هرکه امروز با ذکر و یاد خدا انس نگرفته باشد در آخرت از لطف او برخوردار نمی شود.
حقیقت ذکر خدا، حفظ اعتقادات حق در جان است که وقتی زمینه گناه فراهم می شود از خدا بترسد و ترک کند.
ذکر مراتبی دارد:
1. در مرتبه لفظی تنها صفات و اسماء الحسنی بر زبان جاری می شود.
ص: 46
1- نهج البلاغه، حکمت 45.
2- اصول کافی ، ج 1.
٢. در مرتبه معنوی به معانی اسماء توجه می شود .
٣. در مرتبه قلبی پروردگار در دل از خوف و تضرع صبح و شام خوانده می شود.
خضوع و خشوع زیاد باعث می شود آدمی شیفته یاد خدا گردد و از ذکر الهی لذت برد. در حالی که خود پرستی از موانع اصلی ذکر بشمار می رود. خدایا به واسطه ذکر زبانی شیدائی مرا نسبت به یاد قلبی ات زیاد کن. خدایا در یاد و ذکر توست خرمی و راحتی ام(1).