ویژه نامه سالروز ورود حضرت فاطمه معصومه (س) به شهر قم * لاله سرخ قم*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیشواز آفتاب



خیال می کردم تنها من به هوای تو این همه راه آمده ام در این برهوت.
انگار شهر خالی شده از مردم.

هر که را می بینی، شاخه سبزی، گلی به نشانه طراوت قدومت
به دست گرفته و خودش را در جاده تماشای تو انداخته است.

مردمی که سال ها از مصاحبت خورشید محروم مانده اند،
حالا برای زیارت آفتاب شما لحظه شماری می کنند.

این پیرمرد را نمی دانم چه کسی خبر کرده که این چنین جاده، زیر پای لغزانش
تسلیم راه شده.این کودکان پا برهنه و شاد و حتی زنانی که کَس دیگر را
هم در وجودشان به پیشواز شما آورده اند را نمی دانم چه کسی خبر کرد.

هر چه هست، این مردم به راز بودن شما و پدرانتان واقف تر از
دیگرانند.انگار آنها بهتر دلیل وجود شما را درک کرده اند که این
چنین جای خالیِ تان در طول مسیر کهنه تاریخ، آزارشان می داد!

و حالا که به شما رسیده اند، نمی دانند چگونه این
شوق و شورِ دیدار را به پایتان بریزند.

بی خود نبود در طول سفر، یاد شهر ما، میهمان لحظه های
شما شده بود و سراغش را می گرفتید؛

حتماً از تپش این همه قلب در احساسات این سرزمین خبر داشته اید.
به هر حال، این زمین جان گرفته از عطر نَفس تان،اگر چه هنو
ز فرسنگ ها میان حضور شما با او فاصله نشسته است،

امّا همین خیال که شما را زیارت خواهد کرد، او را بهشتی تر
می کند؛ زمینی که قرار است سال ها مادر گام های
دوستداران شما باشد، زمین قم.

سید حسین ذاکر زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمدنت را با گلاب و اشک...




وقتی کلمات بخواهند برای رسیدن به یک شعر زیبا جمع
شوند، وقتی ستاره ها بخواهند فرشی از نور بسازند،

وقتی گل ها تابلوی زیبایی از شیرینی و لبخند بخواهند
بسازند، وقتی آرامش، بخواهد میهمان دل های آدم ها شود،

وقتی کرم، عطوفت دست هایش را بر سر خاک بکشد،
تازه یادمان می آید تو آمدی تا همه شعرها زیبا شوند.

ستاره ها، رقص نور در آسمان به راه انداختند و
یک به یک به پایت ریختند.کلمات، عادت کردند
برای تو، دور هم میهمانی بگیرند.

گل ها به بهانه تو شکفتند.
آرامش تازه فهمید چقدر محتاج چشم های شماست
... و خاک تازه مهربان شد...

تو نبودی و قم، خاک صبوری نبود.
خاکِ شوره زار، با تو شعور تازه گرفت.

تسبیح در تسبیح، درختان انار به مقدمت شکوفه های سُرخ
ریختند؛ زیرا تو فرزند سرخ ترین آواز قرون بودی.

آمدی؛ با کوله باری از گُل و لبخند.
آمدی؛ با آشناترین خنده های سبز.

آمدی؛ با کریم ترین دست های باغ.
آمدی؛ با بی بهانه ترین سخاوت، سرشارترین حضور.

چقدر آمدن تو در دل هامان نور کاشت!
بانو! تو آمده ای تا هفت روز هفته این شهر،
چیزی بشود ما ورای همه پیچیدگی های تاریخ.

این شهر نمک زده، باران می خواست، عشق می خواست،
شور و صدا می خواست؛ با تو به تمام این ها رسید....

آه، ای رسول تلخ ترین لحظه های مدینه!
ای زایر غریب شاه خراسان، تنهای بی همراه...!

بال های کدام فرشته، سایبان تو شد؟
کاش غربت نشین نبودی!

کاش صدای تو از مدینه که آمدی، تا توس رسیده بود!
بعضی وقت ها غبطه می خورم به کبوترانی
که حول محور گنبد زرد رنگ تو می چرخند.

غبطه می خورم به ابرهای بالای حرم.
دلم تنگ می شود برای کاشی های فیروزه ای
و یاکریم های آرام ایوان آیینه.

دلم تنگ می شود برای دُعای توسل، برای نُدبه، برای صُبح
جمعه های بهاری ات، برای کُمیل خوانی های غریبانه.

آمدی و درخت ها بوی بهار گرفتند.
آمدی تا دلتنگی های گونه گونه این مردم
صبور، هوای آرامش بگیرد؛

آرامش آفتابی قم.
ستاره سپید پوش خانه خورشید، بهانه بی بدیل گریستن!

آمدنت را با گُلاب و اشک، آمدنت را با ستاره و لبخند، آمدنت
را با تمام درختان به پیشواز خواهیم آمد.

امیر مرزبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام علیکِ یا بنت رسول الله
السلام علیکِ یا بنت فاطمه و خدیجه

السلام علیکِ یا بنت امیر المومنین
السلام علیکِ یا بنت حسن و حسین

السلام علیکِ یا بنت ولی الله
السلام علیکِ یا بنت ولی الله

مرغ دلم راهی قم می شود
در حرم امن تو گم می شود

عمه سادات سلام علیک
روح عبادات سلام علیک

مرغ دلم راهی قم می شود
در حرم امن تو گم می شود

کوثر نوری به کویر قمی
آب حیات دل این مردمی

عمه سادات بگو کیستی
فاطمه یا زینب ثانیستی

ازسفر کرب و بلا آمدی
یا که به دنبال رضا آمدی

کاش شبی مست حضورم کنی
با خبرم از وقت ظهورم کنی

چاره ما سالهاست که بی یاوریم
گر تو رو برانی به که رو آوریم

همخوانی گروه میعاد قم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بانوی آب و آیینه!



ما شهرمان رامهیا کرده بودیم تا بر گرداگرد لبخند
مهرت خانه بسازیم و از مسیر نگاهت، کوچه بکشیم
و دیارمان را در پیوند با تو جاویدان کنیم.

ما کجا می دانستیم که میهمان تازه رسیده مان، هنوز بار
سفر بر زمین نگذاشته، بار عمر خویش بر شانه های حضرت
اجل می گذارد و از اقلیم ما محمل بر می بندد.

ما دلمان می خواست تمام دیوارهای گرداگردت را آیینه
کاری می کردیم و زمین زیر پایت را از مرمر سفید می ساختی
م و بالای سرت را سایبانی می زدیم از گنبدهای پر از کبوتر،
نه این که با آرزوهای ناکاممان خانه آخرتت را آذین بندیم.

اما ما به همین نیز مفتخریم که شهرمان را به نام تو
می شناسند و از ما نشانه های تو را می جویند.

خدا کند که همسایگان خوبی برای یادگار آل الله باشیم!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى دختر و خواهر ولايت
آيينه ی مادر ولايت

بر ارض و سما مليكه در قم
آرام دل امام هفتم

معصومه به كُنيه و به عصمت
افتاده به خاك پايت عفت

در كوى تو زنده ، جان مرده
بر خاك تو عرش سجده برده

در قصر تو جبرئيل حاجب
زُوّار تو را بهشت واجب

گفتند و شنيده اند ز آغاز
كز قم به جنان درى شود باز

حاجت نبُوَد مرا برآن در
قم باشدم از بهشت بهتر

قم قبله ی خازن بهشت است
اين جا سخن از بهشت ، زشت است

قم شهر مقدس قيام است
قم خانه يازده امام است

قم تربت پاك پيكر توست
اينجا حرم مُطهَّر توست

گر فاطمه(س) دفن شد شبانه
نَبوَد ز حريم او نشانه

كى گفته نهان زماست آن قبر
من يافته ام كجاست آن قبر

آن قبر كه در مدينه شد گم
پيدا شده در مدينه ی قم ...

مريم به بَرَت اگر نشيند
اين منظره را ، مسيح بيند

سازد به سلام سَرو قد خم
اول به تو ، بعد از آن به مريم ...

روزى كه به قم قدم نهادى
قم را شَرَفِ مدينه دادى

آن روز قرار از مَلك رفت
ذكر صلوات بر فلك رفت

تابيد چو موكبت ز صحرا
شهر از تو شنيد بوى زهرا(س)

درخاك رهت ز عجز و ناله
مى ريخت سرشك ، همچو لاله

با گريه ی شوق و شاخه ی گل
بُردند به ناقه ات توسل

دل بود كه بود ، محفل تو
غم گشت به دور محمل تو

آن پير كه سيد زمان بود
رويش همه را چراغ جان بود

گرديد به گردِ كاروانت
شد پاى برهنه ساربانت

بردند تُرا به گريه هودَج
تا خانه موسى اِبن خِزرَج

ازشوق تو اى بتول دوم
قم داد ندا به مردم قم

كاى مردم قم به پاى خيزيد
از هر در و بام گل بريزيد

آذين به بهشت قم ببنديد
ناموس خدا مرا پسنديد

قم شام نبود تا كه در آن
دشنام دهد كسى به مهمان

قم شام نبود ، تا كه از سنگ
گردد رخ ميهمان ز خون رنگ

قم كوفه نبود تا كه خواهر
بيند سر نى ، سر برادر ...

حاشا كه قم اين جفا پذيرد
مهمان به خرابه جاى گيرد ...

بستند به گرد ميهمان صف
قم با صلوات و - شام با كف ...

قم مهمان را عزيز خوانند
كى دخت و را كنيز خوانند؟ ...

«میثم» همه عمر آن چه را گفت
در مدح و مصیبت شما گفت

حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام عليك يا بنت موسى بن جعفر(ع)
معصومه اى را در پاكى و معنويت يافتم،
معصومه اى را در غريبى و غربت
همچون زينب درپى برادر يافتم.

«يا اخت ولى الله»
معصومه اى را كه نشانه قبر مادرش بود يافتم.

«يا بنت فاطمه (س)»
معصومه اى را كه بوى مدينه و غريبى
تنهايى بقيع را به همراه داشت يافتم.

«يا بنت الحسن (ع)»
معصومه اى را كه پيام آور
مظلوميت و غربت كربلا بود يافتم

«يا بنت الحسين (ع)».
حال به خود مى بالم واحساس آرامش مى كنم كه تو را يافتم،
باز به خود مى بالم كه در سرزمينى متولد شدم
كه خاكش بوى بهشتى را مى دهد
كه وعده خدا بخاطر قدومت به مردمان اين سرزمين
وارد شده است كه «من زارها عارفا بحقها فله الجنة» .

يا« عمة ولى الله »
پى بردن به اسرار وجودت بسيار سخت است
و هيچ قلمى و مغز شاعرى نمى تواند
آن طور كه شايسته توست بگويد و بنويسد
و هيچ اشكى نمى تواند زخم غريبى
و دورى برادرت را تسكين دهد
واين تويى تسكين دهنده دردهاى غريب.
اگر تو نبودى كبوتران، پرواز عشق سر نمى دادند
و اين چنين دلربايى گنبد نيلگونت نمى شوند .

چه زيباست آن لحظه اى كه عاشقانت
مسحور جمال كبريائيت مى شوند
ودر پى نسيم رحمت و شفاعتت سرمست، كه
«عرف الله بيننا و بينكم فى الجنة» .

وجود، هميشه سرشار كرامت توست و از وجود شماست
كه درهاى بهشت به رويمان گشوده است .
«يا فاطمه اشفعى لنا فى الجنة»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه شکوه جاودانه ای! چه لحظه های عاشقانه ای!
از حنجره چکاوک های عاشق، آواز حضور می تراود.

لحظه ها زلال می شود مثل آب،
روشن می شود مثل آفتاب.
چه زیباست، لحظه های شکفتن قدم هایش!

کویر قم، از تبلور حضورش سبز می شود
و آسمان، ترانه خوان آبی ترین سروده های عشق.

زمین در زیر گام هایش به شوق می آید.
طراوت از جام زمان می تراود.

گویی آفتاب به دیدار سرزمین قم آمده است!
شهر، بوی یاس می دهد؛ بوی مهربانی و عشق.
گل لبخند بر لب ها شکوفا شده است.

آسمان، ستاره باران آمدنش می شود
و مهتاب، پولک باران حضور عاشقانه اش.

بانویی از شهر مدینه، از تبار گل و گلاب و آیینه
آمده است تا با دَمِ مسیحایی خویش،
نسیم جاودانگی را در شهر قم به میراث بگذارد.

با حضور سبزش، دریا به میهمانی کویر آمده است.
پروانه ها رویش سبزش را به تماشا نشسته اند.

حضورش، غزل عاشقانه ای ست
که گلواژه عشق و امید را می سراید.

معصومه، بانوی افلاکی، بانوی صداقت و پاکی،
آمده است تا قم را به زلال ترین لحظه های تاریخ بسپارد.

با قدم های پاک مبارکش، دُرِّ گرانبهای شفاعت را
برای مردم قم به ارمغان آورده است.

با وجودش، مشام خاکی قم، از بوی بهشت پر شده است.
چشمه زلال رحمت در زمین خشکیده قم به جوش آمده است.

معصومه آمده است تا بهار سبز زندگی را
با شکوفه های سپید ایمان، به مردم قم ارزانی کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مرغ دلم راهی قم می شود
در حرم امن تو گم می شود

عمه سادات سلام علیک
روح عبادات سلام علیک

كوثر نوری به كوير قمی
آب حيات دل اين مردمی

عمه سادات بگو كيستی؟
فاطمه يا زينب ثانيستی؟

از سفر كرب و بلا آمدی؟
يا كه به دنبال رضا آمدی؟

من چه كنم شعله داغ تو را
درد و غم شاهچراغ تو را

کاش شبی مست حضورم كنی
باخبر از وقت ظهورم كنی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیاور عاشقان را سهمی از نور
کجاوه، پستی و بلندی جاده را می پیماید
و شما مسافت غربت را.

چه چیز، راه طولانی را کوتاه می کند،
جز نهالستان های امید که آبادی به آبادی
در نگاه دلتان سبز می روید؟

دروازه های شهر گشوده،
چشم های میهمان نواز به جاده،
آغوش ها باز و دست ها به اشتیاقِ آب و جارو،
آستین ها را زده بالا.

امروز از چهار سو،
نسیم نرگس و مریم وزیدن گرفته ست،
تا در برابر عطر قدم های بانوی کریمه
علیهاالسلام سر فرودآورد.

«این بوی ناب وصال است
یا عطر گل های سیب است؟

این نفحه آشنائی بوی کدامین غریب است؟»
آوای زنگوله ها، موسیقی کویر است؛
جاری در قافله که زیر و بم آن
آویخته به گردن اشتران است

و دل های گوش به زنگ را می گوید
که فاصله ای نیست
تا مسافری محبوب، قدم رنجه کند.

و پر می شود مشام هوا
از شمیم جان فشانی و عطر اسپند.

... وَ اِن یَکادُ الَّذینَ کفروا لَیُزْلِقونَکَ بِاَبْصارِهِمْ...

دور باد از حضور شما شمّه ای از نگاه تنگ نظران
و خاکستر باد اندیشه ای
که آتش گردن کشی را خواهد رقصاند.

«تو می رسی غریبه از دیار دور دست
و من هزار پاره می کنم به پیش پات پیرهن»
حالا این سرزمین،
بوی آب و خاک اهل بیت را گرفته است
و می خواهد بخشی از میراث نبوی را
ناباورانه تحویل بگیرد.

بانوی کریمه، گلاب ناب حضور،
شیرینی کلام خاندان، حریر سپید نوازش
و نان برشته برکت، سوغات آورده است.

و چشم ها نمی توانند ببینند
ظرفیت صندوقچه او را
که به اندازه دنیایی از کرامت جا دارد.

«حالیا دست کریم تو برای دل ما سر پناهی است
در این بی سر و سامانی ها»

السلام علیکِ یا بنتَ فاطمةَ و خدیجة!
هر آن که دست بر سینه،
شما را درود می فرستد،
تمام حق عشق را به جای آورده است.

زنان، بر پشت بام ها، هلهله کنان
و کودکان در کوچه های شادی روان،
شهر را به شور و شعف آذین بسته
و نفس های گرم خویش را
به خوش آمد گویی، رها کرده اند.


«ببین از چشمه می جوشد ترانه
زِ گل ها می کشد آتش زبانه
بیاور عاشقان را سهمی از نور
بپاش از پنجره در قلب خانه»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«بانوی سپید آب «یا معصومه» علیهاالسلام
ای دختر آفتاب «یا معصومه» علیهاالسلام
سرچشمه عصمت و صفا و جودی
هستی تو ز نور ناب «یا معصومه» علیهاالسلام »

پا از رکاب نور بر زمین نهادی،
در حالی که فرشتگان، همراهی ات می کردند
و بانوان پرده نشین، گرداگردت حلقه زده بودند.

خاک تفتیده قم، زیر قدم های مبارکت،
جان می گرفت و از برکت غبار نشسته بر دامانت،
هر چه بیابان و کویر به شکوفه می نشست.

ای دختر آفتاب! تو آمدی؛
در سرسبزترین بهاری که اهالی قم به چشم دیده بودند
و در روزی که جدّ بزرگوارت، وعده آمدنش را داده بود.

آسمان آن روز، میزبان فرشتگانی بود
که برای پابوسی ات بر هم پیشی می گرفتند
و مشتاقانه اذن دخول می طلبیدند.

تو در امواج خروشان مردمی که فرسنگ ها
به پیشوازت آمده بودند، چون خورشید می درخشیدی
و با تبسمی شیرین به صدای تکبیر و تهلیل مردم گوش می سپردی؛

مردمی که شبنم اشک بر غنچه لبخندشان نشسته بود
و با دست های گل و ریحان، به استقبالت آمده بودند.

تو آمدی، معصومه جان و بعد از تو،
همه چیز رنگ و بویی دیگر یافت.
قم قطعه ای از بهشت شد و صدای بال فرشتگان،
هر صبح و شام از آسمانش به گوش رسید.

انگار همه خوبی ها، همه شادی ها
به سوی این نقطه از زمین سرازیر شده بود.

ای پرده نشین حرم عصمت و عفاف،
خدا را شکر که آفتاب وجودت
بر آسمان بی ستاره قم درخشید.

خدا را شکر که بیت النور عبادتت،
بیت الله دلخستگان این وادی شد.

خدا را شکر که طوبای عشق و معرفتت،
چونان درختی سبز و ستبر
بر سر مردمان شیفته این دیار، سایه گستر شد.

بانوی عشق! قم، خانه اهل بیت است
و صاحب این خانه تویی!

قم، پناهگاه همه دلسوختگان عالم است
و سرسلسله این عاشقانِ دلسوخته تویی!

قم، باغی از جنات بهشت است
و باغبان مهربان شکوفه هایش تویی!

خوش آمدی به خاک کویری این دیار،
ای طلایه دار بهار!

صفای قدم های خسته ات،
ای نادره روزگار!
چشم هامان را تا ابد به جمال فاطمی ات
روشن کردی و دل ها مان را تا همیشه،
سرشار از پروانگی ات کردی!

اینک، تو را قسم به کرامت دستانت، قبولمان کن!
تو را قسم به زلال چشمانت، آب کوثرمان بخش!
تو را قسم به عطوفت و مهرت، از خانه خویش مرانمان!

ای تجسم مهربانی زهرا علیهاالسلام
و رأفت برادرت امام رضا علیه السلام !
دریاب ما را که ساحل نشین دریای تو ایم؛
رهامان مکن در این روزگار وانفسا!