ویژه نامه رحلت پیامبر اکرم محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله و سلم{غروب خورشیدهدایت}

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

همه جا غم است، همه جا ماتم!
گویی توفان خاموشی در آسمان ها وزیده
و زمین در حوالی رستاخیز است!
حتی صدای سکوت، غمگین است!
بغضی سنگین بر گلو و داغی شگرف،
بر دل سنگینی می کند؛
کم کم نجوای مرثیه هایم سکوت را می شکند:

چه غم دارد، خدایا، این دل من!
گرفته رنگ غم، هم منزل من

می خواهم سر به دیوار «بقیع» بگذارم
و با تمام توان گریه کنم؛
برای سکوت علی علیه السلام ،
برای گریه های زهرا علیهاالسلام ،
برای غربت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ،
برای فرداهای حادثهسازِ مدینه،
برای مظلومیّت حسن علیه السلام ،
برای تنهایی حسین علیه السلام ،
و برای ........
چگونه می توانم گریه نکنم؟

چگونه می توانم، منبر پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را
زیر پای «نامحرمان» ببینم و فریاد ابوذرانه
خود را در گلو نگهدارم!
چگونه می توانم وقتی نخل های «فدک» می گریند،
من خاموش باشم!
وای،اگر تاریخ، زبان به شِکوه بگشاید!
وای، اگر تاریخ، پرده از اسرار درونی زمین بردارد!


... و اینک پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم ،
معراج روحانی خود را به تماشا نشسته و اندوه
واره های فردا را، مرور می کند؛
فردایی که فرزندان قابیل را به مسندها خواهد نشانید
و آزادگان امترا به ارتفاع دارها خواهد سپرد!

فردایی که دست های معاویه را با خون بنی هاشم علیه السلام ،
خضاب خواهد کرد!
فردایی که به اذن خلیفه گان،
مؤمنین را در مساجد، گردن خواهند زد!

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

کم گریه کن که گریه امانت بریده است
گویا که وقت رفتن بابا رسیده است

حق داری از غمش به سر و سینه می زنی
چون مثل او کسی به دو عالم ندیده است

در روز آخرش چه شده این چنین نبی
جز اهل بیت تو ز همه دل بریده است

بر روی سینه اش حسنین ناله می زنند
اشکش برای هر دو ز غم ها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنیده کنار او
رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

این جا همه برای شما گریه می کنند
چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

این روزها به پشت در خانه ات مرو
گویا عدو که نقشه ی قتلت کشیده است

جان حسین و جان حسن جان مرتضی
کم گریه کن که گریه امانت بریده است

کمال مومنی

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

ای محمد (ص) ای رسول بهترین کردارها
حسن خلقت شهره در اخلاقها، رفتارها

در بیانت بند می آید زبان ناطقان
قامت مدحت کجا و خلعت گفتارها

بال رفتن تا حریمت را ندارد این قلم
قاب قوسینت کجا و مرغک پندارها

طفل ابجد خوان تو سلمان سیصد ساله است
استوار مکتب ایثار تو عمارها

تا نفس داریم و تا خورشید می تابد به خاک
دل به عشق بی زوالت می کند اقرارها

پای بوسی تو عزت داده ما را اینچنین
گل نباشد کس نمی آید سراغ خارها

کی رود از خاطرتم یادت که در روز ازل
کنده اند اسم تو را بر سنگ دل حجارها

داغ تو در سینه ی ما هست چون خاک تواییم
لاله کی روییده در آغوش شوره زارها

گل که منسوب تو گردد رنگ و بویش می دهند
شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها

وقت رزمت آنچنانی که میان کارزار
رو به تو آرند وقت خستگی کرارها

ای که با خون دلت پرورده ایی اسلام را
چشم واکن که نهالت داده اکنون بارها

سنگ می خوردی و می گفتی که ایمان آورید
کس ندیده از رسولی اینچنین ایثارها

با عیادت از کسی که بارها آزرده ات
روح ایمان را دمیدی بر دل بیمارها

خم به ابرویت نیاوردی در این بیست و سه سال
بر سرت گرچه بلا بارید چون رگبارها

رفتی و داغ تو پشت دین رحمت را شکست
جان به لب شد از غمت، شهرت مدینه، بارها

تا که چشمت بسته شده ای قافله سالار عشق
رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها

آنقدر گویم پس از تو میخ در هم خون گریست
ناله ها برخواست بعدت از در و دیوارها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سوگ پروانه ها

امشب، شب فرو چکیدن قطره قطره دل هاست؛
شب گریه ستاره هاست. زمین، نظاره گر اشک های
مهتاب است و فردا آفتاب مویه می کند.

امشب، شب سراسیمگی ابرهای پاره ست، دلِ آسمان گرفته است.
و فردا توفان حادثه ای تلخ، دل های مؤمنان خدا را سخت می لرزاند.

فردا پرندگان سپید بال آسمان آبی، به سوگ می نشینند.
پروانه ها به گل ها تسلیت می گویند.

ای آن که از ردای تو، ایمان می چکید و در نگاهت آفتاب می خندید.
اگر نگاه سبز تو نبود، هیچ سبزه ای در جهان نمی رست
و اگر صدای گام های تو گوش تاریخ را نوازش نمی داد،
جغرافیای عشق رنگ می باخت، آفتاب گرم
دست های تو، یتیمی جهان را جبران کرد.

تو بر بام بلند تاریخ، پرچم توحید برافراشتی
و در سرزمین قلب ها، بذر محبت کاشتی.

باران سپیده از ردای تو بر جلگه های جهان فرو بارید
و همه انسان ها را به سمت حاصلخیز دوستی، هدایت نمود.

اگر تداوم آبی آرامش، از سر انگشتان طبیعت موج می زند،
از شکوه نگاه تو است.

تو ناخدای کشتی کرامتی، عاطفه روشن
بارانی، تو شکوه همه سبزه زارانی!

حمزه کریم خانی