از سخن دروغ و ناحقّ درباره خود رنجیده نمی شود :
لیسَ بعاقِلٍ مَنِ انزَعَجَ مِن قَولِ الزُّورِ فیهِ !
از چاپلوسی فریب نمی خورد :
مَن مَدَحَکَ بما لَیسَ فیکَ فَهُو ذَمٌّ لَکَ إن عَقَلتَ !
از ستایش نادان خوشحال نمی شود :
و لا بحَکیمٍ مَن رَضِیَ بثَناءِ الجاهِلِ علَیهِ !
هنگام ستایش زیاده روی نمی کند :
إذا مَدَحتَ فاختَصِرْ !
هنگام نکوهش افراط نمی کند :
إذا ذَمَمتَ فاقتَصِرْ !
دیگران را زیبا خطاب می کند :
مَن قَلَّ عَقلُهُ ساءَ خِطابُهُ !