اشعارشهادت حضرت زینب علیها السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جان و دلم فدای تو ای دلبرم ، حسین

دیگر رسیده است دم آخرم حسین



من رو به کربلای تو خوابیده ام اخا

دیدار من بیا ، پسر مادرم حسین



چیزی نماند از تو بجز کهنه پیرهن

این یادگار توست کنون در برم حسین



یک سال و نیم رفته ز عمر و نمی شود

درد نبودنت بخدا باورم حسین



یک سال و نیم مثل رباب تو می زدم

بر صورتم ، ز داغ علی اصغرم حسین



پیچیده است وقت اذان توی گوش من

" الله اکبر " علی اکبرم حسین



یادم نمی رود که صدای تو قطع شد

افتاد دلهره به میان حرم حسین



بالای تل دویدم و دیدم که ، می خوری...

...شمشیر و نیزه ، پیش دو چشم ترم حسین



غارت شروع شد همه در خیمه ریختند

بردند گوشوار من و زیورم حسین



چهره کبود بود شب غارت حرم

هر دختری که بود به دور و برم حسین



در کربلا زدند به پیشانی تو سنگ

در شام سنگ خورد همه پیکرم حسین



هر چه گذشت بین محل یهودیان

با خود به زیر خاک سیه می برم حسین ...



رضا رسول زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام ای روح عزت،تجلی شهامت
سلام ای کوه صبر و،وقار و استقامت

فتاده در دل ما،شراری از غم تو
دو عالم خون بگرید،برای ماتم تو

چو شمع محفل تو،تمامی ِ کواکب
ز بس که غم کشیدی شدی امّ المصائب

چو ماه نو خمیدی،مصیببت ها کشیدی
به عمرت ای عقیله،چه غمها که ندیدی

غم هجر پیمبر،سرشک و دیده ی تر
غم مسمار و کوچه،غم عظمای مادر

عزاخانه شد از غم،تمام مُلک افلاک
تو دیدی مادرت را،فتاده بر روی خاک

تو دیدی فرق چاک ِ،علی ساقی کوثر
تو دیدی که شد از کین،جگر پاره برادر

اگرچه زین مصائب،دل تو پر بلا بود
ولی سوز دلت از،شرار کربلا بود

امان از از کربلا و،امان از یاس نیلی
امان از تازیانه،امان از ضرب سیلی

امان از داغ گودال،امان از اشک دیده
امان از غربت آن امام سر بریده

امان از اشک زهرا،امان از آن جنایت
امان از ظلم شمر و،سنان بی مروّت

میان مقتل عشق،نگویم که چه ها شد
سر شاه شهیدان،ز پشت سر جدا شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زلف عفاف، رشتۀ دامان زینب است
آیات صبر، پایۀ ایمان زینب است

حبل المتینِ قافـله سالار عاشقان
تا روز حشر، موی پریشان زینب است

گل زخم‌های پیکر صد پارۀ حسین
آیـات بی‌شمارۀ قرآن زینب است

هر کس که پا نهد به عزا خانۀ حسین
بر او کرم کنید که مهمان زینب است

سرهای نوک نیزه همه دسته‌های گل
تن‌های پاره پاره، گلستان زینب است

آن نیزه‌ای که خصم به قلب حسین زد
زخمش هنوز بر دل سوزان زینب است

بـا یـاد صبح یازدهم، صبح بی حسین
هر روز صبح، شام غریبان زینب است

وقتی که گفت بـا سپه کوفـه «اُسکُتوا»
دیـدند کائنات بـه فرمان زینب است

وقتی رقیـه را بـه ره شام می‌زدنـد
دیدم حسین، دست به دامان زینب است

یاللعجب مگر که قیامت بـه پا شده
بر نیزه آفتاب درخشان زینب است

مه بـر فراز چرخ چراغ خرابـه‌ها
خورشید نوک نیزه ثناخوان زینب است

روز جزا بـهانـۀ مـا از بـرای عـفو
خون حسین و دیدۀ گریان زینب است

تـا آفتاب بـذل کند نـور خویش را
"میثم" همیشه بندۀ احسان زینب است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقت جان دادن من مادر من بود ای کاش
شاهد گریه و چشم تر من بود ای کاش

تا اذان وقت کمی مانده که من جان بدهم
وقت مُردن، علیِ اکبر من بود ای کاش

شام از قبل گرفته همه ی جانم را
جان رسیده به لبم، دختر من بود ای کاش

بسترم را به سوی کرببلا پهن کنید
رو به قبله شده ام، سرور من بود ای کاش

دست و پا می زنم و یاد شما می افتم
زخمی خنجرشان حنجر من بود ای کاش

دفن کردند تو را با قدم مرکب ها
زیر مرکب پر من، پیکر من من بود ای کاش

تا کفن پوش کنم آن تن عریانت را
بوریا کهنه چرا؟ معجر من بود ای کاش

من زمینگیر شدم تا که زمین خورد سرت
روی نی جای سر تو سر من بود ای کاش

شاعر:محسن حنیفی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصله ها را بریده بود
وقتی که از حوالی میدان گذشته بود

باران اشک بود و عطش شعله می کشید
آب از سر تمام بیابان گذشته بود

آتش، گرفته بود و سر از پا نمی شناخت
از خیمه های بی سر و سامان گذشته بود...

اما هنوز آتش در را به یاد داشت
آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود

می دید آیه آیه ی آن زیر دست و پاست
کار از به نیزه کردن قرآن گذشته بود

یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت
عمرش تمام بر سر پیمان گذشته بود

زینب هزاربار خودش هم شهید شد
از بس که از کنار شهیدان گذشته بود

بر صفحه های سرخ مقاتل نوشته اند
این زن هزار مرتبه از جان گذشته بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب آمد شام را شام غریبان کرد و رفت

گنجی اندر گوشة ویرانه پنهان کرد و رفت

نوگلی از گلشن دین کرد زیر خاک لیک

شوره زار شام را همچون گلستان کرد و رفت

کرد اگر در ثمینش را در آن ویرانه خاک

دشمن دین خدا را خانه ویران کرد و رفت

لاله سان زین غم دل آن دخت حیدرگر بسوخت

لیک آتش در بناء آل سفیان کرد و رفت

لحظة شد میهمان رأس حسین بر دخترش

میزبان را میهمان بر خویش مهمان کرد و رفت

بلبل از دیدار گل شور و نوا دارد ولی

دید این بلبل چو آن گل ترک افغان کرد و رفت

عاشق از هجران دهد جان لیک آنطفل یتیم

چون بوصل باب نائل شد بدرجان کرد و رفت

رفت از داغ پدر جانش برون از تن ولی

عالمی را همچو موی خود پریشان کرد و رفت

آن گل خندان زهرا زین جهان پر زخار

رو سوی باغ جنان با چشم گریان کرد و رفت

رنجی اندر باغ گیتی سالها مانند نوح

نوحه بر آن نوگل شاه شهیدان کرد و رفت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سِرِّ نى در نينوا مى مانْد، اگر زينب نبود
كربلا در كربلا مى ماند، اگر زينب نبود

چهره سرخ حقيقت بعد از آن طوفانِ رنگ
پشت ابرى از ريا مى ماند، اگر زينب نبود

چشمه فرياد مظلوميّتِ لب تشنگان
در كوير تَفْته جامى ماند، اگر زينب نبود

زخمه زخمى ترين فرياد در چنگ سكوت
از طراز نغمه وامى ماند، اگر زينب نبود

ذوالجناح دادخواهى، بى سوار و بى لگام
در بيابان ها رها مى ماند، اگر زينب نبود

در عبور از بستر تاريخ، سيل انقلاب
پشت كوه فتنه ها مى ماند، اگر زينب نبود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شمع جان سوخته بزم وفايی زينب
گل نيلوفر گلزار ولايی زينب

تو جگر سوخته صابرهء دشت بلا
ای که از عرش نشينان وفايی زينب

خمسهء طيبه را وارثی ای مظلومه
يادگار حرم اهل کسايی زينب

تا گشودی تو پر و بال مصيبت ديدی
در سپهر غم و اندوه همايی زينب

ای که همسايه ديوار به ديوار غمی
غصه را جز دل تو نيست سرايی زينب

تو همانی که مدينه قد و بالات نديد
گشت فرجام تو ،انگشت نمايی زينب

از همان روز که تو زاده شدی دل می گفت
کاشکی تا به ابد کوفه نيايی زينب

بعد از آن جلوه که در کوفهء نوميدی شد
قبله ات گشت همان نور سمايی زينب

کس نپرسيد که ای غم زده حالت چون است؟
کس نپرسيد که آواره چرايی زينب؟

روز قربانی ابناء تو ايمان می گفت
به خداوند قسم روح منايی زينب

پهلوانی ز عرب با تو هم آورد نشد
قهرمان سفر شام بلايی زينب

ای که دلگرم به تو جمله يتيمان حسين
چلچراغ شب تار اسرايی زينب

هيچکس چون تو اسير غم دلدار نشد
اولين عاشق شاه شهدايی زينب

يا قتيل العبره گفتی و جان می دادی
تا که ثابت شود از اهل کجايی زينب

گوش جانها پس از آن واقعه عاشورا
جز حسينم نشنيد از تو صدايی زينب

کهنه پيراهن صد چاک و دلی صد پاره
آفتاب و دل سوزان ، چه فضايی زينب

به سلامت برو جمع شهداء منتظرند
زائر خسته دل کرب و بلايی زينب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زلف عفاف، رشتۀ دامان زینب است
آیات صبر، پایۀ ایمان زینب است

حبل المتینِ قافـله سالار عاشقان
تا روز حشر، موی پریشان زینب است

گل زخم‌های پیکر صد پارۀ حسین
آیـات بی‌شمارۀ قرآن زینب است

هر کس که پا نهد به عزا خانۀ حسین
بر او کرم کنید که مهمان زینب است

سرهای نوک نیزه همه دسته‌های گل
تن‌های پاره پاره، گلستان زینب است

آن نیزه‌ای که خصم به قلب حسین زد
زخمش هنوز بر دل سوزان زینب است

بـا یـاد صبح یازدهم، صبح بی حسین
هر روز صبح، شام غریبان زینب است

وقتی که گفت بـا سپه کوفـه «اُسکُتوا»
دیـدند کائنات بـه فرمان زینب است

وقتی رقیـه را بـه ره شام می‌زدنـد
دیدم حسین، دست به دامان زینب است

یاللعجب مگر که قیامت بـه پا شده
بر نیزه آفتاب درخشان زینب است

مه بـر فراز چرخ چراغ خرابـه‌ها
خورشید نوک نیزه ثناخوان زینب است

روز جزا بـهانـۀ مـا از بـرای عـفو
خون حسین و دیدۀ گریان زینب است

تـا آفتاب بـذل کند نـور خویش را
"میثم" همیشه بندۀ احسان زینب است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقت جان دادن من مادر من بود ای کاش
شاهد گریه و چشم تر من بود ای کاش

تا اذان وقت کمی مانده که من جان بدهم
وقت مُردن، علیِ اکبر من بود ای کاش

شام از قبل گرفته همه ی جانم را
جان رسیده به لبم، دختر من بود ای کاش

بسترم را به سوی کرببلا پهن کنید
رو به قبله شده ام، سرور من بود ای کاش

دست و پا می زنم و یاد شما می افتم
زخمی خنجرشان حنجر من بود ای کاش

دفن کردند تو را با قدم مرکب ها
زیر مرکب پر من، پیکر من من بود ای کاش

تا کفن پوش کنم آن تن عریانت را
بوریا کهنه چرا؟ معجر من بود ای کاش

من زمینگیر شدم تا که زمین خورد سرت
روی نی جای سر تو سر من بود ای کاش

شاعر:محسن حنیفی