دولت کریمه امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

جهان سرشار از شادى و سرور

و نيز آن بزرگوار درباره آن روزگار حياتبخش كه جهان سرشار از شادى و سرور است ، مى فرمايند :
يرضى عنه ساكن السّماء وساكن الأرض ، ولاتدع السّماء من قَطْرها شيئاً إلاّ صبّته ، ولا الأرض من نباتها شيئاً إلاّ أخرجته حتّى تتمنّى الأحياء الأموات .(86)
ساكن آسمان و ساكن زمين از او راضى مى باشند و آسمان چيزى از باران وانمى گذارد مگر آن كه مى ريزد آن را و زمين چيزى از گياه خود را وانمى گذارد مگر آن كه آن را خارج مى سازد تا آنجا كه زندگان آرزو مى كنند مردگان زنده بودند .
بنابراين ، خرسندى و خوشحالى ويژه مردمان كره زمين نيست بلكه ساكنين آسمان نيز از
آن حضرت راضى و خوشنود مى باشند و اين خود دليل بر آن است كه حكومت آن بزرگوار به تمام معناى كلمه حكومت جهانى است به گونه اى كه آن حكومت عدل الهى ، رضايت همه افراد را در آسمان و زمين جلب مى نمايد .
جالب توجّه است كه رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم در روايتى ديگر خوشنودى و خوشحالىِ فراگير عصر ظهور را مخصوص انسان ها نمى دانند بلكه مى فرمايند : شادى و فرح حتّى حيوانات را در آن زمانِ شادكامى شامل مى شود .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

آن بزرگوار مى فرمايند :
هو رجل من ولد الحسين عليه السلام كأنّه من رجال شنسوة ، عليه عباءتان قطوانيّتان إسمه إسمي ، فعند ذلك تفرح الطيور في أوكارها ، والحيتان في بحارها ، وتمدّ الأنهار ، وتفيض العيون ، وتنبت الأرض ضعف أكلها ، ثمّ يسير مقدّمته جبرئيل ، وساقته إسرافيل فيملأ الأرض عدلاً وقسطاً كما ملئت جوراً وظلماً .(87)
او مردى از فرزندان حسين عليه السلام است گويا از مردان شنسوة مى باشد . بر او دو عبايى كه از پنبه بافته شده مى باشد . اسم او اسم من است ، پس در اين هنگام پرندگان در آشيانه هاى خود و ماهيان در دريا شاد مى شوند ، نهرها كشيده مى شود و چشمه ها جارى مى گردد و زمين دوچندان گياه و ميوه مى روياند ، سپس جبرائيل در مقدّمه (لشكر) آن حضرت و اسرافيل در ميانه آن سير مى كنند ، پس زمين را از عدل و قسط پر مى كنند همان گونه كه از جور و ظلم پر شده باشد .
آرى ؛ ارتش پرتوانى كه جبرائيل و اسرافيل - كه از حاملين عرش الهى هستند - در آن لشكر مى باشند ، ويژه نجات
توده مردمِ زمين نيست ، بلكه بساط شادى را براى موجوداتِ ديگر نيز مى گسترد . حقّ مردم را از غاصبانِ حقوق مى گيرد و قرض مقروضان را هر چه باشد از كوه تا كاه مى پردازد .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

مفضّل به امام صادق عليه السلام عرض نمود :
يا مولاي ؛ من مات من شيعتكم وعليه دين لإخوانه ولأضداده كيف يكون ؟
قال الصادق عليه السلام : اوّل ما يبتدئ المهدي عليه السلام أن ينادي في جميع العالم : ألا من له عند أحد من شيعتنا دين فليذكره حتّى يردّ الثومة والخردلة فضلاً عن القناطير المقنطرة من الذّهب والفضّة والأملاك فيوفّيه إيّاه .(88)
اى مولاى من ؛ كسى از شيعيان شما بميرد و به برادران دينى و به مخالفين خود قرض داشته باشد ، چه مى شود ؟
امام صادق عليه السلام فرمودند : اوّل كارى كه مهدى عليه السلام شروع مى كند اين است كه منادى در تمام عالم ندا مى كند :
آگاه باشيد هر كس يكى از شيعيان ما به او قرضى دارد آن را بگويد . تا آنجا كه سير و خردل را به صاحبش رد مى كند تا چه رسد به مال هاى بسيار از طلا و نقره و زمين ها كه آن ها را به مالكش مى دهد .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

شرمسارى

تاكنون از عصر ظهور با عناوين گوناگونى ياد كرديم : عصر حيات و زندگى ، روزگار رهايى ، عصر درخشان ظهور ، روزگار شكوهمند ظهور ، روزگار فرخنده ظهور ، عصر نور ، عصر تكامل جهان ، عصر نجات و...
اكنون بايد ببينيم ما براى فرارسيدن آن روزگار پرشكوه چه كارى انجام داده ايم و چه گامى در راه نزديك شدنِ حكومت عدل جهانى برداشته ايم ، در اين راه چه
قدر ثروت خود را خرج كرده و از مال خود گذشته ايم ؟
آيا همان گونه كه براى سامان بخشيدن به زندگى خود و فرزندانمان تلاش و تكاپو مى كنيم و در فكر آينده آن ها هستيم ، درباره آينده جهان و وظيفه اى كه در اين باره بر عهده داريم تلاش مى كنيم ؟
آيا ممكن است كسى منتظر ظهور باشد و در اين راه هيچ گامى برندارد ؟! آيا اين همه تلاش هاى گسترده براى انباشتن ثروت هاى روزافزون و جمع آورى اموالِ كلان و بى تفاوت بودن به وظيفه انسانى و دينى خود براى نجات جهان ، با مسأله انتظار سازگار است ؟!
آيا صحيح است كسى كه - نه تنها معتقد به ظهور بلكه - منتظر ظهور است همه روزه از صبح تا شام براى پيشرفت مادّى خود بكوشد و وظيفه شرعى خويش را رها سازد ؟
شرم و سرافكندگى برخى از ثروتمندان آن گاه به اوج خود مى رسد كه در عصر ظهور مورد سرزنش امام عصر عجّل اللَّه تعالى فرجه واقع شوند و آن حضرت مردم را به خاطر دنياپرستى و حمله به سوى جمع آورى مال و ثروت دنيا توبيخ نمايند .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

حضرت باقرالعلوم عليه السلام در يك روايت تكان دهنده مى فرمايند :
يجمع إليه أموال الدنيا من بطن الأرض وظهرها ، فيقول للنّاس : تعالوا إلى ما قطعتم فيه الأرحام ، وسفكتم فيه الدّماء الحرام ، وركبتم فيه ما حرّم اللَّه عزّ وجلّ ، فيعطي شيئاً لم يعطه أحد كان قبله ، ويملأ الأرض عدلاً وقسطاً ونوراً كما ملئت ظلماً وجوراً وشرّاً .(89)
ثروت هاى دنيا به سوى او جمع مى گردد ؛ ثروت هاى زيرزمينى و ثروت هاى روى زمين ، آن گاه به مردمان مى گويد : بياييد به
سوى آنچه به خاطر آن قطع رحم نموديد و خون هاى حرام را ريختيد و مرتكب آنچه كه خداوند عزّ وجلّ حرام كرده بود شديد .
پس به اندازه اى ثروت عطا مى كند كه احدى قبل از او به ديگرى عطا نكرده ، و زمين را سرشار از عدالت و قسط و نور مى نمايد همان گونه كه پر از ظلم و جور و شرّ شده باشد .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

آرى ؛ آن زمان ، زمان شرمسارى و سرافكندگى است ؛ شرمسارى و سرافكندگى براى كسانى كه امكانات مادّى براى آنان فراهم بود و در راه نجات انسانها و رفع گرفتارى هاى مردمان گامى برنداشتند و شرمسارتر از آنان ، كسانى خواهند بود كه نه تنها از اموال خود دريغ ورزيده ، بلكه مال امام زمان ارواحنا فداه را نيز نگه داشته و از صرف آن در امورى كه مورد رضايت آن حضرت مى باشد خوددارى مى كنند . آيا اين گونه افراد نبايد در رفتار و كردار خود تجديد نظر نمايند ؟!
( 4)

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

برطرف شدن بيمارى ها
در روزگارى كه جهان سرشار از شادى و خرسندى است و بساط شادمانى در سراسر گيتى همچون بهشت برين گسترده است ، افراد گرفتار ، زمينگير و نابينا چگونه مى توانند شريك شادى ديگران باشند ؟!
چگونه ممكن است تابش نور ولايت ، همه جا و همه افراد را فرا گيرد ، ولى بر بيماران ، گرفتاران و... نتابد؟! و آنان همچنان در غم و اندوه و ناراحتى به سر برند ؟!
براى شركت همه افراد جهان در شادمانى جهانى ، و فراگير شدن بساط شادى در سراسر گيتى ، با قدرت ولايت اهل بيت عليهم السلام گرفتارى از همگان رخت برمى بندد و
بيمارى و گرفتارى هيچ انسانى را نمى آزارد ! زيرا لازمه حكومتى كه در آن فقط خداوند حكومت مى كند و همه جهانيان در پناه قدرت ولايت مى باشند و از شيطان و شيطان پرستانِ ستمگر نشانى نيست ، اين است كه همگان در راحتى و آسايش باشند .
اكنون سزاوار است به همه آنانى كه سايه شوم يأس و نااُميدى وجود آن ها را فرا گرفته ، اين بشارت بزرگ را از گفتار خاندان وحى عليهم السلام نقل كنيم ، تا با گفتار سرورآفرينِ آن بزرگواران اُميد و انتظار سراسر وجودشان را فرا گيرد و وسوسه هاى شيطان فريبگر از افكار و انديشه هايشان زدوده شده و بذر اُميد در اعماق قلبشان ريشه كند .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

اكنون به اين بشارت آسمانى توجّه كنيد : حضرت امام باقر عليه السلام فرمودند :
من أدرك قائم أهل بيتي من ذي عاهة برأ ، ومن ذي ضعف قوي.(90)
هر كس قائم اهل بيت مرا درك كند و مريض باشد سالم مى شود ، و كسى كه داراى ضعف و ناتوانى است قوى مى گردد .
در توضيح روايت مى گوييم : در عصر درخشان ظهور ، نه تنها افرادى كه داراى مرض هاى جسمى هستند شفا مى يابند ، بلكه بيمارى هاى روحى و كمبودهاى روانىِ همه افراد نيز برطرف مى شود . زيرا توانا شدن همه افراد ضعيف - كه حضرت باقر العلوم عليه السلام وعده آن را داده اند - به بيماران جسمى اختصاص ندارد ؛ بلكه هر گونه ناتوانى از قبيل ضعف در تصميم گيرى و اراده ، پستى همّت ، ناتوانى در تمركز فكر و هر گونه سستى و كمبود ، در روزگار رهايى برطرف مى شود ، و نه تنها ضعف و بيمارى از ميان
مى رود ؛ بلكه قدرت و سلامتى جايگزين آن ها مى گردد .
بنابراين از كلام آن بزرگوار - كه مى فرمايند : »ومن ذي ضعف قوي« ؛ يعنى »هر كس داراى ضعف باشد قوى مى گردد« - دو نكته اساسى و مهمّ استفاده مى شود :
1 - معناى اين فرمايش ، مطلق است و اختصاص به ضعف و كمبودهاى جسمى ندارد . از نظر روانى نيز هر كس داراى ضعف باشد ، كمبود او هم برطرف خواهد شد .
قابل توجّه است كه بسيارى از بيمارى هاى جسمى بر اثر كمبودهاى روانى است ، كه در عصر درخشان ظهور بر اثر برطرف شدن ضعف هاى روانى ، كمبودهاى جسمى نيز خود به خود برطرف مى شود .

[حدیث عشق* تورا من چشم در راهم*]

بازگشت نيرو و قوّت
2 - نكته ديگرى كه از اين روايت استفاده مى شود و پسنديده است كه مورد توجّه قرار گيرد ، اين است كه در اين روايت نه تنها بشارتِ برطرف شدن ضعفها و بيمارى هاى همه مردم ، وارد شده بلكه به جايگزين شدن قدرت و صحّت به جاى ضعف و بيمارى تصريح شده است .
زيرا حضرت فرموده اند : »ومن ذي ضعف قوي« ؛ »هر كس داراى ضعف باشد قوى مى گردد« . بنابراين در سطح جهان نه تنها افراد ضعيف و ناتوان وجود نخواهند داشت بلكه همه مردمان از قدرت ، قوّت و توانايى برخوردار خواهند بود .
به اين مطلب در روايتى كه امام صادق عليه السلام از امام باقر عليه السلام ، از امام سجّاد عليه السلام نقل نموده اند تصريح شده است ، آن حضرت فرمودند :
إذا قام القائم أذهب اللَّه عن كلّ مؤمن العاهة ، وردّ إليه قوّته.(91)
هر گاه قائم قيام نمايد ، خداوند مرض را از هر فرد
مؤمن مى برد و توانايى او را به سويش برمى گرداند .
با توجّه به اين حقيقت كه در عصر درخشان ظهور ، همه مردمان جهان داراى ايمان و مؤمن خواهند بود ، اين مطلب واضح مى شود كه در آن زمان ، هيچ فرد مريضى وجود نخواهد داشت ، بلكه قوّت و قدرتى را كه قبلاً داشته است به او برمى گردد .
آيا اكنون كه افراد ضعيف ، ناتوان و مريض سراسر جهان را پر نموده اند ، سزاوار نيست براى برطرف شدن همه ضعفها و بيماريها دست به دعا برداشته و براى فرا رسيدن روزگار رهايى از همه گرفتاريها دعا نمايند ؟
آيا مردم نبايد بدانند كه روزگارى بس سرورآفرين فرا مى رسد كه در آن روزگار در سراسر گيتى حتّى يك فردِ گرفتار و بيمار وجود نخواهد داشت ؟!
آيا مردم نبايد بدانند پس از گذشت ميلياردها سال از خلقت زمين و پس از گذشت هزاران سال از آفرينش بشر ، هنوز هدف خداوند از آفرينش انسان در جهان تحقّق نيافته است ؟!
آيا گمان مى كنند خداوند ، جهان را براى همين وضع اسف انگيزى كه دارد ، خلق كرده است ؟
آيا با توجّه به علم و قدرت عظيم الهى ، وجود اين همه افراد ضعيف ، ناتوان ، معلول ، مريض و ناقص الخلقه دليل بر آن نيست كه هنوز نظم جهان در سايه حكومت عدل الهى سامان نيافته است ؟!
مگر نمى دانند خداوند به بركت وجود خاندان وحى عليهم السلام سرانجام همه گرفتاران را در سراسر گيتى از غم و اندوه و گرفتارى نجات مى بخشد ؟!
آرى ؛ در آن روزگار كه تشعشع انوار تابناكِ ولايت سراسر جهان را فرا گيرد ، خداوند بزرگ به
بركت درخشش انوار درخشنده خاندان وحى عليهم السلام ، انسان ها را از هر گونه گرفتارى رهايى مى بخشد ؛ به گونه اى كه در سراسر عالم هيچ فردى گرفتار نخواهد بود .
اكنون به فرمايش امام حسين عليه السلام توجّه كنيد :
... ولايبقى على وجه الأرض أعمى ولا مقعد ولا مبتلى إلاّ كشف اللَّه عنه بلاؤه بنا أهل البيت عليهم السلام .(92)
سرانجام در عصر ظهور هيچ فرد نابينا(93) و زمينگير و مبتلا باقى نمى ماند مگر آن كه خداوند به وسيله ما اهل بيت بلا را از او برطرف مى نمايد .