ویژه نامه تاسوعای حسینی {ساقی تشنه لب کربلا}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مادر نگران است، برای همه. سفارش‌هایش را هم کرده است، ولی باز دلش آرام نمی‌گیرد.
سال‌هاست این صحنه را در ذهنش مرور می‌کند. آخرِ ماجرا را هم می‌داند. برای همین بیشتر نمی‌خواهد بماند.

او که همیشه فرزندان فاطمه(س) را بر فرزندان خود مقدّم داشته، حالا هم بیشتر نگران اوست
تا پسرانش. مادر پسرها می‌رود در‌حالی‌که می‌داند دیگر مادر پسرها نیست.

در این چند ماه، گفته‌های مولا مثل تصویری شفاف از جلوی چشمش عبور می‌کردند.
پیش از اینکه کاروان به مدینه برسد و صدای شیون از مردم برخیزد، او خودش را برای همه چیز آماده کرده بود.

هر کسی سراغ کسی را می‌‌گیرد؛ یکی سراغ پدر؛ دیگرى، برادر؛ دیگرى، شوهر و یکی سراغ همه کسش را می‌گیرد.
او فقط سراغ یکی را می‌گیرد. هر خبری که می‌شنود، باز سراغ یکی را می‌گیرد.

برایش از پسرانش خبر آورده‌اند. از عباس رشید که تکه‌های بدنش را
در حاشیه علقمه کنار هم چیده‌اند و به خاک سپرده‌اند.

برایش از عون خبر آورده‌اند، از محمد، از عثمان. او فقط سراغ یکی را می‌گیرد.
مادر پسرهایی که دیگر نیستند، فقط می‌نالد و می‌گوید: «از حسین چه خبر؟»

سید حسین ذاکرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب شب تاسوعاست ، شب عباس است ، امشب گرفتارها بگویند عباس
، مریض دارها بگویند عباس ، دردمندها بگویند عباس ،
دسته جمعی برویم در خانه قمر بنی هاشم ،

میوة دل ام البنین ، باب الحوائج است .
کسی را ناامید نمی کند . حوائج را در نظر بگیرید ،
فرج امام زمان را از خدا بخواهید ،

از امام زمان نقل می کنند که فرمود :
هر جا روضه عموم عباس خوانده شود من سراسیمه می آیم ،

آقا یک نظری به ما کن ، آقا بیا می خواهم روضه عمو جان
ترا بخوانم حود عباس فرمود :

روضه مرا این طوری بخوانید هر کسی از بالای بلندی
بیفتد ، اول کاری که می کند دستهایش را جلوی صورتش می گیرد
حایل می کند تا صورت صدمه نخورد .

اما بمیرم برای عباس دست در بدن ندارد در آن حالت یک قت صدای
ناله ای شنید یکی صدا می زند : پسرم عباس ، تاچشم باز کرد دید مادرش زهراست .

تا دید فاطمه می گوید پسرم ، برای اوّلین بار یک نگاه طرف
خیمه ها کرد صدا زد : برادر بیا برادرت را دریاب .

زینب می گوید : یک وقت دیدم رنگ حسین پرید ، یک نگاه
طرف خیمه ، یک نگاه طرف میدان ،
با عجله آمد کنار بدن برادر ، صدا زد عباسم :

تو مرا سید و سرور خواندی
چه شد این بار برادر خواندی

صدا زد حسین من :

مادرت فاطمه آمد به سرم
او مرا خواند و صدا زد پسرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف
تاک‌وش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من، در موهاش
تکیه‌گاه سر شوریده من، بازوهاش

کیست این عطر غزل می‌وزد از پیرهنش
ای صبا مرحمتی کن بشناسان به منش

این که می‌خندد و می‌خواند و می‌رقصد و مست
می‌رود بوی خوش پیرهنش دست به دست

نازپرداز همه ناز فروشان زمین
ساقی اما، ز همه تشنه‌لبان تشنه‌ترین

نشأت افزای دل و جان خماران مستیش
دستگیر همه خسته‌دلان بی‌ دستیش

کیست این سروقدِ تشنه‌لبِ مشک به دوش؟
این‌که بی ‌اوست چراغ شب مستان خاموش

این‌که آتش لب و دریا دل و مشکین کُلَه است
کیست این شب همه شب ماه شب چارده است؟

گره وا کردن از آن زلف سیه، لازم نیست
حتم دارم که به جز ماه بنی‌هاشم نیست

"دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام زار و پریشان که مپرس"

سعید بیابانکی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و ابوالفضل ... آه از اين برادر، مى‏ بينى ‏اش و زير لب زمزمه مى ‏كنى:
- حيدر كرار! على دوباره! تو پدرى يا برادر؟!

مى‏بينى ‏اش كه چه جسورانه بر قلب سپاه دشمن حمله مى ‏برد
و چه زبونانه از مقابل تيرش يا مى ‏گريزند، يا بر زمين مى ‏ريزند...

عباس! عباس! عباس! چه مى ‏كنى تو با من؟
اى آيينه دلم، تكيه‏گاه وجودم، آرام جانم عباس، چه پر شكوهى تو!
از اين جانب كه بر مبارزه‏ ات مى‏ نگرم.

مهربانم!
چرا اينچنين در ميان جبهه نيز، نگاهت را بين من و آن دژخيمانى
كه اكنون به محاصره ‏ات داشته‏ اند، به تساوى تقسيم مى ‏كنى؟
مى ‏خواهى دلم را به آتش بكشى؟

خوش بسوزان كه قهرمان عشقى.
به هر نگاه، لطفى و هر بار، رازى و مى‏ دانم كه سرشار از نيازى ...
تو هر لحظه اذن شهادت مى ‏طلبى!...

باز مى ‏گردى، نگاه كودكان را تاب نمى ‏آورى.كافيست چشم تو با چشم اهل
حرم تلاقى كند، نگفته همه چيز را مى‏ خوانى. مشك خالى آب برمى ‏دارى،
به نزدم مى‏ آيى و اذن رفتن مى‏ طلبى.

- برو عباسم!...
و تو مى‏ دانى كه رفتن عباس به سوى آب، به سوى آب، به سوى آب...

جواز ظاهر، كسب وصال «زهرا» است. تو مى ‏دانى كه عباس نمى ‏تواند نرود!
او نمى ‏تواند بماند!... به نگاهى مهربان و تحسينى شاكر، رخصتش مى ‏دهى
و حال آنكه مى ‏دانى سرانجام اين رفتن چيست.

گويا از آن روز كه دشمن، حق ارث «فدك‏» را بر «زهرا» قطع كرد،
منع مهريه مادر نيز بر او و فرزندانش امضاء شد.

تمام آبهاى روى زمين مهريه «زهرا» بود. و اكنون زبونترين نامردان
دوران، با تحريم آن بر آل نبوت و امامت، در مقابل جرعه‏ا ى از همان هديه الهى،
زمين را از خون فرزندان زهرا، سرخ و گلگون مى ‏ساختند.

و لحظاتى بعد، شد آنچه كه تو از ازل مى ‏دانستى. اما در اين لحظه، ديگر
نمى‏ دانستى كه زينب را پس سر دريابى يا ابوالفضل را در پيش رو ..
. كه ناگاه از ميان معركه شنيدى كه:

- برادرم حسين! برادرت را درياب!
بى ‏درنگ به سويش تاختى، آنچنانكه تكليف سپاه دشمن شد كه هر كه را
آرزوى بقاى جان است، از تيررس چشم حسين بگريزد كه اكنون بر موانع
بين حسين و ابوالفضل، تنها لبه شمشير او حكم مى‏ كند!

... اين نخستين بار بود كه عباس، تو را «برادر» خوانده بود.
هميشه به نامهاى «سيدى‏» و «سرورم‏» خطابت مى ‏كرد.

وه كه چه لطافتى بود در اين آخرين نداى عباس!...
اين عشق چه شورى در دلت‏ بپا مى‏ كرد!

ندا زدى كه:
- آمدم جان برادر! عباسم، جانم، جانانم!...

و آنگاه كه بر بالين هزار زخمش حضور يافتى و در آغوشش گرفتى،
وه كه چه صحنه‏ اى بود يكى شدن عاشق و معشوق!

اينك، همه عرش و كرسى نيز به نظاره بودند. چه كسى مى‏ توانست ‏بازيابد
كه از اين دو كبوتر عشق، كدامين عاشق است و كدام، معشوق!

آنجا كه هيچ واژه‏ اى نمى ‏تواست مهر و وفا و مردانگى و تعهد
و تحسين و تشكر را معنا كند.

آنجا كه تنها اشك، سخنگوى جاسوزترين عشقها بود.
شايد غير از خدا، هرگز كسى ندانست كه در آن آخرين لحظه‏ ها،
بين شما دو برادر، چه سخنها رفت;

اما شنيدند كه تو از او پرسيدى كه:
- عباسم، چه شد كه اين بار مرا به نام «برادر» خواندى؟

و پاسخت داد كه:
- سرورم! آنگاه كه مجروح و بى ‏بال، از اسب به زمين افتادم،
به يكباره مادرم «فاطمه‏» همو كه از آغاز - به عشق و ادب - جز
«مادر» او را ندانسته ‏ام، در برابرم فرياد زد:

- پسرم، عباس!
جان برادر، به حق او كه ديگر تاب ماندن ندارم.

شوق وصالش، آتش به جانم مى ‏زند. مرا بحل تا بروم، به بوسه وداعى،
جانم بستان و به پيشگاه مادر عطا كن. برادر، اذن وصالم ده!

و شايد تو، به لطافتى مليح و لبخندى شيرين اما آميخته به هزار اشك
وداع، حق لطافت رابتمامت رسانده و گفته باشى كه:

- در وصال «زهرا» بر ما سبقت مى‏گيرى؟!
اما بى‏شك، او تو را گفته است كه:
- تو سيد منى، در دنيا و آخرت!

و تو مى‏دانى كه عباس «راز» را فهميده است.
تشنگى همه، «عشق‏» بود.

آب، همه بهانه بود، «مقصود، وصال «زهرا» بود...»
عمو آب!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طعم گوارایِ «وجود» سرخوش می‏کندش.
دست‏های شفا، نسخه ‏ای از نقشه جهان را می‏گستراند
روبروی دردهای انسان.

اقیانوس‏ها همچون آوازهای آبی،
حضورِ تو را به جشن می‏نشینند.
آب‏های پراکنده، مدح جسته و گریخته تواند
و ارثیه آنها همه روشنی است از نام تو.

سفینه ‏هایی از نور را ببین، قطارهایی از غزل؛
غزل‏هایی که با قوافیِ زلال ردیف شده ‏اند.

این چنین است که سر انگشتان باران‏ زایِ شعر و شعور
از نازکای خیال، دسته دسته کرامت می‏آورند.

بنگر که «ایثار» و «وفا» و «غیرت»
به لباس‏های روشن ایمان افزوده شدند
و «فتوّت» و «رشادت» و «ادب»،
کنار کتاب‏های در خور انسان چیده شدند.

چه زیبا و شاعرانه، برگ‏های طنّاز مسرّت،
دور تا دور ستونِ دلیری پیچیده ‏اند
و باید از هم‏اکنون دنیا را به وسعت نظر خاک عادت داد.
از هم اینک باید با خوشخوییِ آب‏ها خو گرفت.

شب چه دارد اگر زیر آفتاب نگاه تو بیتوته نکند؟!
روز چه می‏ارزد اگر برای جوانمردی‏ات برنخیزد؟!

آمدنت جلسه معارفه تمام پاکی‏ها به تمام دنیاست.
از بی ‏لیاقتی است کسی اگر گامی برندارد به سوی تو.
پس رفتگیِ زمانه است که نامت عادی بُرده می‏شود.

یا قمر بنی هاشم!
واژه‏ای که از لبان مقدس تو خارج شود،
دیگر عطشناک نیست.
لحظه‏ ای که آرامش تو در آن وارد شود،
دیگر خطرناک نیست.

دریاها، شط‏هایی که نام تو را زمزمه نکرده ‏اند،
از مقوله پاکی بیرون رفته ‏اند.

تنها قلم‏ هایی که دست‏هایت را ستودند و سرودند،
در قیام روسپیدند.

یا اباالفضل العباس علیه‏ السلام !
این دنیا که من می‏شناسم، یقین که تو را نشناخته.

سلسله جبال اندک زمین،
چه ناتمام، عطش تو را به روایت کشیده است
و به حکایت نشسته است چه بیهوده،
مهربانی تو را، هزار و یک شبِ یلدای زمان!

لب‏های ولایت تو را شناخت که بر اوایلِ دستانت بوسه زد.
و ما همچنان از دریای عطوفت تو
آب بر می‏داریم؛ با تمام محدودیت‏مان.

مقیم آبیِ احساس، عباس
مقامِ گُلچراغ یاس، عباس
بگو با ذرّه‏های تشنه جان
به عشق حضرت عباس،«عباس »

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آفتاب کلام حضرت بقیّةاللّه(ع)

السلام على ابى ‏الفضل العباس بن امیرالمؤمنین،
المواسى اخاه بنفسه الآخذ لغده
من امسه الفادى له الواقى الساعى الیه بمائه المقطوعة یده،
لعن‏ اللّه قاتله یزیدبن رقاد الجهنى و حکیم بن الطفیل الطائى.

حضرت مهدى عجل الله تعالی فرجه شریف در زیارت ناحیه،
خطاب به عموى شهید خود حضرت ابوالفضل(ع) مى ‏فرماید:

سلام بر ابوالفضل عباس، پورِ امیرمؤمنان(ع) کسى که:
جان خود را نثار برادرش کرد،
دنیا را وسیله آخرت خود قرار داد،
فداى برادرش شد،
نگهبان بود و سعى بسیار کرد تا آب را به لب تشنگان برساند،
دو دستش در جهاد فى سبیل‏ اللّه قطع شد،
خداوند قاتلان او یزید بن رقاد و حکیم بن طفیل طائى را لعنت کند.

بطل‏ العلقمى، ج ۲، ص ۳۱۱؛ مولد عباس‏بن على(ع)،
ص ۹۸؛ العباس‏بن على، ص ۴۱ – ۴۲

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تاسوعا یعنی عباسِ علی.
عشقِ عباس به مولایش فقط حسی برادرانه نبود
عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را ببینند
و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید
تا دیر نشده جان خود را برداشته
و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،
لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!
شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

الهام موگویی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اشک عزا بریزید شام عزاست امشب
نام حسین و عباس مشکل گشاست امشب

باب الحوائج عبّاس حاجت دهنده ماست
دارنده حوائج حاجت رواست امشب

ای دیده گریه ها کن، ای دل تو ناله ها کن
با سوز دل دعا کن وقت دعاست امشب

ای که دلت شکسته ، غم به دلت نشسته
ای دردمند خسته دردت دواست امشب

باب الحوائج ما ، یا حضرت ابوالفضل
آن دل که از تو دور است دور از خداست امشب

مَرضای مسلمین را مد نظر بگیر تا
این محفل از وجودش دارالشفاست امشب

دلها همه پریشان ، هر دیده گشته گریان
هر گوشه ای از ایران ، چون کربلا ست امشب

امشب خدای قهار در ماتم علمدار
جن و ملک عزادار ، شام عزاست امشب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب شب تاسوعاست ، شب عباس است ، امشب گرفتارها بگویند عباس
، مریض دارها بگویند عباس ، دردمندها بگویند عباس ،
دسته جمعی برویم در خانه قمر بنی هاشم ،

میوة دل ام البنین ، باب الحوائج است .
کسی را ناامید نمی کند . حوائج را در نظر بگیرید ،
فرج امام زمان را از خدا بخواهید ،

از امام زمان نقل می کنند که فرمود :
هر جا روضه عموم عباس خوانده شود من سراسیمه می آیم ،

آقا یک نظری به ما کن ، آقا بیا می خواهم روضه عمو جان
ترا بخوانم حود عباس فرمود :

روضه مرا این طوری بخوانید هر کسی از بالای بلندی
بیفتد ، اول کاری که می کند دستهایش را جلوی صورتش می گیرد
حایل می کند تا صورت صدمه نخورد .

اما بمیرم برای عباس دست در بدن ندارد در آن حالت یک قت صدای
ناله ای شنید یکی صدا می زند : پسرم عباس ، تاچشم باز کرد دید مادرش زهراست .

تا دید فاطمه می گوید پسرم ، برای اوّلین بار یک نگاه طرف
خیمه ها کرد صدا زد : برادر بیا برادرت را دریاب .

زینب می گوید : یک وقت دیدم رنگ حسین پرید ، یک نگاه
طرف خیمه ، یک نگاه طرف میدان ،
با عجله آمد کنار بدن برادر ، صدا زد عباسم :

تو مرا سید و سرور خواندی
چه شد این بار برادر خواندی

صدا زد حسین من :

مادرت فاطمه آمد به سرم
او مرا خواند و صدا زد پسرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خبر پیچید که سقا به هم پیچید
کنار خیمه ها آقا به هم پیچید

قمر افتاد و پشتش آفتاب افتاد
همین جا بود عاشورا به هم پیچید

سرش از سر بلندي بود،بالا بود
عمود آن قدرها زد تا به هم پیچید

نه،این مال زمین افتادن او نیست
دو چشمانش همان بالا به هم پیچید

نمی شد با عبا حتی تکانش داد
زبسکه آن قد و بالا به هم پیچید

تمام اتفاقاتی که انجامید
همه یکجا شد و یکجا به هم پیچید

چو آن ثقل عظیم افتاد روي خاك
تمام خاك آن صحرا به هم پیچید

هزاران چشم خیره-خیره تر می شد
بساط دختر زهرا به هم پیچید

زخیمه دختري فریاد زد:بابا......
بیا که معجر زنها به هم پیچید!