ویژه نامه ولادت حضرت علی (ع) وگرامیداشت روزپدر{خورشید کعبه}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

راز این نام بزرگ



نامت بلند است؛
چونان پیشانی‏ات که خود، معراج آفتاب است و رویشگاه ماه.

آراسته به هزار ستاره روشن و روحت، اقیانوسی که تلاطم
و سکوت، بی‏قراری و آرامش و خشم و لبخند را به هم آمیخته، در خویش گرد آورده است.

تو را چنان که باید نمی‏شناسم؛
نه من، که هیچ کس را یارای شناخت کاملت نیست؛

چرا که فراتر از ادراک یک جانبه نگر انسانی
«نه بشر توانمش خواند نه خدا توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را»

نامت بلند است؛
به بلندی انسانی که با صداقتی یگانه و راستین، لباس «الست»
می‏پوشدو حیلت‏ها و نفاق‏ها را می‏فهمد.

نامردمی‏ها را، عهد شکستن‏ها را و نیرنگ‏ها را می‏بیند و استخوان در
گلو صبر می‏کند. طبیعت زلال و چاه تنهایی را محرم اسرار خود می‏کند؛

آن‏گاه که مردمان را جز متاع گندیده دنیا در دل و ترس
از زورمندان و طمع زرمندان در چشم نیست.

روحت بلند است؛ چونان نامت، با غربتی به ژرفای تاریخ پیوسته.
نمی‏دانم چرا هر وقت نام بزرگت را می‏شنوم
بی‏اختیار قلبم می‏شکند و اشک در چشمانم می‏سوزد.

نمی‏دانم راز این بزرگی و مظلومیت، قدرت و غربت و بلندا و بندگی چیست؟
نمی‏دانم راز علی چیست؟ راز تنهایی و چاه، هیبت و صبر؛
راز استخوان شکسته در گلو چیست؟

راز مردی که درِ خیبر را با ضربتی از جای می‏کند و پر هیبت‏ترین
پهلوانان قریش را با دبدبه و کبکبه‏شان، به زمین می‏کوبد، راز فریادی با آن
رسایی نشسته بر قله سکوت، راز آن سکوت غریب چیست؟

نامت بزرگ است؛ نام غیور غریبت.
نامی که چون حرف رسالت و دین، نام محمد و نجات انسان
پیش می‏آید، در عین غیرت و قدرت، سیلی خوردن فاطمه علیهاالسلام را می‏بیند و سکوت می‏کند.

نمی‏دانم راز این نام بزرگ، این روح غریب چیست؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاطمه، ماه را در بغل گرفته بود!
صدای همهمه بیشتر شد؛

این کودک چه قدر عظمت دارد!
به دنیا آمد و «علی» شد.

ابوطالب، به شکرانه وجود علی،
میهمانی باشکوهی داد و گفت:

به برکت حضور این کودک،
هر که به میهمانی می‏آید،
باید اوّل هفت بار به دور کعبه طواف کند!

دیدار علی قداست دارد!
اول باید پاک شد، مطهّر شد،
آن گاه به دیدار علی رفت!

پیامبر رحمت، طفل را در آغوش گرفت!
آفتاب، ماه را در بغل گرفت و ماه،
پلک گشود و به یمن دیدار آفتاب، تبسّم کرد.

و ماه، از آغاز تولد، برادر آفتاب شد!
مولا! ای که تمام واژه‏ها،

از توصیف عظمت تو عاجزند!
و ای آن‏که تمام عقل‏ها از درک بزرگی‏ات قاصر!

چه تقدیر دلنشینی داری!
می‏آیی از کعبه و می‏روی در خانه خدا!
علی جان!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

... و سینه کعبه خواهد شکافت



عظمت این کودک، آسمان‏ها را به زانو در می‏آورد.
کعبه هرگز شکوه کودک تو را تاب نخواهد آورد، بنت اسد!

اندکی درنگ کن، هم اکنون کعبه را خواهی دید که
از شوق حضور طفل تو، سینه خواهد شکافت!

و کعبه، آغوش گشود و فاطمه را چون جان شیرین پذیرا شد.
چشم‏ها، مبهوت و متحیّر، عظمت این دقایق را به نظاره نشسته بودند.

صدای همهمه، بیشتر شد؛ بنت اسد داخل کعبه شد و
ابوطالب، این خبر دلنشین را مشتاق شد و به جستجوی همسر شتافت.

نه! کسی راه به کعبه ندارد؛ کعبه اکنون مهبط فرشتگان است!
سه روز گذشت و برای ابوطالب، سه هزار سال گذشت.

و سرانجام یک روز نسیم، عطر یک خبر دل‏ انگیز را به
مشام تشنه ابوطالب رساند و روح و جانش را صفا داد.

... و آفتاب طلوع کرد؛ آن هم از کعبه
فاطمه، ماه را در بغل گرفته بود! صدای همهمه بیشتر شد؛

این کودک چه قدر عظمت دارد! به دنیا آمد و «علی» شد.
ابوطالب، به شکرانه وجود علی، میهمانی باشکوهی داد و گفت:

به برکت حضور این کودک، هر که به میهمانی می‏آید،
باید اوّل هفت بار به دور کعبه طواف کند!

دیدار علی قداست دارد!
اول باید پاک شد، مطهّر شد، آن گاه به دیدار علی رفت!

پیامبر رحمت، طفل را در آغوش گرفت!
آفتاب، ماه را در بغل گرفت و ماه، پلک گشود و به یمن دیدار آفتاب، تبسّم کرد.

و ماه، از آغاز تولد، برادر آفتاب شد! مولا!
ای که تمام واژه ‏ها، از توصیف عظمت تو عاجزند!

و ای آن‏که تمام عقل‏ ها از درک بزرگی ‏ات قاصر!
چه تقدیر دلنشینی داری! می‏ آیی از کعبه و می‏روی در خانه خدا! علی جان!

درمانده‏ ام از وصفت که پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم
چه زیبا فرمود: «اگر تمام درختان قلم شوند، تمام دریاها مرکب و تمام
انس و جن کاتب، باز هم نمی‏توانند ذره‏ ای از فضایل علی را بنویسند».

پس مرا ببخش که جسارت کردم و خواستم شکوه تو
را، در قالب واژه ‏های زمینی به تصویر کشم!
مگرمی‏شود لحظه ‏های عمیق حیدری را نوشت؟

تو همانی که در بدر و احد حماسه آفریدی و در خیبر
آسمان و زمین را به تحسین واداشتی.

تو همانی که صورت بر آتش تنور پیرزنی گرفتی
و صولت صفدری را با شادی کودکان قسمت کردی!

نه! بگذار خاموش شوم که هرگز قادر به گشودن سرّ خدا نیستم!

بگذار تو را به اندازه درک خودم دوست بدارم؛
آن قدر که در قلب کوچک من. جای شوی!




خدیجه پنجی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مشکل گشای هستی






کعبه، در هلهله فرشتگان، برای میلاد عشق لحظه شماری می‏کرد؛
میلاد علی مظهر تمام عشق و صفا و تفسیر بلند عدالت و شجاعت.

مولا! ولادت تو، آفتابی‏ ترین روز تاریخ بود که روشنایی روز را خجل کرد.
حجرالاسود، بر دست‏ های تو بوسه زد و مسجد الحرام، تو را در آغوش گرفت

صفا و مروه به نظاره ‏ات نشستند، تا این که همانند آفتاب
از درون کعبه سرزدی. آن گاه، لبخند بر لبان عدالت نقش بست.

ای آشنای نخلستان‏ ها و ای همدم چاه!
ای درد و آشنای کوچه پس کوچه‏ های کوفه!

سکوت تو، بلندترین فریاد در تاریخ بود که در پژواک
خویش، طنین مردی را داشت که ردپای مظلومیتش هنوز در بستر تاریخ جاری است.

ای نبأ عظیم و ای صراط مستقیم و ای لبریز از شجاعت و سخاوت!
ذوالفقارت، برترین و گویاترین حدیث مردانگی است.

ای کامل کننده دین احمد و ای سنگ صبور محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم !
تکرار نام تو، بیابان‏ های خشک ظلم و تبعیض را به سبزترین باغ‏ های عدالت، پیوند می‏زند.

کائنات، با تکرار نام تو به تکاپو می‏ افتند و قیام می‏کنند.
ای فراتر از عشق زمین! همه شاعران، دیوان خود را با نام تو آغاز می‏کند.

امیر مهربانی،!
تو آمدی و ناخدای کشتی نجات بشریت در عصر دل مردگی و جهالت شدی.

یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت!
تو فاتح دل‏ های عاشقان و التیام زخم‏ های ضعیفان
و مرهم دل‏های غریبانی تو آبروی انسانیتی!

ای سراسر و بخشش و عدالت!
دستمان گیر که محتاج سرکوی توایم!





معصومه عبدالحسینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای علی، ای آیت جان، آمدی
آمدی، ای جان جانان، آمدی

ذات حق را جلوه گر چون آفتاب
دل فروز، از مشرق جان آمدی

کعبه از نور جمالت روشن است
کز حریم لطف یزدان آمدی

ای ز تو، آیین احمد در کمال
ای دلیل راه انسان، آمدی

شهر بند عشق را، مفتاح راز
تا گشایی راز قرآن آمدی

خاتم دین خدا را پاسدار
ای به حشمت چون سلیمان آمدی

تا بر افروزی چراغ معرفت
در طریق علم و عرفان آمدی

یار با مظلوم و، با ظالم به جنگ
رحمتِ این، زحمتِ آن، آمدی

برفراز قله آزادگی
عالم آرا، مهر تابان آمدی

دردهای دردمندان را به لطف
ای طبیب جان، به درمان آمدی

تا بسوزی پرده های شرک را
شعله آسا، گرم و سوزان آمدی

ای ولی حق زمین را از فروغ
چون فلک، اختر به دامان آمدی

آسمان احمدی را، همچو مهر
سرکشیده از گریبان آمدی

دست حق، آمد برون از آستین
تا تو، ای بازوی ایمان آمدی

موج خیز مکتب توحید را
همچو مروارید غلطان آمدی

قبله جان محبان خدا
مرحبا، ای شیر یزدان آمدی.

مشفق کاشانی (عباس کی منش )

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آرامشم را با تو می‏ یابم



علی جان، پنجره دلم را به روی صحن وجود آسمانی‏ات می‏گشایم
و خویش را اسیر کمند شوق‏آفرین عشقت می‏کنم

ای هم‏زبانِ بهترین دقایق حیات، با تو سخن آغاز می‏کنم که
پیاله حیاتم را، ساقی بزم شورانگیز خیال تو لبریز ساخته
و خاکستر وجودم را آتش عشق تو بر باد داده است.

علی جان، درخشش طلیعه با شکوه وجود تو از پشت کوهسار
چشمان همیشه مشتاق ما، شکوفایی گل‏های آفرینش را برایمان به ارمغان می‏آورد،

آن‏گاه که نم نم باران لطیف مهر تو بر صفحه دلمان جاری می‏شود.
نسیم مهرورزی با تو، در آسمان قلبمان وزشی آرام از سر می‏گیرد
و عطر دل‏انگیز کوچه باغ‏های آرام اندیشه مطهّرت را به ما هدیه می‏کند.

علی جان، در کلاس مهر تو، گل‏های سرخ باغ دل‏بستگی شکوفا می‏شود
و عطر بنفش سادگی و خلوصت، هم‏دم نفس‏های زندگی
به روح پرتلاطم انسانی‏ات آرامش می‏بخشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

علی را نمی‏توان نوشت


علی علیه‏السلام مرد یک زمان و یک زمین نیست
تا در باور محدود واژه‏ها بگنجد
و در قالب قاب ادراک ناتمام آدمیان گرد آید.

علی علیه‏السلام مفهوم گسترده‏ ای است که کلمات خاکی
یارای رسیدن به حریم ملکوتی‏اش را ندارند؛

چه اگر با این بضاعت اندک به آن حریم وارد شوند
جز خجلت و شرمساری، سهم دیگری نمی‏برند.

مگر می‏شود دریا را در سبو گنجاند
و خورشید را در پس ذره‏ای بی‏مقدار پنهان کرد؟!

طول نگاه و قامت اندیشه ما، کوتاه‏تر از آن است که
ره به جایی برد که فرشتگان مقرب را به آن عرصه راهی نیست.

تاریخ با همه گستردگی‏ اش نمی‏تواند ظرف فضیلت‏های ابوالفضایل قرار گیرد.
اسبانِ تیزرو خیال شاعران بزم ‏آرا و عقاب آسمان‏ پیمای اندیشه سخنورانِ رزم‏ آرا
توان تسخیر قله غرورمند عظمت ابوتراب را ندارند.

علی را نمی‏توان نوشت، علی را نمی‏توان گفت؛
اگر چه باید گفت و نوشت؛

چرا که :
آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

13 رجب سال سی‏ ام از عام الفیل!

آسمانیان طبق طبق نور می‏ آوردند، آن‏گاه که دیوار کعبه شکافته شد
و فاطمه بنت‏ اسد قدم به درون کعبه نهاد که علیِّ اعلی خانه خویش
را ازبرای قدوم مبارک او آماده کرده بود... .

و او آمد که نام خود را از خدا گرفته بود و آمده بود تا
بت‏های خانه را درهم بشکند و بر پشت بام آنْ ندای یگانگی و توحید
ذات مقدس خدای تعالی را سر دهد و او را تقدیس کند

و فریاد حق‏ طلبی‏ اش را از میان کفرهاو نفاق‏ها به گوش جان‏های عاشقان
برساند و پرواز شورآفرین کبوتران عشق را جانی تازه بخشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او علی ست ....

ياس ها و نرگس ها در بي کران هاي گذرگاه هستي،
عرشيان و زمينيان را در هاله اي از عطر و رويا مي برند؛

چرا که عطر وجودشان را از وجود علي (ع) به وديعت
گرفته اند! آب هاي همه درياها از انعکاس نام او
مي درخشند و مي خندند

و نسيم هاي بهاري،در وزش لابه لاي شاخ و برگ هاي
بيدهاي مجنون نام او را زمزمه مي کنند .

نغمه خوش طنين نام اوست که اين گونه بلبلان عاشق را
به ترنم در آورده است و بهشت براي خاطر او
تمام زنبق هايشان را نثار زمينيان کرده است!

او علي است؛

طبيبي که هر کجا که لازم باشد بر زخم ها مرهم
مي نهد و دل هاي نابينا و گوش هاي ناشنوا
و زبان هاي بي کلام را درمان مي کند.


او علي (ع) است که غفلت و ناداني و حيرت و سرگرداني
را معالجه و روشني هاي حکمت و عرفان را
تقديم دل ها و جان هاي تشنه عاشق الهي مي کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سال ها بود که این راز نمی فهمیدم

موسم حج به حرم دور چه می گردیدم

مروه را تا به صفا سعی چه سودم می داد

سنگ برداشتن و رمی چه سودم می داد

حلق و احرام و منا و عرفات و تقصیر

تلبیه ، زمزمه و ذکر و دعا و تکبیر

این همه بارش دستور خداوند چرا؟

که چنین گوی و چنان باش و زبان بند چرا؟

نه مرا زهره که این راز بگویم با کس

نه ز حی ازلی سر زند افعال ، عبس

من در اندیشه که این کار عجب مشکل شد

که سر انجام مراد و فرجی حاصل شد

هاتفی گفت که در کشتی جان نوحی هست

این که گفتی همه جسم است ، در آن روحی هست

سر تراشیدن و قربانی و رمی جمرات

ذکر و تسبیح و مناجات و وقوف عرفات

استلام حجر و منزلت رکن و مقام

این همه اوج و فرود ، آن همه تنزیل و قیام

آنکه گفته است فقط "سنگ نشانیست" بجاست

حاجی احرام دگر بند ببین یار کجاست

مروه و سعی و صفا را بنگر چون باشی

این ره منزل لیلی ست چو مجنون باشی

هیچ در راه خداوند زخود دل نکنی

سنگ تا بر سر شیطان هوایت نزنی

حال باید ز یقین جلوه به ذاتت بدهند

قدحی معرفت اندر عرفاتت بدهند

در منا کعبه دل قبله افلاک شود

گر که خالی دلت از هرچه که ناپاک شود

شامل لطف خداوند جلی میگردی

به مطاف آمده و دور علی میگردی

در طواف حرم اینگونه که برمی آید

اولین فکر که آندم به نظر میآید

سند دل چو به نام پدر خاک زنی

کعبه هم باشی اگر سینه خود چاک زنی

همه را هست دلی خانه ی دلدار هوس

و خدا خانه خود را به

علی

داده و بس

مادر روح خدا را زحرم دور نمود

بهر مولا در این خانه ز دیوار گشود

در جهان کیست چنین پاک و مقدّس باشد

گر که در خانه کسی هست همین بس باشد

هر که روشن دلش از نور ولایت نشود

پای در کعبه نهد باز هدایت نشود

شاعر : یاسر رحمانی