ویژه نامه ولادت حضرت علی (ع) وگرامیداشت روزپدر{خورشید کعبه}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی؟




ای علی(ع)! ای کرامت شگرف!
تو از طلوع کدامین ستاره برآمدی که
زمین، چنین عظمت نامت را متحیر ماند؟


آنک، در بارگاه یادت، ساکنان آسمان نیز به تماشای جلوه های
جاودانی جمالت شسته اند و «عشق» هنوز نیز
مجذوب آن چهره و قامت است!


ای بزرگ شکوهمند که عشق و نیایش دو پناهگاه همیشگی
توست، بگذار در معبد نگاه آسمانی ات زانو
زنیم و از سبوی صفایت ساغری برگیریم.


ای قلّه فرازمند اندیشه و عشق!
جام های تهی جانمان رابه
شراب های روحانی ژرف ترین نگاه ها بارورکن

و زنبیل های کوچک احساسمان را از عطر نجیب
مهربانی های به تصوّر نیامده ات بیا کن!


چقدر به تو محتاجیم در جهانی که برگه هویتش را گم
کرده است و در سطل های زباله اتمی دنبال تصویرهای
ماهواره ای موهوم خویش می گردد.


نامت، آفتاب امیدی است که فقط پنج بار بر ظلمت زمین گذشت
و گرمی این سال های سرد، ادامه مهربان اوست.


ای شکوفه بارور! ای نسیم نوازشگر!
وای طوفان برخاسته! زمین را دریاب؛

که در گاهواره غفلتی عظیم خفته است و آسمان را ک
ه معبر ماهواره های توطئه است.

گردبادی برپا کن! طوفانی برانگیز! نهیبی بزن!

ای دستت خیبر کن!وای ذوالفقارت کفرشکن!

دنیا به تو محتاج است و عشق، که در کوره راه های خشونت
مانده است، و مهربانی یی که مقبره اش غارت شده
و غارتی که عالمگیر است!


ای مظلوم قدرتمند!

تقی متقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او علی ست ....

ياس ها و نرگس ها در بي کران هاي گذرگاه هستي،
عرشيان و زمينيان را در هاله اي از عطر و رويا مي برند؛

چرا که عطر وجودشان را از وجود علي (ع) به وديعت
گرفته اند! آب هاي همه درياها از انعکاس نام او
مي درخشند و مي خندند

و نسيم هاي بهاري،در وزش لابه لاي شاخ و برگ هاي
بيدهاي مجنون نام او را زمزمه مي کنند .

نغمه خوش طنين نام اوست که اين گونه بلبلان عاشق را
به ترنم در آورده است و بهشت براي خاطر او
تمام زنبق هايشان را نثار زمينيان کرده است!

او علي است؛

طبيبي که هر کجا که لازم باشد بر زخم ها مرهم
مي نهد و دل هاي نابينا و گوش هاي ناشنوا
و زبان هاي بي کلام را درمان مي کند.


او علي (ع) است که غفلت و ناداني و حيرت و سرگرداني
را معالجه و روشني هاي حکمت و عرفان را
تقديم دل ها و جان هاي تشنه عاشق الهي مي کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و جمعه چه شکوهی دارد و این جمعه شکوهی دیگر!...
13 رجب سال سی‏ ام از عام الفیل!

آسمانیان طبق طبق نور می‏ آوردند، آن‏گاه که دیوار کعبه شکافته شد
و فاطمه بنت‏ اسد قدم به درون کعبه نهاد که علیِّ اعلی خانه خویش
را ازبرای قدوم مبارک او آماده کرده بود... .

و او آمد که نام خود را از خدا گرفته بود و آمده بود تا
بت‏های خانه را درهم بشکند و بر پشت بام آنْ ندای یگانگی و توحید
ذات مقدس خدای تعالی را سر دهد و او را تقدیس کند

و فریاد حق‏ طلبی‏ اش را از میان کفرهاو نفاق‏ها به گوش جان‏های عاشقان
برساند و پرواز شورآفرین کبوتران عشق را جانی تازه بخشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در میـــان کعـبه جـان ، پـرتـو حق جلــوه گر شــد

فاطمه بنت اســد هم ، صــاحب زیبـا پسر شــد

کعبه آن شب ، غـرقـه در نـور دل افـروز خـدا بـود

آسمان کعبه گویی ، مظــهر صــدها گهـــر شــد

عطــر جـانبخش بهشـتی در فضــای کعبه پیچید

تا کـه میـــلاد ســعید مـرتضی فخــر بشــر شــد

مـژده میـــلاد مـولا ، می کنــــد از غم رهـــــــایم

زین بشارت کام امّت ، مملو از شهد و شکر شـد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این، آغوش خداست

درخت را دیده ‏ای که چگونه در پس حلول بهار
شکوفه‏ دار شدن را تجربه می‏کند؟

قنات را دیده ‏ای که با چه اشتیاقی، لحظه تموّج آب
را در دل خویش، به رخ کویر می‏کشد؟

کعبه نیز همین‏گونه، مباهات رویش تو را برجهان فریاد می‏زند.

این کعبه نیست که شکافته می‏شود تا
شکفتن تو را لمس کرده باشد؛

این آغوش خداست که برای تحویل دادن
تو به آفرینش خویش، گشوده شده است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هر چه ره طى مى كنم ورد زبانم ياعليست
بلبل آسا سوى گل آه وفغانم ياعليست

اى پناه دل ، شه مردان على مولاى دين
هركجا افتم ز پا تاب و توانم ياعليست

پاى صبرم بشكند گر سنگ محنت درجهان
خم نگردد قامتم چون قوت جانم عليست

هركجا دم مى زنم از عشق تو اى نازنين
شور و غوغاى تو و آه وفغانم ياعليست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اقیانوس عدل




آمدی و کعبه، لحظه های رسیدنت را در آغوش معطرش تجربه کرد.
آمدی و آفتاب در تلألو چشمانت قد کشید.

تو نخستین بشارت خداوندی پس از پیامبر؛ ادامه دهنده جاده ای
که او در طول سال هایی پر مشقت، به سمت یگانه پرستی گشوده بود.

زمزمه های تنهایی ات را نخلستان های کوفه به شهادت می آیند.
اجاق همیشه روشن عدالتت، تا جهان باقی است
دل های آزاده بشریت را گرم خواهد کرد.

نگاهت، تصویر مردانگی و راستی است و کلامت زندگی.
قدم هایت، چشمان خاک را روشن می کند.

غدیر، دریایی است خروشان که از قطره قطره اش
اقیانوسی از عدل و مهربانی زاده می شود.

نهج البلاغه ات را که می گشایم، بارانی از معرفت
سر و روی جانم را شست وشو می دهد.

کمر راست می کنم و غبار هر چه جهل را از خاطرم می زدایم.
رها می شوم از میله های سرد زمستان و بهار تار و پودم
را در خویش می گیرد.

ای عدالت گستر جاویدان!
از تو می گویم که شانه های جوان مردی ات
تسکین دهنده دردهای دردمندان بود؛

از تو که خرابه های محزون کوفه، طنین گام هایت را خوب
می شناختند؛ همان گونه که نخل های شهر، صدای گریه هایت را.

از تو می گویم ای نخستین ایمان آورنده!
«لیلة المبیت»، آوازه شجاعتت را از خاطر نخواهد
برد و تاریخ عرب، روایت پهلوانی ات را.

آمدی و ندای مهرورزی ات
جهان خاموشمان را به تغزل فرا خواند.

معصومه داوود آبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درختان غزل، پیراهنی از تصنیف پوشیده‏ اند.


چهره پروانه ‏های احساس، گل انداخته است.
بوی عشق همه جا را متبرک کرده است.
عقربه ‏ها، به مهمانی خنده رفته ‏اند .

امروز، پنجره‏هایی رو به بی‏کران احدیت باز
می‏شود و دریاها، صف‏ به‏ صف،جام ‏وصل‏ می‏نوشند.

دست‏های نیازمندان، آستانی می‏ یابند لبریز از استجابت .
همه آن‏چنان سپید شده‏ اند که از رنگ طلوع هم پیشی گرفته ‏اند.

امروز، چشمه ‏های ازلی، در مصراع نگاه شاهدان تقّرب جاری است.
روز اهدای عشق همیشگی به زمین است.

با یک گل، بهار می‏آید و سرسبزی فراگیر می‏شود.
منظومه‏ های روح‏نواز شاعران، چه به موقع رسیده ‏اند ؛

با تن‏پوشی از تصنیف!
دل را بردار تا هرچه سریع‏تر، خود را به هلهله کائنات

و جشنی که برپا شده است برسانیم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مردی از تبار نور




مردی می ‏آید از تبار نور، از تبار عاشقان و شوریدگان.

مردی که محمد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله از گل خنده‏ های نگاه
او نشاط می‏ یابد و ابوطالب در نیمه شب‏ های بیداری دل، با او راز دل می‏گوید

و فاطمه بنت اسد باغ چشمانش را به روی او می‏گشاید تا
گلشادمانی را آبشار لبخند او شکوفا کند.

مردی که طلوع مهرانگیز نگاهشْ دیگر بار حلاوت وصال
و عشق را در چشمه لایزال به جان پاکان می‏ نوشانْد

و پیاله حیات عاشقانْ از نگاهش لبریز می‏شد.
علی، فصیح ‏ترین شعر حیات و زیباترین آواز آفرینش بود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مادری شبیه مریم





به طواف آمده بودی و خداوند، آرامش را در قدم زدنت به تصویر کشیده بود.
طوافت، به حریر می‏مانست که نسیم در آن پیچیده باشد.

تو آن روز، به ساره، آسیه و مریم بیشتر شباهت داشتی.
طواف می‏کردی و قدم‏هایت می‏رفت که سنگین بشود.

اول به روی خودت نمی‏آوردی؛
اما با پاهایت که انگار در تپه‏ای شنی فرو می‏رفتند، چه می‏توانستی بکنی؟

چه کسی فکرش را می‏کرد که تقدیر، تو را به این سمت کشانده است؟
ماجرای بی‏سابقه تو، در فهم مردم کوچه و بازار نمی‏گنجید.

نگرانی‏ات را این سو و آن سو می‏کردی ؛
تا شاید بتوانی از ازدحام نگاه‏ها، در امان بمانی.

کافی بود تنهایی‏ات را به پرده کعبه بیاویزی و بی‏آنکه تصورش
را بکنی، به جذبه دیوار شکافته برسی.

حالا شبیه مریم شده بودی؛
قدیسه‏ای که ناله ‏های ناگزیرش را نه در سایه درخت خرما
بلکه در امن‏ترین خانه آفرینش حبس کرده بود.