نفس پیامبرانه
اردیبهشت، با نفس های پیامبرانه ات جوانه می زند
و تو می آیی تا خورشید آگاهی را در قلب های
حاصلخیز فرزندان سرزمینت بکاری.
دستان سپیدت بر پیکر تخته سیاه، نور می پاشد
و الفبای روشنی، در اذهان تاریکمان حک می شود.
وارد که می شوی، چشم های شوقمان چون
پنجره هایی آفتابی، به سویت گشوده می شوند.
می آیی و عطر حضورت فضای کلاس را پر می کند.
ای رازدار دل های کوچک و معصوم و سنگ صبور غم های پروانه ها!
تو آمده ای تا روح حقیقت را پاسداری کنی و
از چهره جاهل زمین، گرد و غبار این همه ندانستن را بزدایی.
آمده ای تا نهال های سبز را باد هرزه گرد پاییز، به داس زردش نچیند.
لب که به سخن می گشایی، صدها پرنده سپید بال در آسمان معرفت
به پرواز می آیند و من لبریز این همه آبی، پریدن را تجربه می کنم.
نگاهم که می کنی، تار و پود جانم لبخند می زند.
دست هایت، ریشه های کنجکاوی ام را محکم می کند و
صدای فرشته سانت، سایه غول های نادانی را از کوچه های جانم می تاراند.
ای آسمانی زمینی رخسار! اینگونه که عاشقانه به رویشمان
کمر بسته ای، دیر نیست که از هر گوشه این خاک، صنوبرانی سربلند،
با انگشتان سبزشان، گیسوان خورشید دانش و فن آوری
را شانه بزنند و ستاره های فروزان پژوهش، از
چشمان آگاه همین نوباوه گان بزرگ اندیشه،
روشنی بخش رصد خانه های تاریک جهان گردد.
تو را چه نامم ای عصاره مهربانی و ایثار و عشق؟
از شیره جانت می نوشانی و رگ های کبودمان را از
خون کاوش و تفکر می انباری، تا نفس های
زندگی مان، با نبض آینه ها هماهنگ شود.
دوستت داریم. می ستاییمت و خاطر خستگی ناپذیرت
را به واحه های خرم ایمان و عشق می سپاریم.
معصومه داودآبادی
نقل قول
