ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج){سبزترین گل بوستان امامت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زیباترین لحظه ها در انتظار گام های توست
آبی ترین آسمان اشک شوقی است که به پای تو ریخته میشود

تو می آیی و جای هر پایت گل می شکفد
و عطر گل های ظهور توست که هوا را پر می کند.

صدا هایم در قفس تنهایی ام اسیر و معلق است
و جذبه نگاه های توست که موج میزند
در فضای فریاد من و مرا نا امید نمی کند

تو نزدیک ترین فصل برای رسیدن به بهاری
و من دور ترین جاده ها را تا رسیدن به تو باید طی کنم

آقای من! بیا تا آسمان طلوعی سبز را به تماشا بنشیند
و تا شرق در حسرت طلوع آینه وار خورشید از غروب دق نکند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب ازبرج شرف تابان مهی سرمیزند
کز فروغش طعنه بر مهر منور میزند

ماه ما چون جلوه گرشد.ماه گردون تا به صبح
ازپی دیدار رویش حلقه بر در میزند

کیست این مه کزشرف هرصبح خورشید فلک
ازپی اجرای امرش سر ز خاور میزند

کیست این دلبرکه دلها را نموده بیقرار
مرغ دلها در هوایش روز و شب پرمیزند

کیست این دردانه کز لبخند شادی آفرین
مهرشادی بردل و جان مکدر میزند

جان به لب آمد دگرنام ورا افشا کنم
کاختفای نام او برقلب نشتر میزند

مهدی موعودهمنام نبی کامشب زلطف
همچو خورشیدی زبیت عسگری سرمیزند

هست میلاد امام انس و جام کزافتخار
کاین چنین گیتی زر وزیور به پیکرمیزند

چون بودمیلاد مسعودامام عصرما
هرکه رابینی به شادی کف به کف برمیزند

آمدآن مولا که چون جدنکونامش علی
یک تنه خودرا به دریاهای لشکرمیزند

شامگاهان ناله ها داردبه محراب دعا
روزها تیغ ازپی حق همچو حیدر میزند

آمدآن سرورکه چون جدش حسین بن علی
تیغ در راه بقای دین داور میزند

همچوابراهیم ویران میکند بتخانه ها
تیشه برفرق بت و بتخواه و بتگر میزند

آمدآن مولا که بادست عدالتخواه خویش
آتش اندر خرمن ظلم ستمگر میزند

"سرویا"بشنید هرکس شعر امروز تو را
شادمان گشته زشادی کف به کف برمیزند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یار آمدنی است



فروغ بخش شب انتظار، آمدنی است
رفیق، آمدنی غمگسار آمدنی است

به خاک کوچه دیدار، آب می پاشند
بخوان ترانه، بزن تار، یار آمدنی است

امشب، کوچه های سامرا، چراغان میلاد کسی است
که با آمدنش، حجت را بر زمینیان تمام می کند.

او می آید و فرشتگان مقرب، با کاسه هایی
از آب و شکوفه، به چشم روشنی نرجس می آیند.

می آید و جهان به پیشوازش می شتابد با سبدهایی از یاس سپید.
طوفان ها فرو می نشینند و زمستان، خانه خراب نفس های
اردیبهشتی اش به دوردست ترین کوه ها می گریزد.

ای موعود دل های خسته! تو می آیی و
روزهای پیرمان، جوانی از سر می گیرند.

کجاوه بهار، فرود می آید در کوچه های پر درخت انتظار.
با تو خزانی نیست و خواب های آشفته باغ
به رؤیای سبز رویش بدل می شود.

نامت، سپیده ای است که دهان آسمان را متبرک می کند.
نگاهت، حماسی ترین چشم ها را به فروتنی وا می دارد.

بازگرد تا دیوار بلند انتظار، فرو بریزد، تا پنجره ها
به سمت روشن ظهورت گشوده شوند و سینه
سرخان غریب، بر بام عدالتت ترانه آشنایی سر دهند.

ای مسافر سال ها!
بی تو لحظه هایمان در غبار فراموشی مدفون است.

بی حضورت، زندگی، تکراری است بیهوده
که تیغ های رخوت بر تاروپودمان می زند.

بادهای وحشی، بر پیکر نازک شکوفه هامان
فرود می آیند و به خاکشان می ریزند.

تو در کجای زمان پنهان شده ای که ثانیه هامان به
جست وجویت از پا افتاده اند؟

باز آی که صبر از کف داده و رنجور،
کوچه های انتظارت را به مویه نشسته ایم.

رواق منظر چشم من، آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه، خانه توست

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صدای پای مهربان تو

به دنیا که آمدی، فرشتگان با کوله­ باری از تغزّل، به پای­بوسی
تو آمدند تا صهبای عشق را از نام تو بنوشند.

اکنون نمی­دانم تولد دوباه تو را در کدامین
خطّ سرخ افق نظاره خواهیم کرد.

ای چراغ فاتح شب­های زمین!
همین نیمه شعبان، حلول تو را چشم ­انتظاریم که این
روزها، دقیقه هایمانگوش به زنگ صدای پای مهربان توست یا اباصالح!

رزیتا نعمتی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه به نیمه رسیده است و «ماه» در کامل ترین صورت ممکنِ
خویش در سینه آسمان، همانند چشمی بیدار و روشن به نظاره نشسته است

خانه ای را که میزبان قدم های خورشید است؛
خورشیدی که نه تنها بر عالم ظاهر که بر «هستیِ» هستی
نیز سایه افکن شده است و جلوات بی کران نورش، تمام
زوایای تاریک و موهوم شک و دودلی را روشن می کند.

خورشیدی که از مشرق عشق سر برآورده است.
خورشیدی که از دامان امامت قامت برافراشته است
تا چراغ هدایت حسین علیه السلام را فروزنده نگاه دارد.

این خورشید را تلاطم بی فرجام هیچ غروبی نخواهد توانست
در نوردد و خیال پوچ و تیره هیچ ابری، تاب و توان جدایی
انداختن این خورشید را از نگاه های روشن بین ندارد.

هیچ ابر تیره پوشی نخواهد توانست چهره نورانی اش را مخفی کند.
خورشیدی که از درون خانه دل ها طلوع می کند و از
درون به بیرون، نور گسترانی می کند.

ماه به نیمه رسیده است؛
امّا امامت کامل گردیده است.

آخرین امام نیز قیام می کند در نیمه ماه تا کامل شود؛
ادامه نویدی که حضرت رسول صلی الله علیه و آله به شیعیان داده بود.

او قامت برافراشته است تا دل های مشتاق، بر شاخسار
بالابلند عشق به ولایت آشیانه بسازند و دانه برچینند از کرامت دستانش.

در نیمه ماه، خورشیدی قدم بر خاک گذاشته است
که قیامتی به پا می کند، روزی که قامت به قیام ازلی خویش راست کند.

دور نیست آن وعده گاه موعود و آن سحرگاه وعده داده شده.
روزی طلوع خواهد کرد از پس شانه های افراشته خورشید
برج امامت، از پس شانه های مهدی قائم آل محمّد(عج)
خورشید ظهور طلوع خواهد کرد.

او خواهد آمد؛ شاید در نیمه دیگری از ماه؛
همان زمان که ماه در کامل ترین صورت ممکن، چشم بر خاک دوخته است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نوزاد نرجس

از همان «بسم­ الله الرحمن الرحیم، انّا انزلناهُ فی لیلة القدر»
صدایش با صدایم همراه شد که دنیایی بود و نبود از دنیا، نبود و بود.

حیرت به جانم چنگ انداخت.
آری، باید بگویم که از قدرت الهی شگفت زده شده بودم؛

یعنی از همان ابتدای شب که دعوت شده بودم
برای صرف افطار و شنیده بودم از ولادت فرزندی در
نیمه ­های شب و پرسیده بودم نام مادرش را و گفته بود نرجس.

حوادث آن شب، خواب و خیال بود و نبود.
طول شب را چند بار برخاسته بودم تا به آن وعده بزرگ برسم؛

ولی بانوی خانه، نرجس، ملیکه سال­های پیش و سوسن
روزهای خاص، آرام پلک بر هم نهاده بود و انگار نه انگار.

باز هم شک و تردید گریبانم را گرفته بود که بانو برخاست
و قامت نافله بست و بعد هم آن درد با شکوه او را فرا گرفت و
سپس «بسم­ الله­ الرحمن الرحیم، انّا انزلناهُ فی لیلة القدر»
و آن صدای لاهوتی نوزاد که از بطن نرجس می­آمد؛

شب قدری این چنین سرشار ندیده بودم.
بانو دستم را به شدت می فشرد و به خود
می­پیچید و من هنوز منتظر بودم.

پلک نمی­توانستم بزنم.
سخن نمی­شد بگویم.
فقط چشم دوخته بودم به نرجس، که ناگهان
با پرده­ای از نور از من جدایش کردند.

هراسان دویدم و بهتم را به اتاق دیگر رساندم و شنیدم
که: «بازگرد، نرجس همان جاست که ناپدید شد».

و نرجس بود.
با نوزادی که سر بر سجده داشت و بر بازوی
راستش حق آمده و باطل رفته بود.

گواهی می­داد به یگانگی خدا و پیامبری جدش و امامت پدرانش.
از زمین برداشتمش؛ او را که در خواب و خیال نبود؛
او را که در اعجاز پیچیده بودندش؛

او را که پدرش برای دیدن می­خواست
و او با اجازه پدرش سخن گفت:

«وَ نُرِیدُ أَن نَمُنَّ عَلَی الَّذِینَ استُضعِفُوا فِی
الأَرضَ وَ نَجعَلَهُم أَئِمَّهً وَ نَجعَلَهُمُ الوارِثینَ».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

موعود بيا حسن مطلع اين شعر،نام توست
سر انگشتانم از موسيقى الهام تو رقصان
مرا آتش نزد اين مستى جام از پى هر جام بياور

فصل ها را بويى از ارديبهشت عشق شبانه،
آفتابى شو كه آيينه در آيينه پرازرنگين كمان است
آسمان دررقص پرچمها ببين منظومه هاى آفرينش رو به پايان است

سراپا شور! گل كن!
نوبت حسن ختام توست

و با هر واژه، ضرب اهنگ پولادين گام توست
و اين گل نغمه ها آكنده از عطر كلام توست

كه افروزه ى اين دور بى فرجام، جام توست
شميم اين شقايق زارها مست از مشام توست

تمام چشمها همه از خورشيد همام توست
برافراز آن شكوه سبز را، وقت قيام توست!

سراپا شور!گل كن!
نوبت حسن ختام توست

سراپا شور!گل كن!
نوبت حسن ختام توست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیش رخ تو ای صنم!کعبه،سجود می کند

در طلب تو آسمان ،جامه کبود می کند

حسن ملائک و بشر ،جلوه نداشت اینقدر

عکس تو می زند در او،حسن نمود می کند


ناز، نشسته با طرب ،چهره به چهره،لب به لب

گوشه چشم مست تو،گفت و شنود می کند

ای تو فروغ کوکبم، تیره مخواه چون شبم

دل به هوای آتشت،اینهمه دود می کند!


در دل بینوای من،عشق تو چنگ می زند

شوق،به اوج می رسد صبر، فرود می کند
دل به غمی فروختم،پایه و مایه سوختم

شاد زیان خریده یی کاینهمه سود می کند!

عطر دهد،به سوختن نغمه زند، به ساختن

وه که دل یگانه ام،کارد و عود می کند!
مطرب عشق او به هر پرده که دست می برد

پرده سرای (سایه) را پر ز سرود می کند



هوشنگ ابتهاج

العجل العجل العجل.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گرچه خسته ام گرچه دلشکسته ام
باز هم گشوده ام درى به روى انتظار
تا بگويمت هنوز هم به آن صداى آشنا اميد بسته ام.

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمين!
دل جدا ز ياد تو آشيانه اى خراب وبى صفاست

ياد سبز وروح بخش تو ياد لطف بى نهايت خداست
کوچه باغ سينه ام اى گل محمدى به عطر نامت آشناست

آنکه در پى تو نيست کيست؟
آنکه بى بهانه تو زنده است در کجاست؟

اى کرامت وجود! باد غربتى که مى وزد
به کوچه هاى بى تو بوى مرگ مى دهد

بوى خستگى فسردگى کوچه ها
در انتظار يک نسيم روح بخش

يک پيام آشنا ودلنواز سينه را گشوده اند.
کوچه هاى ما هميشه عاشق تو بوده اند.

اى کبوتر دلم هوايى محبتت!
سينه ام آشناى نعمت غم است

گر هزار کوه غم رسد هنوز هم کم است
از درون سينه ام ناله هاى مرغ خسته اى به گوش مى رسد.
بالهاى زخمى ام نيازمند مرهم است.

صبحگاه جمعه ها آفتاب ياد تو
ز (ندبه)هاى ما طلوع مى کند.

آنکه شب پس از دعا با سرود اشتياق ونغمه اميد
با دلى سفيد خواب رفته است روز را
به شوق ديدنت شروع مى کند

اى تو معنى اميد وآرزو!
اى براى انتظار عاشقانه آبرو!

عشقهاى پاک در ميان خنده ها
وگريه هاى عاشقان پيش عصمت الهى ات خضوع مى کند.

اى بهانه اى براى زيستن!
اشتياق همچو سبزه بهاره هر طرف دميده است.

جمکران جلوه اى از انتظار وشوق ماست
اى بهار جاودان اى بهار آفرين ما
در انتظار مقدم توييم اى اميد آخرين!

اى عزيز دل پناه شيعيان اى فروغ جاودان!
سايه بلند نام وياد تو از سر وسراى عاشقان بيقرار کم مباد

قامت بلند شوق جز
بر آستان پرشکوه انتظار خم مباد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پابه ‏پای ثانیه ‏ها، به تو می‏اندیشم؛
به تو که تقویم‏ها آمدنت را به انتظار نشسته ‏اند
و عقربه ‏ها، جمعه ‏های ساکت متروک را به امید آمدنت طی می‏کنند.

به تو می‏اندیشم، ای کسی که نمازت را فرادا می‏خوانی!
به تو می‏اندیشم، ای «امام جمعه جهان».
آیا این همه انتظار برای آمدنت کافی نیست؟

تمام دست‏ها هم برای شمردن این روزها خاکستری کم است.
من اما به دست‏های سبز تو ایمان دارم و می‏دانم
که روزی، تمام قفل‏ها شکسته می‏شود و همه گره‏ها باز.

می‏دانم که دیگر ندبه، صبح‏های جمعه ندبه نمی‏کند.
می‏دانم که روزی از راه می‏رسی و زمین، جان تازه‏ای می‏گیرد.

من هر روز، صدای زمزمه باد را می‏شنوم که می‏گوید:
«ألیس الصبح بقریب».