ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج){سبزترین گل بوستان امامت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهربانم ! امروز روزی است که باید اندوخته های قلب و روحم را
به تو ابراز کنم و تو سخاوت کنی و از لغزش های من
چشم بپوشی و در برابر من قدری بیشتر ایثار کنی
.
همین امروز باید که در ترنم تحسین و همدردی
بر زبان جاری ساخت . میدانی ؟

بزرگی و شأن انسان در بزرگی و شأن حقیقتی است
که بر زبان می آورد ، در بینش و درکی است که بدان دست می یابد
و در یاری و مساعدتی است که بر زبان می آورد
.
من در خیال مقصودی را می جویم که دستهای مهربان تو
می تواند مرا در راه رسیدن به مقصود یاری کند.

من بر این باورم که در جهانی چنین دردمند و بی ترحم
که مهربانی و عشق را بهایی نیست می توان واژه ها را

به کمک گرفت و دردهای مانده در دل را که به عظمت
روح لطیف من و به سنگینی غم های ناگفته ی ماست ، بیان کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب ازبرج شرف تابان مهی سرمیزند
کز فروغش طعنه بر مهر منور میزند

ماه ما چون جلوه گرشد.ماه گردون تا به صبح
ازپی دیدار رویش حلقه بر در میزند

کیست این مه کزشرف هرصبح خورشید فلک
ازپی اجرای امرش سر ز خاور میزند

کیست این دلبرکه دلها را نموده بیقرار
مرغ دلها در هوایش روز و شب پرمیزند

کیست این دردانه کز لبخند شادی آفرین
مهرشادی بردل و جان مکدر میزند

جان به لب آمد دگرنام ورا افشا کنم
کاختفای نام او برقلب نشتر میزند

مهدی موعودهمنام نبی کامشب زلطف
همچو خورشیدی زبیت عسگری سرمیزند

هست میلاد امام انس و جام کزافتخار
کاین چنین گیتی زر وزیور به پیکرمیزند

چون بودمیلاد مسعودامام عصرما
هرکه رابینی به شادی کف به کف برمیزند

آمدآن مولا که چون جدنکونامش علی
یک تنه خودرا به دریاهای لشکرمیزند

شامگاهان ناله ها داردبه محراب دعا
روزها تیغ ازپی حق همچو حیدر میزند

آمدآن سرورکه چون جدش حسین بن علی
تیغ در راه بقای دین داور میزند

همچوابراهیم ویران میکند بتخانه ها
تیشه برفرق بت و بتخواه و بتگر میزند

آمدآن مولا که بادست عدالتخواه خویش
آتش اندر خرمن ظلم ستمگر میزند

"سرویا"بشنید هرکس شعر امروز تو را
شادمان گشته زشادی کف به کف برمیزند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا چشمانم مرا یاری نمی کند تا این کلمات را زمزمه کنم .
اشک هایم بر صف واژگان دعای عهد , دلِ لغت به لغت این دعا را می سوزاند .

اللهم ارنی الطلعه الرشیده آه خدایی که در وصف نمی گنجی
طومار بغضم را و اشک هایم رادر این دقایق انتظار
بنگر و بگو بیاید . بگو بیاید .بگو بیاید .

من میخواهم تمام نرگس های
پژمرده را به مهدی ات هدیه دهم تا بداند که
سر بر مُهر ِ دلدادگی ام دست بر تسبیح عاشقی ام
فقط و فقط او را تمنا میکنم و بس .

تو خودت گفتی قولُک الحق !! پس عشق را که خودت در
گِلِ وجودم دمیدی را باور کن و بگو بیاید .....بگو ...بگو ...بگو !!

العجل العجل العجل یا مولای یا صاحب الزمان !
از آسمان اشک می بارد اشک انتظار از زمین غم می بارد غم نبودت !

یا مهدی تولدت مبارک
"دو رکعت نماز عاشقی به نیّت آمدنت "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بيا كه بى ‏تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛
كه سحر به شبنم لطف تو بيدار مى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى ‏خيزد.

بيا كه بى ‏تو آينه‏ها، زنگار غربت گرفته ‏اند و قطار آشنايى ‏ها، فرياد غريبى مى‏ كشد،
هيچ كس حريم اطلسى‏ها را پاس نمى‏دارد و بر داغ لاله ‏ها مرهم نمى‏ گذارد.

بيا كه بى ‏تو قنوت شاخه‏ ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.

بيا كه بى ‏تو كدام دست مهر، سرشك غم از ديدگان يتيمان بر مى ‏گيرد؟

و كجاست آغوش مهربانى كه دل‏هاى زخمى را به ضيافت ابريشمى بخواند.

بيا كه بى ‏تو آسمان دلم اسير تيرگى هاست
و هرگز ستاره اميد در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى ‏افكند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ها عطش ديدار تو را دارند
و در بستر انتظار به سوى درياى ظهور تو شتابان‏اند.

قامتى به استوارى كوه، دلى به بى ‏كرانگى دريا، طراوتى به لطافت سبزينه‏ ها،
سينه‏ اى به فراخى آسمان‏ها و صميميتى به گرمى خورشيد بايد تا تو را خواندو
كاروان دل‏ها را به منزلگاه اميد كشاند.

اين همه را كه اندكى بيش نيست، از دل شكسته ‏ترين
منتظران تاريخ دريغ مدار، كه ظهور تو اجابت دعاى ماست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یار آمدنی است



فروغ بخش شب انتظار، آمدنی است
رفیق، آمدنی غمگسار آمدنی است

به خاک کوچه دیدار، آب می پاشند
بخوان ترانه، بزن تار، یار آمدنی است

امشب، کوچه های سامرا، چراغان میلاد کسی است
که با آمدنش، حجت را بر زمینیان تمام می کند.

او می آید و فرشتگان مقرب، با کاسه هایی
از آب و شکوفه، به چشم روشنی نرجس می آیند.

می آید و جهان به پیشوازش می شتابد با سبدهایی از یاس سپید.
طوفان ها فرو می نشینند و زمستان، خانه خراب نفس های
اردیبهشتی اش به دوردست ترین کوه ها می گریزد.

ای موعود دل های خسته! تو می آیی و
روزهای پیرمان، جوانی از سر می گیرند.

کجاوه بهار، فرود می آید در کوچه های پر درخت انتظار.
با تو خزانی نیست و خواب های آشفته باغ
به رؤیای سبز رویش بدل می شود.

نامت، سپیده ای است که دهان آسمان را متبرک می کند.
نگاهت، حماسی ترین چشم ها را به فروتنی وا می دارد.

بازگرد تا دیوار بلند انتظار، فرو بریزد، تا پنجره ها
به سمت روشن ظهورت گشوده شوند و سینه
سرخان غریب، بر بام عدالتت ترانه آشنایی سر دهند.

ای مسافر سال ها!
بی تو لحظه هایمان در غبار فراموشی مدفون است.

بی حضورت، زندگی، تکراری است بیهوده
که تیغ های رخوت بر تاروپودمان می زند.

بادهای وحشی، بر پیکر نازک شکوفه هامان
فرود می آیند و به خاکشان می ریزند.

تو در کجای زمان پنهان شده ای که ثانیه هامان به
جست وجویت از پا افتاده اند؟

باز آی که صبر از کف داده و رنجور،
کوچه های انتظارت را به مویه نشسته ایم.

رواق منظر چشم من، آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه، خانه توست

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خجسته ميلاد گل سر سبــد هستي ،‌نرگس نرجس

يوسف زهرا(س)،دردانه دوران نور چشم عاشقان ،

آرزوي مشتاقان،منتقم ال آلله ،منجي عالم بشريت ،

صاحب العصروالزمان،حضرت مهدي عج الله تعالي

ظهــــــوره روحي وارواح العـــالميــــن له الفداء

بــــــــرمنتظران ظهـــــــــــورش مبارك بــــــــــــاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب زمین آبستن یك انفجار دیگرى است
گویى عروس آسمان، اختر شمار دیگرى است

لوح و قلم را از شعف نقش و نگار دیگرى است
چرخ و فلك را در محك گشت و گذار دیگرى است

گهواره توحید را شب زنده‌دار دیگرى است
هستى عالم عرصه چابك سوار دیگرى است

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد (ص) آمده

امشب عروس فاطمه، فخر البشر مى‌آورد
كلك قضا را زینت لوح قدر مى‌آورد

در سنگر آزادگى فتح و ظفر مى‌آورد
طوق طلوع فجر را به هر سحر مى‌آورد

تكبیر گو، تكبیر گو نرجس پسر مى‌آورد
جبریل بهر مصطفى هر دم خبر مى‌آورد

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد آمده

امشب به گوش باغبان باد صبا گوید چنین
آمد بهار و شد جهان زیباتر از خلد برین

از مقدم فرخنده فرخ رخى ناز آفرین
بهر نثار مقدمش مانند گلچین، گل بچین

آمد امام منتظر بر یارى مستضعفین
كز ریشه سازد ریشه كن نخل همه مستكبرین

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد آمده

آمد به دنیا تا علم بر قاف این عالم زند
عیسى دمى كز وصف او آدم دمادم دم زند

نوح نبى از عشق او، كشتى به قلب یم زند
بر حبل مهر او خلیل، امشب گره محكم زند

موسى كتاب نیل را در محضرش بر هم زند
گلبوسه‌ها بر مقدمش، صد عیسى مریم زند

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد آمده

اى دل مخور اندوه و غم سرها به سامان می‌رسد
با یك شور و شعف، جآنان جآنان می‌رسد

ویرانگر كاخ ستم با جیش ایمان می‌رسد
احیاگر دین خدا، حامى قرآن می‌رسد

چشم انتظاران را بگو، یوسف ز كنعان می‌رسد
اى دل شب هجران ما، آخر به پایان می‌رسد

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد آمده

بازا كه این دیوانگان دیوانه روى تواند
مست از مى عشق تو و خاك سر كوى تواند

چشم انتظار دیدن چشمان جادوى تواند
دل بسته‌ی مهر تو و آن طُرّه موى تواند

جان بر كف راه تو و آن تیغ ابروى تواند
محو تماشاى تو و آن قد دلجوى تواند

زیرا خدا را معنى سر مسدد آمده
مهدى زهرا یوسف آل محمد آمده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبح جمعه بود که شکفتی و گیتی، به طلوع غنچه سرختلبریز از شور و شعور شد؛
صبح جمعه پانزدهم شعبان المعظّم، سال 255 هجری.

شهر سامرّا در سکوتی سرد و سنگین، ثانیه ها را می شمرد.
مِهِ سکوت بر پیکر شهر چیره و مردم، در خوابی عمیق، سخت پژمرده بودند.

نفخه فرح بخش و زندگی زای سحرگاهان، در کمینگاه کوه ها، به امید نور،
عزلت گزیده بود و در اعتکافی مبارک، عاشقانه تسبیح می گفت.

و ستاره ها که به سینه آسمان، مدال وار چسبیده بودند، بر جمع ستارگان زمین که در خانه
امام حسن عسگری علیه السلام خوشه پروین شهره بودند به لبخندهای هزاره، غمزه می زدند،

«ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنَّةِ»
خندان و بشارت ده به میلاد مهدی موعود(عج).

آن شب، «حکیمه ـ عمه امام عسگری علیه السلام ـ به اجابت پسر برادر آمده بود
تا شاهد نورافشانی آخرین ستاره کهکشان امامت باشد.

و «نرجس» خاتونِ دو سرا آرام و بی صدا با رؤیای فرزند دلبندش، تنفس می کرد
که ناگاه، ایجاد نوری را در پیکر شریف خویش احساس کرد.

لحظات بعد...
خورشید سیمین تن، از گریبان افق درخشید و چادر گل نشان شب را از سر روز انداخت
و ماه که از فرط شرم، ناپیدا بود، موسیقی تطهیر می نواخت

به میمنت تابش آفتاب زلالِ قائم آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم
یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرًا

«نام تو کناره سبزه جاری ای گل!
تو شهرت آفتاب داری ای گل!

تو رویش لاله های زخمی، یعنی
تاریخ تولّد بهاری ای گل!»

و من هر صبح جمعه، به یاد صبح جمعه میلادت،
اشک هایم را از مشک هایم ندبه می کنم و نثار مقدمت می سازم.

و هر صبح جمعه، به جاروب مژگان و گلاب اشک،
بزرگراه حضورت را آب و جارو می کنم.
به امید صبح جمعه ای که می آیی...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهربانم ! امروز روزی است که باید اندوخته های قلب و روحم را
به تو ابراز کنم و تو سخاوت کنی و از لغزش های من
چشم بپوشی و در برابر من قدری بیشتر ایثار کنی
.
همین امروز باید که در ترنم تحسین و همدردی
بر زبان جاری ساخت . میدانی ؟

بزرگی و شأن انسان در بزرگی و شأن حقیقتی است
که بر زبان می آورد ، در بینش و درکی است که بدان دست می یابد
و در یاری و مساعدتی است که بر زبان می آورد
.
من در خیال مقصودی را می جویم که دستهای مهربان تو
می تواند مرا در راه رسیدن به مقصود یاری کند.

من بر این باورم که در جهانی چنین دردمند و بی ترحم
که مهربانی و عشق را بهایی نیست می توان واژه ها را

به کمک گرفت و دردهای مانده در دل را که به عظمت
روح لطیف من و به سنگینی غم های ناگفته ی ماست ، بیان کرد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ
خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار
و روشن به نظاره نشسته است

خانه ای را که میزبان قدم های خورشید است؛ خورشیدی که نه تنها
بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستینیز سایه افکن شده است

و جلوات بی کران نورش، تمام زوایای تاریک و موهوم
شک و دودلی را روشن می کند.

خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
خورشیدی که از دامان امامت قامت برافراشته است

تا چراغ هدایت حسین علیه السلام را فروزنده نگاه دارد.
این خورشید را تلاطم بی فرجام هیچ غروبی نخواهد توانست

در نوردد و خیال پوچ و تیره هیچ ابری، تاب و توان جدایی
انداختن این خورشید را از نگاه های روشن بین ندارد.

هیچ ابر تیره پوشی نخواهد توانست چهره نورانی اش را مخفی کند.
خورشیدی که از درون خانه دل ها طلوع می کند و از
درون به بیرون، نور گسترانی می کند.

ماه به نیمه رسیده است؛امّا امامت کامل گردیده است.
آخرین امام نیز قیام می کند در نیمه ماه تا کامل شود؛

ادامه نویدی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله
به شیعیان داده بود.

او قامت برافراشته است تا دل های مشتاق، بر شاخسار
بالابلند عشق به ولایت آشیانه بسازند و دانه
برچینند از کرامت دستانش.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است
که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به
قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.
روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید

برج امامت، از پس شانه های مهدی قائم آل محمّد(عج)
خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.

او خواهد آمد؛
شاید در نیمه دیگری از ماه؛

همان زمان که ماه در کامل ترین صورت ممکن
چشم بر خاک دوخته است.

امیر اکبرزاده