ویژه نامه ولادت با سعادت امام زین العابدین علیه السلام★ سید الساجدین★

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو را می‏جویم از قله ‏های رفیع نیایش،

تو را می‏جویم از هوای مطبوع مدینه،

از زلالی طلوع یک صبح تازه.

متولد می‏شوم از حس تازه سرودن.

پلک می‏زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می‏شود.

پلک می‏زنی و سفارت عشق،

بر شانه‏ هایت سنگینی می‏کند.

پلک می‏زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می‏شوی

که تا الی الابد این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می‏گشایی

تا ادامه کارنامه برهوت کربلا باشی.

از خطبه‏ هایت آتشفشان جاری می‏شود

و از دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می‏آید.

تو می‏آیی و ذائقه واژه‏ ها،

از عطر دعا آکنده می‏شود.

تو می‏آیی و بر صبح لبانت،

معنویت عارفانه نقش می‏بندد.

تو می‏آیی و روح ناآرام سجاده ‏ها را

به آرامشی خواستنی می‏ سپاری.

می‏آیی و شولای باران بر دوش،

باب الحوائج می‏شوی.

دست بالا می‏بری و برای درخت‏های بهشت،

باران تلاوت می‏کنی.

صحیفه سینه را می‏گشایی

و صحیفه سجادیه ‏ای می‏نویسی

که زبور آل محمد می‏شود .

مقدمت گلباران

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تجلی نیایش





امروز مردی از تبار نور می آید تا نیایش در آیینه وجودش تجلی یابد؛
مردی که ذره ذره هستی اش، الهی و ملکوتی است.

او می آید تا صحیفه تابناک و جاویدان عشق را با زلال
اشک هایش در کتابچه عالم بنگارد.

او می آید تا ملکوت را در سخنانش معنا کند.
او می آید تا حماسه حسین را تفسیر کند.

می آید تا سلاله نبوی را امتداد بخشد و چراغ هستی بخش
علوی را در زمانه تاریک و پر از ابهام، روشن نگاه دارد.

او که نور کوثر است و مفهوم بندگی در زلال کلماتش جاری است.

ای امام عاشقان و اسوه نیایشگران!
مقدمت پر نور باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خورشید چهارم




زیباتر از تو، چه کسی پروردگارش را ستوده؟
عاشقانه تر از تو، چه کسی دعا کردن می داند؟

خدا را سپاس که تو را آفرید تا ستایش و حمد
خالق را از تو بیاموزیم.

خدا را سپاس که تو را به دنیا هدیه داد تا زبان عاشقانه ترین
شکرها را در کام تو بگذارد و بی بدیل ترین نیایش ها
را از زبان تو به گوش عالمیان برساند.

خداوند تو را برای خویش آفرید.برای آنکه روز و شب
ستایشش کنی و پیراهن نیایش بر تن و پیشانی سجده گزار
بر خاک، توحید را در زیباترین خلعت عبادت،
پیش تمام چشم ها به تصویر درآوری.

آه ای روح عاشقانه دعا!
ای شیرین زبان ستاینده!
کاش فرصت آن باشد تا در تمام حاجت هایمان
به دعاهای مستجاب تو اقتدا کنیم.

کاش بتوان پشت سر سجده های مستدام تو خداپرستی کرد.
کاش شمّه ای از سجاده شبانگاه تو را برای خویش
به امانت بگیریم و به بهشت وصل شویم.

ای مضمون یگانه پرستش! ای اشک بی پایان تهجّد!
گویا تمام بغض های غریبانه علی و زهرا از
حنجره معصوم تو سردرآورده اند.

گویا تمام معرفت بی شباهت حسین در رگ های تو
به جوش و خروش درآمده است.

گریه های بی پایان علی و شب زنده داری های پیوسته
فاطمه اقیانوس عبادت تو را آفرید.

تو فرزند مناجات عارفانه حیدری. فرزند بی خوابی های
سجاده نشین کوثر. فرزند روزه های مداوم رسول.

چگونه در این همه توحید تو حیران شویم؟
بعید نیست که فرزند عاشورا، زینت عبادت کنندگان عالم باشد.
بعید نیست تو در آستین یکتاپرستی ات جز دست دعا نداشته باشی.

سجده، تضرع خاکساری ا ست که نامش را از نام تو گرفته.
سجده آبرویش را مدیون توست...

سجده به تو می بالد و هستی اش را از آن تو می داند، ای سجاد!
که پیشانی موحدت، همه عمر آشنا به خاک بود و لب های
زمزمه گرت یک نفس نیایش می سرود.

سر از سجده های عاشقانه ات برندار که تداوم هستی
به یمن این سجده هاست...

که رحمت و لطف پروردگار بر کاینات به خاطر آبروی
سجده های توست... سر از سجده برندار که
خداوند، سجده هایت را سخت دوست می دارد.

صدایت را می شنوم. از دانه دانه هر تسبیح
از تار و پود هر چه سجاده، از خمیدگی قامت
هرچه محراب از خاک هر سجده گاه، صدای تو را می شنوم.

هرجا دست دعایی به سوی آسمان بلند می شود
هرگاه آرزومند بی قراری پروردگارش را صدا
می زند این تویی که شنیده می شوی.

تویی که کلمات دعا را بر لب ها تلقین می کنی.
تویی که زیباترین خواهش ها را در هیئت حرفی
قشنگ در دهان ها می گذاری و آن گاه خودت
برای این دعاهای عاجزانه، آمین می گویی.

صدای تو را می شنوم:
«خداوندا تو حتی بر آنان که از تو درخواست نمی کنند
و با خداوندی ات به جدل برمی خیزد نعمت می بخشی.

پس چگونه بر من عطا نکنی. منی که سائل درگاه توام
و یقین دارم که تو خالق و خداوند عالمی».

سودابه مهیجی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تولد، طلوع یک صبح تازه

تو را می‏جویم از قله ‏های رفیع نیایش،
تو را می‏جویم از هوای مطبوع مدینه،

از زلالی طلوع یک صبح تازه.
متولد می‏شوم از حس تازه سرودن.

پلک می‏زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می‏شود.
پلک می‏زنی و سفارت عشق، بر شانه‏هایت سنگینی می‏کند.

پلک می‏زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می‏شوی
که تا الی الابد این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می‏گشایی
تا ادامه کارنامه برهوت کربلا باشی.

از خطبه‏ هایت آتشفشان جاری می‏شود
و از دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می‏آید.

تو می‏آیی و ذایقه واژه‏ها،
از عطر دعا آکنده می‏شود.

تو می‏آیی و بر صبح لبانت،
معنویت عارفانه نقش می‏بندد.

تو می‏آیی و روح ناآرام سجاده‏ها را
به آرامشی خواستنی می‏سپاری.

می‏آیی و شولای باران بر دوش، باب الحوائج می‏شوی.
دست بالا می‏بری و برای درخت‏های بهشت، باران تلاوت می‏کنی.

صحیفه سینه را می‏گشایی و صحیفه سجادیه ‏ای می‏نویسی
که زبور آل محمد می‏شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از ميهن بانوى ايران سر زد از خاك عرب
آفتابى كز جمالش شد عيان آيات ربّ

حجّت حقّ، رحمت مطلق ، علىّ بن الحسين
درّة التّاج شرف ، ماه عجم ، شاه عرب

حَبّذا شاهى كه محكوم شد از او كاخ كمال
فرّخا ماهى كه روشن شد از او مهد ادب

زينت پرهيزكاران بود در زهد و عفاف
زان خدا سجّاد و زين العابدين دادش لقب

آن شنيدستم كه در عهد ولى عهدى هشام
رهسپار كعبه شد، با مردم شام و حلب

خواست تا بوسد حجر را، گشت مانع ، ازدحام
شد ز جمعيّت برون ، كاسايد از رنج و تعب

ديد ناگه صف ز هم بشكست ، ماهى شد پديد
كافتاب از پرتو صبح جمالش در عجب

ماه گرد كعبه مى گرديد و خلقى گرد ماه
سنگ را از بوسه اى سيراب كرد از لعل لب

چون هشام ، آن عزّت و قدر و جمال و جاه ديد
از شرار آتش كين حسد شد ملتهب

زان ميان يك تن از او پرسيد كاين شه زاده كيست
كاين چنين بر دامن مطلوب زد دست طلب

كرد در پاسخ تجاهل ، گفت نشناسم كه كيست
زان تجاهل ها كه بر اعجاز احمد بولهب

چون فرزدق آن سخندان توانا از هشام
اين سخن بشنيد، شد آشفته از خشم و غضب

گفت گر نامش ندانى با تو گويم نام او
گر بپرسى خاك بطحا را وجب اندر وجب

از زمين و آسمان و آفتاب و مشترى
زهره و پروين و ماه و كهكشان و ذوذنب

مروه و بيت و صفا و زمزم و ركن و مقام
مى شناسندش نكونام و نسب اصل و حَسَب

ميوه بستان زهرا، قرّة العين حسين
آن كه شد پيدايش او آفرينش را سبب

كوكب صبح هدايت ، آن كه نور طلعتش
كرد محو از ساحت دين ، ظلمت جهل و شغب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نجوای عاشقانه



فرزند حسین علیه السلام ، وارث سرمایه آسمانی پدر
میراث نامیرای کربلا، چشم می گشاید.

نواده علی علیه السلام ، زاده پاکی ها، زایر خاطرات
سرخ نینوا، شاهد شهامت و شیدایی، چشم می گشاید.

سرچشمه زهد و تقوا، منبع اخلاص و ایمان
مرجع حکمت و معرفت، چشم می گشاید.

قافله سالار کاروان زخم های عاشورایی، پیام آور نهضت نینوا می آید؛
او که خاک از سجده گاه بندگی خالصانه اش، شکوفه باران می شود
و چشمه های معرفت از محراب عبادتش می جوشد.

او که نخل قامتش به نماز و نیایش بارور می شود
و استوانه های وجودش از ایستادن های طولانی در آستانه حضرت
دوست و اقامه مکرر برای نماز و مناجات، خسته و لرزان نمی شود.

او که نجوای نیایش های عاشقانه اش، دایرة المعارف عرفان
و آگاهی است و صحیفه سجادیه را برای همیشه تاریخ ذخیره ساخته است.

او که از درخشش نگاهش، هزار فانوس، هدیه زمینیان می شود
و از بهار کلامش، دروازه های بهشت، بر اهل خاک گشوده می شود.

او که آبی نیایش را در دریایی بی کرانه جانش به بشریت
هدیه داده و از خنکای نسیم روضه رضوان
زهد و تقوایش، دل ها را طراوت بخشید.

مسافر عاشورایی، شاهد شهادت و شاعر شعر نینوا، چشم می گشاید
تا چشم دنیا را به دروازه های نامکشوف گذشت و ایثار، نیایش
و ایمان و اخلاص بگشاید

تا با صحیفه های معرفتش، الفبای سعادت را برای
نوآموزان بندگی حضرت حق، هجی کند، تا دریچه نادیدنی های
دیدنی و ناشنیدنی های شنیدنی را به ذهن بسته بشر بگشاید

و تا از کوچه های سرخ حضورش، اعجاز شهامت و
شهادت در مسیر الهی را به همه نشان دهد.

حورا طوسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تبسم بر لبان عبادت




به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛
به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا». نگاه کن!
تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است.

زیباترین مناجات ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می شوند.
صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است که همیشه
مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ها روی سنگفرش اشتیاق، نیایش های
بکر را می سرایند! امروز، آکنده است از تپش های پردوام وصال.

امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ها.
بوی ابدی ترین قصیده ها می آید.

اوقات شریف، رنگ سبز نماز به خود گرفته اند و در قنوت های
اشک ریز، صدای سوزناکی از «ربنا» می درخشد.
زین العابدین، پلک وا کرده است.

محمد کاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سجده خورشید







سلام، همه نیایش!
سلام، تمامیت ذکر!سلام، آغاز سجده!

این ترانه بی بدیل توست که در ذکر فرشتگان می پیچد.
این شرمساری ملکوت است که آغاز بهار
نیایش ها و نمازها را جشن می گیرد.

آفتاب! از پس کدام ابر، زمین را روشن می کنی که
هنوزا هنوز، در زُلال تو و این همه باران نور غرق می شویم؟

بهارا! سجده های عرفانی عشق را از کدام فصل نور آغاز کردی
که دنیا همیشه بوی گُلاب گریه های تو را دارد؟

آمده ای تا نماز معنا شود و نیاز، قافله ناز را همراه.
ای وارث نافله های شبانه زهرا!ای همدم چاه های مدینه!

ای اشک، ای عابد، ای نور، ای سرور!
این شیرینی یکدست، از آمدن تو کام مرا لبریز می کند.
این ذکر که بر لبانم می جوشد، حمد خدای توست.

از صحیفه تا ملکوت پُل زدی و فاصله ها را کوتاه کردی.
ممنونم آقاجان؛ وگرنه این همه کهکشان را نمی شد
بدون سجده خورشید، رد کرد.

تو نوازش همه فرشتگانی در کلماتی سبز.تو خنده های مزامیری، تو
غزل غزل های سلیمانی، توروح ذکری، خدای سجده های
طولانی، آفتاب بی بدیل نیاز و نماز.

تو شناسنامه همه دُعاهای دنیایی.زینت همه عبادت ها، شکوه
شعری در قامت ملکوت، بهانه تغزلی برای ملایک.

تو شروه ای، اشکی، آهی، سوزی، کربلایی... وارث کربلایی
شعر کربلایی... اندوه کربلایی... آه!
کربلا مرا یاد قامت تو می اندازد.

پیچیده در زنجیر! کربلا مرا میهمان آن همه تازیانه که
بر پیکر تو نشست نمی کند، کربلا مرا به تو می رساند.

آمدی تا ملکوت، عطر اشک بگیرد.آمدی تا اندوه، بوی ذکر بگیرد
و آمدی تا خدا فخرکند به این همه چین و پینه زانوها.

ای حمد بی دریغ خداوند!ای عشق سیّال!
آمده ای تا بارانی از کلمات، تا بارانی از
تمنا، از نیاز، از عشق، بر سرمان بریزد.

آمده ای تا در دُعاهای صحیفه، چشم هایمان را بشوییم.
آمده ای تا اشک، معنای تازه ای بگیرد و ملکوت، شعر تازه ای
بخوانداین همه خنده های خورشید نیست که آمدن تو را جشن گرفت؟

این همه باران ابر نیست که بهار را میهمان می کند؟
این همه سخاوت باد نیست که بوی بهار نارنج و
اقاقیا را مهمان قلبهایمان می کند؟

همه بهار و خورشید و ابر و باران، در کلمات تو جاری است
از قلب تو می جوشد، از لبخند تو می تراود.

از سرانگشتانت می توان عشق را دوباره نوشت، هزار باره نوشت.
می آیی و فرشتگان، کلمات ملکوتی ات را از بر می کنند.

می آیی و جامه ذکر، تازه می شود و خورشید، طولانی ترین
سجده اش را نثار آمدن تو می کند.

می آیی و...

امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آرامش مقدس





دشت های سرسبز عرفان، خوشامدگویِ اشراقِ پیشانی ات هستند و
ما به همایشی از درختچه های تبسّم و امید و تغزّل دعوت شده ایم.

آمده ای و تنها با اندوخته ای از دعاهای تو به
تماشای بقیه ای از جهانِ فرتوت می توان رفت، فاصله های پوچ
را پر کرد، خویش را از دغدغه و تشویش خالی کرد.

باید تبریک گفت: امّا تبریک همیشه درختانِ اندیشه چه
حاصلی دارند، وقتی ایمانی از نو نیاورده باشند به برگ برگِ «صحیفه»ات؟

صحیفه تو شهد سجده هایت را در
ذائقه تلخ ثانیه های دنیوی می ریزد.

کلمات برافراشته از صبح لبانت، صدمه هایِ پسینگاه
غربت انسان را مرهم است.

تمامیِ دلهره های برآمده از عصر تجمّل و دود را
عبارات گرانقدرت به آرامشی ژرف و مقدس گره می زند.

گاهی که از فاجعه های مردافکن، نستوه و بی گلایه
باز می گردی، تازه روزگار به دردهای حقیر خویش پی می برد؛

تازه در می یابد که برای از تو گفتن هر چقدر وقت بگذارد، کم است.
صدایی از استواریِ سکوتت محکم تر نیست، ای پیام سبز آتش زا.

این تنها صلابت در گفتار توست که دل سنگ و سنگدلان را
نرم می کند. آمده ای تا در متن آوارگی خویش، به کج فهمان شام
و هم آغوشانِ شب سامان بخشی که این بخشی از رسالت عظیم توست.

یا زین العباد علیه السلام !
کسی به استعداد ایمانت و توانایی پارسایی ات آگاه نیست که
کافی است با لبخندی از روی اراده، کاخ شام ستم را در
هم شکنی و با اشاره ای، قصر شب را فرو ریزی.

سفیهانِ نسنجیده در گفتار، تو را بیمار خوانده اند و
حال آن که خودِ این بیمارْدلان، محتاج نیم نگاهی از تواند تا شفا یابند.

السلام علیک یا علی بن الحسین علیه السلام !






محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چهارمین اشراق





مرا سلوک به حدی رسیده در جانم، که از تو گریزی نمی شود
و نمی توانم به سرمنزل برسم؛ بی آنکه بارانیِ قنوت های روشن تو،
راهنمای این همه تیرگی های تنم و شکستگی اندوهبار روحم باشد.

من خودم را گم کرده ام، خدایم را می جویم؛
کدام عبادت جاری در رگ هایم افسرده که این طور
می خواهم از امام عبادت ها، شفاعت بگیرم؟

مهربان ترین یار سلام!
می خواهم اگر لایق باشم، پشت سرت قامت
به استقامت افراها بیاویزم.

می دانم آقا! شانه های صبوری ام قدر شمشادها هم نیست؛
امّا چشم های تو معراج سلوکم می شود؛

اگر بگذاری پای بی کرانه های نمازت فقط وضو
بگیرم و زل بزنم به همه نماز... .

آقا! امروز میلاد توست؛
میلاد ششمین قافله معصوم، چهارمین اشراق امامت،
اولین زینت نماز...

سجاده سجاد، پر می شود از بوی خلسه روزهایی دیگر...
تو دم به دم بر آسمان دعا، ستاره می پاشی، ماه مهربان.

می گویم آقا! یادم می دهی «بسم اللّه» را چطور بگویم
که شانه هایم از برکات حرف اولش بلرزند؟ یادم می دهی
صحیفه کدام درخت طور عاشقی است؟

امروز میلاد ققنوس هاست در آتش عشق تو.
خاکستر کدام سوره خوانی سبزت بوده اند
که این گونه به آسمان بال تازه می زنند؟

شنیده ام پیاده می رفتی به خانه عشق، از این
سوی سرزمین وحی تا به دوست برسی!

آقا! این همه مرکب داریم و پاهایمان نمی کشد!
نشان بده که تولاّ چگونه است؟

از توکل، کوله بار عنایتمان را پُر کن
و با عشق آسمانی ات، ما را شفاعت!

می دانم تو آمده ای تا بفهمم خورشید چقدر کوچک است!
آمده ای تا شهاب های ثاقب ذکر بر جان دیو و شیاطین بنشیند.

آمده ای که تقدیر ملکوتی دست هایت
بر سر غریبه های غمگین بنشیند.

امام صبور گریه ها و رکوع ها، امام مهربان سجده ها
و سلوک ها، سجاده ها دارند یاس می پاشند و گل محمدی؛
به برکت این که تقدیسشان خواهی کرد.

حالا که می آیی، بگو در عبای تو چندین هزار پروانه لانه دارند؟
بگو پرستوها از کدام اشاره سر انگشت تو به خورشید می روند؟

امروز می خواهم جواب همه سؤال های
چشم هایم را از دست های تو بگیرم.

ای کرامت جاری در ثانیه های آغاز!
می خواهم برای خودم قصه تولد مردی را بگویم که
با دُعاهای او هزاران بُلبل شیدا متولد می شوند.

می خواهم از آغاز مردی بگویم که وارث هزاران
زخم است؛ امّا شکر، آستانه دست هایش را می بوسد.

می خواهم بروم یک گوشه دنج مسجد، صحیفه
را باز کنم و به شکرانه چهارمین امام اشراق سجده کنم.







امیر مرزبان