ویژه نامه ولادت با سعادت امام زین العابدین علیه السلام★ سید الساجدین★

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد تو، میلاد عشق است

کسی غوغای دل مرا به چنگ و دف می زند.
نمازم رنگ موسیقی گرفته.

دو صد قیام آواز می خوانم؛ دو صد نیاز در
سماع آمده و دو صد سجده در ترنم و غزل می نشینم.

سجده می کنم به درگاه خدایی که تو زیبا سجده اش کردی.
ای تاریخ کربلا! ای پهلوان شام و ای معنای علوی بودن!

تو پیغام حسین علیه السلام بودی و
چه زیبا پاس داشتی آخرین نماز او را.

به راستی پناه جستن از خدا در برابر ستم و نادانی،
بهترین فریاد مبارزه است؛ آن هنگام که نان و نادانی، مردم
را در بند عافیت گرفتار می کنند و استبداد،
بر غیرت دینی و انسانی مردم افسار می بندد.

سلام خدا بر حسین علیه السلام و بر تو علی بن الحسین
و بر یاران تو و پدر شهیدت، ای فرزند نماز و ای پدر دعا.

روز میلاد تو، روز پیوند نماز و جهاد است
و روز یگانگی دین و حکومت. تو زندگی را با
رنگ دعا در کام بشر ریختی؛

آن گاه که جماعت مسلمانان یا از ترس ظلم و استبداد
بنی امیه، راه زهد و گوشه گیری پیش گرفته بودند و با دنیا
کاری نداشتند و یا در علاقه دنیا و غنائم جنگ غرق بودند
و معنویت و عبادت را با زندگی بیگانه می دانستند.

میلاد تو میلاد راز و نیاز است.
میلاد تو معنای زندگی عاشقانه است.
میلاد تو میلاد عشق است.

حسین امیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تولد، طلوع یک صبح تازه



تو را می جویم از قله های رفیع نیایش،
تو را می جویم از هوای مطبوع مدینه
از زلالی طلوع یک صبح تازه.

متولد می شوم از حس تازه سرودن.
پلک می زنی و کربلا در ذهن جهان تکثیر می شود.

پلک می زنی و سفارت عشق، بر شانه هایت سنگینی می کند.
پلک می زنی و اخبارگوی تاریخ سرخی می شوی
که تا الی الابد این خط سرخ ادامه دارد.

به دف و چنگ عرشیان پلک می گشایی
تا ادامه کارنامه برهوت کربلا باشی.

از خطبه هایت آتشفشان جاری می شود و از
دعاهایت، زلالی یک رود به دنیا می آید.

تو می آیی و ذایقه واژه ها، از عطر دعا آکنده می شود.
تو می آیی و بر صبح لبانت، معنویت عارفانه نقش می بندد.

تو می آیی و روح ناآرام سجاده ها را
به آرامشی خواستنی می سپاری.

می آیی و شولای باران بر دوش، باب الحوائج می شوی.
دست بالا می بری و برای درخت های بهشت، باران تلاوت می کنی.

صحیفه سینه را می گشایی و صحیفه سجادیه ای
می نویسی که زبور آل محمد می شود.

ابراهیم قبله آرباطان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تمام کلمات، به دنیا می آیند تا بی بهانه بر لب های تو جاری شوند.
حتی این همه کلمه در مقابل لب های همیشه ستایش گر تو کم می آورند.

تو آمده ای تا امام ماندگارترین دعاهای جاودانگی باشی.
آمده ای تا همیشه با دعاهای تو به خداوند نزدیک شویم.

انگار دعای همه پیامبران را از آدم تا خاتم صلی الله علیه و آله
ذکر گفته ای و اشک ریخته ای! امروز آمده ای تا
راز شگفت کلمات را به کائنات بیاموزی.

آمده ای تا رسول کلمات شگفتی باشی که همه نشانه های
خداوندند؛ کلماتی که واژه به واژه، بوی صبر
و عشق ومهربانی می دهند،

کلماتی از جنس مهربانی خداوند در اولین روزهای آغاز
آفرینش، کلماتی از جنس رستگاری، کلماتی که
بوی خالصانه تو را می دهند.

لب که می گشایی، کاینات، با تو به تسبیح می ایستند
و کلمات، آغاز رسیدن می شوند.

زیباترین راه رسیدن به خداوند را آموخته ای.
می دانی که کلمات کلید رسیدن به ابدیتند.

باغ های ازل در کلمات مهربان تو جریان دارند.
زیباتر از آوازهای بی بهانه داوود، کلماتی اند که
برای حرف زدن با خداوند استفاده می کنی.

زیباتر از پرواز، قطره های اشک تواند که بر
گونه های مقدست جریان می گیرند.

تو آمده ای تا بوسه های ما، پیشانی گرامی تو
را برای آرام گرفتن داشته باشد.
«هزار جان گرامی فدای هر قدمت».

خاک امروز لبریز خوشبختی است؛
چرا که قدم های تو بی دریغ بر پیشانی خاک فرود خواهد
آمد،چون بارانی که مهربانی اش را از هیچ کس دریغ نمی کند.

آمدی چون نسیم.
آمدی؛ چون بادهایی که مهربانی نرمشان
را از تن جوانه های آرام، دریغ نمی کنند.

آمدی تا خواب آرام درختان، تا ابدیت جریان بگیرد و
روزها همیشه در روشنایی جریان بگیرند

و آفتاب پشت ابرها پنهان نماند و راه توبه
با دعاهای گرامی تو برای همیشه باز بماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حوریان آسمان، گرداگرد مدینه بال گشوده ‏اند و کودکی در دامان «شهربانو»، آرام به خواب رفته است.

فرزند حسین علیه ‏السلام ، وارث سرمایه آسمانی پدر، میراث نامیرای کربلا، چشم می ‏گشاید.

خدا را سپاس

که تو را آفرید تا ستایش و حمد خالق را از تو بیاموزیم.

خدا را سپاس که

تو را به دنیا هدیه داد تا زبان عاشقانه ‌ترین شکرها را

در کام تو بگذارد و بی ‌بدیل ‌ترین نیایش‌ها را از زبان تو به گوش عالمیان برساند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهارا! سجده های عرفانی عشق را از کدام فصل نور آغاز کردی
که دنیا همیشه بوی گُلاب گریه های تو را دارد؟

آمده ای تا نماز معنا شود و نیاز، قافله ناز را همراه.
ای وارث نافله های شبانه زهرا!ای همدم چاه های مدینه!

ای اشک، ای عابد، ای نور، ای سرور!
این شیرینی یکدست، از آمدن تو کام مرا لبریز می کند.
این ذکر که بر لبانم می جوشد، حمد خدای توست.

از صحیفه تا ملکوت پُل زدی و فاصله ها را کوتاه کردی.
ممنونم آقاجان؛ وگرنه این همه کهکشان را نمی شد
بدون سجده خورشید، رد کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یا علی!
می‏خواهمت در دنیا و می‏خوانمت؛
که خدا نیز در آخرت می‏خوانَدَت.

ای زینتِ عبادت ‏پیشگان؛
همدم بی‏نوایان؛ بردبارترین بردباران؛

شفاعت کننده فرمانداری معزول نزدِ عبدالملک مروان؛
و... شبیه ‏ترین کسان به امیرمؤمنان علی علیه‏ السلام !

آری، می‏دانم هیچ‏گاه به هیچ‏کس «نَه» نگفتی
و بر کسی نیاشفتی!

چشم‏هایت را از گناهانم فرو بند.
در دل و جانم گُل کُن. امروز برایم تبسم کن.

می‏خواهم دیگر به دنیا دلشاد نباشم.
می‏خواهم مثل تو «سجاد» باشم.
به نگاهی، دلشادم کن.

اینجا، هوا برای نَفَس کشیدن، کم است؛
از این قفس، آزادم کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خورشید چهارم




زیباتر از تو، چه کسی پروردگارش را ستوده؟
عاشقانه تر از تو، چه کسی دعا کردن می داند؟

خدا را سپاس که تو را آفرید تا ستایش و حمد
خالق را از تو بیاموزیم.

خدا را سپاس که تو را به دنیا هدیه داد تا زبان عاشقانه ترین
شکرها را در کام تو بگذارد و بی بدیل ترین نیایش ها
را از زبان تو به گوش عالمیان برساند.

خداوند تو را برای خویش آفرید.برای آنکه روز و شب
ستایشش کنی و پیراهن نیایش بر تن و پیشانی سجده گزار
بر خاک، توحید را در زیباترین خلعت عبادت،
پیش تمام چشم ها به تصویر درآوری.

آه ای روح عاشقانه دعا!
ای شیرین زبان ستاینده!
کاش فرصت آن باشد تا در تمام حاجت هایمان
به دعاهای مستجاب تو اقتدا کنیم.

کاش بتوان پشت سر سجده های مستدام تو خداپرستی کرد.
کاش شمّه ای از سجاده شبانگاه تو را برای خویش
به امانت بگیریم و به بهشت وصل شویم.

ای مضمون یگانه پرستش! ای اشک بی پایان تهجّد!
گویا تمام بغض های غریبانه علی و زهرا از
حنجره معصوم تو سردرآورده اند.

گویا تمام معرفت بی شباهت حسین در رگ های تو
به جوش و خروش درآمده است.

گریه های بی پایان علی و شب زنده داری های پیوسته
فاطمه اقیانوس عبادت تو را آفرید.

تو فرزند مناجات عارفانه حیدری. فرزند بی خوابی های
سجاده نشین کوثر. فرزند روزه های مداوم رسول.

چگونه در این همه توحید تو حیران شویم؟
بعید نیست که فرزند عاشورا، زینت عبادت کنندگان عالم باشد.
بعید نیست تو در آستین یکتاپرستی ات جز دست دعا نداشته باشی.

سجده، تضرع خاکساری ا ست که نامش را از نام تو گرفته.
سجده آبرویش را مدیون توست...

سجده به تو می بالد و هستی اش را از آن تو می داند، ای سجاد!
که پیشانی موحدت، همه عمر آشنا به خاک بود و لب های
زمزمه گرت یک نفس نیایش می سرود.

سر از سجده های عاشقانه ات برندار که تداوم هستی
به یمن این سجده هاست...

که رحمت و لطف پروردگار بر کاینات به خاطر آبروی
سجده های توست... سر از سجده برندار که
خداوند، سجده هایت را سخت دوست می دارد.

صدایت را می شنوم. از دانه دانه هر تسبیح
از تار و پود هر چه سجاده، از خمیدگی قامت
هرچه محراب از خاک هر سجده گاه، صدای تو را می شنوم.

هرجا دست دعایی به سوی آسمان بلند می شود
هرگاه آرزومند بی قراری پروردگارش را صدا
می زند این تویی که شنیده می شوی.

تویی که کلمات دعا را بر لب ها تلقین می کنی.
تویی که زیباترین خواهش ها را در هیئت حرفی
قشنگ در دهان ها می گذاری و آن گاه خودت
برای این دعاهای عاجزانه، آمین می گویی.

صدای تو را می شنوم:
«خداوندا تو حتی بر آنان که از تو درخواست نمی کنند
و با خداوندی ات به جدل برمی خیزد نعمت می بخشی.

پس چگونه بر من عطا نکنی. منی که سائل درگاه توام
و یقین دارم که تو خالق و خداوند عالمی».

سودابه مهیجی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد تو، میلاد عشق است

کسی غوغای دل مرا به چنگ و دف می زند.
نمازم رنگ موسیقی گرفته.

دو صد قیام آواز می خوانم؛ دو صد نیاز در
سماع آمده و دو صد سجده در ترنم و غزل می نشینم.

سجده می کنم به درگاه خدایی که تو زیبا سجده اش کردی.
ای تاریخ کربلا! ای پهلوان شام و ای معنای علوی بودن!

تو پیغام حسین علیه السلام بودی و
چه زیبا پاس داشتی آخرین نماز او را.

به راستی پناه جستن از خدا در برابر ستم و نادانی،
بهترین فریاد مبارزه است؛ آن هنگام که نان و نادانی، مردم
را در بند عافیت گرفتار می کنند و استبداد،
بر غیرت دینی و انسانی مردم افسار می بندد.

سلام خدا بر حسین علیه السلام و بر تو علی بن الحسین
و بر یاران تو و پدر شهیدت، ای فرزند نماز و ای پدر دعا.

روز میلاد تو، روز پیوند نماز و جهاد است
و روز یگانگی دین و حکومت. تو زندگی را با
رنگ دعا در کام بشر ریختی؛

آن گاه که جماعت مسلمانان یا از ترس ظلم و استبداد
بنی امیه، راه زهد و گوشه گیری پیش گرفته بودند و با دنیا
کاری نداشتند و یا در علاقه دنیا و غنائم جنگ غرق بودند
و معنویت و عبادت را با زندگی بیگانه می دانستند.

میلاد تو میلاد راز و نیاز است.
میلاد تو معنای زندگی عاشقانه است.
میلاد تو میلاد عشق است.

حسین امیری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد نور

فرشتگان آسمانی در میلاد نور، زائرسرای حسینی شدند
تا نغمه خوان سروش هدایت و تهنیت گوی مولودی باشند
که طلایه دار نور و سرسلسله آفتاب بود.

مولودی که بر پیشانی بلندش، مهر بندگی بود و شیدایی
و دلدادگی را در آیینه نیایش و پرستش او نمایان ساخت
و راز حق و حقیقت را به گونه ای نو و زیبا
در وجود او آشکار کرد.

علی بن حسین(ع) در شکوه عظمت از مدح و ثنا
فراتر است و در زیبایی، از ستایش بی نیاز.

او میراث دار فضایل پنج تن است.
با این جمله آیا می توان به او فضیلتی نسبت داد؟

زیور عبادت کنندگان به انسان ها درس پرستش آموخت
و روح نیایش در کالبدشان دمید و محراب نیایش را
به میدان مبارزه با سیاست ها و تبلیغات شیطانی امویان تبدیل کرد

و از سلاح دعا، حربه ای بُرّنده علیه دشمنان دین ساخت.
او پناه پناه آوران بود در هنگام بیم ها و هراس ها
در روزگاری که صداها خاموش شده بود

قافله سالار راهیان نور، موسی وار، حقیقت جویان را
از نیل بلا عبور داد و به ساحل نجات رسانید.

درود خدا بر او و سلام ما به لحظه های عارفانه اش.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تبسم بر لبان عبادت


به این حقیقت پدید آمده در پهنه گیتی گوش فرا ده؛
به این فصل پرشکوفه و لبخند.

سلامی آفتابی داشته باش به این موسم «ارتباط با خدا».
نگاه کن! تبسم ملیحی بر لبان عبادت نقش بسته است.

زیباترین مناجات‏ها در دیار «صحیفه سجادیه» ماندگار می‏شوند.
صحیفه سجادیه، سرزمین نور و خوشبختی است
که همیشه مهیای ورود سالکان دلسوخته است.

نگاه کن، چگونه سجاده ‏ها روی سنگ فرش اشتیاق
نیایش ‏های بکر را می‏سرایند!

امروز، آکنده است از تپش ‏های پر دوام وصال.
امروز، سرشار است از عطشناکی واژه ‏ها.

بوی ابدی‏ ترین قصیده‏ ها می‏ آید. اوقات شریف، رنگ سبز نماز
به خود گرفته ‏اند و در قنوت‏های اشک‏ریز، صدای سوزناکی از
«ربنا» می‏درخشد.

زین العابدین، پلک وا کرده است


محمدکاظم بدرالدین