ویژه نامه گرامیداشت مقام استاد و معلم{باغبان شکوفه های علم و ایمان }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام حسين عليه‏السلام و تقدير از معلم

بدون ترديد هر انسانى فطرتا دوست دارد تا از خدمتگزار خود تقدير كند و چه خدمتى بالاتر از آموزش علم و دانش به انسان مى‏تواند باشد. در آموزه‏هاى دينى ما براى تقدير از معلم سفارشهاى زيادى شده است و در سيره پيشوايان معصوم عليهم‏السلام اين امر مرسوم و مسلّم بوده است. ابن شهرآشوب در حالات امام حسين عليه‏السلام مى‏نويسد:
در مدينه معلمى به نام عبد الرحمن سلمى به يكى از فرزندان امام حسين عليه‏السلام سوره حمد را آموخت. هنگامى كه فرزند گرامى حضرت آن را در نزد وى قرائت كرد، امام بسيار خوشحال شد و معلم را دعوت كرد و به عنوان تقدير و تشكر هزار دينار و هزار حلّه به او پاداش داد.

وقتى امام حسين عليه‏السلام به خاطر اين پاداش زياد، مورد اعتراض قرار گرفت، فرمود:

«وَاَيْنَ يَقَعُ هذا مِنْ عَطائِهِ يَعْنِى تَعْلِيمِهِ؛

اين پاداش كجا و عطاى او، يعنى آموزش سوره حمد كجا!»

آن‏گاه امام حسين عليه‏السلام اين ابيات را يادآور شد كه:

اِذا جادَتِ الدُّنْيا عَلَيْكَ فَجُدْ بِها
عَلَى النّاسِ طُرّا قَبْلَ اَنْ تَتَفَلَّتْ

فَلاَ الْجُودُ يُفْنيها اِذا هِىَ اَقْبَلَتْ
وَلاَالْبُخْلُ يُبْقيها اِذا ما تَوَلَّتْ

يعنى زمانى كه دنيا چيزى بر تو ببخشد، تو نيز دست عطايت را بر همه مردم بگشا، قبل از آنكه از دست تو برود! نه بخشش آن را از بين مى‏برد، اگر به تو رو آرد و نه بخل آن را نگه مى ‏دارد، اگر دنيا به انسان پشت كند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

او همیشه هست ....


آهسته درمی زند ...
با لبخند سلام می گوید ......
بفرمایید....

بعد هم می نشیند .....
یک نگاه به ما ......
احوال می پرسد ...
خوبین ....

خانواده های محترمتان خوبن .....
بعد هم اسامی را نگاه می کند


نیاز به حضور وغیاب نیست اسامی در صفحه ی دلش ثبت شده اند ...
بعد آهسته حاضر وغایبش را مشخص می کند ..

بندرت هم صدا می کندو می گویددوست دارم صدای مهربان شمارابشنوم......
زیبا هست همیشه زیبا هست وقتی حرف می زند من را به آینده امیدوار می کند می گوید ...

آینده به شماها چشمک می زند نگاهش کنید با آینده حرف بزنید:
چه باید بشوید ؟چه باید بکنید ؟

چگونه .....

بعضی وقتها فکر می کنم او غصه ندارد ولی...................

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شکوه معلم

حالا، همه چيز مکث کرده است.
همه صورت هاي خندان و دست هاي پرشور، انگار چيزي ديگر تمنا دارد.

آن پاسخ محو، آن حضور صميمي و آن زمزمه محبت، يک «معلم» است.
در باز مي شود.

قلم و کتاب و دست و پا، به احترام شکوه «معلم» قيام مي کند.
ديوارها هم ايستاده اند.
همه بايد به حرمت لبخند آموزگار برخيزند و به مهرباني و علم، سلام کنند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دری به خانه خورشید




تو کیستی که کاروان زندگی در مسیر رفتن خود هرگ
ز از احتیاج قافله سالاری تو خالی نیست؟

هر جا در کوچه های تاریک بی خبری، دری
به خانه خورشید باز می شود، تو گشاینده آن دری.

هر جا صدای ستم دیده ای به ستوه آمده از ظلم نعره
برمی کشد و خواب زمانه را می آشوبد، تو جرئت دهنده آن فریادی...

هر جا حقیقتی نوظهور سر از خاک برمی آورد
تو نخستین کاشف رویش آن هستی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دوستت دارم، معلم!



بی ادعا چراغِ روشنِ دانش
صبور پیامبرِ خستگی ناپذیر تعلم

مهربانْ پدرِ تأدّب؛
معلم، دوستت دارم و بر دستان پرمهرت بوسه می زنم.

بر همت بلند و غیرت بجایت آفرین می گویم و
بر تلاش بی وقفه و هدف والایت رشک می برم.

آب و آیینه دار دقایق تُرد کودکی ام، فانوسْ به دستِ کوچه های
پُر خَم حادثه، راه دان و راه شناس!

قدم های ملکوتی ات بر چشمانم و بلاگردان
تن رنجورت، جانم؛ معلمم، نشانه رحمت آسمان!

دوستت دارم.

سیدحسین ذاکرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نام مبارکت

رو به روی پنجره گذشته نشسته ام و خاطرات روزهای خوب
با توبودن را مرور می کنم؛

روزهایی که نام تو را در دفتر آموخته های شیرین کودکی ام ثبت کرده اند.

هنوز هم می شود، صدای سرفه های مکرّرت
را پای تخته سیاه خاطرات شنید.

شیرینی لبخندت را، هنوز هم در ذائقه دیروزهایم مزه مزه می کنم؛

دیروزهایی که صلابت نگاهت، بر شیطنت های کودکانه ام، سایه می انداخت.

کاش هنوز هم من بودم و تو بودی و فضای پر نشاط کلاس کوچکی
که به احترام صدای گام های تو یکپارچه «برپا» می شد!

کاش لحظات عمرم، پشت نیمکت های چوبی محضر تو در جا می زد
و باز چشمان نافذ و کلام شیوای تو، روح تشنه ام را سرشار می کرد!

می خواهم با تمام سلول های احساسم تورا ستایش کنم؛

تو که با نام مبارکت، علم آبرو می گیرد، ایمان در قلب های تشنه رسوخ می کند
و اخلاق، والاترین ارزش انسانی می شود.



عاطفه خرّمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صحبت از معلم است



عطر گرم خورشید، از ابریشم کلامش شنیده می شود.
تکیه بر سلیقه دریا، پیرامون را به رنگ های آبی، پیوند می زند.

در چهار گوشه کلاس، گل هایی از بهارستان صبح اردیبهشت
می کارد تا زیبایی های آن سوی مرز تماشا را لذت ببریم.

لب که می گشاید، نور می نوشیم از واژه های آینه گونش.
صدای باران، در ما طنین افکن می شود؛
مقابل مهربانی هایِ ممتد او.

خنده که می زند، جشن رویش غزل های نگفته است.
صحبت از معلم است و نام آمیخته با روشنی
او که خوش بوترین رایحه دل هاست.

معلم، جدیتی است تمام، برای برداشتن رکودها و تیرگی ها.
یگانه فکوری است که در ادامه بهار، نکات
سبزش همیشه جذاب است و دل نشین.

امروز، می آید و تمامی مدیحه سرایانِ ادب
این چنین بوسه بر دست معلم می زنند:

بالاترین نقطه نور، جایی است که نخستین
خوبی تو آغاز می شود.

محمدکاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فرشتگان برای معلم بال می گسترند



نیمکت های چوبی، بیشتر از درختان سرسبز جنگل، میوه

می دهند؛ وقتی که ریشه در نگاه معلم داشته
باشی و گوشِ دل بر کلام او بسپاری؛

چراکه او خود، درختی است که هر لحظه، با کلامش،
شاخه هایش را به جان تشنگان دانش، پیوند می زند.

محبت مادر و استواریِ پدر را در تو دیدم.
شایسته ترین کلام در وصف تو، سخن رسول خداست که فرمود:

کسی که برای علم از خانه خارج می شود
فرشتگان، بال های خود را زیرپای او می گسترانند
و حتی ماهیان دریا برای او طلب آمرزش می کنند... .

روزت گرامی باد، ای مسجود فرشتگان، ای معلم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دست هایت را می بوسم




با «نام و یاد ایزد دانا دوباره....» آغاز به سخن که می کنی.
از لا به لای کلماتت طنین صدای انبیا به گوش می رسد.

تبار این کلمه ها به اندیشه هایی می رسد که خزانه دارشان
لقمان حکیم بود.تو میراث دار گنجینه های حکمتی!

آغاز به سخن که می کنی، کلمه ها به پرواز در می آیند
بالا می روند و می پیوندند به کانون هر چه «کلمه طیّبه» است.

سخن بگو تا چشم ها از خواب ندانستن برخیزند
تا قدم های خشکیده توانی تازه بگیرد، تا حرف ها و
گفته ها مهمانمان کنند در لحظاتی چند.

سخن بگو تا حروف الفبا، دانه دانه بر زمین باران ندیده
جانمان ببارد و خوشه خوشه، حدیث زندگی از وجودمان بروید.
نام عشق را تو به ما آموختی

معلم!دست هایت را می بوسم که زانوزدن پیش پای
درس تو، خستگی از تن می زداید.

سخنانت شفا بخشند، آیه های اخلاقی ات، آسمانی.
اشاره هایت به تخته سیاه، درس آموز نکته هایی در فراسویند.

سال ها گچ به دست گرفتن، رو سفیدی ات
را در پیشگاه حقیقت به ارمغان آورده است.

از مجازها گذشته ای، رسیده ای به ارزش انسانیت
که فراتر از نام ها و نشان هاست.

معلم! دست هایت را می بوسم؛
دست هایی را که به هنرمندی شان ایمان دارم.

هنر جادویی است، عاشقانه زیستن است
ذره ذره سوختن و حرف به حرف آموختن.

هدیه بی دریغت، گرفتن دست هاست؛ دست هایی که دارند
در مرداب فرو می روند و پاداش بی دریغ بودنت
بی کرانه بودنت در رساندن پیام خورشید به گوش خاک نشین ها.

فلسفه بودن تو نثار کردن است.
دست هایت را می بوسم؛ دست های بخشنده ات را.
دست های تو ارزش بوسیدن دارد.

سخن بگو! سخن تو، بوی خدا می دهد.
آغاز به سخن که می کنی، عالم از زبان تو سخن می گوید.
انسانیت را به یادمان می آوری؛ دوباره و چند باره.

معلم، ای فریاد ناشنیده آسمانی!
حضور هر روزه ات، استمرار آیه هایی است که از نو می توان
آموخت و نکته هایی که از نو می توان یاد گرفت.

نو زایی زندگی در حضور هر روزه توست.
هم «درس عشق» می دهی هم «درس علم»

دست هایت را می بوسم!


میثم امانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مکتب عشق

عشق با تو آغاز شد.
کلاس خاطره ها با یاد تو جان گرفت.
تو در سپیدی برگ های دفتر دلمان جریان داری.


تو بودی و کوله باری از مهر؛
ما بودیم و تشنگی در وادی محبّت تو ما بودیم
و خانه های دلمان در آستانه چلچراغی از مهربانی ات.

بر لبت باران نور بود و دل ما کویر تاریکی؛
قطره قطره بر سطح ترک خورده زمین دلمان باریدی
و علم در ما جوانه زد.

نگاهت، مکتب عشق بود
و ما مکتب نشین چشم هایت بودیم.

ما دست در دست تو نهادیم
تا راه پرپیچ و خم زندگی را با تو گام برداریم.

دل به دل ما سپردی و گرمای وجودت را
در سرمای تمام فرازها و نشیب ها همراهمان کردی
تا در یخ بندان جهالت، در جا نزنیم.

چراغ دانشی که در دست ماست،
روشنایی از تو دارد، معلّم!