در دين اسلام، تأكيد فراواني بر آرايش زن براي مرد شده و اين كار، وسيلهاي براي برآوردن نياز زن به خودآرايي است. يكي از راههاي تعديل و تحديد خودآرايي، گزينش پوشش مناسب است. تأكيد فراوان اديان الهي بر حجاب براي زنان، به علت وجود غریزهها و نيازهاي ويژه زنان است. اگر براي خصلت خودآرايي زنان كه سبب عشوهگري ميشود، حكم حجاب ارائه نشود، زنان با غريزههاي كنترل نشده و نامتعادل و تحت تأثير شرايط ويژه اجتماعي، بهداشت رواني را ويران میکنند، ولي با حجاب و پوشش مناسب، چارچوب مشخصي براي بهرهمندي از اين ويژگي ذاتي، تعيين ميشود كه از پيدايش فساد اجتماعي و رواني جلوگيري ميكند.
از نظر روانشناختي، نداشتن پوشش مناسب، جوانان را نسبت به زنان بياعتماد ميكند و رغبت و گرايش به ازدواج و تشكيل خانواده در آنها ايجاد نميشود. از طرفي، حس انتقامجويي و کینهتوزی مرد نسبت به مردان ديگري كه بيشرمانه همسر يا خواهر او را نظاره ميكنند، برانگيخته ميشود و آسيبهاي رواني را به وجود میآورد (معين الاسلام و طيبي، 1380، 217 ـ 221).