آيا مي توانيم بگوييم کساني که در زمان غيبت حضرت ولي عصر زندگ
به دليل اينکه آنها ايمان به شهود داشته اند واينها ايمان به غيب دارند؟
پاسخ ما:
بلي در تفسير آيه (ذلِکَ الْکِتابُ لا رَيْبَ فيهِ هُدًي لِلْمُتَّقينَ اَلَّذينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ).(2)
پيغمبر اکرم (صلّى اللّه عليه وآله وسلّم) به اين مضامين کساني را که در زمان غيبت کبري مسلمانند واهل تزکيه نفسند وپيرو حضرت علي بن ابيطالب هستند برادران خود دانسته وابراز محبّت به آنها کرده وملاقات با آنها را آرزو مي کند.
اصحاب عرض مي کنند ما مگر برادران شما نيستيم؟ مي فرمايد:
شما اصحاب منيد برادران من کساني هستند که در زمان غيبت آخرين وصيّم مي آيند وچيزي از معجزات وپيغمبر وامام (عليهم السّلام) را نديده اند ودر عين حال با نوشته هائي که در کتابها هست، ايمان به غيب وچيزهاي پنهاني مي آورند.(3)
آري الا ن همه چيز از نظر ظاهر براي ما پنهان است، خدا پنهان است، پيغمبر از دنيا رفته وائمّه هم از دنيا رفته اند، همه پنهانند، امام زمانمان هم که غائب وپنهان است، پس ما مؤمن به غيب هستيم وارزش مؤمنين به غيب بيشتر از مؤمنين به شهود است.
ايمان به غيب آن است که انسان با عقل وفکرش به چيزي اعتقاد پيدا بکند (از راه استدلالات علمي وعقلي) ولي ايمان به شهود ايماني است که انسان با ديدن آنها کسب اعتقاد مي کند، مثلا شما الا ن مي رويد حرم حضرت رضا (عليه السّلام) مي بينيد که يک مريضي را حضرت شفا داد وايمان پيدا مي کنيد، اين ايمان به شهود است امّا يک وقت هست که در خانه نشسته ايد وبا دلائل علمي اعتقاد به قدرت حضرت علي بن موسي الرّضا (عليه السّلام) پيدا مي کنيد، اين ايمان به غيب است وارزشش بيشتر از اوّلي است، چون اين ايمان علمي واستدلالي است.