هرکس او را نمیشناسد ایران و ایرانی را نمیشناسد...
فرزند برومند ایران زمین؛ یل پیل تن طپوران؛ آرش کمانگیر ایران زمین؛ قاتل ناوهای اوزا؛ قهرمان جنگهای هوایی و دریایی، عقاب تیزپرواز ارتش، قهرمان نام آور حمله به الولید؛ فرشته مرگ چهل و هشت افسر عالی رتبه و دو ژنرال بعثی و...
شهید امیر سرلشگر خلبان حسین خلعتبری مکرم، معروف به حسین ماوریک، قطعا هم اکنون که نام او را می آورم لاشه کثیف صدام در گور میلرزد. جملات آغازين وصيت نامه ايشان جالب توجه است: «اگر ذره ای از خاک وطنم به پوتين سرباز دشمن چسبيده باشد، آن را با خونم در خاک وطن مي شويم و نمی گذارم حتی ذره ای از خاک پاک ايران را اين وحشی های بی سر و پای بعثی با خود ببرند و مرگ در اين راه را افتخار می دانم و اگر ارزشمندتر از جانم هديه ای داشتم، حتما به اين مردم خوب تقديم می کردم.
و در بخشی ديگر از وصيت نامه این ارتشی قهرمان نيز اينچنين آمده است: در ولايت خودمان شيرود، کوهی است که می گويند در آنجا عليه روسيه می جنگيده اند و اگر افتخار شهادت پيدا کردم، آن چه از من باقی ماند، حتی اگر ذره ای از گوشت بدنم باشد را در کنار قله آن کوه دفن کنيد تا روح من هم پاسدار اين مرز و بوم باشد...