ویژه نامه رحلت پیامبر اکرم محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله و سلم{غروب خورشیدهدایت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حرا خاموش و کوچه هاى بنى هاشم،
سیه پوش شدند
و کائنات، کلبه احزان و آسمان،
اشک ریزان شد.

خبر در شهر پیچید: مصطفى،
همسایه دیوار به دیوار خدا،
فخر خلقت، حرمت عالم و نگین خاتم،
تا فراسو پر کشید.

بدرود اى چکیده قرآن!
یا رسول اللّه صلى الله علیه و آله !

وقتى تو را مرور مى کنم
و به واقعه رفتنت مى رسم،
چراغ هاى واژه خاموش مى شوند؛
آن گاه تو را که بر لب مى آورم،
هزار خورشید قیام مى کنند
و در تلاطم عشقت،
دلم را روشن مى کنند.

طبیب دل هاى خسته!
اینک لب فرو بسته و زمین را
مبتلا به عطشى همیشگى کرده اى.

چه تلخ است ماجراى مبهم انسان
که به سرگردانى دنیاى پس از تو مى گرید!

یا رسول اللّه صلى الله علیه و آله ،
اى چکیده قرآن!
آخرین خطبه عشق،
غزل رفتن تو بود.

اهل زمین تا آمدند به خود برسند،
پر کشیدى و نور جمالت را
به آسمان ها بخشیدى.

«بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در کلبه احزان فاطمه علیهاالسلام




زهرا جان! در فراق پدر مى گریى و هنگامه ابرى چشمانت
شهر را بر هم زده است؛ بگذار این به خواب رفتگان بخوابند!

زهرا جان! تمام سوره ها نازل شدند و اینان از خواب سنگین
جهالت برنخاستند و اگر نبود این چنین، تشت خاکستر بر
فرق علت آفرینش نمى ریختند.

تنها تو مى دانى که محمد که بود؛ امتزاج بصیرت و شمشیر
بى تکلّف و لطیف مثل نسیم؛

لبریز از تحمل کوچه هاى سنگ باران و شکنجه یاران
لبریز از غمى همیشگى و پنهان و روحى بى کران
پر از عطر اذان و ضربه هاى خزان، سوره سرخ ایثار و آیه سبز بهار.

بدرود که دستان قلم در فراق تو آتش گرفته اند!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کم گریه کن که گریه امانت بریده است

گویا که وقت رفتن بابا رسیده است

حق داری از غمش به سرو سینه می زنی

چون مثل او کسی به دو عالم ندیده است

در روز آخرش چه شده این چنین نبی

جز اهل بیت تو زهمه دل بریده است

بر روی سینه اش حسنین ناله می زنند

اشکش بر ای هر دو زغم ها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنیده کنار او

رنگش چنین زطرح مسائل پریده است

اینجا همه برای شما گریه می کنند

چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

این روزها به پشت در خانه ات مرو

گویا عدو که نقشه ی قتلت کشیده است

جان حسین و جان حسن جان مرتضی

کم گریه کن که گریه امانت بریده است

سروده ی کمال مومنی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیامبر مى رود؛ ولى...




نفس هاى آتشین تو، در کلمه کلمه معجزه جاویدانت تا همیشه زنده است
و «کلام» ـ که اعجاز توست ـ هر بار با زبانى دیگر و
بیانى دیگر، خوانده مى شود و اوج مى گیرد.

کلام تو که همان کلام الهى است، همچون چشمه اى لایتناهى است
و هنوز بر دشت هاى دور و کویر خشک جان هاى مرده نازل مى شود.

هنوز صداى «إِقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذىِ خَلَقَ» است که مى آید و
در غارهاى تفکر مشتاقان، نداى عرش را برمى انگیزد.

هنوز صداى «اِقْرَأْ وَ رَبُّکَ الاْءَکْرَم»، دیدگان حقیقت طلب را به
خوانش صحیفه هاى رحمت فرامى خواند و دست هاى
شکرگزار را به نوشتن کتیبه هاى تفسیر.

پیامبر خواهد رفت، ولى هر باره هزاران جان تحول یافته مثل
پیامبر خواهند آمد و هزاران بار دیگر نغمه هاى
الهام، دهان به دهان تکثیر خواهد شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از شتاب باز مانده اند ثانیه های تندپای آمدن.
زمان در گیرودار تردیدی گنگ، وامانده است آمدن یا نیامدن را.

دستی نامرئی، عقربه های زنگ خورده زمان را اشارت
می کند به توقف دو منتهی الیه سکون، تا لحظه ها از راه
نرسند ناگهان ترین اتفاق تلخ تاریخ را.

آسمان در بُهتی مملو از اندوه، جامه ای سیاه بر تن کشیده است.
ستارگانش، چشمه چشمه اشک شده اند، آسمان می شنود ضجه های تلخی
را که در گوشه کنار افلاک، در گلو، سترون مانده است.

این آسمان است که می گرید.
این خورشید است که قطره قطره ذوب می شود.
این خورشید است که دل آسمان، زانوی غم بغل گرفته است و می گرید.

این ماه است که ذره ذره آب می شود، مهتابی ترین لحظه هایش را.
این ماه است که سر بر دیوار نهاده است و اشک می شود
غم و اندوه از دست دادن پدر را؛

او که نبض کائنات، با گردش سرانگشتش ضربان گرفته است. آسمان می
شنود ستاره هایی را که در کنار در ایستاده می گریند
و آخرین بارقه های امید، در چشمانشان سوسو می زند

بی هیچ نوری که زمان رسیده است، زمان رفتن رسیده است و باید رفت تا رسید.
ناله از سنگ برمی آید و جان از جسم صعود می کند.
وحی نازل می شود و روح، پرواز آغاز می کند.

«... انّا لله و انّا الیه راجعون. ..»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما یتیم شده ایم


حتی گذشت قرن ها نتوانسته این گرد غمناک یتیمی را از گونه هایمان پاک کند.
می گویند خاک سرد است و فراموش کار؛ اما داغ دل ما که هنوز
می جوشد و از چشم هامان سرریز می شود به یادتان.

ما همه فرزندان شما هستیم. درست است که زمان و مکان
فاصله انداخته بین حضورمان؛

اما برای شما که نگاه آسمانی تان عبور می کند از لامکان، دلجویی از
فرزندان یتیم، آسان است. ای رسول خدا صلی الله علیه و آله !
ما همه یتیمان شماییم؛

حتی اگر از نسل پاک علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام نباشیم
حتی اگر بوی مدینه هم به مشاممان نرسیده باشد

حتی اگر مهمان یک لحظه کعبه هم نباشیم
حتی اگر پایمان را هم از محدوده شهرهامان بیرون نگذاشته باشیم؛

شما پدرمان هستید، جدمان و همه هستی مان.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این آسمان است که می گرید

ز شتاب باز مانده اند ثانیه های تندپای آمدن.
زمان در گیرودار تردیدی گنگ، وامانده است آمدن یا نیامدن را.

دستی نامرئی، عقربه های زنگ خورده زمان را اشارت می کند
به توقف دو منتهی الیه سکون، تا لحظه ها از راه نرسند ناگهان ترین
اتفاق تلخ تاریخ را. آسمان در بُهتی مملو از اندوه، جامه ای سیاه بر تن کشیده است.

ستارگانش، چشمه چشمه اشک شده اند، آسمان می شنود ضجه های تلخی
را که در گوشه کنار افلاک، در گلو، سترون مانده است.

این آسمان است که می گرید.
این خورشید است که قطره قطره ذوب می شود.
این خورشید است که دل آسمان، زانوی غم بغل گرفته است و می گرید.

این ماه است که ذره ذره آب می شود، مهتابی ترین لحظه هایش را.
این ماه است که سر بر دیوار نهاده است و اشک می شود غم و اندوه
از دست دادن پدر را؛ او که نبض کائنات، با گردش سرانگشتش ضربان گرفته است.

آسمان می شنود ستاره هایی را که در کنار در ایستاده می گریند
و آخرین بارقه های امید، در چشمانشان سوسو می زند، بی هیچ نوری
که زمان رسیده است، زمان رفتن رسیده است و باید رفت تا رسید.

ناله از سنگ برمی آید و جان از جسم صعود می کند. وحی نازل می شود
و روح، پرواز آغاز می کند.

«... انّا لله و انّا الیه راجعون. ..»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همه جا غم است، همه جا ماتم!
گویی توفان خاموشی در آسمان ها وزیده
و زمین در حوالی رستاخیز است!
حتی صدای سکوت، غمگین است!
بغضی سنگین بر گلو و داغی شگرف،
بر دل سنگینی می کند؛
کم کم نجوای مرثیه هایم سکوت را می شکند:

چه غم دارد، خدایا، این دل من!
گرفته رنگ غم، هم منزل من

می خواهم سر به دیوار «بقیع» بگذارم
و با تمام توان گریه کنم؛

برای سکوت علی علیه السلام ،
برای گریه های زهرا علیهاالسلام ،

برای غربت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ،
برای فرداهای حادثهسازِ مدینه،

برای مظلومیّت حسن علیه السلام ،
برای تنهایی حسین علیه السلام ،
و برای ........

چگونه می توانم گریه نکنم

چگونه می توانم، منبر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را

زیر پای «نامحرمان» ببینم و فریاد ابوذرانه
خود را در گلو نگهدارم!

چگونه می توانم وقتی نخل های «فدک» می گریند،
من خاموش باشم!

وای،اگر تاریخ، زبان به شِکوه بگشاید!
وای، اگر تاریخ، پرده از اسرار درونی زمین بردارد!


... و اینک پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ،
معراج روحانی خود را به تماشا نشسته و اندوه
واره های فردا را، مرور می کند؛

فردایی که فرزندان قابیل را به مسندها خواهد نشانید
و آزادگان امترا به ارتفاع دارها خواهد سپرد!

فردایی که دست های معاویه را با خون بنی هاشم علیه السلام ،
خضاب خواهد کرد!

فردایی که به اذن خلیفه گان،
مؤمنین را در مساجد، گردن خواهند زد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رحلت رحمت للعالمين آمده
ناله از قلب جبريل امين آمده

از ملايک همـه، آيد اين زمزمه
السلام عليک، يا رسول الله

آه و واويلتا محشر کبري شده
روز تنهايي حيدر و زهرا شده

حضرت فاطمه، دارد اين زمزمه
السلام عليک، يا رسول الله

اهل عالم عزاي خاتم الانبياست
همه جا کربلاي خاتم الانبياست

زين بلاي عظيم، گشته امت يتيم
السلام عليک، يا رسول الله

در سقيفـه بپـا فتنه ديگـر شده
بعد ختم رسل، ستم به حيدر شده

غربت حيدر است، جان پيغمبر است
السلام عليک، يا رسول الله

بـر در خانـه دختر ختم رسل
هيزم آورده‌اند عوض دسته گل

شد ز بيت خدا، دود آتش به پا
السلام عليک، يا رسول الله

يا محمّد بيا بلاي ديگر ببين
خانه وحي را طعمه آذر ببين

گشته حقّت ادا، شده محسن فدا
السلام عليک، يا رسول الله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از شتاب باز مانده اند ثانیه های تندپای آمدن.
زمان در گیرودار تردیدی گنگ، وامانده است آمدن یا نیامدن را.

دستی نامرئی، عقربه های زنگ خورده زمان را اشارت
می کند به توقف دو منتهی الیه سکون، تا لحظه ها از راه
نرسند ناگهان ترین اتفاق تلخ تاریخ را.

آسمان در بُهتی مملو از اندوه، جامه ای سیاه بر تن کشیده است.
ستارگانش، چشمه چشمه اشک شده اند، آسمان می شنود ضجه های تلخی
را که در گوشه کنار افلاک، در گلو، سترون مانده است.

این آسمان است که می گرید.
این خورشید است که قطره قطره ذوب می شود.
این خورشید است که دل آسمان، زانوی غم بغل گرفته است و می گرید.

این ماه است که ذره ذره آب می شود، مهتابی ترین لحظه هایش را.
این ماه است که سر بر دیوار نهاده است و اشک می شود
غم و اندوه از دست دادن پدر را؛

او که نبض کائنات، با گردش سرانگشتش ضربان گرفته است. آسمان می
شنود ستاره هایی را که در کنار در ایستاده می گریند
و آخرین بارقه های امید، در چشمانشان سوسو می زند

بی هیچ نوری که زمان رسیده است، زمان رفتن رسیده است و باید رفت تا رسید.
ناله از سنگ برمی آید و جان از جسم صعود می کند.
وحی نازل می شود و روح، پرواز آغاز می کند.

«... انّا لله و انّا الیه راجعون. ..»