تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی؟
ای علی(ع)! ای کرامت شگرف!
تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی که
زمین، چنین عظمت نامت را متحیر ماند؟
آنک، در بارگاه یادت، ساکنان آسمان نیز به تماشای جلوه های
جاودانی جمالت شسته اند و «عشق» هنوز نیز
مجذوب آن چهره و قامت است!
ای بزرگ شکوهمند که عشق و نیایش دو پناهگاه همیشگی
توست، بگذار در معبد نگاه آسمانی ات زانو
زنیم و از سبوی صفایت ساغری برگیریم.
ای قلّه فرازمند اندیشه و عشق!
جام های تهی جانمان رابه
شراب های روحانی ژرف ترین نگاه ها بارورکن
و زنبیل های کوچک احساسمان را از عطر نجیب
مهربانی های به تصوّر نیامده ات بیا کن!
چقدر به تو محتاجیم در جهانی که برگه هویتش را گم
کرده است و در سطل های زباله اتمی دنبال تصویرهای
ماهواره ای موهوم خویش می گردد.
نامت، آفتاب امیدی است که فقط پنج بار بر ظلمت زمین گذشت
و گرمی این سال های سرد، ادامه مهربان اوست.
ای شکوفه بارور! ای نسیم نوازشگر!
وای طوفان برخاسته! زمین را دریاب؛
که در گاهواره غفلتی عظیم خفته است و آسمان را ک
ه معبر ماهواره های توطئه است.
گردبادی برپا کن! طوفانی برانگیز! نهیبی بزن!
ای دستت خیبر کن!وای ذوالفقارت کفرشکن!
دنیا به تو محتاج است و عشق، که در کوره راه های خشونت
مانده است، و مهربانی یی که مقبره اش غارت شده
و غارتی که عالمگیر است!
ای مظلوم قدرتمند!
تقی متقی