، پرنده شدند.
دامانت، خوابگاه روزهای تنهایی زینب بود.
دست هایت، بوی حسنین را می دهد.

تو آغاز عاشقانه ترین روزهای مادرانه بوده ای.
خاک مرقدت، قدمگاه عاشقان شده است.
کبوترها خاکت را برای شفا می برند.

غیر از تو، کدام زنی را می توانم سراغ بگیرم که زیر
بار این همه داغ، آنی زانویش نلرزیده باشد؟!

اشک روزهای تنهایی ات بیش از آنکه بوی باب الحوایج
بدهد، بوی لب های تشنه حسین علیه السلام را می دهد؛

بوی بی قراری اسارت زینب، بوی دست های بریده قمر بنی هاشم.
تو مادر زیباترین ماه شب چهاردهم دنیایی!

چهار پسرت را قربانی کرده اند و تو شادمانی که سربلند
از امتحان بیرون آمده ای. اسماعیل هایت را به قربانگاه
فرستادی و کوچه را با اشک هایت پشت سرشان آب پاشی
کردی و آه هایت بدرقه راهشان شد.

دلشوره بازگشت کاروان سفر رفته،تابت کرده بود.
عشق در ثانیه های بی قراری ات تپید و گل های
معطر، عطر نفس های تو را شکوفه زدند.

تمام غنچه ها نام تو را با شبنم بر گلبرگ هایشان نوشتند.
نمی دانم خدا تو را کی و کجا آفرید؛
ولی می دانم به بهشت نزدیک تر از فرشته هایی.

نمی دانم خدا تو را در باغ های ازل آفرید
یا روزهای اردیبهشتی بهشت؟

لبخند تو لبریز شادی شدند و نارنج ها، شبیه آفتاب
درخشیدند. دست ها بوی دوستی گرفتند و
خانه ها اندوه را فراموش کردند.

وقتی قدم به خانه کوچک علی گذاشتی، زندگی یک بار دیگر
لبخند زد و عشق، با مهربانی هم قدم شد و بهار،
خزان باغچه را به دست بادهای رهگذر سپرد.

ماهی ها، دریا را برای ابرها سوغات بردند تا یاد
صبوری تو را بر دشت های تشنه لب بگریند.
نام بلند تو را تمام درخت ها می دانند.

تمام آب ها از شرم تو سال های سال لب تشنه
گریسته اند.اندوه تو را آینه آب ها کردند تا یادت
در لحظه لحظه دریاها موج بزند.

صدای رفتنت را تمام باران ها گریه کردند و ماهی ها
مرثیه خواندند و گل های سرخ، از اندوه رفتنت
پرپر شدند و درخت ها از خواب پریدند.

پرستوها، دوازده بند محتشم را به رفتنت گره زدند و باده
ا با نوای «عمان سامانی» هق هق کردند و تو با دنیا،
آرام خداحافظی کردی؛ با اندوه خداحافظی کردی،

با روزهای دوری و دلتنگی خداحافظی کردی و در ناگهانی
از اتفاق، به شهیدانت سلام گفتی، به عزیزان دو
از دستت سلام دادی، به خدا سلام دادی.

تمام آینه ها با تو خداحافظی کردند؛ با لبخندهایت که
زیبایی های بی پایان بودند، خداحافظی کردی.

خداحافظ ای مادر زخم های بزرگ!
خداحافظ ای مادر کربلا!
خداحافظ ای مادر کاروان اسیر! خداحافظ ای....!

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای مدینه گریه كن بر حال من
گریه سر كن بر من واحوال من

ناله های آتشین را گوش كن
شكوه ام البنین را گوش كن

ای مدینه یاد داری پیش از این
یك مدینه بود و یك ام البنین

بود كانون وفا كاشانه ام
بو ی زهرا می رسید از خانه ام

جای گل در تو گلستان داشتم
هفده سرو خرامان داشتم

خانه ام ام القرای عشق بود
جای جایش جای پای عشق بود

عرش را گر ماه روشن می نمود
كسب نور از خانه من می نمود

خانه ام خشبو ز عطر یاس بود
در كنارم اكبر و یاس بود

بود از یمن حسین بن علی
خشت خشت آشیانم منجلی

هر زنی هر جا كه نامم می شنید
برمقامم آه حسرت می كشید

وه چه شیرین روزگاری بود و رفت
برسرمن سایه ساری بودو رفت

یاد آن كانون احساسم بخیر
ای مدینه یاد عباسم بخیر

یاد باد از قامت رعنای او
یاد باد از نرگس شهلای او

خوب دانم با سر و دستش چه شد
خوب دانم نرگس مستش چه شد

زینبم می گفت آن روح ادب
داده جان یبن دو دریا تشنه لب

زینبم گفتا كنار علقمه
دیده او را در كنار فاطمه

وفات حضرت ام البنین سلام الله علیها تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خداحافظ، مادر کربلا!

غریبانه می روی؛ می روی تا خاک، غم رفتنت را به
دوش بکشد.دنیایی درد را با خود می بری.

تو مادر پسرانی که در کمتر از یک روز، پرنده شدند.
دامانت، خوابگاه روزهای تنهایی زینب بود.
دست هایت، بوی حسنین را می دهد.

تو آغاز عاشقانه ترین روزهای مادرانه بوده ای.
خاک مرقدت، قدمگاه عاشقان شده است.
کبوترها خاکت را برای شفا می برند.

غیر از تو، کدام زنی را می توانم سراغ بگیرم که زیر
بار این همه داغ، آنی زانویش نلرزیده باشد؟!

اشک روزهای تنهایی ات بیش از آنکه بوی باب الحوایج
بدهد، بوی لب های تشنه حسین علیه السلام را می دهد؛

بوی بی قراری اسارت زینب، بوی دست های بریده قمر بنی هاشم.
تو مادر زیباترین ماه شب چهاردهم دنیایی!

چهار پسرت را قربانی کرده اند و تو شادمانی که سربلند
از امتحان بیرون آمده ای. اسماعیل هایت را به قربانگاه
فرستادی و کوچه را با اشک هایت پشت سرشان آب پاشی
کردی و آه هایت بدرقه راهشان شد.

دلشوره بازگشت کاروان سفر رفته،تابت کرده بود.
عشق در ثانیه های بی قراری ات تپید و گل های
معطر، عطر نفس های تو را شکوفه زدند.

تمام غنچه ها نام تو را با شبنم بر گلبرگ هایشان نوشتند.
نمی دانم خدا تو را کی و کجا آفرید؛
ولی می دانم به بهشت نزدیک تر از فرشته هایی.

نمی دانم خدا تو را در باغ های ازل آفرید
یا روزهای اردیبهشتی بهشت؟

لبخند تو لبریز شادی شدند و نارنج ها، شبیه آفتاب
درخشیدند. دست ها بوی دوستی گرفتند و
خانه ها اندوه را فراموش کردند.

وقتی قدم به خانه کوچک علی گذاشتی، زندگی یک بار دیگر
لبخند زد و عشق، با مهربانی هم قدم شد و بهار،
خزان باغچه را به دست بادهای رهگذر سپرد.

ماهی ها، دریا را برای ابرها سوغات بردند تا یاد
صبوری تو را بر دشت های تشنه لب بگریند.
نام بلند تو را تمام درخت ها می دانند.

تمام آب ها از شرم تو سال های سال لب تشنه
گریسته اند.اندوه تو را آینه آب ها کردند تا یادت
در لحظه لحظه دریاها موج بزند.

صدای رفتنت را تمام باران ها گریه کردند و ماهی ها
مرثیه خواندند و گل های سرخ، از اندوه رفتنت
پرپر شدند و درخت ها از خواب پریدند.

پرستوها، دوازده بند محتشم را به رفتنت گره زدند و باده
ا با نوای «عمان سامانی» هق هق کردند و تو با دنیا،
آرام خداحافظی کردی؛ با اندوه خداحافظی کردی،

با روزهای دوری و دلتنگی خداحافظی کردی و در ناگهانی
از اتفاق، به شهیدانت سلام گفتی، به عزیزان دو
از دستت سلام دادی، به خدا سلام دادی.

تمام آینه ها با تو خداحافظی کردند؛ با لبخندهایت که
زیبایی های بی پایان بودند، خداحافظی کردی.

خداحافظ ای مادر زخم های بزرگ!
خداحافظ ای مادر کربلا!
خداحافظ ای مادر کاروان اسیر! خداحافظ ای....!

عباس محمدی